We are born of the blood, made men by the blood, undone by the blood... Fear the Old Blood.

"Kallista" Geschrokken keek het meisje op, een stok kwam hard tegen haar schouder aan. Een zachte ongemakkelijke kreun kwam tussen haar lippen door. "Laat jezelf niet afleiden." De man volgde haar ogen, een zucht. De jongen verderop met de donkere haren was hier nu al een paar jaar, vanaf het moment dat hij was aangespoeld had ze het gevoel hem te moeten beschermen. Misschien was het doordat ze een deel van zichzelf had weggeven toen ze hem vond. Hoewel ze het niet had geweten en niet begreep, leek dat het geval te zijn geweest. Ze snapte het niet. Vaurian sloeg de stok tegen haar been aan en met een geschrokken blik keek ze naar hem op. Ze was in gedachte geweest en ze beet dan ook op haar lip.
"Je was dood geweest als dit een echt gevecht was." Het meisje slikte, terwijl ze haar ogen dwong om niet af te dwalen. Het elf jarige meisje pakte de stok op die uit haar handen was gevallen door de klap.
"Laat jezelf niet afleiden, je focus is belangrijk. Als je nog zoiets doet, dan gaan we de hele nacht door met trainen. Net zo lang totdat je begrijpt wat je niet moet doen." Ze wist dat hij niet loog en zo vervolgde ze haar training op het grote grasveld. Ze was nog geen uitstekende vechter en vaak genoeg kreeg ze dan ook de stok tegen haar lichaam aan. Maar Vaurian was niet van plan om het meisje te sparen. Ze moest sterker worden en hoewel ze door een enkel ritueel heen was gegaan, was het belangrijker dat ze op haar 13e ingewijd kon worden. Ze had nog een lange weg te gaan.
Een geluid deed haar opkijken, haast geschrokken keek ze naar de jongen. Maar haar blik werd al snel vervangen door een kreun. De stok kwam tegen haar kaak aan, liet een pijnlijke schaafwond achter. Haar grijze ogen keken terug naar de man, deze enkel met zijn hoofd schudde.
"Opnieuw." Was het enige wat hij zei en het meisje deed wat er van haar verwacht werd. Meer focus, ze knikte, meer naar zichzelf dan iemand anders. Dit ging een lange nacht worden, een hele lange nacht.

Haar ogen had ze neergeslagen, sinds dat ze het bericht te horen had gekregen had ze zichzelf op haar kamer opgesloten. In eerste instantie had ze het niet willen geloven. Hij was altijd zo'n grote steun geweest. Hij had zoveel wijsheid, ze had het geklop op haar deur gelaten voor wat het was. Kallista wilde niemand zien. De huid van haar armen bedekt met sneeën, haar vingertoppen en nagels rood. Het was altijd makkelijk te zien hoe het meisje zich voelde. Hoe meer krassen, hoe minder stabiel ze was.
Misschien waren er mensen binnen geweest, ze wist het eigenlijk niet. Het enige wat door haar hoofd ging was het feit dat ze hem niet meer kon helpen. Hij was weg en ze had hem niet terug kunnen krijgen. Ze slikte, haar mond droog en toen er iemand binnen kwam keek ze enkel op.
"De begrafenis zal zo zijn." Het gefluister deed haar opkijken. De kleding werd op haar bed neer gelegd. Ze knikte, ze moest sterk zijn. Ze had zo lang in dezelfde houding gezeten dat het verplaatsen haast pijn deed. Haar lichaam voelde zwaar en met een zucht keek ze naar de donkere kleding die voor haar waren klaargelegd. Langzaam schoof ze uit haar nachtjapon, dat de deur open stond kon haar voor het eerst weinig uitmaken. Alle bewegingen waren sloom, moeizaam en het vergde zoveel van haar energie. Kallista schoof haar handen door de mauwen met haar kaken op elkaar geklemd, de nieuwe wonden deden pijn en een sissend geluid kwam dan ook tussen haar lippen door. Ze knoopte de donkere jurk dicht, waarom ze haar een jurk hadden gegeven? Ze wilde het niet eens weten. Met de donkere sluier tussen haar vingers. Haar ogen die altijd vooruit stonden, waren nu op haar voeten gericht. Morgen, morgen zou ze sterker zijn, ze wilde haar opa niet teleurstellen.
"Laat me je helpen." Haar moeder hield haar zacht tegen en de aanraking liet haar even verstijven. De sluier werd over haar haren gelegd en vastgezet. Haar ogen waterig terwijl ze over de gang liepen naar buiten, waar de begrafenis van haar opa plaats zou nemen. Buiten aangekomen keken de mensen naar haar om. De meeste blikken negeerde ze, enkele familieleden kregen enkel een mistrooste blik van haar, waarna ze haar weg vervolgde naar de stoel die haar toebehoorde.