Kaz kroop dichterbij terwijl hij zijn woorden fluisterde en even slikte de blondine. Haar hand lag voorzichtig tegen zijn borst aan en ze glimlachte. “I’m not all that tired,” fluisterde ze hem toe. al opende ze haar ogen niet. Nee, dat was immers een leugen. Ze was kapot en dat viel aan haar stem ook wel te horen. En ze wilde niet bewegen, bang om Kaz uit zijn comfortzone te halen. Maar, aan de andere kant wilde ze ook niet in slaap vallen. Twee dingen die niet goed samenwerkten, want terwijl ze daar lag begon ze te voelen hoe ze langzamerhand weg zakte. Misschien moest ze het ook maar gewoon toestaan ook… Hij zou er ‘s ochtends vast nog wel zijn en wie weet bleven de nachtmerries buiten vandaag.

---

De rilling deed haar voorzichtig haar hand weghalen, even gniffelend. Sommige dingen zouden ook nooit veranderen, hoe spijtig het ook was. Maar, ze zou er maar mee leren leven. “Hmhm,” antwoordde ze op wat hij zei. Oké. Misschien wel dan. Ze maakte het zich iets comfortabeler in het kussen en besloot het dan maar gewoon toe te laten. Op hoop van zegen dat Kaz het gezicht was waar ze van wakker zou worden, niet die van een zekere man die toch alweer een tijdje overleden was zo onderhand. Nee, nee.. Niet aan denken voor slapen. Vrolijke gedachten. Het kwam allemaal goed.

---

Het was elke nacht hetzelfde. Voor haar neus zag ze de man op haar knieën gaan, zag ze hoe haar naald nog in zijn halsslagader stak. Hij vervloekte haar, smeet dreigementen naar haar hoofd alsof het zandkorrels waren. Ze was bevroren, kon zich niet bewegen. Ze was geforceerd om toe te kijken hoe hij voorover viel, hoe het hele lichaam begon te schokken. Maar, in plaats van zoals het in de realiteit was gegaan… was ze alleen. Alle gevoelens vlogen weer over de blondine heen. Ze was alles kwijt. Haar toekomst, haar verleden. Alles was weg. De paniek glipte naar binnen en…

Voor ze het wist zat ze overeind in bed. “No!” Haar handen schoten over haar gezicht, zetten zich klem in haar haren, terwijl de tranen over haar gezicht stroomden. “No, no,” zacht fluisterde ze het woord, bleef ze het herhalen. Haar lichaam trilde, haar maag voelde alsof het zich in een knoop had gewikkeld en het voelde alsof ze elk moment flauw kon vallen, alsof er geen zuurstof meer naar d’r hoofd ging.

Paniek.

---

Het drong niet eens tot haar door. De hand, de stem, alles was zo ver weg. Op één of andere manier was het weer volledig in haar hoofd geslagen, drong niet eens tot haar door dat ze niet echt weer terug was in dat vervloekte verlaten pand. Ze had haar ogen strak dichtgeknepen en sloeg haar eigen armen steviger om zich heen, terwijl ze in dezelfde houding bleef zitten. Haar ademhaling werd onregelmatiger, zwaarder met de seconde en haar lichaam leek steeds erger te gaan trillen. Haar hoofd voelde alsof het elk moment kon barsten, alsof ze enkele seconden was van een hartaanval.

---

De twee handen om haar gezicht lieten haar stoppen met bewegen, maar de tranen bleven over haar wangen stromen. Haar ademhaling bleef paniekerig en het trillen leek ook niet te verminderen. Ze keek hem aan, haar ogen wijd, maar de woorden leken maar half binnen te komen. Een droom… nee… Dit was echt. Ze voelde het. Ze voelde hoe haar hand in de nek van Giovanni lag, hoe de naald door zijn ader stak. Ze voelde de woede van hem af komen, zag het leven uit zijn ogen schieten voor haar. Ze voelde hoe aan alles een eind kwam op dat moment, alsof ze haar hele leven zijn hand had vastgehouden en nu was het plotseling weg. Als een klein kind, verdwaald in de menigte.

---

De voorzichtige aanrakingen drongen nauwelijks tot de blondine door, waren niets meer dan tintelingen op de huid. De woorden klonken alsof ze ergens anders waren. Alsof ze in haar eigen, kleine ruimte was en niets tot haar door kon dringen, alle woorden gesproken waren achter een dik glas. Haar hart sloeg in haar borstkas alsof ze echt dat kleine kind was. Dat kind wat dacht dat ze haar ouders nooit meer zou zien. Jong, verlaten, alleen. Hopeloos. De kamer draaide en ze probeerde haar brein te kalmeren, probeerde haar focus te verleggen op de stem die in de verte klonk, maar het was te ver. Het lukte niet. Ze kroop verder ineen. Het voelde alsof de lucht geen zuurstof had, alsof hoe veel ze ook naar adem snakte, ze niet genoeg binnen kreeg.

---

Haar ademhaling stopte compleet toen zijn lippen tegen de hare drukte. Even zat ze zo, voor ze zich realiseerde waar ze was. In bed. Met Kaz. Hij was hier. Ze was niet alleen. Voorzichtig duwde ze de jongen van zich af, hield ze één hand naast haar gezicht, alsof ze niet wist waar ze hem laten moest, terwijl de ander naar beneden was gevallen, op haar schoot. Haar lichaam trilde nog steeds, terwijl ze zo in volledige stilte zat. Haar ademhaling leek kalmer en in haar ogen was nu echter te zien dat ze weer wist waar ze was, maar de tranen bleven over haar wangen stromen. “I…”

---