Broken and bloodied; we track through the blizzard

"Just make sure the beast dies, I'll pay you half first and the other half when you deliver me his head." dat waren de woorden geweest die hij had gehoord voordat hij naar buiten was gestapt met een nieuw 'contact' op zak. Hij zou een monster om het leven moeten helpen die blijkbaar een kleine stad hier terroriseerde. De 'Lord' had hem een beste smak geld beloofd, dus Gwynn was natuurlijk zo gek om het te doen. Het monster in kwestie was een Wendigo. Hij had een keer eerder zo'n beest neer gehaald en dat was geen eitje geweest. Gwynn was bijna acuut geshift in zijn wolvenvorm en was opzoek gegaan naar een spoor van het beest. In de ijzige sneeuw van Falkreath was het lastiger om geuren op te pikken, wind blies het vaak snel weg of sneeuw bedekte het en zorgde ervoor dat niks meer terug te vinden was. Toch had de geur van rottend vlees hem getrokken. Een smerige lucht die met geen woord te beschrijven viel.

Op de plek waar de lucht sterker werd waren sporen van voetstappen te zien, bloederige sporen van iets wat door de sneeuw getrokken was en verderop tegen een boom lag een half aangegeten lijk. Met een snel drafje liep hij er heen en snoof een paar keer. Pas een halve dag dood. De grote witte wolf draaide zijn kop om toen hij achter een boom geluid hoorde komen. Een schim stapte weg en bekeek hem even. Gwynn herkende het beest meteen. Wendigo. Een lage grom als waarschuwing klonk uit zijn keel, maar het boeide het beest vrij weinig. Lange nagels kraste over de boom heen en met een sprint kwam het monster op hem af. Wendigo's waren snel, maar deze spande wel de kroon. Gwynn had zo'n snelle nog nooit gezien. De grote wolf sprong opzij maar het beest haalde uit naar zijn zij en kraste zijn nagels over zijn huid. Woedend trok de wolf zijn lip op en zonk zijn tanden in het been van het monster om hem onderuit te trekken. Zijn aanval was een succes, het beest viel op de grond maar klemde zijn smerige lange armen om zijn nek heen waardoor de scherpe nagels nu in zijn nek gedrukt stonden. Gwynn schudde heftig met zijn kop en het zorgde ervoor dat de Wendigo los liet. Voordat hij echter weer goed en wel rechtop stond voor een volgende aanval was het monster weer tussen de bomen geschoten. De wolf cirkelde rondjes en bewoog zijn oren in alle richtingen mogelijk om te kunnen schatten waar hij nu vandaan zou komen. Een tak ritselde boven hem en Gwynn dook opzij. De wendigo lanceerde zichzelf van de tak af richting Gwynn en greep hem bij zijn nek vast. Samen tolde ze enkele seconden over de grond voordat ze tot stilstand kwamen. De witte wolf spartelde om overeind te komen terwijl het beest wild zijn klauwen over hem heen sloeg. Gwynn deed precies hetzelfde bij hem maar het beest had een master plan. Hoewel wendigo's bekend stonden om het eten van mensen waren ze zeker niet vies om ook niet zo nu en dan een hapje uit een beest of iets anders te nemen als het moest. De puntige tanden van het beest boorde zich in Gwynn zijn schouder. Een luide huil klonk vanuit de wolf zijn keel en galmde door het hele bos. Vanuit een ooghoek zag Gwynn dat de nek van de wendigo nu vrij lag en zonder er verder bij na te denken draaide hij zijn kop in de meest ongemakkelijke positie ooit en sloeg toe. Hij kneep het strot van het beest dicht waar een gesmoorde kreet uit kwam. Klauwen priemde zich tussen zijn kaken en probeerde deze van elkaar te trekken. De wendigo was nog wel aardig sterk maar toen het monster enigzins zijn nek weg kon trekken uit zijn kaken nam Gwynn de mogelijkheid om meteen neer te bijten in de handen van de wendigo. Krakende geluiden klonken tussen zijn tanden en door het geschreeuw van het beest kon hij alleen maar gokken dat zijn handen gebroken waren nu.

De wendigo kroop jammerend weg van hem. Het monster stak zijn handen in de sneeuw, waarschijnlijk om de pijn te verdoven. Gwynn's schouder bloedde hevig. Meerdere krassen over zijn lichaam kleurde zijn witte vacht op sommige plekke rood en bloed droop uit zijn haren in de sneeuw. Met een snel drafje liep hij naar het monster toe en net toen hij zijn strot door wou bijten kwam het beest ineens omhoog en greep hem met scherpe tanden vast in zijn nek. Hij voelde hoe de scherpe tanden een hap uit zijn nek haalden en hij moest wel godse veel geluk hebben als zijn slagader niet geraakt zou zijn door het monster. De wolf raakte in paniek, wist niet wat hij moest doen nu. Deze wendigo was zo ontzettend snel en raar in zijn bewegingen dat hij niet had kunnen voorspellen wat de volgende move zou zijn. Gwynn liet zijn hele gewicht omklappen op het monster. Hij voelde iets kraken en hij wist nou niet goed of het zijn eigen nek was of die van de wendigo. Maar toen het monster slap werd onder hem wist hij wel zeker dat het was gelukt. Wild hijgend lag hij op de grond in de koude sneeuw die snel wegsmolt onder zijn warme lichaam. Bloed droop uit verschillende wonden uit zijn lichaam. Pas toen hij zijn kop optilde en achterom keek zag hij hoeveel bloed hij eigenlijk kwijt was geraakt. Al was een deel ook van de wendigo geweest. Gwynn moest op staan en terug lopen, hij moest zijn geld innen en naar huis gaan en voor zijn wonden zorgen. De witte wolf kwam op trillende poten omhoog en liep enkele stappen voordat hij weer tegen de grond aan viel. Alles in zijn lichaam brande en prikte alsof hij door duizend naalden werd gestoken terwijl hij in brand stond. Gwynn sloot zijn ogen, hij zou een dutje doen. Heel eventjes.

Tl;dr: Gwynn gaat vechten met wendigo. Wendigo bijt hem een best stuk uit zijn schouder en nek, geeft hem overal vrij diepe krassen. Gwynn valt tegen de grond en gaat even een dutje doen. Voel je vrij om hem (uren later) terug te vinden in de sneeuw. c:

Hij werd wakker toen hij over een hobbel gesleept werd. Echt wakker worden deed hij niet, het was meer even kort bewust worden van zijn omgeving. Zijn oren suisde en zijn hoofd bonkte hard. ”I’m sorry mister, but we have to take you back if I want to take care of you. You can be a new friend of mine, no worries,” Mister? Voor hem zorgen? Hij vond het eigenlijk allemaal prima op dit punt. Gwynn sloot zijn ogen weer, het licht deed hem teveel pijn aan zijn hoofd.
Toen hij weer wakker werd was hij ergens anders. Het trekken aan hem was gestopt en hij lag nu stil. Hoewel alles nog steeds voelde alsof hij draaide. Toen zijn wazige zicht weer iets verbeterde zag hij wat schimmen staan. Skeletten? Een persoon? Gwynn kwam overeind en kwam op dronken poten omhoog. Hij wankelde en keek de persoon aan. "Wh-where am I?" hij deed moeite om gewone taal uit zijn wolvenstembanden te persen, dus het klonk een beetje lastig. Hij voelde zijn nek weer steken en ging meteen weer over op liggen. Staan was echt niet te doen op dit moment. "Who are you? What do you want?" het kostte zoveel moeite om te praten dat hij zijn kop maar weer neer legde. De grote wolf was uitgeput.

Zijn oren draaide zich naar het meisje voor zich die met een bebloede lap stond. Was ze nou zijn wonden aan het schoonmaken? Gwynn zijn gele ogen schoten kort rond de ruimte. Verschillende rare werktuigen stonden in de kamer. Het leek wel een martelkamer. "You're claiming you're helping me in a room filled with this stuff?" zijn nekharen trokken iets overeind. "Who says you're not just fixing me up to experiment on me?" het meisje zei dat ze zijn vriend wou zijn en hem wou helpen. Hij hoefde zich geen zorgen te maken. Maar Gwynn deed alles behalve dat. Ergens in zijn lichaam was een tintje paniek te vinden, omdat hij een soort blokkade in zijn hoofd voelde. Het shiften lukte niet. Zijn ogen gingen weer rond de ruimte, er was een trap omhoog wat moest betekenen dat hij in een kelder zat. Trappen was hij niet zo goed in, zeker niet op vier poten. Hij kon sowieso nergens heen nu. Zijn enige optie was dit meisje bevriend houden en dan zodra er een kans zou komen ontsnappen. Uitvogelen waarom het shiften werkte zou hij daarna wel doen. Er klonk een zucht. "Fine, you can help me." zei hij toen kalm en ging weer liggen. Zijn wereld tolde, het was sowieso geen plan om in deze staat weg te rennen.

Even voelde hij schuld toen hij de traan op het gezicht zag van het meisje. Oh jee, wat had hij nou weer gedaan. Ze  zei dat dit haar thuis was, dat ze hem geholpen had en dat hij nu stom aan het doen was. Kon hij haar ook geen ongelijk in geven. "You're home is just... different from my own." zei hij toen snel om zich te verbeteren, maar de schade was al gedaan. Een van de skeletten bracht een emmer met water naar haar toe, die bij hem neer werd gezet. Het was drinkwater voor hem. Vervolgens ging het meisje aan de andere kant van de kamer zitten. Gwynn keek even naar het water en besefte zich op dat moment pas hoe droog zijn mond aanvoelde. Hij nam snel genoeg slokken water om zijn dorst te lessen en keek toen weer even naar het meisje wat nog steeds naar de andere kant zat. Hij voelde zich wel schuldig over zijn uitlatingen. Misschien moest hij het maar goedmaken. Ze had hem gered van doodvriezen en leegbloeden. Met slome passen liep hij richting het meisje en ging bij haar liggen. "I'm sorry for calling your place weird and assuming you wanted to experiment on me." hij zuchtte. "My name's Gwynn." nadat hij dat had gezegd ging zijn bek open voor een gaap en legde hij zijn kop op zijn poten. Hij voelde zich al iets beter, in ieder geval.

Elayne ze glimlachte iets, hij werd geaait. Oké, dat had hij liever niet. Maar ook wel. Maar ook weer niet. Hij trok zijn kop maar niet weg, bang dat hij het meisje weer overstuur maakte. Gwynn kneep zijn ogen dicht, maar alles draaide om hem heen. "Now if you'll excuse me, I'm going to try to sleep. It feels like a giant has stepped on my head." kreunde hij terwijl hij een poot over zijn hoofd veegde, wat alleen maar meer pijn deed omdat hij onder de blauwe plekken en kneuzingen zat. "Everything hurts.." hij had ook zo'n zwaar leven. Het arme schaap. "Would you mind telling me things to distract me from all the pain I'm feeling? Maybe something about yourself or about where I am.."