The Gallows

Excuses, excuses. Vrouwen gingen altijd voor de zoetere rommel. “Then you can pick the next round.” Probleem opgelost, toch? Het was hem weleens verteld dat het niet de bedoeling was om van alles door elkaar te drinken, maar zoals menig goed advies had hij ook dat genegeerd. Het leek er toch op dat ze de smaak te pakken kreeg, want ze nam alweer een nieuwe slok. Haar opmerking deed hem even glimlachen. “I don’t think I’d be able to.” Na die fles zou ook hij ergens uitgeteld op de grond liggen. Daarnaast had hij geen enkel idee waar ze woonde, dus het hele plan liep al snel in duigen.

‘Unfinished business’ klonk nogal veelbelovend en hij kon het dan ook niet laten om ernaar te vragen. Asher werkte nog een slok naar binnen terwijl ze haar verhaal deed. Deze eindigde echter op een wat verwarrende noot. “Your girl?” herhaalde hij, half geamuseerd en half sceptisch. Wat moest hij daar nou weer uit opmaken? Toch besloot hij verdere vragen voor zich te houden. Je moest toch immers wat mysterie overlaten?

Alleen bij het idee van een mierzoet drankje werd hij al misselijk. Maar hij had nu al gezegd dat de keuze nu bij haar lag, dus hij zou zich eraan houden ook. “Absolutely not, but I put you through this,” zei hij, wuivend naar het glas whisky dat voor haar stond. “So I guess I’ll just suffer through.” Want het drinken van alcohol was natuurlijk zo’n grote straf voor hem. Op een gegeven moment was je niet meer zo kieskeurig en nam je genoegen met wat er was. Of met wat je voorgeschoteld zou worden door een persoon dat je pas een uur geleden ontmoet had.

Haar verklaring was vaag, op zijn minst, maar wist hem wel opnieuw te doen glimlachen. Waarschijnlijk was het verhaal vaag om een reden en was dit een subtiele hint voor hem om zijn mond te houden. In plaats van nog een vraag naar haar hoofd te werpen, dronk hij zijn glas dan ook maar leeg. Natuurlijk gooide Allison zijn titel weer in de strijd. Een term waar hij nu langzamerhand een hekel aan begon te krijgen. “Not until I can think of any others, no.” Hij schoof zijn lege glas ondertussen wat van zich af. “Ready for round two?”

Het lachje op haar gezicht voorspelde maar weinig goeds. Waarschijnlijk kreeg hij straks de meest nare troep op het eiland voorgeschoteld en hij zou het opdrinken ook. Zijn ego stond nu namelijk op het spel en dat was een serieuze zaak. Allison had, met tegenzin, de whisky naar binnen weten te werken. Nu moest hij haar zien te evenaren.

Blijkbaar was ze wel degelijk klaar voor de volgende ronde, want ze leunde over de bar en haalde een personeelslid aan. Vervolgens bestelde ze letterlijk het zoetste drankje dat er te krijgen was en Asher had direct al spijt van zijn eerdere commentaar. “Great,” mompelde hij op een compleet niet-enthousiaste toon. Allison had zich alweer hem toegedraaid en besloot hem deze keer te onderwerpen aan het vragenuurtje. “No,” antwoordde hij. Executies waren bijna lopendebandwerk geworden en heel veel vond hij er niet aan. “But it’s expected of me.” Op muiterij stond de doodstraf en die regel moest voor iedereen gelden.

Natuurlijk leek ze ontzettend blij te zijn met zijn misgenoegen, tot zijn grote ergernis. “I hoped you would have mercy on me,” merkte hij op onserieuze toon op. Fout nummer één. Allison leek hem niet echt het meest genadige persoon en dat was nu ook wel gebleken. Voor een ongenadig persoon was ze echter bijzonder ontevreden met het lokale strafrecht. Barbaars noemde ze het.

Asher trok even verbaasd een wenkbrauw op toen ze suggereerde dat er minder slordige manieren waren om van mensen af te komen. “Let me guess. Needles,” reageerde hij. Een naald was netter, dat zeker, maar de bevolking wilde iets om naar te kijken. En dit was het. “The people here want something a little more satisfying, I suppose.” Asher keek haar licht verbaasd aan toen ze ineens over zijn weerwolf begon. Een onderwerp dat hij voor nu liever op de achtergrond hield. Allison leek hem nog iets te comfortabel met het omleggen van weerwolven om Skaði aan haar te onthullen. Gelukkig werd hun aandacht al snel verschoven naar de drankjes die geserveerd werden. Met tegenzin staarde hij naar de inhoud van het glas, terwijl hij zijn best deed Allison’s grijns te negeren. “You first.”

“I figured,” mompelde hij met enige vermoeidheid in zijn stem. Waarom kon hij ook niet gewoon voor één keer nadenken over wat hij deed? Het leek een licht probleem te zijn dat zijn leven consistent leek te verneuken. Eerst doen, dan denken. Je zou denken dat hij ooit van zijn fouten zou leren, maar nee.

Allison was allesbehalve onder de indruk van het volk en Asher was het ergens wel met haar eens. “People like to be distracted from their own misery by watching others suffer,” liet hij haar weten. Leedvermaak was iets dat een groot deel van het volk op de been hield. Zo leuk was het leven van de doorsnee man uit Rhoynar namelijk niet. De scheepvaart was zwaar en verdiende maar weinig als je geen hoge rang had. Ze konden echter in het geluk leven dat ze het beter hadden dan de mensen aan de galg. De weerwolf-vraag ontweek hij, natuurlijk. Het alternatief was echter niet veel beter. Hij keek naar Allison, die het voorproeven deed. En het was zoet. Aarzelend tilde hij zijn eigen glas naar zijn mond en nam een redelijke slok. Het was misselijkmakend zoet. “That’s fucking disgusting,” klaagde hij, waarna hij het drankje van zich afduwde. Wat een marteling.

Allison leek het hele tafereel niet te begrijpen. Niet dat hij haar ongelijk kon geven. Hij werd zelf ook niet bijzonder enthousiast van de executies. Vroeger wel, de eerste paar keren dat hij het laatste oordeel had mogen vellen en het verschil had mogen maken tussen leven en dood. Nu vond hij het voornamelijk zonde. “Fuck if I know,” gaf hij uiteindelijk toe. “Maybe people are just horrible creatures.” Zij en hem inclusief. Het verschil lag erin hoe je je gedrag rechtvaardigde.

“But I really don’t want to,” reageerde hij op een ietwat zeikerige toon. Hij kon soms best een klein kind zijn. Het glas werd ondertussen alweer naar hem toegeschoven en de mierzoete geur alleen al was bijna genoeg om hem te doen kokhalzen. Hij keek haar ongelovig aan toen ze zei dat ze het zelf wel lekker vond. “Which is why you can have mine.” Hij schoof het glas met het roze goedje naar haar toe. Als ze het zo lekker vond, mocht ze ervan genieten.

Het was misschien pessimistisch om te geloven dat mensen van nature slecht waren, maar het tegendeel was voor hem nooit bewezen. Hoe kon je anders verklaren dat al deze mensen zoveel genoegen haalden uit de dood van een ander? Allison leek het zelfs met hem eens te zijn. Als het erop aankwam, kozen mensen voor zichzelf en niet voor een ander. In de gehele wereld was er maar één iemand waar hij zijn eigen leven voor neer zou leggen en zelfs dat ging met enige twijfel.

Ze wilde het nog niet laten gaan. Nu probeerde ze op het typische o, zo fragiele mannelijke ego in te praten, zodat hij het drankje alsnog op zou drinken. “Because strenght is defined by whether someone wants to finish a overly sweet drink or not?” Het kwam er nogal sceptisch uit. Helaas voor hem leken haar pogingen om onder zijn huid te kruipen toch te weren. “Fine,” zei hij uiteindelijk, terwijl hij het drankje weer naar zich toe trok en een tweede slok nam. Wederom beviel het hem helemaal niet. “The second sip really isn’t any better.”

“I’m never gonna order this again.” Het was absoluut niet voor herhaling vatbaar, iets dat met gemak van zijn gezicht af te lezen was. Hij kon zich niet voorstellen dat ook maar één iemand op dit eiland specifiek om dit spul vroeg. En toch hadden ze het. Verschrikkelijk.

Haar woorden zorgden voor een uiterst geamuseerde expressie op zijn gezicht. Zoiets werd nou nooit tegen hem gezegd. Zelfs de barvrouw keek even gealarmeerd op, gechoqueerd dat iemand de stadhouder op zo’n manier aansprak. “I’m pretty sure no one ever said that to me,” zei hij, nog steeds licht grinnikend. Nu voelde hij zich toch wel geroepen om het glas leeg te drinken. Met frisse tegenzin pakte hij het glas op en dronk het in een keer leeg. Met een frons slikte hij het spul door. “I think I might actually die from this.” Wat een manier om te gaan. In een bar met iemand die hij net een uur kende en een neonroze drankje. Fantastisch.