Het had korter geduurd dan hij had verwacht. Misschien kwam dit ook omdat hij geen reis hoefde te maken waar het voelde alsof zijn ribben elk moment uit elkaar konden breken en een einde aan hem konden maken. Desalniettemin werd hij er niet vrolijker op dat het kouder begon te worden. Op dit soort momenten mistte hij Rhoynar, mistte hij de drukke straten van Brightwater Keep en het simpele werk wat hij deed. Hij had zich nu in zoveel shit gewerkt dat het hem jaren ging kosten om zich er goed en wel uit te werken.

Eenmaal aangekomen bij Allisons vaste stek, wist Kaz niet goed wat hij hier moest denken. Hij herinnerde zich nog goed hoe het de laatste keer was afgelopen, de pijn en het verraad wat hij toen had gevoeld. Maar dat hele gebeuren was nu in het verleden, toch? Door de warmte die de lente met zich mee leek te brengen, was de sneeuw niet meer met zoveel als toen ze er eerder waren geweest. Niet dat het hem iets uitmaakte, sneeuw was in het algemeen gewoon kwalitatief uitermate teleurstellend. Met een lichte kreun hees hij zich van zijn paard af en klopte hij het beest op de hals. ''You did well Aiko.'' Het was een van de eerste keren dat hij een wat langere reis met het paard had gemaakt en hoewel het misschien niet in dezelfde perfecte staat was als Abbas, was Kaz trots op het beestje.

Hij rolde met zijn ogen toen hij binnenstapte, maar deed wat er werd gezegd. Het laatste wat hij wilde was een boze Allison. Hij slofte verder naar binnen, het geluid niet gehoord hebbende, en keek de ruimte rond. Er leek niets veranderd te zijn. Op haar vraag dacht hij even na. Ging hij hier eerlijk op antwoorden? De dief krabde even in zijn nek en zuchtte vervolgens. ''It was amazing.'' Gaf hij toe met een zwak glimlachje. Als hij dat spul nu nog had, had hij de problemen met zijn been nu niet, die na de hele rit er niet veel beter op was geworden. ''But.. it had some side effects.'' Voegde hij aarzelend toe. Zoals het feit dat hij gewon meer wilde en dat dat gevoel niet ophield. Maar zelfs nu, de gedachte dat Allison hier misschien nog wat had liggen, was al genoeg om hem er toe te zetten om te vragen of ze misschien meer had.

Kaz zelf nam plaats op de bank, om zijn voeten op de koffietafel te zetten. Het was een verademing voor zijn slechte been en hij zakte wat onderuit terwijl hij met een draadje van zijn blouse speelde. Waarom was dit zo lastig om te vertellen? Omdat hij eruit ging zien als een junkie? Of omdat het gewoon weer duidelijk werd dat hij niets in zijn eentje kon oplossen. ''It got addictive.'' Zei hij uiteindelijk, zijn ogen op Allison gericht, haar reactie peilend. ''I was through it in a month.'' Het had sneller kunnen gaan, maar door al het gedoe met Giovanni en zijn overstap naar Larethian, was het niet altijd in zijn gedachten geweest. ''I never got tired, I could go days without sleep. I was.. on edge.'' Maar wanneer was hij dat niet? Daarnaast kon dat ook gewoon een side effect van het niet slapen zijn. Het was in ieder geval een hel geworden. Maar dan wel een waar hij zich goed in had gevoeld.

Hij schudde zijn hoofd en haalde zijn schouders op. Hij had het aangenomen. In de tijd dat ze elkaar niet eens konden aankijken, dat hij haar zo intens haatte. En hij had alle alarmbellen genegeerd en was het toch gaan gebruiken. ''It's fine. I'm still alive.'' Sprak hij droogjes alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Hij had voor hetere vuren gestaan, dit was geen uitzondering daarvan. ''Besides, you were only trying to help.'' Hij wilde niet dat ze zich een schuldgevoel ging aanpraten. Dat hadden ze beiden nu niet nodig.

Kaz fronste en keek op van het draadje dat in zijn handen lag. Niet dat dat zo bijster interessant was geweest. ''You promised.. who?'' Vroeg hij terwijl hij wat rechter op ging zitten en zijn ene been over de ander sloeg. Opnieuw haalde hij zijn schouders op. ''It's a part of life now. You can't really change that.'' Kaz kon zich nog moeilijk een dag herinneren waar iets niet pijn deed. Was het zijn been niet, dan was het wel zijn hoofd en vice versa. ''Allison, don't feel guilty about this. Nothing is perfect at the first try.'' Hij boog zich wat naar voren om haar hand te pakken. Zijn blik stond serieus. Hij wilde geen depressieve Allison zien, hij was de pessimist in deze relatie, niet zij. ''Don't let this get you down.''

Natuurlijk. Ambrosia. Het zou hem niet moeten verassen, maar dat deed het toch. Blijkbaar was Allison toch in staat vriendelijk te kunnen zijn tegen vampieren. Misschien straalde zijn goede kwaliteiten toch nog op haar af. De zachte kneep in zijn hand liet zijn aandacht weer naar Allison toetrekken. Hoe graag hij haar gewoon die frustratie wilde afnemen. ''I ran out.'' Na een maand al. En zijn trots was te groot geweest om terug te kruipen naar Allison en om meer te vragen. Het zou veel te ingewikkeld zijn geweest. ''Worst week of my life.'' Voegde hij nog met een grijnsje toe.

Het had een paar dagen geduurd voordat hij goed en wel door de ontwenningsverschijnselen heen was gegaan, en het meeste wist hij zich niet eens meer te herinneren. Hij kon alleen nog voor zich zien hoe hij op zijn bed was neer gecrashed en toen werd het allemaal vaag. Misschien had hij zich er ook wel helemaal doorheen geslapen, misschien was hij ook gewoon gek geworden in die dagen. Maar hij zat hier nog. ''We weren't exactly on speaking terms.'' Mompelde hij met een wrange glimlach, doelend op de hele ruzie die tussen hen had plaats gevonden. Man man man, wat een dramakoppel waren ze toch.