Hij had nooit nee gezegd. Het was waar - hij had nog niets geweigerd. Maar, die kans had hij ook nog niet echt gehad. Het was nou niet zo dat ze hem veel keuze had gegeven in wat ze tot nu toe hadden gedaan. Het arme kereltje toch, je zou bijna denken dat hij hier gevangen zat bij d’r. In zijn eigen huis. Soort van, tenminste. “Awh, how sweet,” sprak ze liefjes, zacht lachend. Nee, als er iemand in Fallen Skies was met een koud hart, moest zij het zijn. Iets over mensen in je kelder bewaren en van plan zijn alle vampiers en weerwolven uit te roeien.

Toen hij vroeg of haar handen raar aanvoelden, fronste ze even. Ze wilde hem vertellen dat dat waarschijnlijk betekende dat hij moest stoppen met drinken, maar toen hij zijn hand in de hare strengelde nam haar gezicht een kleur rood aan die zelfs haar haren nog nooit hadden gehad. Ze knipperde enkele keren met haar ogen en keek weg van Kaz. “Mine feel fine…” sprak ze voorzichtig, hem weer aankijkend.
Hij moest wel heel dronken zijn. Ergens was ze bang dat hij elk moment compleet om kon slaan en een paniekaanval om de aanraking, of iets in die richting kon krijgen. Maar, ze hoopte zo van niet… Dit moment van rust… Dat wilde ze eventjes vol houden, heel eventjes maar…

Misschien was dat omdat hij haar hand nu vasthield. Echt, was dit Kaz nog wel? Ietwat verontrust liet ze haar blik voor een seconde op zijn glas vallen, zich afvragende of ze was vergeten of ze hier zelf wat in had gestopt, maar ze was er toch vrij zeker van dat dit niet het geval was. Ze haalde een keer diep adem en zette een lichte glimlach op haar lippen, de jongen aankijkend. Ze wilde zo veel vragen, kijken waar ze zeker van zijn en waarvan niet… Maar in plaats daarvan kneep ze lichtelijk in zijn hand, voor ze haar glas in één teug leegdronk. Dat kon ze wel gebruiken. “How’s your head doing?” besloot ze te vragen. Ze wilde van het moment genieten, maar ook niet in een stilte vallen omdat haar gedachten dan in dezelfde cirkel bleven draaien.

Toen hij vroeg hoe haar hoofd eraan toe was, moest ze zich inhouden om niet te lachen. Ze haalde een keer diep adem en grijnsde. “Mine is fine,” bracht ze uit. Ze had meer gedoeld op het feit dat ze hem eerder voor z’n hoofd geslagen had met z’n wandelstok, maar goed. Als hij daar niet aan dacht, dan kon het nooit veel zeer meer doen, dus besloot ze het daar maar bij te laten. Allison zou Allison niet zijn als ze niet constant moest vechten om haar mond gesloten te hebben. Er was zoveel wat ze wilde zeggen, wat het moment compleet kon verpesten, dus ze besloot het allemaal binnen te houden. Ze zou wel zien hoe hij morgen reageerde. Ze richtte haar blik even op het vuur en keek Kaz al gauw weer aan. Ze wilde dichterbij gaan zitten, maar ze was ook bang dat elke beweging die ze maken zou, hem terug naar de realiteit zou brengen. Vandaar dat ze in stilte bleef zitten, haar bruine ogen op de zijne gericht,wachtend.

Niet de vraag die ze in deze situatie verwachtte, maar hij zat eraan te komen. “I use some herbs to color it temporarily,” legde ze uit. “It’s quite boring to see the same color day in, day out,” vervolgde ze. Uiterlijk was heel belangrijk voor de jonge vrouw. Het was immers het eerste wat men zag, hetgeen waarbij je kon uiten wie je was, wie je wilde zijn. Het vinden van kleding die ze leuk vond was dan ook altijd een enorme pijn en ze veranderde de kleur van haar haren bijna dagelijks, al waste ze het er met water ook zo weer uit. “Why, you want some pink in your hair?” vroeg ze vervolgens met een lachje. Op zijn zwarte haar zou het niet werken, helaas.

Kaz was kleuren aan het overwegen. Roze was het duidelijk niet en wit leek hij ook niet te waarderen, dus misschien was zwart maar zijn enige optie. Ze moest toegeven dat het heel vreemd zou zijn om hem met een andere haarkleur te zien. Zijn opmerking over zijn krullen deed haar d’r wenkbrauwen heffen en haastig schudde ze haar hoofd. Haar andere hand wilde voor een moment naar zijn krullen bewegen, maar al snel legde ze deze weer neer. Niet doen. “I think they look adorable,” merkte ze met een lachje op. Het had was heel anders dan hoe het er gewoonlijk uit zag, maar ze kon niet zeggen dat ze het haatte.

“Don’t you think you’ve had enough?” vroeg ze met geheven wenkbrauwen, toen Kaz naar de fles had gekeken. Als ze nog veel meer drinken zou, zou ze in slaap vallen op deze bank en ze wist niet of dat nou echt het beste idee was. Er waren vast meerdere bedden in dit huis dus ze konden prima gewoon allebei gaan slapen. Als ze hier in slaap zou vallen terwijl hij er nog was… Ze schudde haar hoofd eventjes zacht. Ze beet opnieuw even op haar onderlip en richtte haar blik op de fles, om iets meer naar Kaz toe te leunen, een lichte glimlach rond haar lippen. Hij kon de fles best eventjes pakken als hij nog meer nodig had, maar of nog meer nou echt het beste idee was…

Allison gniffelde even kort om de tip die Kaz haar gaf. “I’ll remember that,” sprak ze zacht. Hij leek niet weg te schrikken, bewoog geen enkel beetje toen ze lichtelijk zijn kant op was gekomen. Oké. Nu kon ze die alcohol eigenlijk wel gebruiken, maar ze zat een beetje in hetzelfde schuitje als hij. Ze kon langzaam voelen hoe de rust haar moe maakte, hoe ze langzaam weg zou beginnen te vallen als ze niet haar best deed om haar ogen open te houden. Ze had dus óf meer alcohol nodig, óf meer actie hierzo, anders werd dat nog een heel gevecht ook.