‘You want me to stop thinking?’ Woorden die haar aan het denken zette, gewoon omdat hij het herhaalde op een manier waar ze niets mee kon. Hij leek niets ermee te bedoelen. Alsof het nog even tot hem door moest dringen. Tot hij naar voren boog, in ieder geval. De vorige avond was het in ieder geval enigszins te verwachten geweest, nu moest ze haar mond ervan weerhouden om open te vallen. Nee, nee. Nee. Hij kon niet deze ochtend zo doen en dan nu… Ugh. De blondine sloot haar ogen en bleef voor een moment zo staan, voor ze voorzichtig haar handen tegen zijn borst zette en zich voorzichtig naar achteren duwend, hem aankijkend met een lichte frons. “You…” Verder wist ze het niet zo. Ze begreep hem niet. En ze wist niet of ze dat ooit zou doen.

Allison schudde haar hoofd lichtjes. Nee, nee. Ze beet even op haar onderlip, terwijl ze probeerde te zoeken naar de juiste woorden. Maar, die leken niet te bestaan. Ze had het idee dat alles in haar tegenstrijdig was. Ze kon het hierbij laten, weglopen, toekomstige drama omzeilend. Want, zeg nou zelf… Dit kon nooit lang goed gaan. “You need to promise me you won’t change your mind in a second.” Haar blik stond serieus. Ze zocht geen levenslange belofte van hem, geen beloftes die hij niet kon houden. Maar, ze wilde weten dat… Wat wilde ze eigenlijk weten? Ze wilde een zekerheid, iets waar ze zich aan vast kon houden voor ze hier spijt van zou krijgen.

Zijn blik op de deur deed haar een voet naar achteren zetten, zich ervan weerhoudend om zich om te draaien en haar blik er ook op te richten. Zijn woorden deden haar dan ook opgelucht ademhalen, voor ze hier goed genoeg over na had gedacht. “Then it’s my turn to be stupid,” sprak ze zacht, voor ze zich op haar tenen zette. Ze hield zijn blouse met beide handen beet, hem lichtelijk naar zich toe trekkend, voor ze haar lippen op de zijne drukte. Geen alcohol dit keer, slechts twee jonge mensen die waarschijnlijk een enorm stomme fout maakten, maar op z’n minst zaten ze nu op één lijn. Ze was… bang. Het was ongewoon voor de blondine om zich open te geven voor iemand. Ze liep altijd drie stappen voor op alles wat er gebeurde en nu? Nu voelde ze zich alsof ze zes stappen achter liep.

Hij was langer dan zij. Een aardig stuk langer ook, waardoor ze vrij ver op haar tenen stond om zo te kunnen staan. Even dankte ze de Goden dat ze normaal gezien altijd vrij hoge hakken droeg. Ze zou zich anders maar klein voelen de hele tijd. Zo ook nu - want als ze weer plat op d’r voeten zou staan, zou Kaz wel heel ver voorover moeten buigen.
‘Let’s be stupid together then,’ mompelde de jongen en Allison opende haar ogen, hem even aankijkend voor ze de hare weer sloot en een zucht liet klinken. “So what do we do now?” mompelde ze. Ze had op het punt gestaan om te vertrekken, immers.

Allison liet zich weer naar beneden zakken en keek de jongen aan. Zijn antwoord deed haar d’r hoofd even schudden met een lichte lach. “Sounds good to me. How about we clean up that glass too?” Ze hief een wenkbrauw. Daarnaar zitten kijken zou enkel depressing zijn en daar konden ze beter meteen even voor zorgen. Ze kon het echter niet laten om even diep te zuchten, terugdenkend aan het feit dat hij zich zo woedend had gemaakt dat hij een glas, zelfs twee glazen, tegen de muur had moeten gooien.

Ze konden ook ergens anders heen gaan. Allison legde bedenkelijk haar vinger op haar lip, maar hief uiteindelijk haar schouders. “I’m not against that idea. Keep me from thinking about our next trial,” bracht ze met een grijnsje uit. “You must know the area - any ideas?” Hij… had waarschijnlijk geen eens een idee waar ze eigenlijk woonde, bedacht ze zich nu. Afkomstig zijnde uit Falkreath, was de grens tussen Nymmer en Rhoynar zeer onbekend terrein voor haar. Ze reisde veel en kende dus de steden wel zo’n beetje, maar gebied als dit…? Ze zou niet weten wat er in de buurt te vinden was, afgezien van bomen en modder.

De blondine nam haar neus even tussen duim en wijsvinger. Brightwater Keep. Het idee alleen al. Haar blonde haren waren een mess en ze had lang niet zoveel op d’r gezicht als ze gewend was, dus ze voelde zich… naakt. Ze beet even op haar lip, duidelijk vechtend met de beslissingen, voor ze even diep zuchtte. “I guess we could go to the Keep.” Het deed pijn. Fysiek pijn. Maar daar moest ze maar mee leven. Ze ging even met haar hand door haar blonde haren en keek de jongen weer aan, een grijns op haar gezicht zettend alsof ze een boer was met kiespijn.  Wat hadden mannen het toch eigenlijk makkelijk.

Zijn zachte antwoord deed haar d’r hoofd schudden, voor ze hem met een strenge blik aankeek. “Look at me.” Woorden die serieus klonken. “And not just that, my hair too,” verzuchtte ze vervolgens dramatisch. Ze bleef even zo staan, maar schudde uiteindelijk haar hoofd. “But I’ll live with it. For once.” En met die woorden zette ze een stapje naar achteren, grijnzend. “So let’s go,” knipoogde ze. Ze kon met de pijn leven. Het was gewoon hopen dat ze niet iemand tegen zou komen die met de slimme woorden ‘ýou look tired’ zou komen, want dan zou ze nooit meer een stap buiten de deur zetten zonder zich volledig klaar te hebben gemaakt.