Nog steeds dacht hij het beste te weten wat er goed was voor Kaspian en wat niet. Maar het leek er op dat hij zich daar in vergiste. Ze hadden elkaar te lang niet meer gezien. Het was moeilijker om te voorspellen hoe de ander zou reageren op zijn daden en woorden. En hoe hij zou reageren op het nieuws.. Dat hij nu onsterfelijk was. Dat zou ook nog een delicaat gesprek worden. En hij maakte nu al fouten. Hij zei dingen die hij beter niet zou zeggen.

''No. No, I need answers.'' Gromde Kaspian. Hij zette een stap dichterbij. Mort moest heel erg de neiging onderdrukken om hem niet vast te pakken nu. Maar hij kon het niet op die manier te weten komen. Dus hij bleef staan, met de grootste moeite. ”Whatever question you have, I’ll answer honestly”, Beloofde hij, zijn stem licht trillend van de emotie. ”I can’t lose you again, little brother”, Zei hij toen. Misschien opnieuw het verkeerde moment, maar hij kon het niet tegenhouden. Niet op tijd.

Hoewel het niet zijn intentie was geweest, hadden zijn woorden deze keer net wel effect. Misschien moest hij iets minder hard proberen na te denken en gewoon te zeggen wat in hem op kwam. Al kwamen daar dan ook weer risico’s bij kijken. Ze stonden nog steeds midden op straat, op een eiland waar Mort misschien drie dagen verbleef. Hier problemen zoeken was misschien niet het meest geniale plan dat hij ooit had gehad. Kaspian was van hetzelfde idee. Gebeurde wel vaker, zeker vroeger. Dat de een wat zei waar de ander net aan dacht. Het was een kleine overwinning.

''You have a place where we can talk? In private?'' Vroeg de ander nadat hij even had rondgekeken. ”I got a room in a tavern nearby. Would that work?” Antwoordde hij. Alles zodat zijn broer comfortabel was. Als hij op de top van de hoogste berg wilde gaan zitten, dan zou Mort geen seconde aarzelen om daarheen te rennen.

De straten hier waren op zich wel rustiger dan wat hij in Brightwater Keep gezien had voor hij hierheen was gekomen. Toch was er nog steeds een bepaalde drukte. Een drukte die mensen kon verbergen die hen af zouden kunnen luisteren. Het was niet dat hij echt grote geheimen aan het verkondigen was, maar sowieso zou hij dat nog moeten doen. Of dat vandaag zou zijn, of een andere keer, viel nog te bezien. Misschien was Kaz al door genoeg shock gegaan vandaag, en stelde hij het beter uit. Maar als het gesprek die richting uit ging.. Dan zou hij niet anders kunnen. Liegen was voor hem sowieso al een opgave, laat staan dat hij het tegen zijn broer zou doen.

Dus knikte hij op de woorden van de ander, en draaide zich om richting de herberg waar hij eerder vandaan was gekomen. De zaal beneden was niet druk, en hij liep rechtstreeks de trap op. De gang in, derde deur links. Hij lette er op dat hij niet te snel ging, zodat Kaz hem goed bij kon houden. De vampier liep de kamer in en ging op een stoel bij het raam zitten. Verder zei hij geen woord. Zelf had hij uiteraard ook vragen. Maar alles draaide om Kaspian. En het zag er naar uit dat hij meer behoefte had aan antwoorden, dus hield hij ze wijselijk nog even voor zichzelf.

Dat Kaz met hem mee liep naar zijn kamer, was zeker positief. Het had er namelijk niet naar uitgezien dat hij hem daar genoeg voor vertrouwde. Dus ze waren wel vooruitgang aan het boeken hier. Al bleef de ander tegen de deur aan leunen in plaats van dichterbij te komen. De enige andere logische plek was de stoel tegenover hem, maar die stond misschien net iets te dicht. ''Start from the beginning.'' Commandeerde Kaz, en hij beet kort op zijn lip. Hoewel dit wel te verwachten was, was het voor hem niet echt fijn om veel aan die periode terug te denken. Maar het moest, anders kwam het nooit meer goed.

”So uh, I told you about the ship, right. They took me to a harbour in a strange land. I’m pretty sure most of the crew wanted to throw me overboard again, but the captain had other plans. He knew a man who would pay a lot of gold for a child like me with no parents”, Begon hij. Niet dat hij had geweten dat zijn ouders dood waren. Het was enkel maar een vermoeden geweest. Maar niemand zou hem missen of komen zoeken, en dat wist de kapitein. ”So that’s exactly what he did. I ended up with a man called Edmund Lennox. He.. Paid an insane amount of gold for me. But he was good to me, and the other people around his house”, Vervolgde hij.

Nu kwamen ze bij het deel dat Kaz waarschijnlijk het minst leuk zou vinden. ”I was in debt with him. He had.. Bought me for a reason. When I was sixteen, he deemed me old enough to.. Edmund was.. He is a vampire”, Zei hij, voorzichtig. Hij gluurde even naar de ander, om zijn reactie te zien. ”So he started feeding off of me. That was my purpose”, Zuchtte hij zachtjes. ”There were two ways to pay my debt in full”, Zei hij. Nu kwam het hoor. ”Either I died or he would turn me right before I did”, Zei hij. Het feit dat hij nu hier zat.. Zou voor Kaz al genoeg moeten zeggen.

De zenuwen gleden door zijn lichaam als elektrische schokken. Als hij nog adem haalde, dan had hij nu vast zitten hyperventileren. Het nieuws dat hij deelde, was heftig genoeg op zich. Maar vandaag had Kaz al zoveel moeten verwerken en hij wist dat te veel nooit goed voor hem geweest was. Hij wilde hem niet overladen met nog meer feiten, maar hij kon niet anders. Het was maar hoe hij het wilde oppakken nu. Of hij het goed of slecht nieuws zou vinden. Zijn mening was belangrijk, zeker omdat het over iets ging waar hij nu sowieso niks meer aan kon veranderen. Hij was een vampier. En dat leek Kaspian nu ook te realiseren.

''You're... a vampire.'' Zei hij zachtjes. Mort beet deze keer op zijn tong, ontweek de blik die de ander hem toewierp. ''A bloody.. vampire.'' Vervolgde hij. Tot nu toe had hij helemaal niet geweten wat zijn mening over zijn soort was. Maar dat wist hij nu. Het klonk niet boos, niet teleurgesteld. Maar ook niet accepterend. Hij wreef opnieuw door zijn ogen, besloot toen om op te staan, al stapte hij niet op de ander af. Zo kon hij hem tenminste recht in de ogen kijken. ”I’m sorry”, Zei hij enkel. Niet alleen voor het vampier-zijn. Sorry dat hij hem los had gelaten. Sorry dat hij hem in de steek had gelaten. Sorry dat hij niet eerder terug was gekomen. Sorry voor het verdriet, de pijn, de eenzaamheid.
Sorry voor alles.

Het was alsof de emoties nu pas bij hem los kwamen. Alsof de realisatie eindelijk doorgedrongen was. Misschien omdat hij zijn geheim nu verteld had en hij bang was dat Kaz hem alsnog niet terug wilde in zijn leven. Dat hij nu echt dood was voor de ander. De ander drukte zich van de deur af. Hij verwachtte half dat hij zich om zou draaien en weg zou gaan. Maar het tegenovergestelde gebeurde. Voor het eerst kwam hij dichterbij. Mort bewoog niet, bang dat hij hem weer af zou schrikken. En dan kwam de verlossing. Hij onderdrukte een snik en sloeg zijn armen om zijn broer heen. Nu moest hij oppassen dat hij hem niet fijn kneep. “I missed you so much”, Zei hij, zijn stem sloeg ergens halverwege over. Hij probeerde zijn emoties onder controle te houden. Hij voelde zich eindelijk op zijn plek, Kaz zijn grote broer, en hij moest sterk voor hem zijn. Zoals hij altijd was geweest en zoals hij voor altijd wilde zijn.

De knuffel kwam zeker als een verrassing. Het had er even op geleken dat hij de kamer zou verlaten en voorgoed uit zijn leven zou verdwijnen. Maar hier stond hij dan, zijn armen om de ander heen terwijl de emoties als een golf over hem heen sloegen. Voor hem voelde het niet anders dan anders. Het voelde als thuiskomen. Maar voor Kaspian.. Zijn huid was een stuk koeler dan anders. Niet persé koud, maar fris. En hoewel hij nog kleren aan had, was het misschien wel voelbaar. Maar ofwel kon het hem niks schelen, ofwel voelde hij het niet. Voor hem was het eender wat, hij was gewoon opgelucht om het feit dat hij zijn broer na al die jaren terug had.

Nadat ze zo goed als uitgehuild waren, lieten ze elkaar weer los. De ander had een glimlach om zijn lippen, en hij moest er zachtjes om lachen. ”Can you stop, I’m getting emotional again”, Grapte hij, om de sfeer een beetje op te vrolijken. ”Now, sit down. Can I get you something to drink?” Vroeg hij. Hij besloot om verder zijn vragen nog steeds voor zich te houden. Die konden wel wachten. Kaz had genoeg te verwerken gekregen vandaag.

Het zou nog veel tijd en energie kosten. Om in te halen wat ze van elkaar gemist hadden de afgelopen twintig jaar. Er was zoveel gebeurd. Het voelde wel alsof ze nog steeds diezelfde band hadden als vroeger, of dat die er alleszins nog ergens was, diep vanbinnen. Maar hij had geen idee wat zijn broer al die tijd had gedaan, waar hij geweest was, wat hij had meegemaakt. En hij kon alleen maar de beste grote broer zijn als hij daar wel van op de hoogte was. Maar voor nu wilde hij gewoon met hem praten. Over alles en niks tegelijk.

Mort pakte een glas en vervolgens checkte hij de kast. Er stond van alles in, maar hij had geen idee hoe de meeste dingen smaakten. Vampiers dronken immers niet, waardoor hij ook nooit echt alcohol had geconsumeerd. Edmund had het simpelweg nooit in huis gehad. Dus hij speelde op veilig en nam iets wat hij wel kende. Gewoon simpel water. Mooi. Met het glas liep hij naar de tafel. ”Sort of”, Grinnikte hij. Hopelijk was het niet te snel om er al grapjes over te maken. ”So, where is Kruge, actually?” Vroeg hij toen, beniewd of Kaz de vogel nog steeds in deze wereld hield als gezelschap of niet.