“Of course I do,” sprak de blondine met een lichte glimlach, toen Kaz plagend had gevraagd of ze zich nu zorgen om hem maakte. Natuurlijk deed ze dat! Het was niet zo dat hij het meest behoedzame persoon was dat ze kende. “How will I find someone to replace you?” vroeg ze vervolgens met een zucht, haar hoofd schuddend. Nee, hij was haar enige testproject nu, de enige die buiten liep en van langere duur was, in ieder geval. Hij was… belangrijk. Ze had hem nodig. En ze wilde niet opnieuw moeten zoeken, iemand moeten vinden die ze niet de nek om wilde draaien. Zelfs al wilde ze dit bij Kaz vaak genoeg, somehow… leken ze er toch uit te komen en was er enige progress.

Een wenkbrauw werd geheven toen hij vroeg of haar naam echt Allison was. Een zucht klonk en ze nam een andere houding aan, haar benen gevouwen onder zich terwijl ze haar glas op haar ontblote bovenbeen liet rusten. “Allison Lenier.” Ze had zich nog niet met haar volledige naam aan hem voorgesteld, maar ze had weinig te verbergen daaraan. “Is there anything else?” Een glimlach trok over haar gezicht, terwijl ze vol interesse naar hem keek, benieuwd of er iets was waar hij verder zijn twijfels over had. Hij zat nu aan haar vast, dus wie weet. Misschien kon ze een antwoord geven.  

“Research,” antwoordde ze met een lichte glimlach, toen haar gevraagd werd waarom ze vampiers en weerwolven zoveel haatte. “I ended up in the Syndicate and followed Giovanni’s dreams and beliefs. He told me what he had seen, what he had been through…” Allison schudde haar hoofd eventjes. De hele reden dat The Syndicate überhaupt opgericht was, was omdat Giovanni’s familie omgekomen was door monsters van de nacht. Zijn drie jaar oude dochtertje… Je moest er niet aan denken. En hoe meer je in de verhalen dook, hoe meer… ze zag dat het een vloek was, één waar de mens vanaf moest komen. Eén die hen vroeg of laat zo veel meer pijn zou doen die hij vandaag deed.

“He’s the only true family I’ve ever had.” Ze keek weg terwijl ze deze woorden sprak. Het was maar zelden dat ze tegen iemand sprak over Giovanni - zo’n vreemde relatie hadden de twee. Hij voelde als een vader voor haar, iemand die haar een pad in het leven had gegeven en voor haar had gezorgd. Ze wist ook zeker dat als ze hem ooit nodig had, Giovanni er voor haar zou zijn. Maar, ze wist ook dat hij haar als een baksteen zou laten vallen als ze iets verkeerds deed in zijn ogen. Het was angstaanjagend.
Toen Kaz zei dat alles tot op dit punt een nachtmerrie leek, zette Allison opnieuw die glimlach op. “I think you mean it has been a dream come true?” vroeg ze met een kleine knipoog.

Zijn stem was bijna pijnlijk sarcastisch toen hij zei dat ze zijn leven zo veel beter had gemaakt. “Your sarcasm makes me tear up,” sprak ze, even in haar oog wrijvend. Niet echt, natuurlijk, maar een beetje dramatisch doen kon nooit kwaad. “Are you saying you don’t enjoy your time with me?” Haar mond trok ze in een pruillipje, terwijl ze haar bruine ogen probeerde zo onschuldig mogelijk te laten lijken. Waarschijnlijk deed hij dat niet echt, nee. Niet dat ze het hem kwalijk had genomen. Ze had hem al voor z’n kop geslagen en gedrogeerd, dus zo gek was ‘t niet.

Zijn hand op haar schouder deed haar heel even verstarren, omdat het één van de laatste dingen was die ze van Kaz verwachtte, maar dat moest de alcohol zijn. Hij leek moeite te hebben met het vinden van een antwoord, wat het eigenlijk enkel interessanter maakte. Ze leunde haar arm zelf ook op de leuning van de bank, om een slok van haar drankje te nemen en deze weer op haar been neer te zetten, met haar andere hand vasthoudend voor ze de bank vol zou knoeien. “No,” sprak ze, haar hoofd lichtjes schuddend. “We don’t skip questions.” Ze trok een enkele mondhoek omhoog, duidelijk geamuseerd. Te veel alcohol? Misschien. Maar hij had duidelijk nog veel meer gehad.

Een lach. Nou, nou. Hij moest niet te vrolijk worden of ze zou bang zijn dat er wat in zijn drankje zat. Hij zei dat hij haar gezelschap niet erg vond. Mits ze hem met niets probeerde te steken. Oké. Dat kon ze accepteren. “The stabbing is strictly business, don’t worry.” Natuurlijk zou ze niet beloven dat ze het nooit meer zou doen, dat was een belofte die ze niet kon houden. Maar, ze kon wel zeggen dat op een moment als deze, ze wel andere dingen aan haar hoofd had. Zoals haar blik op ooghoogte houden. Iets over aesthetically pleasing. “You’re surprisingly enjoyable company yourself,” sprak ze met een kleine glimlach. Het was vreemd hoe het tweetal van onenigheden naar complete rust gingen, en dat dan een paar keer heen en weer.

Of ze hem volgende keer wilde waarschuwen. Allison fronste. “If you say no I’ll never warn you again.” Ze schudde haar hoofd even, alsof ze dat nodig had om haar woorden kracht bij te brengen. Als het om haar testprojecten ging, kwam er immers niets of niemand tussen. Als ze een idee had over hoe iets met Kaz misschien zou werken, zou ze geen nee accepteren. Het maar gewoon doen en zijn frustratie accepteren was makkelijker dan hem overhalen als hij echt niet wilde, dus had ze voor die route gekozen. Immers maakte het niet uit als hij haar niet kon uitstaan… Het had allemaal strict business moeten zijn. Toch?

‘Maybe it’s because you’re around me.’ Allison lachte even. “I think you’re a pretty good guy yourself. You might not see it,” knipoogde ze. Nee, dat had vrij weinig met haar te maken. Integendeel, zelfs. Ze had zo het idee dat ze het slechtste in elkaar naar boven haalden. Gezien de manier waarop hun ontmoetingen gingen. Ze beet even kort op haar onderlip toen de jongen met zijn hand door zijn krullende haar ging en opnieuw lachte ze. “I like the curls,” merkte ze geamuseerd op.