The Gallows

Dit ging fout. Ongetwijfeld. De barman draaide zich zonder pardon om, om vervolgens een fles cognac uit het achterste deel van de bar te gaan zoeken. Asher had er nu al spijt van. Hij keek even opzij toen Allison haar mond weer opentrok. Met opgetrokken wenkbrauw hoorde hij haar woorden aan, waarvan hij niet helemaal wist waar ze ineens vandaan kwamen. “They’re bartenders. They listen to anybody that orders drinks.” Want dat was hun werk. Zo indrukwekkend was het allemaal niet. Daarnaast, de personen waarvan hij het liefst wilde dat ze naar hem luisterden, deden dat nooit. Asher keek haar rechtstreeks aan en kantelde zijn hoofd toen ze uit het niets opmerkte dat ze oké was. “Are you though?” vroeg hij zich hardop af. Vervolgens werden de zoveelste glazen voor hen neergezet en volgegoten. Ugh.

Het leek even alsof hij een compleet ander persoon naast zich had zitten dan de vrouw die hij vanmiddag ontmoet had. “You were never going to order anyway.” Ze had het niet voor niets aan hem overgelaten, toch? Hij trok even een wenkbrauw omhoog toen ze zei dat ze nooit cognac gehad had. “It’s absolutely disgusting.” Dat was het enige wat je moest weten over cognac. In de ergste situaties verwarmden ze het glas ook nog voor, voor maximaal ongenoegen. Hij voelde zichzelf al misselijk worden. Allison leek even vast te lopen en Asher keek haar even bezorgd aan. De meeste mensen die zeiden dat ze oké waren, waren… nou ja, het tegenovergestelde. Hij pakte zijn glas vast en Allison zei voor de zoveelste keer dat dit de laatste was. Nu was hij er echter ook wel mee eens. “Just shot i tand I’ll take you home, alright?” Fantastisch idee. Niet alleen had hij geen idee waar hij haar heen zou moeten brengen, een shotje cognac was allesbehalve wenselijk.

Waarom hij het besteld had? Omdat zij het had gewild. Asher was perfect tevreden geweest met een tweede glas rum, maar nee. Ze had per se iets anders gemoeten. “Because what else would I order?” gooide hij er iets te theatraal uit. De drankjes warden voor hen gezet en even leek Allison opnieuw bevangen te zijn door haar drankje. Het leek hem het verstandigst om het gewoon op te drinken en weg te wezen. Hij moest namelijk ook nog dingen doen vandaag, al zou daar vast weinig van komen. Asher gaf haar een vermoeide blik toen ze voor de zoveelste keer over naalden begon. “Fucking hell, woman.” Zijn ergernis was echter van korte duur, want hij kon het echt niet meer stilhouden toen ze vol overtuiging zei dat goed met alcohol was. Vol ongeloof keek hij toe hoe ze de cognac in één keer achteroversloeg. “You are truly something,” mompelde hij, alvorens hij het goedje ook in één keer wegwerkte. Wat een fout.

Dit was niet bepaald hoe hij had gedacht dat hun deal zou gaan, maar goed. Drank deed soms rare dingen met je en Allison was daar heel duidelijk een geval van. Hoe vaker ze hem ervan verzekerde dat ze in orde was, hoe minder hij ervan geloofde. Het leek hem dan ook wel verstandig om hun vierde drankje tevens hun laatste te laten worden. Asher rolde met zijn ogen zodra ze zijn titel er voor de zoveelste keer weer bijhaalde. “You really need to stop saying that,” mompelde hij, terwijl hij lichtjes met zijn hoofd schudde. Haar vraag was enigszins onverwachts, al had Asher zijn antwoord vrij snel klaar. “If there’s anything people don’t know about me, I’d like to keep it that way.” Hoe minder de mensen wisten, hoe beter. “Especially with you.”

Het leek hem geen strak plan om nu doodleuk al zijn geheimen aan haar door te spelen. Niet dat hij het idee had dat ze het morgen nog zou weten, maar oké. Het ging om het principe. Daarnaast waren de meeste dingen die mensen niet over hem wisten ook niet bepaald goede dingen. In dat geval hield hij het toch allemaal liever voor zich, tot Allison’s ongenoegen. Zijn blik verduisterde even toen ze vroeg hoe hij aan zijn positie was gekomen. “Mutiny,” liet hij haar weten. Theoretisch gezien had hij al lang geleden met de rest aan de galg moeten hangen. “My father owned everything and I worked for him.” Asher praatte niet bepaald graag over de man, iets wat wel duidelijk te horen was aan zijn toon. “I suppose I got a little impatient waiting for the inheritance.” Tot op de dag van vandaag vroeg hij zich af of hij die dag de juiste beslissing had genomen.

Het grootste deel van de erfgenamen kon het geduld nog wel opbrengen om netjes te wachten op de dood van hun ouders. De levensverwachting in Rhoynar was dan ook niet bijzonder hoog. Asher had echter besloten om het lot een handje te helpen. Half uit hebzucht, half omdat hij de man die hij zijn vader noemde niet langer had kunnen verdragen. Allison merkte zuchtend op dat hij zijn titel dan toch verdiend had, soort van. “He had it coming anyway.” Als hij de man niet had omgelegd, dan had iemand anders het wel gedaan. Enigszins verbaasd trok hij zijn wenkbrauw omhoog toen ze weer aan het woord was. “Seventeen?” herhaalde hij ongelovig. Hij dacht er liever niet aan wat hij op die leeftijd had bereikt. In tegenstelling tot haar was het vast bijzonder weinig. “Your boss sounds like a smart man,” merkte hij vervolgens op. Er was immers een redelijke kans dat Asher de deal niet geaccepteerd zou hebben als deze op een minder aantrekkelijk presenteerblaadje was geserveerd. Ondertussen had hij wat geld uit zijn broekzak gevist en dit op de bar gelegd. Meer dan genoeg om de kosten van de drankjes te denken. “I'm gonna go off to the harbour,” Er was daar immers nog genoeg te doen voor hem, al had hij er op dit moment maar weinig zin in. “Think you can make it home by yourself?” vroeg hij, refererend naar haar eerdere opmerking. Ze zou zich vast wel redden, al had dat eerdere drankje er wel zichtbaar ingehakt.

Of het verstandig was om een zeventienjarige als je rechterhand aan te stellen, was een ander discussiepunt, maar goed. Allison had al lang en breed bewezen dat ze haar mannetje kon staan en haar baas had dat waarschijnlijk ook wel gezien. Ergens had hij het gevoel dat de tijd begon te dringen voor haar mysterieuze leider. Allison was jong, leek hem behoorlijk ambitieus en, boven alles, capabel. In dat soort situaties was het slechts een kwestie van tijd voor je van je troon gestoten zou worden.

Voor de zoveelste keer verzekerde ze hem ervan dat het prima met haar ging. Tot overmaat van ramp gooide ze die titel er weer bij. “Please shut up,” mompelde hij, waarop hij opstond. Iets dat toch iets moeizamer ging dan verwacht na vier drankjes. Ze liet hem weten dat ze hem persoonlijk zou komen opzoeken wanneer ze vooruitgang had geboekt wat de cure betrof. Asher knikte even. “Good.” Voor hij wegliep, keek hij haar nog even aan. “Give my regards to your girl,” zei hij met een kleine grijns, waarna hij zich omdraaide en de taveerne verliet.

topic uit