[M] Still Waters

De stadhoudster merkte op dat stilte waarschijnlijk het beste antwoord was geweest, waarop hij even knikte. “It always is,” mompelde hij, terwijl hij zichzelf het bed in liet zakken. Hij voelde de behoefte om zich in de vachten te rollen die over het bed waren verspreid en bij het vuur te gaan zitten, in de hoop de kou uit zijn botten te dringen. Dit klimaat was niks voor hem, zoveel was duidelijk. Freyja daarentegen leek totaal niet gedeerd te zijn door de kou. Ergens viel het te verwachten, ze woonde hier immers al haar hele leven. Maar ze leek zo dun en bleek en fragiel, alsof ze al lang tot op het bot bevroren had moeten zijn. En misschien was ze dat ook wel.

Hij keek haar geamuseerd aan toen ze hem vertelde dat dronken mensen amper aan hun manieren dachten. Ze leek toch iets informeler te worden en ergens vond hij het wel leuk. Er was niks aan om te staan praten met een of andere robot die alleen maar aan praktische zaken dacht. “Now, that’s insulting.” Zijn toon was vrij onserieus. Waarschijnlijk zou hij zich zo hard kapotdrinken dat hij het niet eens meer naar hier zou redden. Misschien belandde hij wel ergens in de goot. Of in de zee. Het was niet de eerste keer dat hij van de kade pleurde terwijl hij op zoek was naar zijn schip. Een rilling trok over zijn rug en hij sloeg een van de dierenvellen om zich heen. Ze sprak uit dat ze hoopte dat hij zich aan zijn woord zou houden. “Well, who am I kidding. I’m probably gonna freeze to death out there anyway,” mompelde hij. Wanneer je heel wat alcohol op had, merkte je niet echt meer hoe koud je het eigenlijk had. Iets ontzettend gevaarlijks wanneer je je in een temperatuur van ongeveer min drieduizend graden begaf. Ergens voelde hij de neiging om gewoon hier te blijven, maar om in je eentje te gaan binge-drinken was ook weer zo triest. “What an honor for me to spend my last night on earth with you.” Hij nam een slok van zijn ale, hoopte daar wat warmer van te worden.

Zijn antwoord was vrij onserieus bedoeld, al was een beetje stilte nog niet zo’n slecht idee. Hij had zich heel wat vervelende situaties kunnen besparen als hij in bepaalde scenario’s gewoon zijn kop had gehouden. Maar goed, hij was wie hij was. En daar hoorden zijn stomme opmerkingen blijkbaar bij. Het was een tikkeltje ongemakkelijk hoe hij zichzelf in bed probeerde te rollen, terwijl zij daar in de deuropening bleef staan. Het benadrukte nog meer hoe lang ze eigenlijk was. Iedereen hier in het noorden was zo verdomd lang. Ach ja, wat had hij eigenlijk te klagen? Stiekem vond hij het allemaal wel gezellig.

Hij was nooit echt van plan geweest om zich aan haar personeel te vergrijpen. Om een of andere reden waren dienstmeiden ontzettend goed in op de achtergrond verdwijnen, en Asher had meestal ook niet echt oog voor ze. Misschien was dat een bijwerking van stadhouder zijn. Of misschien was hij gewoon een klootzak, dat kon natuurlijk ook. Nu ze het gezegd had, zou hij zijn ogen echter openhouden. Ze zou hem toch niet waarschuwen om van haar personeel af te blijven als haar personeel toch niet zo veel voorstelde? Er moest vast iets moois tussen zitten. Hij trok ietwat verrast zijn wenkbrauw op toen ze hem liet weten dat hij niet zo moest zeiken. Het was enigszins onverwacht, al dan niet amusant. “We aren’t, that’s why we live in the south,” liet hij haar triomfantelijk weten. Hij haatte de kou en zou ook niet weten waarom iemand het daar niet mee eens zou zijn. Freyja schonk haar beker nogmaals vol en Asher vroeg zich af hoe lang hij haar aan de praat kon houden, voordat ze de effecten van de alcohol zou gaan voelen. Ze spotte over zijn ietwat dramatische opmerking, want dat was het ook wel. “My very last. Please tell my wife I love her, in case I perish,” begon hij, nog theatraler dan voorheen. “Unless, of course, I find someone to keep me warm.” Een leuke dienstmeid, bijvoorbeeld.

Op geen enkele manier was Asher te vergelijken met de vorige Lord van Hillerod. Lord Halldor was een wijs en verstandig iemand geweest, iemand die wist wat hij deed. Hij had respect gehad voor de mensen in zijn stad en zij hadden op hun beurt respect voor hem. Hij lette op iedereen die voor hem werkte, zoals zijn dochter dat nu deed. Ondertussen was de huidige regering van Isla de Juegas vergelijkbaar met iemand die een natte, kartonnen doos aan elkaar probeerde te houden met ducttape. Iedereen deed voor het grootste deel maar wat, en als het echt niet door de beugel kon, kwamen ze bij Asher aankloppen. Niet dat hij het een vervelend systeem vond. In tegendeel, hij had zo veel mogelijk status met zo min mogelijk verantwoordelijkheid. Een win-win situatie.

Het was leuk om te drinken met iemand die niet vaak dronk. Voornamelijk omdat diegene vaak eerder aangeschoten was dan jij, en dan hoefde je je een keer niet de alcoholistische persoon in het gezelschap te voelen. Hij greens dan ook even toen ze nog een slok nam. Hoe hij het ook wendde of keerde, het begon enigszins uit de hand te lopen allemaal. Hij had steeds vaker last van blackouts en hij spendeerde iets meer tijd in taveernes dan hij toe wilde geven. Hij was bang dat de cumulatieve kater hem de das om zou doen als hij nu zou stoppen met drinken. Asher grinnikte iets te hard toen ze hem vertelde dat ze het idee kreeg dat hij ontzettend veel van zijn vrouw hield. Hij week zijn blik even af, met een vaag grijnsje op zijn gezicht. “People don’t really get married for love, do they.” Het was niet echt een vraag, meer een observatie. Het huwelijk had meer weg van een economisch-politieke strategie dan wat dan ook. Hij had zo het gevoel dat Lady Freyja daar zelf op den duur wel achter zou komen.

De temperatuur in de kamer steeg een beetje, tot Asher’s grote geluk. Hij durfde zich nu eindelijk te ontdoen van de wolvenvacht die hem ondertussen warm had gehouden. Bedankt, wolvenvacht. Hij liet het over zijn rug van zich afglijden en kwam overeind. Hij nam nog een slok en ze vroeg of hij privacy wilde, weer op die serieuze toon. “I kind of want to see you empty that,” antwoorde hij op een plagerige toon, wenkend naar de kan die naast haar stond. Hij liep dichter naar haar toe, om zo een blik op de inhoud van het ding te kunnen werpen. Er was nog genoeg. Zijn blik verschoof weer naar haar, en hij merkte de lichte blosjes op haar wangen op. “Kinda puts some color in your cheeks, looks good on you.” Ze zag er nu niet meer zo uit als een stadhoudster. Ze leek zorgelozer. Zuidelijker.

Soms was het simpeler om bij de lagere, - of middenklasse te behoren. Je vond een leuke vrouw, en mocht zij jou ook leuk vinden, dan trouwde je. Voor de hoge adel was het meer een handelstactiek om zo veel mogelijk kinderen te krijgen en ze allemaal te verspreiden over verschillende huizen die het relatief goed deden. Kinderen waren bijna een soort van valuta geworden. Hij dacht vervolgens aan Cres, en wat er ooit van Isla de Juegas moest worden als hij er niet meer was. Het was een vraag waar hij nu nog geen antwoord op had. Misschien wilde ze het overnemen, misschien niet. Of de mannen het zouden accepteren, wist Asher niet. Lady Freyja liet hem weten dat het soms wel goed afliep, haar ouders waren immers gelukkig geweest samen. Ergens hing een hint van jaloezie in zijn ogen. Maar goed, Halldor was dood en hij niet, dus je kon je afvragen wie het uiteindelijk beter had gehad. “Good for them,” mompelde Asher dus maar. Vervolgens keek hij haar weer aan. “Did they have anybody in mind for you?” vroeg hij toen. Het uithuwelijken begon vaak vroeg. Halldor had vast al enig idee gehad naar wie hij zijn oudste dochter zou verschepen.

Hij liep op haar af en met opgetrokken wenkbrauw liet ze hem weten dat ze die kan heus niet in haar eentje leeg zou drinken. Dat antwoord had hij enigszins verwacht en hij was eigenlijk ook niet te beroerd om haar daarmee te helpen. “Guess we’ll finish it together then.” Go, teamwork. Hij had over de jaren toch wel een redelijke alcoholtolerantie opgebouwd. Hij had niet het gevoel dat een halve kan ale hem over het randje zou duwen. Lady Freyja, daarentegen. Ineens stonden ze gevaarlijk dichtbij elkaar en Freyja kreeg nog iets meer kleur op haar wangen. Asher keek haar even aan, terwijl hij bedenkelijk op zijn onderlip beet. “Is that so?” sprak ze, waarop ze nog een slokje van haar drinken nam. Een zachte ‘hmm’ was alles dat zijn keel verliet, gepaard met een kort knikje. Vervolgens verschoof zijn blik naar achter haar, richting de gang. Iedereen die langsliep, zou hen zo kunnen zien staan. “You should probably close that door.” Zijn blik ging weer terug naar haar en hij wenkte ondertussen naar de deurpost waar ze in stond.

Het enige goede wat uit zijn huwelijk voort was gekomen, was Cres. En wat dat betrof, zou hij eigenlijk ook niks veranderen. Het zou allemaal wel simpeler geweest zijn, hadden Zypha en hij met elkaar op kunnen schieten. Wellicht had hij Cres dan een stabieler leven kunnen bieden, al kon je je eeuwig blijven afvragen wat geweest had kunnen zijn. Daarbij, het trouwen met Zypha had hem destijds heel wat opgeleverd. Zijn vloot was in grootte verdubbeld door het samenvoegen van hun huizen en daarmee ook zijn bankrekening, iets waar hij zeker niet over wilde klagen. Toen hij Freyja vroeg of haar ouders destijds plannen voor haar hadden gehad, liet ze hem weten dat haar vader het haar nooit verteld had. Asher knikte. Ergens hoopte hij dat ze goed terecht zou komen, al wist hij niet waarom. Andere mensen boeiden hem over het algemeen niet zo.

Asher, nobel als hij was, stelde zich op als vrijwilliger om haar te helpen met het leegdrinken van de kan. Ze stemde ermee in en Asher nam nog een slok. Hij maakte een mentale notitie dat ze een flinke hoeveelheid van de noordelijke ale in moesten slaan. Het smaakte hem allemaal bijzonder goed. Rhoynar mocht dan de beste wijn hebben, hij moest de kroon voor ale aan Falkreath geven. Zo onderhand begon hij het zelf bijna warm te krijgen. Ergens had het kasteel zo s’ avonds wel iets gezelligs. Nu het buiten donkerder werd, was het vuur de enige bron van licht en deze wierp dan ook een warme gloed over alles dat in de kamer stond, inclusief Freyja zelf.

Toen hij over de deur begon, keek ze even achterom. Even dacht hij enige vorm van twijfel te zien, maar uiteindelijk trok ze de deur dan toch achter zich dicht, terwijl Asher het restant van zijn beker leegdronk en deze neerzette. Met het klikken van het slot verschoof zijn blik weer naar haar. Ze leunde met haar rug tegen de muur, haar beker nog in haar handen. Ze vroeg of hij bang was dat een van de crewleden hen zouden zien. "Hmm," bromde hij zachtjes, als enige vorm van respons. Even verscheen er een flauwe grijns op zijn gezicht. Dat was wel het laatste waar hij zich zorgen om maakte. Daarbij, het leek hem niet dat enig crewlid van hem hier in het kasteel rondliep. Nee, hij had andere redenen voor gesloten deuren. Nogmaals bekeek hij haar gezicht en besloot vervolgens dat zijn geduld op was. Hij legde zijn rechterhand in haar hals, streek met zijn duim over haar kaaklijn. Het was een redelijk contrast tussen haar bleke en zijn zongebruinde huid. Hij verwijderde de afstand tussen hen in, sloot zijn ogen en trok haar mee in een diepe kus. Het was de eerste keer dat hij haar aanraakte.

In eerste instantie had hij niet gedacht Lady Freyja ook maar enigszins te mogen. Ze kwamen uit twee volledig verschillende werelden. Hij klootte voornamelijk maar wat aan en nam alles niet zo serieus, inclusief zijn plichten als Lord. Freyja daarentegen had er op het eerste gezicht behoorlijk braaf en plechtig uitgezien. Niet zo gek ook, als je je bedacht in welke voetsporen ze had willen treden. Haar vader had een redelijk imago voor zichzelf opgebouwd, het was niet vreemd dat ze hem daarin wilde evenaren. Het zou ook wat zijn om voorgoed in je vaders schaduw te leven. Of het haar ook echt blij maakte, was een geheel andere vraag.

Ergens had hij niet verwacht dat ze de deur achter zich zou sluiten. Ze was een slimme meid, ze had de hint heus wel begrepen. Hij had haar braver geacht. Iemand die netjes het boekje volgde, want wat ze nu aan het doen waren, was niet helemaal geoorloofd. Voornamelijk vanaf Asher’s kant, in verband met het hele getrouwd zijn en dat soort dingen, maar het was wel duidelijk dat dat kleine feit hem niet echt tegenhield. Dat had het nooit echt gedaan. En Zypha hoefde het allemaal ook niet te weten. Asher vertelde zichzelf graag dat het haar toch niet uitmaakte, om zijn eigen geweten enigszins te verlichten. Er hing een bepaalde sfeer in de lucht die hem vertelde dat dit het moment was.

Tijdens hun contact leek het alsof de rest er even niet meer toe deed. Alsof de hele wereld niet meer was dan deze zwak verlichte kamer. Dat was nou precies het verslavende eraan: in dat ene moment leek het allemaal wel oké. Het voelde te goed voor iets dat eigenlijk niet zou mogen. Haar hand werd op zijn schouder gelegd, vervolgens nog een tegen zijn gezicht aan. Ze voelde net zo zacht aan als ze eruitzag. Uiteindelijk brak ze de kus, liet hem zachtjes weten dat ze dit niet zouden moeten doen. Hij wist wel dat ze gelijk had, maar aan de andere kant maakte het hem toch niet zo veel uit. Er was niemand die hen zag. Hun gezichten waren nog steeds maar enkele centimeters van elkaar verwijder. "And here we are, doing it anyway," zei hij, terwijl zijn vinger langs haar kaak naar beneden deed strijken. Hij eindigde op haar kin en keek haar rechtstreeks aan. "Tell me to stop." Als ze het echt niet wilde, zou hij haar verder ook niet dwingen.

Als ze allebei gewoon hun mond zouden houden en niemand zou ze zien, dan was er in feite ook helemaal niks aan de hand. Dingen doen die eigenlijk niet mogen, waren alleen een probleem als je betrapt werd. En Asher had heel wat oefening gehad wat discreet handelen betrof. Daarbij, ze waren allebei volwassenen, konden prima voor zichzelf uitzoeken wat ze wel en niet wilden doen. Hij wist wel hoe Freyja nog redelijk wat steun had aan verschillende adviseurs, die hoogstwaarschijnlijk neer zouden kijken op deze beslissing. Maar goed, diezelfde adviseurs waren nu niet hier. En als alles een beetje gunstig liep, zouden ze er hoe dan ook niet achter komen.

Hij had geen idee waarom ze deed wat ze deed. Hij had tevens geen idee waarom hij deed wat hij deed. Ze kenden elkaar niet eens, hadden ieder genoeg te verliezen, mocht dit toch verkeerd uitlopen. Alhoewel, Asher probeerde zich in te denken wat er zou gebeuren als iemand erachter kwam. In het ergste geval kreeg Zypha het te horen, maar het was niet alsof ze hem zou verlaten. Misschien was dat wel het meest tragische. Dit soort dingen maakten niet eens meer uit. Hij voelde een groter gevoel richting Sierra dan zijn eigen vrouw wanneer hij met iemand anders was. Freyja sprak zachtjes dat ze dacht dat hij haar alleen de ale op had willen zien drinken, waarop hij een mondhoek omhoogtrok. “I’m a little more ambitious than that.” Zijn stem klonk ietwat hees, op een laag volume. Om de een of andere reden had hij het gevoel dat hij stil moest zijn.

Ze had opgemerkt dat ze dit niet moesten doen, dus bood hij haar de optie om er nu mee te stoppen. Dan bleef het hierbij, plus waarschijnlijk een ietwat ongemakkelijke ontmoeting morgenochtend. Hij had geen intentie om haar te dwingen tot dingen die ze toch niet wilde doen. Ze keek hem rechtstreeks aan terwijl ze het eerste woord fluisterde. Hij wilde direct afstand van haar nemen, maar toen viel het tweede woord. Ergens was hij verbaasd en voor een seconde was het in zijn ogen te zien. De hand op zijn schouder ging naar haar mantel, die in een soepele beweging naar de grond werd gewerkt. Niet lang daarna raakten hun lippen elkaar weer en deze keer was Asher wat minder terughoudend. Zijn handen gleden naar beneden om vervolgens op haar heupen te rusten. Vanaf daar trok hij haar tegen zich aan, zodat er vrijwel geen ruimte meer tussen hen was. Even proefde hij de ale die ze net nog aan het drinken was. Voor een seconde brak hij de kus weer. “Take that dress off,” ademde hij ongeduldig. Hij wilde haar. Nu.

Ergens zou hij de humor er wel van inzien als er toch iemand binnen zou komen. Een of andere onwetende dienstmeid die gewoon had willen kijken of ze nog iets te drinken hadden gewild die binnenliep en zich vervolgens helemaal te pletter schrok. Sommige dingen hoorde je immers niet te weten. Freyja leek zich voorbereid te hebben op dat potentiële scenario: de deur zat netjes op slot. Het waren dat soort dingen waar hij zelf eigenlijk nooit aan dacht. Half omdat hij vergeetachtig was op die manier, half omdat het ergens gewoon spannender was om de deur van het slot af te laten. Wie wist wat er allemaal kon gebeuren.

Het was wel duidelijk dat hij het vrouwelijk gezelschap voor een redelijk lange tijd had moeten missen. Hij was geobsedeerd met hoe zacht haar bleke huid aanvoelde. Hoe haar zachte stem klonk en hoe ze ademhaalde. Hoe heerlijk ze rook en de perfecte ronding van haar heupen. Hij had het gevoel gemist. Haar armen werden om zijn nek heen geslagen en ieder deel van Asher’s wezen schreeuwde om meer. Hij keek in haar blauwe ogen terwijl hij sprak en langzaam maar zeker ontdeed Freyja zichzelf van de leren band die om haar middel hing en van haar laarzen. Vervolgens verdeelde ze haar vuurrode haren over één schouder en draaide haar rug naar haar toe. Het was meteen wel duidelijk wat ze van hem wilde. Zijn hand ging naar de rits, die hij langzaam naar beneden trok, terwijl hij de bleke huid van haar nek en schouder bedekte met vluchtige kussen. De rits bereikte zijn einde en Asher schoof de jurk van Freyja's schouders. Hij zou zichzelf niet zijn als hij zijn ogen niet eerst de kost zou geven. Een tevreden grijns bevestigde zijn goedkeuring. Vervolgens draaide hij haar zodanig bij dat hij haar bij haar bovenbenen op kon tillen. Haar rug tegen de muur, haar armen om zijn nek en haar benen rond zijn heupen. Voor even zweerde hij dat hij nog nooit zoiets moois had gezien.