|open| The blood makes us human, makes us more than human, makes us human no more.

vr feb 09, 2018 9:53 am

▼

HATE & MURDER

Open

BY MINNIE OF BTN

Met klapperende tanden had ze op bed gezeten. Het kleine kistje wat in de hoek van haar kamer stond was al een dag naar haar aan het fluisteren. Bloed, het heerlijke bloed van The old ones. Ze verlangde ernaar, sinds dat ze hier aan gekomen was; had ze maar een klein flesje gedronken. De drang was heftiger geworden en deze herberg zorgde voor een vreemd opgesloten gevoel. Haar handen trilde, terwijl ze als in hypnose over een plekje wreef onder haar elleboogholte. Daar moest het teken zijn gekomen, daar had het teken gezeten als ze Yahar’gul niet verloren was en haar moeder nog steeds leefde; door hem. Haar vingers streelde over het litteken van haar nek, zochten ook de andere littekens op. Nergens stond dat je het ritueel niet zelf uit mocht voeren, hoewel het niet gedaan werd, was het nooit een regel geweest. Het was simpel, je leermeester deed het, je hoefde het teken niet in je eigen lichaam te snijden. In deze paar seconde had ze duidelijk in haar hoofd wat ze ging doen. The old ones wachtte op haar, ze zouden niet blij zijn met deze afwezigheid. Ze slikte dan ook, terwijl ze richting het kleine kistje liep. Nieuwe tekeningen waren aan de stapel toegevoegd, iedere keer wanneer ze zichzelf weer iets kon herinneren of weer iets bedacht, schreef ze dit of tekende ze dit direct. Alle herinneringen waren zo fragiel te noemen en soms tastte ze ook in het duister als ze iets terug wilde halen van vroeger. Iets wat gepaard ging met frustratie en op die momenten was ze ook zeker wat makkelijker uit te dagen. Een van haar boeken werden uit het kistje gehaald, een dolk en een klein flesje met rode vloeistof. De rituelen stonden gelukkig nog in haar geheugen gegrift, hoewel alle kleine details ook in haar boek stonden.
De voorbereidingen waren nooit heel lang, maar nu ze haar zinnen erop had gezet, wilde ze het ritueel uitvoeren. Ze had alles in de leren tas gegooid en liep gehaast richting het bos. Dat ze enkel een simpele strakke broek aan had en shirt, was op dit moment niet belangrijk. Niks was belangrijk, enkel het ritueel. Het meisje struinde dan ook door de grasvlakte, de takken die ze tegen kwam werden opgeraapt waarna ze weer verder liep richting het bos. Kallista drukte haar hoed iets verder over haar ogen, de pijn die haar lichte grijze ogen lieten doorschemeren wilde ze niet binnen laten. De open plek was vrij diep in het bos gevestigd en dat was op dit moment koud, maar handig. Hoe dichterbij ze kwam, hoe meer ze de kracht aan haar voelde trekken. Ze glimlachte toen ze de kracht dichterbij voelde komen. Het likte aan haar, het riep om haar en haar pas versnelde dan ook. Het ging een volle maan worden, een van de belangrijke onderdelen aan zo’n ritueel, de kracht die de maan met zich mee bracht zorgde voor de connectie met The old ones. Zo werd er gezegd althans. Aangekomen bij de open plek keek ze om zich heen, geen teken van leven. Hier en daar wel van enkele dieren, de voeten van Kallista waren de eerste die dit prachtige en rustgevende beeld beschadigde met haar schoenen. Aangekomen bij de plek pakte ze de kleine steentjes uit haar leren tas om in een cirkel te leggen. De adrenaline hield haar warm en hoewel ze de kou van haar handen wel degelijk voelde, was haar enthousiasme voor dit ritueel vele malen belangrijker en kon ze de kou negeren. Takken werden om de cirkel gelegd, een ongebroken cirkel, zoals de maan. De donkerte had al zijn intrede gedaan zonder dat het meisje dit geheel in de gaten had. Een glimlach schonk ze aan de maan, terwijl ze vijf donkere kaarsen neerzette. Zo zat ze in de cirkel, omringd door de vrolijke vuurtjes. Haar witte haren werden in een staart gedaan, ze moest krachtiger worden. The old ones waren geen goden waarbij je offers ter handen hoefde te hebben. In principe offerde je je eigen bloed en daarbij ook een deel van je ziel bij ieder ritueel.
De nacht was duister en de maan viel soms weg door de dikke wolken die de lucht sierde. Een glimlach was op haar lippen verschenen, ze moest gek zijn om dit te doen, vooral omdat het geen kleine wond was die ze in haar arm moest kerven.
Ze knikte richting de maan, vertelde klaar te zijn, enkele kaarsjes leken hierop te reageren en brandde voor een tel wat feller.
Woorden kwamen al rijmend uit haar mond, de woorden waren duidelijk, maar je moest de taal wel kennen. Ze werden zacht en krachtig uitgesproken. De vragen die ze aan de goden stelde, deze haar kracht en snelheid gaven, vroeg ze nu ook om haar opnieuw verder te helpen. Haar de krachten te geven die ze nodig had. Om haar heen werden de kaarsjes verslonden door het vuur, de takken die in een cirkel lagen werden door een vallende vlam aangestoken. Deze langzaam rondom haar begonnen te branden. Kwaad, dat was wat de goden waren. Kallista had zo lang niks van zich laten horen. Maar ondanks dat, was zij hun enige hoop, dus ze gunde haar de kracht. Ze opende haar ogen en knikte, alsof iets tegen haar had gesproken. De dolk werd opgepakt, het lemmet was smal en scherp. Zacht sprak ze woorden, duwde ze het mes door haar huid heen en maakte zo in langzame bewegingen de vorm die het moest hebben. Ze beet op haar onderlip, boos op de pijn die het bracht, haar stem sloeg hier en daar over tijdens het zetten en tranen waren in haar ogen ontstaan. Maar ze bleef doorgaan terwijl ze soms het bloed wegveegde om te kunnen zien welke lijnen ze nog meer moest zetten.
De dolk werd neergelegd, waarna het meisje weer opkeek naar de lucht. Haar ogen leken haast een gloed af te staan, terwijl ze het buisje bloed pakte en enkele druppels op de wond liet druppen. Het prikte zoals gewoonlijk en in plaats van dat dit bloed meeging met het bloed wat al uit de wond kwam, leek het een soort laagje te vormen op de wond. Beet het zichzelf vast aan haar huid en na nog enkele druppels lag er een laagje bloed op de wond. Nu was de vorm van de wond goed waar te nemen. Dit bloed werd langzaam opgenomen door het bloed van Kallista en mengde zich alsof het bij haar eigen bloed hoorde. Dit zorgde dan ook voor haar kracht en dat dit weer nieuw leven in geblazen werd. Toch leek het ritueel nog niet helemaal klaar te zijn. Het flesje zette ze aan haar lippen, de laatste paar woorden werden uitgesproken en het bloed werd achterover gegoten. De vloeistof kleefde aan haar lippen en tanden, waarna het zijn weg door haar lichaam vond. Enkele littekens die ze al op haar huid had, werden voor enkele tellen donkerder, leken haast opnieuw geactiveerd te worden.
“The Hunters van Yahar’gul zullen u voor eeuwig dienen.” Waren de laatste woorden, de woorden die ervoor zorgde dat alles weer terug naar normaal leek te zijn, maar ook die alles af leken te sluiten. Alle kaarsjes verloren hun vuur, evenals de takken die op de grond hadden gelegen. Het vuur was verdwenen, enkel Kallista die nog in het midden van dit alles zat. Haar ogen waren waterig, tranen van blijdschap, omdat de goden dit offer nog hadden geaccepteerd. Dit terwijl Yahar’gul al jaren onbewoond was. Een geluid deed haar opkijken, het boek werd dichtgeslagen en het mes werd vluchtig aan haar broek afgesmeerd. De duisternis inkijken was altijd lastig en zo was het ook nu lastig om iets te kunnen zien.
“Laat je zien.” Haar stem klonk direct, misschien een tikje chagrijnig zelfs. Kallista stond op, terwijl ze met haar cape over haar arm ging om deze bloedvrij te maken. De wond die ze net had gezet was gitzwart, alsof de duisternis zelf een halt had gezet tegen het bloed wat eruit hoorde te vloeien.

Het nieuwe teken