The Gallows

Concrete plannen waren er zo te horen al. Asher’s kennis over weerwolven was vrijwel nihil, op het kleine beetje dat hij van Skaði te horen had gekregen na. Ze praatte er niet bepaald graag over en Asher had weinig zin om een zoveelste ruzie uit te lokken door haar erover te pushen. Hij had dan ook geen enkel idee wat Allison precies met ‘alpha’ bedoelde. Misschien was het toch een verstandig idee om binnenkort de boeken in te duiken. Allison daarentegen leek wel te weten waar ze het over had. Weerwolven vragen naar een potentieel geneesmiddel tegen hun eigen vloek. “Sounds good,” mompelde hij met een knikje. Het was niet bepaald geruststellend om dit soort dingen over te laten aan vreemden, maar Allison lag qua kennis mijlenver op hem voor. Het was moeilijk te ontkennen.

Toen vroeg ze wat zijn persoonlijke connectie met dit hele verhaal was. Hij keek haar even rechtstreeks aan, voordat hij zijn blik weer afweek. “I know someone. And it would be greatly beneficial to me if they’d get rid of their… affliction.” Of hoe je het ook maar moest noemen. Daarmee was het meeste toch wel gezegd. Wie het was, ging haar namelijk bijzonder weinig aan.

“I might be able to get my hands on those.” Geld was immers geen probleem en hij zou binnenkort wellicht naar Valyria afreizen. Sundarin had de oudste universiteit van heel Fallen Skies en daarmee ook de oudste bibliotheek. Misschien dat er wat nuttigs tussen zou zitten. Wellicht dat hij zelfs iets uit de privécollectie van de Lady van Sundarin zou kunnen krijgen, als hij een beetje zijn best deed.

Het probleem was dat zodra hij ergens zijn zinnen op had gezet, hij het ook direct voor zichzelf wilde. Geduld was een schone zaak en tevens een eigenschap die hij niet bezat. Toch knikte hij begrijpend. Als het makkelijk was om een geneesmiddel te vinden, was dat jaren geleden wel al gedaan. De meeste weerwolven wilden namelijk maar al te graag van de vloek af. Even verscheen er een flauwe glimlach op zijn gezicht toen ze hem liet weten dat ze hem op de hoogte zou houden. “Thanks,” mompelde hij zachtjes. Waarschijnlijk zou het nog een eeuwigheid duren voordat er daadwerkelijk iets van de grond kwam. “What happens if you do find something promising?” vroeg hij toen. “Surely, it must be tested first.” Op een weerwolf natuurlijk. En hij ging zeker geen experimenteel goedje aan Skaði voeren. Andere weerwolven daarentegen…

Allison leek bijna verbaasd door zijn uitspraak en voor een seconde vroeg hij zich af of hij zich beledigd moest voelen. Vervolgens realiseerde hij zich dat hij hoogstwaarschijnlijk niet de meest intelligente indruk achterliet op dit moment. Hij wist dan ook vrijwel niets over weerwolven en dat was te merken. Misschien was het een goed idee om zich toch enigszins te verdiepen in wat hij in hemelsnaam in huis had genomen. Allison liet hem duidelijk weten waar hij naar op zoek moest gaan en voor het eerst in zijn leven leek hij aandachtig naar iemand te luisteren. Naar een vrouw, nota bene. Hij vernauwde zijn ogen wat toen ze vertelde dat hij waarschijnlijk op zoek moest naar een onbekende of zelfs afgekeurde naam. Iemand die ideeën had die het daglicht niet kon verdragen. “That could be fun,” zuchtte hij, met een hint van sarcasme in zijn stem. Honderden boeken doorspitten om de meest sociaal onacceptabele er tussenuit te zoeken.

De glimlach op haar gezicht stond in contrast met wat ze hem vertelde. Offers moesten gebracht worden, iets dat altijd een stuk makkelijker ging als jij het offer niet hoefde te brengen. Niet dat hij het er niet mee eens was. Hij zou met liefde honderd anderen opgeven om alleen Skaði te helpen. “Whatever needs to be done,” stemde hij met haar in. “How are you planning to find someone? I doubt you’ll have many volunteers.” Ergens wist hij het antwoord al. Vrije wil zou er namelijk niet aan te pas komen.

Asher wilde de woorden uit haar mond horen komen. Hij wilde de bevestiging dat ze haar doel zou bereiken via het lijden van een ander, al had hij geen idee waarom. Misschien zocht hij gewoon een zoveelste reden om zich schuldig over te voelen. Het idee dat een ander moest lijden om hem verder te helpen, voelde namelijk niet bijzonder goed. Maar het was het waard. Het moest het wel waard zijn, voor haar.

Zijn wenkbrauw ging voor een seconde omhoog toen ze zei dat ook weerwolven geketend konden worden. “I’m aware,” mompelde hij. Skaði was geketend naar Rhoynar gebracht en het beeld dat dat bij hem opwekte, deed hem maar weinig goeds. Gelukkig leek Allison van plan te zijn om haar proefpersonen in Navarre te zoeken en niet hier. Haar woorden zorgden hem voor dat hij haar even fronsend aankeek. “It sounds like you’re more eager to punish them than to help,” merkte hij op, al maakte het hem eigenlijk niet echt uit wat haar intenties waren. Zolang hij uiteindelijk maar kreeg wat hij wilde. Het was hypocriet om te doen alsof hij echt iets gaf om een stel onbekende weerwolven aan de andere kant van de wereld.

Enkele mensen keken enigszins nieuwsgierig hun kant op, al bleef het merendeel nog steeds bij de galgen staan. Het eiland was vrij klein en het kleine aantal mensen dat Isla de Juegas als zijn vaste verblijfplaats zag, kende elkaar wel. Allison was ongetwijfeld een vreemdelinge voor hen en er bestond een kans dat er wat vraagtekens zouden verschijnen bij het iets te lange gesprek dat ze hier in het openbaar hadden.

Allison’s woorden maakten wel duidelijk waar haar prioriteiten lagen. Ergens wist Asher dat hij het op moest nemen voor Skaði’s ‘soort’. De transformaties waren allesbehalve vrijwillig, evenals de vreselijke dingen die ze deden tijdens de volle maan. Aan de andere kant wist hij best wel dat ook hij niet wakker zou liggen van wat extra bloed aan zijn handen, direct of indirect. “The end justifies the means,” stemde hij uiteindelijk met haar in. Een weerwolf meer of minder deerde hem eigenlijk niet. “Consider my resources all yours, then.” Zijn status, zijn schepen, zijn geld. Ze mocht overal aanspraak op maken als het hem dichterbij een cure zou brengen.

Toen hij zijn hand uitstak om de hare te schudden, begonnen de puzzelstukjes pas op hun plaats te vallen. Nog steeds wist hij niet precies waar hij zojuist mee ingestemd had, of wie hij precies voor zich had staan. Geheimzinnig als ze was, was er een redelijke kans dat ze de helft achter had gehouden of zelfs had gelogen over het een en het ander. Toch had ze hem zover gekregen om een deal te sluiten en hij vertelde zichzelf dat dat om niets anders dan de cure was. Hij wist echter wel beter.

“Don’t get too cocky now.” Haar zelfgenoegzame toon beviel hem niet helemaal. My dear Asher. Hopelijk bleef dat niet hangen. De menigte droop ondertussen grotendeels af en enkele mensen passeerden hen om terug naar de stad te gaan. De doden waren immers maar voor zo lang interessant. Hij keek Allison even aan met opgetrokken wenkbrauw. “How about a drink to celebrate our new alliance?” stelde hij vervolgens voor. Een drankje ging er namelijk altijd wel in.

Asher kon het niet laten even grijnzend met zijn hoofd te schudden toen Allison geamuseerd haar schouders ophaalde. De kleine overwinning was haar duidelijk al lang naar het hoofd gestegen. Niet dat hij het haar kon verwijten. Op haar leeftijd was hij net zo ambitieus geweest, al was daar nu nog maar weinig van te zien. Hij had alles wat hij wilde, tenminste dat vertelde hij zichzelf. Maar ondanks dat voelde hij zich alsnog bijzonder leeg.

Heel veel zin om terug te gaan naar de haven en daadwerkelijk iets nuttigs te doen had hij nog niet. Alles voelde meestal een beetje zinloos aan na een reeks executies, dus natuurlijk voelde hij de drang om het comfort van een bar op te zoeken. Een drankje of twee overdag kon namelijk geen kwaad, toch? En al helemaal niet met wat gezelschap. Ze stemde ook nog in, iets dat hij niet helemaal had verwacht. Haar opmerking deed hem even grijnzen. “I can’t promise anything.” De mensen op het eiland hadden soms nogal wat moeite zich te gedragen, vooral na wat alcohol. Het kon soms flink uit de hand lopen, al had hij het gevoel dat Allison zich wel kon redden. Hij gebaarde haar om hem te volgen. Eenmaal onderweg keek hij haar even aan. “You’re quite young to be running an organization like this,” merkte hij op. Hij was namelijk wel nieuwsgierig naar hoe al die verantwoordelijkheid op haar schouders was komen vallen.

Allison nam de vrijheid om zijn opmerking als compliment te interpreteren. Jong zag ze er zeker uit, mede door haar uiterst opvallende haarkleur. Het was iets dat hij nooit eerder had gezien en natuurlijk wist ze daardoor zijn interesse aan te wakkeren. Niet dat heel moeilijk was voor het grootste deel van de vrouwelijke populatie. Uiteindelijk kwam dan toch hetgeen waar hij in eerste instantie naar gezocht had. Hij trok even een wenkbrauw omhoog toen ze vertelde dat ze op haar zeventiende al de rechterhand van haar baas was geworden. “Impressive,” reageerde hij, oprecht onder de indruk. Er verscheen een licht verbaasde grijns op zijn gezicht toen ze hem een impressie voorschotelde. “Sounds like a great guy.” Natuurlijk droop het sarcasme van zijn stem af. “Is he still your boss?” Ze had zichzelf immers als eigenaar van de business bestempeld, dus iets vertelde hem dat er weinig van haar oude baas over was. Asher grinnikte even toen ze hem verzekerde dat ze wist wat ze aan het doen was. “I can tell,” liet hij haar weten. Er was maar een handjevol mensen ter wereld dat echt leek te weten wat ze wilden en zij was er één van. Hij zou er bijna jaloers op worden.