[M] Still Waters

Asher was weg. Ver weg. Dat hij zo moe was, had hij eerder niet helemaal gerealiseerd. De reis was lang en zwaar geweest, vooral het laatste stuk. Het had constante moeite gekost om de schepen niet vast te laten zitten in het ijs dat zich in zulke grote aantallen bevond hier rondom het noorden van Falkreath. Ondertussen was het weer ook onstuimig geweest, en wilde stormen hadden hem vele nachten wakker gehouden. Hij sliep als iemand die dood was, alsof niets of niemand hem nu zou kunnen wekken. Volledig uitgespreid over het bed, nu hij alle ruimte voor zichzelf had, maar nog steeds veilig onder de warmte van de dekens. Normaal was hij constant aan het draaien, mompelde hier en daar iets in zijn slaap. Vandaag niet.

Toen hij wakker werd, had hij geen idee welke dag het überhaupt was. Het licht viel nog naar binnen door het raam, dus het was sowieso ergens overdag. Even staarde hij naar het plafond, voor wat een aantal minuten leken, voordat hij overeind kwam. Op een loom tempo raapte hij al zijn kleren bij elkaar. De fysieke inspanning zorgde ervoor dat zijn maag begon te grommen. Tijd voor eten. Hij had de kans gegrepen om de stad zelf enigszins te verkennen. Hij had wat eten opgehaald, een ale gedronken, de crew wat meegeholpen, maar had al snel weer toevlucht gezocht binnen de muren van het kasteel. Het feit bleef namelijk dat hij absoluut niet gekleed was op dit weer en niet bestand was tegen de kou.

Enigszins verbaasd keek hij op toen er op zijn deur werd gebonkt. Het was niet alsof hij iemand verwachtte. Toen hij opendeed, stond er een jonge dame die met een vriendelijke lach een briefje aan hem overhandigde. Hij bedankte haar, al wist hij niet waarvoor, en sloot de deur weer. Een uitnodiging. Een behoorlijk onschuldige, voor wie de context niet kende. Als je tussen de regels doorlas, werden de intenties echter vrij duidelijk. Even vroeg hij zich af of het wel verstandig was om te gaan. Het antwoord was een keiharde nee. Vervolgens bedacht hij zich dat hij allesbehalve verstandig was, en vond dat excuus goed genoeg om tegen zijn eigen geweten in te gaan. Alweer.

Dus was hij onderweg naar haar kamer. Hij maakte zich lichtelijk zorgen over het feit dat een aantal mensen hem die richting op hadden zien lopen, want wat had hij hier nou eenmaal te zoeken? Eenmaal bij de juiste deur aangekomen, wilde hij aankloppen. Hij merkte echter snel genoeg dat de deur al open was. Met een licht wantrouwende frons duwde hij de deur open, alleen maar om een lege slaapkamer in te stappen. Hij keek even rond, licht beledigd over het feit dat deze kamer een stuk aangenamer was dan de zijne. Voornamelijk qua temperatuur. Hij zag de jurk die eerder die dag op zijn vloer had gelegen en concludeerde dat ze hier moest zijn. Hij opende een willekeurige deur, die tot een badkamer leek te leiden, waar ze zich schijnbaar bevond. Daar lag ze, ondergedompeld, met haar rode haren die op het wateroppervlak dreven. “You summoned me,” merkte hij nonchalant op, terwijl hij tegen de deurpost aanleunde. Nu mocht ze deze situatie weleens gaan verklaren.

Het was een noodzaak om zijn gezicht zo nu en dan weer eens te laten zien rondom de haven. De meeste bemanningsleden werden wat chagrijnig als ze het gevoel kregen dat ze al het werk moesten verrichten, terwijl de kapitein binnen de kasteelmuren maar wat deed. Hij was er toch een paar uurtjes geweest, had wat meegeholpen met het inladen van goederen en hier en daar een praatje gemaakt met de crew. Wisten zij veel dat hij vannacht al heel wat fysiek werk had geleverd. Het was belangrijk voor het algemene moreel dat hij er zo af en toe eventjes was. Zijn functie was toch meer van toepassing wanneer ze ter zee waren. Daar leek hij maar bezig te moeten blijven met van alles en nog wat. En misschien was dat ook wel beter, hij moest zich immers toch een keer nuttig maken.

Hij moest zeggen dat hij enigszins verbaasd was toen hij haar briefje las. Voor zijn gevoel hadden ze ergens, tussen het bewustzijn door, allebei besloten dat dit allemaal geen goed idee was geweest. Het was gewoonweg een te groot risico, vooral met de potentiële consequenties, mochten die volgen. Ergens had hij gehoopt dat zij de verstandige zou zijn die het uiteindelijk af zou kappen, maar nee. In tegendeel, door haar was hij nu op weg naar haar kamer. Toen hij haar eenmaal gevonden had, kon hij het niet echt helpen om zijn blik eens zorgvuldig over haar heen te laten gaan. Het deed zijn hart allemaal iets sneller kloppen, al probeerde hij zich nog redelijk in te houden. Ze keek hem aan, bevestigde zijn woorden. Hij vroeg zich gewoon af waarom. Ze liet hem weten dat ze hun overeenkomst vandaag had willen tekenen, al was hij nergens te bekennen geweest. "I've been busy," mompelde hij. Een leugen, hij had het grootste deel van de dag in bed gespendeerd. In een halve seconde schoot zijn blik naar haar knie die ineens boven water verscheen. "And you thought this was the best setting to do such a thing?" vroeg hij vervolgens. Het was een serieuze test voor zijn zelfbeheersing, al vond hij dat hij het tot nu toe nog prima deed.

Het was niet ongewoon dat hij boos op zichzelf was wegens de dingen die hij had gedaan. Het was ook niet ongewoon dat hij datzelfde ding daarna weer net zo makkelijk deed. Hij was impulsief, dat bleek wel. Hij weigerde te leren van de fouten die hij maakte. Stelde hedonistische geneugten boven zijn eigen verstand, dat hem zo wanhopig liet weten dat waar hij mee bezig was niet in orde was. Zodra hij naar binnen stapte, hoorde hij de alarmbellen al rinkelen. De jurk die over het bed gedrapeerd lag. Het feit dat ze had gewild dat hij haar in bad aantrof. De hele situatie was hem iets te suggestief geworden.

Terwijl hij tegen de deurpost aanleunde, probeerde hij dan ook overal naar te kijken, behalve haar. Zijn ‘ik heb het druk’-excuus werd ontvangen met een eigenaardig glimlachje dat weinig goeds bood. Ze herhaalde het laatste woord dat hij had gesproken, op zo’n toon die aangaf dat ze er niks van geloofde. Hij ontweek haar blik, keek even naar een of andere snuisterij aan de muur alsof hij er geïnteresseerd in was en knikte. Hij had het zo druk gehad. Ze merkte op dat hij het kasteel maar voor enkele uren had verlaten, als ze het goed had. Zijn blik verschoof weer naar haar, met een lichte frons op zijn gelaat. “Having your guests followed isn’t exactly polite, now is it?” zei hij, lichte irritatie hoorbaar in zijn stem. Het was niet dat hij echt iets incriminerends aan het doen was, maar hij hechtte toch een bepaalde waarde aan zijn privacy. Het feit dat hij blijkbaar de hele dag in de gaten werd gehouden, kon hij dan ook niet echt waarderen.

Om een of andere reden, beantwoordde ze het merendeel van zijn vragen met een andere vraag. Het was iets dat vrouwen voor zijn gevoel wel vaker deden, en het was daarbij ook nog best vermoeiend. Hij had zich hardop afgevraagd of dit de beste setting was voor een zakelijke ontmoeting, en ze vroeg of hij het oneens met haar zou zijn als ze ja zou zeggen. “I feel it's best to keep professional and private matters separate,” liet hij haar weten. Iets dat eigenlijk ook weer complete onzin was, maar oké. “We should probably do this at another time.” Hij wilde zichzelf bijna highfiven, want hij was op dit moment toch wel het toonbeeld van zelfbeheersing. Wat had hij zichzelf toch weer ontzettend goed in de hand.

Het was goed om te weten dat hij enigszins in de gaten werd gehouden. Zo kon hij zichzelf eventueel nog wat ellende besparen, mocht hij voorheen iets stoms van plan geweest zijn. Hij zou zijn uiterste best gaan doen om iedereen binnen het kasteel te vermijden, niet omdat hij daadwerkelijk iets te verbergen had, maar gewoon omdat het kon. Het was een principieel iets. Freyja redeneerde dat ze haar gasten niet liet volgen, maar dat ze gewoonweg slim genoeg was om de mensen in haar kasteel bij te houden. Ze kon het immers niet riskeren om willekeurige mensen binnen te laten. “Right,” was alles dat hij liet horen. Met een stel wachters bij de deuren van het kasteel had hij geen problemen. Hij wist echter niet of het nou echt nodig was dat ze de informatie over wanneer hij wegging, hoe lang hij weg was, en wanneer hij weer terug was gekomen, doorspeelden aan Freyja. Hij besloot maar om er niet een al te groot punt van te maken

Ze stemde met hem in en ergens vond hij het wel gepast om zich nu om te draaien en weg te gaan. Dat ze meteen overeind zou komen, had hij echter niet verwacht. Ze stond nu vlak voor hem, in volle glorie, druppeltjes die hun weg over haar lichaam naar beneden vonden. Even wist hij niet zo goed waar hij moest kijken. Zijn hartslag schoot iets omhoog en zijn adem stokte, de rest van zijn lichaam leek zo goed als bevroren te zijn, op een bepaald deel na dat dit allemaal heel leuk leek te vinden. Hij richtte zijn blik naar boven, richting het plafond, alsof daar een of andere god zou zitten die hem in deze zware tijd bij kon staan. Hij was er zeker van dat ze het allemaal expres deed. Ze bekleedde zichzelf met een bijna doorschijnend gewaad en op nonchalante wijze haar slaapkamer in wandelde. Hij knikte op haar woorden, al hoorde hij ze toch maar voor de helft. Ze gebaarde naar een mantel die over de bank lag, waarschijnlijk voor hem bedoeld. “Thanks,” mompelde hij plompverloren. Iemand daarboven was hem flink aan het testen. "I think I should go," zei hij toen langzaam, waarop zijn blik verschoof naar de deur. Zijn laatste uitweg.

Zijn interne dialoog bestond op dit moment voornamelijk uit scheldwoorden en commando’s richting zichzelf om zo ver mogelijk bij haar uit de buurt te gaan. Ieder deeltje van zijn verstand riep naar hem om het niet te doen, hij had immers de hele nacht na liggen denken over wat voor ellende er allemaal wel niet van had kunnen komen. Over Sierra, over Zypha, over wat hij in hemelsnaam zou doen als ze ineens zwanger raakte. Op dit moment was zijn verstand echter niet hetgeen waarmee hij nadacht.

Het was gewoonweg oneerlijk om een bloedmooie, naakte vrouw voor hem neer te zetten en van hem te verwachten dat hij er niets mee zou doen. Het was een marteling, maar wel een van de fijnere soorten. Het gewaad dat ze aanhad, liet maar weinig aan de verbeelding over, tot zijn grote ergernis. Hij zag iedere curve van haar lichaam en staarde haar dan ook iets te lang na terwijl ze de badkamer uitliep. Hij draaide zich om, probeerde zich af te leiden met iedere andere prikkel dan de gigantische afleiding die voor hem stond. Hij besloot dat het beter was om maar te gaan, voordat hij zichzelf liet gaan. Even merkte ze op dat ze het jammer vond, en voor hij het doorhad, stond ze voor hem en drukte haar lippen op de zijne. Ergens voelde hij meteen de neiging om zijn handen weer op haar heupen te leggen, maar de kus was iets te vluchtig voor zo’n reactie. Vervolgens zei ze dat zijn zelfbeheersing erop vooruit was gegaan ten opzichte van gisteren. Ergens herkende hij de Freyja van gisteren hier niet meer in terug. Alsof hij een compleet ander persoon voor zich had. Hij beet op zijn onderlip, begon in zijn hoofd excuses te maken voor zijn toekomstige gedrag. Aan Zypha was hij niets verschuldigd. Ze wist wel wat hij deed, het maakte haar simpelweg niet uit. En Sierra en hij hadden niks officieels, zouden nooit iets officieels kunnen hebben. Daarbij lag ze zelf constant met andere mannen in bed. Wat was het nut van zijn loyaliteit? Ze wenste hem een goede nacht en liep langs hem heen. Even sloot hij zijn ogen, ademde diep uit. Ergens wilde hij sorry zeggen, tegen iemand, maar om vooraf je excuses al aan te bieden, versloeg eigenlijk het doel al. Hij opende zijn ogen, draaide zich om. "Get back in there," commandeerde hij haar, met een knikje naar de badkuip. Waar was hij ook weer mee bezig?

Bijna had hij een gevoel van overwinning mogen hebben. Hij was een zin verwijderd geweest van de deur, van zijn eigen kamer, van zijn eigen bed. Een enkele actie had tussen hem en de juiste keuze ingestaan. En zelfs toen had hij het niet gekund. Het was wel duidelijk dat zijn zelfbeheersing wederom gefaald had. Je zou hem bijna zwak kunnen noemen.

Haar blik werd op hem gevestigd, om te zien of hij daadwerkelijk weg zou gaan. Toen hij zijn keuze maakte, draaide ze zich weer naar hem toe. Ze leek behoorlijk tevreden te zijn met zichzelf toen ze hem vroeg of hij van gedachten veranderd was. Haar uitdrukking was uitdagend, en provoceren deed ze hem zeker. “I might,” merkte hij op, nog enigszins verbitterd door het feit dat hij zo teleurgesteld was in zichzelf. Hij zou haast een of andere babysitter nodig hebben die hem van dit soort dingen weerhield. Ze liep richting de badkuip. Even vroeg hij zich af wat hij in hemelsnaam met haar gedaan had. Wat het ook was, hij leek niet bepaald een goede invloed op haar te zijn. Van het onschuldige, beleefde meisje van gistermiddag leek niet veel meer over. En ergens vond hij het ook helemaal niet erg. Hij keerde weer terug naar zijn oude, vertrouwde plekje tegen de deurpost, terwijl ze zich van haar gewaad ontdeed. Ondertussen vroeg ze naar de laatste keer dat hij een bad had gehad. Iets waar hij oprecht over na moest denken. Baden kon niet op het schip en vers water was schaars, dus werd het niet aan dat soort dingen verspild. Meestal waste men zich met wat zeewater, al was dat niet bepaald fijn. “It’s been a while,” luidde zijn antwoord dan ook. Hij beet terughoudend op zijn onderlip toen het doorschijnende kledingstuk de grond raakte. Ze zakte het water in en hij ging op de rand van het bad zitten, om zo zijn laarzen uit te kunnen trekken. Met zijn rug naar haar toe kwam hij toch nog tot enige helderheid. “Last night you were the one telling me we shouldn't be doing this.” Hij wist niet echt waar hij naartoe wilde met die opmerking, maar het was een laatste manier om hen beiden nog tot bezinking te doen komen.

Honderden keren schoot het door zijn hoofd. Grijp de mantel, ga er vandoor. Ga hier ver, ver, ver vandaan. Vermijd haar tot het weer tijd is om terug te gaan. Dat was juist het probleem. Hij wist precies wat hij moest doen. Er was geen enkele twijfel in zijn hoofd over wat de juiste beslissing zou zijn, en toch was dat niet genoeg om hem tegen te houden. Hij probeerde zichzelf af te schrikken met toekomstige scenario’s. Wat als mensen erachter kwamen? De kans was groot dat het Freyja’s reputatie meer aan zou tasten dan de zijne. Zypha zou er wellicht achter komen, maar het was niet alsof die relatie nog veel slechter zou kunnen. Zo veel had hij niet eens te verliezen.

Gisteravond had ze hem dezelfde vraag gesteld die hij haar nu indirect stelde. Hij had moeten verwachten dat hij hetzelfde antwoord terug zou krijgen. Het leek er bijna op dat de rollen omgedraaid waren. “Not doing anything yet,” mompelde hij, al was het niet heel overtuigend. Ietwat afwezig trapte hij de laarzen van zijn voeten. Hij was ook zo makkelijk over te halen. Ergens was het humoristisch dat hij ooit had gedacht voet bij stuk te kunnen houden. Ze kwam in beweging, hij hoorde het aan het water. Haar armen werden naast hem gelegd en haar hoofd kwam hierop te rusten, iets dat zijn aandacht even trok. Ze was mooi, jong, onweerstaanbaar. Aangeboden aan hem als op een presenteerblaadje. Het was al eens gebeurd, maakte de tweede keer dan nog echt uit? Met een verslagen zucht trok hij zijn shirt over zijn hoofd en deponeerde deze ergens op de grond. De rest van zijn kledij verloor hij ook, alvorens hij zich tegenover haar in het bad liet zakken. De warmte van het water voelde verwelkomend aan en deed zijn spieren meteen ontspannen. Hij had het toch iets meer gemist dan hij gedacht had. Even voelde hij zich relaxed, gewichtloos. “I needed that,” zuchtte hij, terwijl hij naar haar arm reikte om haar bovenop hem te trekken. Er was immers niet heel veel ruimte.