Opportunity makes the thief

T h a l i a

Watch me. I will go to my own sun.
And if I am burned by it's fire, I will fly on scorched wings.

Het was allemaal redelijk snel gebeurd. Het ene moment had ze gewoon zitten kijken naar hoe de vrouw bezig was met haar training, zonder echt veel in de spotlight te komen of opgemerkt te worden door een ander - zoals ze wel vaker deed. En het andere moment had daar een dolk gelegen. Een zo mooi, maar ook zo scherp en bruikbaar, dat het kind het niet had kunnen laten liggen. Het was immers zo dat ze toch een nieuwe dolk nodig had binnenkort; de hare begon langzamerhand een beetje te verslijten en het echt geld om naar een blacksmith te gaan had ze nou ook weer niet. Op een moment waarop ze had gedacht dat niemand stond te kijken, was het meisje stilletjes, maar snel, maar de dolk toegegaan om het van zijn plek weg te gritsen en weer net zo snel en onopgemerkt mogelijk maakte dat ze wegkwam.

Het meisje was uiteindelijk een eindje verderop tegen een steen aan gaan zitten om even een korte rustpauze in te lassen. Ze had net haar waterfles tevoorschijn gehaald en een rustige slok ervan genomen, toen het geluid van voetstappen opeens haar aandacht trokken. Ze had pas te laat door dat een ander haar op dat moment benaderde, want toen ze haar waterfles naast haar op de grond had gezet, drongen de voetstappen van de vrouw en het dier pas tot het meisje door. Haar blauwe ogen schoten direct omhoog bij het horen van de vraag, waarna ze direct in haar act viel. "I'm sorry? What do I need to explain?" Vroeg ze, diep van binnen heel blij dat ze de dolk veilig uit het zicht had weggestoken. Het meisje trok haar wenkbrauwen licht bij elkaar in een zachte frons, terwijl ze haar blik kort van de vrouw naar het dier wendde. De mountainlion zag er best impressive uit en alhoewel Thalia het duidelijk niet liet merken, voelde ze toch wel lichte angst voor het wezen en de persoon die voor haar stond. Ze had bovendien niet verwacht betrapt te worden.

T h a l i a

Watch me. I will go to my own sun.
And if I am burned by it's fire, I will fly on scorched wings.

Thalia bleef voor de rest stil, afwachtend tot een reactie van de vrouw, terwijl ze zelf de situatie zo goed mogelijk probeerde te polsen. De persoon die voor haar stond was niemand minder dan de Commander, een persoon waar ze liever niet mee wilde sollen, omdat deze aan het hoofd stond van geheel Vanaheim. En Lexa had deze titel niet gekregen omdat haar ouders voor haar Commander waren geweest; nee, een persoon werd niet zomaar Commander. Je moest bijvoorbeeld een uitstekende vechter zijn, wilde je het kunnen halen tot haar positie. Zichzelf hieruit vechten was dus ook absoluut geen optie. De woorden die de vrouw uitsprak, zorgden ervoor dat het meisje even rustig haar blik op de mountain lion richtte. Aan het slaan van zijn staart was te zien dat het dier langzamerhand een beetje ongeduldig werd en Thalia wilde liever voorkomen om in de klauwen van zulk dier terecht te komen.

Haar ogen werden weer gericht op de brunette die zich voor haar bevond, waarna het jonge meisje even diep inademde. Als ze het niet terug gaf, zat ze dus behoorlijk in de problemen. En als ze het terug gaf.. dan.. zou de Commander het vergeten? Ze vroeg zich af hoeveel daarvan de waarheid was; aangezien ze altijd al lichte achterdochting had als het ging om beloftes van anderen. Mensen kwamen niet vaak hun beloftes na. Het meisje boog licht voorover om de bovenkant van haar broek licht op te tillen en de dolk die ze tussen haar laars had gestoken, eruit pakte. Ze draaide het handvat richting Lexa en stak haar arm vervolgens uit, om het voorwerp terug te geven. "I'm sorry." Sprak ze duidelijk, haar ogen nu op de vrouw gericht, diep van binnen hopend dat de persoon voor haar, haar hierna gewoon met rust zou laten. Ze wilde geen problemen en ze kon zichzelf wel voor de kop slaan dat ze het dier dat aan Lexa's zijde stond, helemaal niet had opgemerkt toen ze de dolk gestolen had. Domme fout.

T h a l i a

Watch me. I will go to my own sun.
And if I am burned by it's fire, I will fly on scorched wings.

Uiteindelijk had Thalia het als de beste optie gezien om de dolk gewoon af te geven. Ze had er ook voor kunnen kiezen om te rennen en alhoewel haar flora manipulation magie iemand toch wel redelijk kon vertragen, kon ze moeilijk op tegen de snelheid van een Mountain Lion en tegen de kracht van een persoon die een Commander was. Het was dom om te denken dat ze dat wel kon; zij was immers twaalf, naast de vrouw voor haar was ze compleet onervaren in zowat alles dat te maken had met vechten of overleven. Lexa nam het wapen weer terug en stak het weg, om vervolgens met gemak een andere tevoorschijn te halen en deze met het handvat richting haar te draaien. Thalia trok verbaasd haar wenkbrauwen wat dichter bij elkaar. Mocht ze die hebben? Hmn. "Why would you give that to me? I just stole from you." Het was duidelijk dat ze de actie van de vrouw niet begreep. "What do you want in return for it?" Sprak ze vervolgens, er zeker van dat er een máár achter zou moeten komen. Het was onwaarschijnlijk dat mensen iets aan je gaven, gewoon omdat ze aardig wilden doen. Maar toch.. moest ze toegeven geïnteresseerd te zijn in het voorwerp. Het zag er scherp uit en van veel betere kwaliteit dan de dolken waar zij het tegenwoordig mee moest doen.

T h a l i a

Watch me. I will go to my own sun.
And if I am burned by it's fire, I will fly on scorched wings.

Het was niet dat Thalia de dolk niet wilde hebben; het was waarschijnlijk van veel betere kwaliteit dan de dolken waar ze het in heel haar leven mee had gedaan, wetende dat Lexa als Commander waarschijnlijk de beste wapens verschafte. Maar toch.. kon ze het niet direct aannemen. Op bijna alles in Vanaheim stond een prijs, men gaf zelden iets gratis weg en ook al mocht het gratis lijken, er kwam altijd een 'maar'. Thalia hief haar wenkbrauwen licht op toen de vrouw sprak over dat ze ook zoals haar was geweest vroeger. "You were?"  Misschien was er dan toch ergens nog wat hoop voor haar. Haar blauwe ogen gleden uiteindelijk weer omlaag naar de dolk, zacht knikkend bij de volgende woorden van Lexa. Ze kon een dolk wel gebruiken, ja. Het werd tijd om haar oude dolken bij te slijpen en om dat door een professional te laten, kostte teveel geld, waardoor het een betere optie was gewoon nieuwe te nemen. "I know a few things." Sprak ze, haar schouders ligt ophalend; woorden die waarschijnlijk een grote understatement waren, want Thalia had waarschijnlijk al een dolk in haar handen, nog voordat ze überhaupt fatsoenlijk kon lopen. Het meisje legde haar hand voorzichtig op het handvat dat naar haar uit werd gestoken, waarna ze haar blik weer in die van Lexa haakte. Als dat de enige 'maar' was, dan zou het dom zijn om dit offer af te staan, toch?

T h a l i a

Watch me. I will go to my own sun.
And if I am burned by it's fire, I will fly on scorched wings.

Ze had er even verbaasd van opgekeken toen de vrouw opmerkte vroeger net zoals haar te zijn. Het was immers zo dat Thalia al twee jaar rondzwierf in haar eentje en ze amper in Mother’s Heart was geweest in haar jeugd. De vrouw voor haar vroeg of ze wist dat niemand als commander geboren werd. Een lichte glimlach verscheen rond haar lippen en ze knikte: natuurlijk wist ze dat, haar ouders hadden haar vaak genoeg verteld over de tradities binnen Vanaheim. ”I was just surprised, because I wouldn’t exactly see myself as similar to someone who won the conclave when she was only fourteen.” Nee, ze was er van overtuigd dat Lexa meer kon op twaalfjarige leeftijd dan Thalia - wat ergens ook wel logisch was, gezien de vrouw voor haar vast en zeker de beste leraren had gehad om haar vechttechnieken van te leren.

De dolk werd losgelaten en deze bevond zich nu in de handen van het meisje. Ze keek er kort na, maar hield Lexa nog steeds goed in de gaten. Toen deze weg stapte naar een boom, richtte het meisje haar blik op van de dolk. Throw. Thalia trok haar wenkbrauwen verrast wat op en knikte; ze zou geen nee zeggen tegen haar commander, en al helemaal niet voor iets waar ze juist uitstekend  goed in was. Ze had immers altijd al een talent gehad voor gooien. Het meisje nam de houding die haar was aangeleerd en hield het mes soepeltjes in haar hand, voordat ze in een vloeiende beweging het scherpe voorwerp recht op de boom gooide. Met een zachte klap boorde het voorwerp zich in de boom, waar het kruis was gemarkeerd. Tevreden glimlachte het meisje.

”I’ve had to hunt without a bow for some time, I guess that really improved my aim.”  

T h a l i a

Watch me. I will go to my own sun.
And if I am burned by it's fire, I will fly on scorched wings.

Het meisje knikte begrijpelijk. "I didn't know that, sorry for making assumptions." Haar ouders hadden haar dan ook nooit veel verhalen kunenn vertellen over de Commander. Alhoewel de naam van de vrouw over de afgelopen paar jaren dat ze over de vlaktes van Vanaheim reisde, wel eens vaker was gevallen. "Why would she be thrilled?" Het meisje hield haar hoofd licht schuin. "I doubt they like to hear about a little girl trying to steal daggers." Alhoewel de vrouw had verteld dat ze vroeger zoals Thalia was geweest, was het nog steeds een grote verassing voor het meisje dat de Commander haar nog zo vriendelijk behandelde. Haar ouders hadden haar nooit verteld dat Commanders ook vriendelijk konden zijn.

Een lichte glimlach was verschenen op het gezicht van het meisje, toen ze het kruis netjes in het midden had geraakt, waarna haar blauwe ogen op Lexa gericht werden. Ze was zeker, deels, heel erg trots op haar gooitechnieken. "Yes, I have to hunt for myself, I've been taught to hunt ever since I could hold a knife and a bow, really." En dat was geen wonder, want bijna ieder kind binnen Vanaheim begon al op vrij jonge leeftijd met het beheersen van wapens. Om te overleven. Maar ook voor de Conclave. Haar glimlach verdween bij de vraag van de vrouw; wie haar ouders waren. Haar blauwe ogen richtten zich op het mes dat in de boom stak. "They go by the names Aaron and Sabrine." Sprak ze. "But I don't think you would know them, they rarely visit Mother's Heart." En ze waren dood, dat ook. Terwijl ze sprak, was het meisje naar de dolk gestapt om het uit de boomstam te halen. Enkel om iets nodig te hebben om haar gedachten niet veel verder te laten afwijken, het zou natuurlijk heel erg zijn, zou ze opeens emotioneel worden over de dood van haar ouders in het bijzijn van de Commander.

T h a l i a

Watch me. I will go to my own sun.
And if I am burned by it's fire, I will fly on scorched wings.

De woorden van de Commander brachten een lichte glimlach op haar gezicht, al leek deze maar enkele seconden rond haar lippen aanwezig te zijn. Ze wilde niet echt tonen dat de comment wat met haar deed, want was dat niet ook een vorm van zwakte? En bovendien was haar nooit een keuze gegeven. Ze had voor zichzelf moeten zorgen, nadat de piraten de groep waarmee zij en haar ouders reisden hadden overvallen en ze de enige overlevende was geweest. Er was niemand waar ze op had kunnen rekenen toen, dus had ze besloten op haarzelf te leunen. "I'd be honored to meet your advisor." Kwam dan uiteindelijk als haar reactie. Als Lexa haar Second was geweest.. nou, dan had de advisor zeker iets goeds gedaan.

De vraag waar ze verbleef werd uiteindelijk gesteld en, terwijl het meisje haar aandacht richtte op het zorgvuldig verbergen van het mes dat ze van de Commander had gekregen, probeerde ze een juist antwoord hiervoor te vinden. Uiteindelijk ontmoette ze Lexa's blik weer. "I travel a lot, Vanaheim is my home, but nothing.. permanent." Nee. Haar verblijfplaats was een boom, een rots, gewoon iedere plek waar ze even veilig kon liggen om een paar uur te slapen. Zonder dat een roofdier haar zou vinden, natuurlijk. Of een persoon. Ze gebruikte de 'ik' vorm, omdat ze alleen reisde door Vanaheim en nadat de Commander haar een mes had gegeven, dat overigens van goede kwaliteit was, wilde Thalia niet tegen de vrouw liegen.