Allison rekte zich even uit, terwijl ze keek naar de natte ondergrond onder haar perfecte schoenen. De modder had ze compleet verpest, waardoor ze even zuchtte. Ze had er geen rekening mee gehouden dat het de dag van hun afspraak zo hard zou regenen, maar ze had geen zin in het verzetten, dus moesten ze het er maar mee doen. Haar lange haren hingen in een vlecht naar beneden, terwijl de kleur er langzaam uit droop en haar originele, blonde kleur liet zien door de regen. Great. Dit werd een verschrikkelijke dag. Ze hoopte maar dat Kaz snel zijn mooie koppie zou laten zien en dat ze hopelijk deze keer meer progress zouden boeken dan de laatste keer, anders waren haar schoenen en haar haren voor niets verpest, en dat zou haar behoorlijk dwars zitten.

---

Hij had krulletjes! Allison keek naar het haar van de jongen als hoe een puppy naar een bot keek, een kind naar zijn eerste puppy. “Your hair…” bracht ze uit, haar mond bijna openvallend. Ze grinnikte een keer. “It’s all curly!” kwam er vervolgens uit, lachend, voor ze even haar keel schraapte en probeerde haar gezicht weer in de plooi te krijgen. Ja, dat was nou niet echt de meest serieuze start die ze had kunnen hebben, maar de krulletjes!!

“You don’t want to hurt anyone, do you?” Een glimlach trok over haar gezicht. “So I picked a place where we won’t encounter anyone. I… didn’t think it’d rain, though,” vertelde ze hem, even geïrriteerd omhoog kijkend. Ze had zo’n bloedhekel aan regen…

Hij was een hele rare knul. Allison hield haar hoofd een tikje schuin, een wenkbrauw opgetild. Maar, al gauw leek ze zich te herpakken, wijselijk niet reageren op zijn woorden. “So, I thought we’d do what we did last time! You’re going to summon us a nice little demon!” sprak ze, haar tanden ontblotend in een grijns. Ze had zo het idee dat hij het hier niet meteen mee eens zou zijn, dus zou ze hem nog wel even uitleggen dat ze een plan had. Wat dat plan precies was… Juist ja. Dat was zoiets waar hij beter achter kon komen nadat ze het gedaan had, anders zou hij het vast niet toestaan. Zoals meestal het geval was met de plannen van Allison.

Hij leek niet verbaasd, maar wel geërgerd, toen ze hem uitlegde wat het idee was. Hij mocht zijn krachten weer gebruiken! Immers was de afspraak geweest dat zij hem ging leren zijn krachten onder controle te krijgen, maar daarvoor moest ze zijn krachten eens goed zien. Vandaar dat ze vandaag een plan had. De laatste keer hadden ze geleerd dat het waarschijnlijk kwam door angst, aangezien de paniek kwam voor het mis ging. Vandaar dat ze een middel had opgezocht die ervoor moest zorgen dat de adrenaline niet door zijn bloed zou gieren, of die het in ieder geval teniet zou doen. Het enige probleempje was… Dit middeltje moest direct zijn lijf in en kon niet zomaar via de mond ingenomen worden… En ze had niet het idee dat hij het oké zou vinden als ze een naald in zijn nek zou steken, dus…

Zodra Kaz om zich heen keek, pakte ze haar kans en leunde ze naar voren, om de naald met een snelle beweging in zijn nek te duwen. Ze stond hierbij op haar tenen en leunde lichtjes met haar borstkas tegen zijn rug aan, het spul naar binnen duwend voor ze in een snelle beweging een sprongetje naar achteren maakte, hopend dat dit zou werken, anders zou ze misschien nog wel eens een klap voor d’r snuit krijgen.

Hij leek niet blij met haar actie. Niet dat ze echt anders had verwacht, maar goed. Dat maakte niet uit. Hij kwam er wel overheen. “Well, in my defense,” begon ze. “I didn’t think you’d let me do that if you knew!” bracht ze uit, langzaam een stapje naar achteren zettend in de hoop geen slag voor d’r hersens te krijgen. “It’s supposed to calm you down, boil down the adrenaline so your fear won’t take over once you use your magic.” Een vaag, hopeloos glimlachje trok over haar gezicht. Please don’t kill me.

Allison had het hem kunnen vertellen. Ze schudde haar hoofd. Nee, echt niet! Hij zei dat hij het zelf had kunnen doen. Hah, echt niet! “You say you would’ve accepted it if I told you I wanted you to put a needle in your neck?” Langzaam hief ze een wenkbrauw op. “You telling me that now means it’s working.” Dat kon niet anders nooit dat hij dit zou accepteren, dus… “You need to summon your Demons again. But this time, try to focus on the Demon, nothing else. Just him.” Ze wilde niet dat hij aan zijn herinneringen zou denken en heel misschien dat haar middeltje daarbij helpen zou… Anders konden ze nog wel eens een heel groot probleem hebben.

Wat was ze blij dat het middel werkte, anders had ze hier toch wel een groter probleem gehad met Kaz. Hij leek vrij kalm en een glimlach trok over haar gezicht. Ze deed enkele stappen naar achteren toen hij zijn wolf op riep, haar blik op de Demoon gefocust. Het was een prachtig tafereel om te zien, hoe hij opgeroepen werd door Kaz en daar zo stond, pissig als hij altijd zou zijn, maar… kalm. Het wezen deed geen poging om één van hen te vermoorden en stond daar, wachtende op een commando die hij krijgen zou. “It’s amazing,” sprak ze, haar ogen wijd en een grijns op haar gezicht. Ze had het voor elkaar gekregen! Het werkte!  

Ze had niet verwacht dat het zo snel al mis zou gaan. De wolf schraapte met zijn poot over de grond en Allison deed een stap achteruit, haar ogen wijd en haar blik niet van de wolf af krijgend. “Kaz…?” kwam er uit, haar stem één octaaf hoger dan normaal, duidelijk niet op haar gemak. Waar ze best goed was in het manipuleren van een mens, wist ze zelf ook wel dat ze niets kon beginnen tegen een demoon met haar potions, niet nu. Niet zonder voorbereiding, niet zonder er rekening mee gehouden te hebben. Ze had ook niet zo dom moeten verwachten dat alles zo makkelijk opgelost zou zijn… Toen de wolf dan ook dreigend dichterbij kwam, slikte ze, langzaam nog een pas naar achteren zettend. “Please make this thing disappear,” smeekte ze de jongen. Dit was niet oké.