It runs in our blood [OPEN]

∎ ◣ ◥

Het paard waar Tamlin opzat was al even blond als hijzelf. Het dier was een palomino. Een crème voskleurige paard met witte manen. Een mooi beest, vond hijzelf. Ergens was het ironisch dat het paard in principe een leeuw op zijn rug droeg. Tenminste, leeuw was de vorm die Tamlin aannam wanneer hij van gedaante wisselde. Dit kon hij deels of volledig. Wanneer Tamlin deels veranderde werden zijn handen klauwen, zijn ogen katachtiger en werden ook zijn benen meer zoals de achterpoten van een leeuw. Dit maakte hem dan sneller en sterker dan dat hij al was. Tamlin behoorde tot de Kings Guard, waarmee eigenlijk al werd aangeduid dat hij een goede vechter was. De jonge man had namelijk ook het idee dat hij enkel en alleen goed was voor het vechten en deelnemen in oorlogen.
Zijn helder blauwe ogen gingen naar het paard en de man voor hem. King Thriumph Medici, de man aan wie hij had gezworen hem en zijn familie te beschermen tot zijn laatste adem. Wat de koning precies wilde met dit uitje wist hij niet, dat maakte ook niet uit, Tamlin volgde hem. Zijn sterke genen kwamen goed van pas wanneer ze er op uit gingen, misschien was het omdat hij een elf was, of omdat zijn dier een leeuw was, maar de zintuigen van Tamlin waren uitstekend. In principe hield Tamlin altijd wat van zijn katachtige eigenschappen naar voren, dit zag je in zijn ogen, alsof hij nooit volledig elf was. Wat ook typerend was waren de lange, wilde blonde haren van Tamlin, vaak samengebonden in een halve, hoge knot.
Bij het horen van andere hoeven tikte Tamlin meteen met zijn hakken tegen het paard aan om de palomino te versnellen. Het paard bracht hem naast zijn koning en zijn helder blauwe, ietwat katachtige ogen gleden meteen naar de andere ruiter. De metalen om zijn lichaam, subtiel en licht, maar sterk, vielen op samen met het zwaard langs zijn heup, klaar om vast gegrepen te worden. Al gebeurde het meer dat hij zijn klauwen naar voren haalde en deze eerder als wapens gebruikte. Maar in dit geval leek het niet nodig te zijn. Het was een vrouw, iemand die bij hem overkwam als een traveler. Tamlin hield zijn mond en wachtte af op hoe King Medici zou reageren.

∎ ◣ ◥

Als het zijn koning betrof, wat Tamlin in alle staten. Tamlin had gezworen zijn koning tot het uiterste te beschermen, dus dat zou hij dan ook doen. Meteen toen Tamlin de andere ruiter had opgemerkt, had hij met zijn hakken tegen zijn palomino aangetikt en was hij naast de koning gaan lopen. Tamlin keek naar de koning, wachtend op een teken. Hij ontving een knikje en vervolgens zette King Thriumph Medici zijn paard naar voren en wende zich tot de vrouwelijke ruiter. Tamlin zelf ging ook nog een stukje naar voren en richtte zijn katachtige blauwe ogen recht op die van de vrouwelijke ruiter. De koning vroeg naar wat de vrouw hier zo alleen deed, waarna zij antwoordde dat ze niet alleen was, dat ze met haar paard was, gevolgd door een 'sir'.Tamlin kuchtte. "Het is, 'Your Grace', mevrouw, u spreekt hier tegen The King Thriumph Medici en hij stelde u een vraag," sprak Tamlin strak en vernauwde zijn ogen. Hij zag de vrouw niet als een directe bedreiging, maar respect naar de koning was belangrijk, want als een gewone voorbijganger dit al niet deed. Misschien had ze het ook wel gewoon niet door gehad, maar dat leek Tamlin sterk. Zeker aangezien er een Kings Guard (ook al had hij over het algemeen lichtere armor aan) bij de Koning was en daarbij, King Thriumph Medici zag er zelf niet uit als en doorsnee burger. Vervolgens bleef Tamlin weer stil, kijkend naar wat er ging gebeuren, al verwachtte hij niet veel bijzonders. Toch had hij een licht onderbuik gevoel dat hij bij deze vrouw wel alert moest blijven. Een weerloos meisje zou namelijk niet alleen deze bossen intrekken als ze zichzelf niet verdedigen kon. Daarom gleed zijn blik nog eens over zijn omgeving en nam hij elk detail in zich op.

∎ ◣ ◥

Het deerde Tamlin niet wat King Thriumph er van vond dat hij de dame in de rede was gevallen. Het was de koning waar ze tegen sprak en dan sprak je met meer respect. Dit had zij niet gedaan naar zijn idee. Nadat Tamlin had gesproken en had benadrukt dat de Koning een vraag had gesteld, stelde de koning zelf hem voor aan de dame. Tamlin liet zijn katachtige blauwe ogen op de vrouw gericht. Ze was mooi, dat moest hij haar mee geven. Ook vroeg hij zich af wat er zo bijzonder aan haar was, want hij voelde wel iets. Dit zorgde voor een bepaald soort interesse samengaand met een alertheid en wantrouwen. De leeuw onder zijn huid stond daarom ook klaar om naar voren te komen als dit nodig was.
De vrouw boot haar excuses aan, waarna ze vertelde dat ze geboren is in Navarre en daarna een hoop heeft gereisd de afgelopen jaren. Opnieuw flikkerde er interesse in de blauwe ogen van de Shapeshifter elf. Waar was ze geweest? Wat had ze gezien? Waren er interessante ontwikkelingen over Fallen Skies buiten Navarre? Hierna gaf ze haar naam, Adeline. Tamlin hield zich echter stil. Hij zou het aan de koning overlaten om vragen te stellen en pas wanneer hij zijn vragen gesteld zou hebben en er nog vragen voor Tamlin, of eventuele aanvullingen waren, om uit te spreken, zou hij dat doen. Anders niet. Dus bleef hij stil en hield hij haar alleen in de gaten. Het moest vast een bijzonder beeld zijn om een elf als Kings Guard van een mens te zien. Maar wat was daar dan zo bijzonder aan? Dat waren vragen die Tamlin zelf ooit op een dag wel beantwoord zou willen hebben. Want voor hem was het niet meer dan normaal om onder de mensen te leven en voor de koning te werken als Kings Guard.