‘I am afraid they do.’ Waarom ze erom gaf? Ze had geen idee, maar het voelde bijna als een klap toen hij het zei. De walging kon ze niet in haar blik verbergen en ze leunde nog wat verder van hem weg, haar blik gefocust op wat ze in zijn nek zag. Het was zo klein, maar het was iets wat ze niet kon ontzien op het moment. “I started all of this against monsters like that,” sprak ze, haar hoofd schuddend. Ze kon niet begrijpen hoe… “Why? What did they do to you?” vroeg ze. Het zag er… te net uit. Alsof hij helemaal niet tegengestribbeld had… En dat was het probleem. Had hij ze dit vrijwillig laten doen?

“Because knowledge is power, Kaz,” sprak ze hoofdschuddend. Wat had hij dan gedacht? Dat ze dit deed om hem te helpen? Waarom zou ze uit haar weg gaan daarvoor? Ze was geen goed persoon en dat had hij geweten. “You’re strong. You have capabilities that can… save us if it ever needs to,” legde ze uit. Dát was waarom ze hem had gekozen en niet iemand anders.

Zijn uitleg over de vampiers deed haar d’r blik wegdraaien en even diep zuchtend. “And you couldn’t do that anywhere other than with monsters?” vroeg ze, onderhand meer… teleurgesteld dan dat ze eerder had geklonken. Ergens kon ze het begrijpen. Constante pijn klonk als iets waar je niet mee wilde zitten en ze begreep dat iemand daar desperate van kon worden… Maar, waarom? Waarom moesten het die vampiers zijn die hier weer iets mee te maken hadden? Konden ze zich nergens buiten houden? Smerige wezens…

“True, I would,” gaf ze toe, eerlijk als ze was. Wanneer het haar uitkwam, tenminste. “But I’d prefer it if I wouldn’t have to.” Ze had nu tijd en moeite gestopt in Kaz, dus wilde ze het liefste door met dit project, in plaats van een nieuwe te starten. Dat was logisch, toch?

Ze waren mensen, zoals zij waren. “They’re being turned by other vampires who can’t control themselves. This curse is sick and we need to either find a cure, or kill whoever is too far gone to be cured.” Het was een vloek en dat was alles wat erover te zeggen viel. “Werewolves are the same. They transform during the moon and go around killing families… But it’s okay, because they can’t control it. No. It fucking isn’t.” Ze kon er best bij om de vampiers die zouden laten zien liever mens te zijn een cure te geven, als die al bestond, maar elke vampier die hier tegen was… die was tegen de mensheid, in haar ogen.

Kaz leek het niet met haar eens te zijn. Ze besloot dat dit kwam omdat ze hen geholpen hadden, gehypnotiseerd met hun beten. Ze schudde haar hoofd eventjes. “Sometimes sacrifices have to be made,” sprak ze. “But don’t worry,” vervolgde de blondine met een lichte glimlach. “I won’t go around on a killing spree, I’m not completely idiotic.” Nee, in tegendeel zelfs. Ze had een sterke mening, een aparte gedachtegang… Maar ze was niet idioot. “They’ll do it themselves.” Haar mondhoeken trokken omhoog in die gewoonlijke, onschuldig uitziende glimlach die op haar gezicht stond.

“Don’t worry about it,” sprak de vrouw met een klein lachje. “They still have awful human traits and they’ll make mistakes sooner or later. It will only need a slight push in the right direction and then…” Een grijns trok over haar gezicht. “But who knows, I might look into a cure, I might not… For now I’ve been busy focusing on the strengths of our human race, rather than their weaknesses.” Alsof het een alledaagse discussie was, zo sprak ze erover. Het was dan ook niet het allerslechtste wat ze op het moment deed - het onderzoeken van magie. Al waren de manieren waarop ze het deed weer wat minder.

Ze verwachtte niet zelf het einde van de rassen mee te maken, maar als er maar een start gemaakt kon worden… Dan had ze al meer gedaan dan haar voorgangers voor elkaar hadden gekregen. Natuurlijk was het niet de enige reden dat ze geïnteresseerd was in de krachten van de mens. Het was… zo mooi. Hoe de natuur zoiets voor elkaar had gekregen. Ze wilde er alles van weten. Het was een obsessie geworden.
Toen hij zei dat ze moest stoppen met drinken, rolde ze even met haar ogen. “Then tell me,” begon ze, voor ze haar glas bij vulde en nog een slok nam. “How come you’re fine when a fucking vampire bites you, but you freak out when I touch your arm?” Ergens was ze bijna beledigd. Bijna.  

Toen hij vroeg of ze ooit gebeten was door een vampier, trok ze haar mond recht. Ze verwachtte hier niet echt op te hoeven antwoorden, want het antwoord was vrij duidelijk. De eerste vampier die dat zou proberen zou er niet vanaf komen als hij zou willen, aangezien ze alles wat ze had als prijs op zijn hoofd zou zetten. Nee, die konden beter uit haar buurt blijven. Vooral met die gore tanden van ze. Hij begon gelukkig al snel uit te leggen en zei hoe het je high maakte, hoe je alles vergat door hun gif. Ze zuchtte een keer, haar hoofd langzaam schuddend. “Try not to get yourself killed.” Ze kon er verder weinig over zeggen, wist niet goed hoe te reageren. Ze verafschuwde het idee, maar daar waren ze het duidelijk over oneens. Dus, dat was alles wat ze van hem kon vragen.