Kon de rest van zijn leven niet zo zijn? De roes, het warme gevoel van binnen, de rust. Het feit dat er geen moordende gedachten in zijn hoofd rondspookten en dat hij zich gewoon goed voelde. Misschien zelfs blij. Maar dat was erg ver gezocht voor iemand als Kaz. Zijn ogen keken naar die van Allison, merkte haar blos op en hij hoorde haar woorden aan. Vervolgens gleden zijn ogen ietsjes omlaag naar haar lippen. Nee. Hij keek haar weer aan, bewoog zich iets naar voren. En toen gebeurde het gewoon. Hij drukte zijn lippen op de hare en sloot zijn ogen. Ergens ver weg leek iets in zijn hoofd te schreeuwen, iets in zijn lijf wilde zich los maken en moord en brand schreeuwen, maar de alcohol verstomde het alles. In plaats daarvan kon Kaz zich concentreren op dit. Op de kans die hij had gepakt.

Mistakes were made. Dat was erg duidelijk. Boeide het Kaz? Nee. Voor het eerst in lange tijd kon hij zeggen dat hij zich goed voelde. Dat alles oke was. Hier was geen vampire venom voor nodig. Alcohol en goed gezelschap leken daarvoor de perfecte ingrediënten te zijn.
Uiteindelijk maakte Kaz zich los, de alcohol proevend op zijn lippen. Hij glimlachte verlegen, als een schooljongen die net zijn eerste kus had gekregen. Of eerder, had gegeven. Hij ademde diep door zijn neus, Allisons geur was vermengd met zoveel alcohol, maar hij wist het te ontwaren. Nu was Kaz geen expert in dit soort situaties, al helemaal niet wanneer hij dronken was, dus was hij ook een tijdje stil. ''I'll stay on the couch tonight I think.'' Wist hij uiteindelijk na een minuut uit te kunnen spreken.

Hij haalde loom zijn schouders op. ''I'll probably won't get far up the stairs..'' Moest hij eerlijk toegeven terwijl hij met zijn vingers voorzichtig Allisons haar streelde. Als hij die verdomde handschoenen niet nodig had kon hij nog eens wat voelen. Voor nu was het voornamelijk het leer dat hem er aan deed herinneren dat hij niet oke was. Dat dit niet oke was. Maar de alcohol was zo vriendelijk om die gedachte weg te duwen en hem er vriendelijk er aan te herinneren dat het allemaal wel goed kwam.

Kaz keek bedenkelijk en vroeg zich af of hij dit wel kon vragen. Tegen de tijd dat het goed en wel was doorgedrongen wat hij wilde vragen, was het zijn mond al uit. ''You can stay with me?'' Het klonk vragend, misschien een tikkeltje hoopvol. Op dit moment waren zijn gedachtes nog niet bij de ochtend of later op de dag. Ze reikten niet verder dan nu. A blessing and a curse. ''I wouldn;t mind.'' Voegde hij nog toe, misschien haalde dat haar over.

Ze accepteerde zijn voorstel, score! Kaz glimlachte naar haar en ging wat verzitten. Hij legde zijn benen op de tafel zodat zijn voeten nog enigszins verwarmd werden. Niet dat dat echt nodig was met de hitte die hij voelde rond zijn wangen. Zolang ze niet te rood waren vond hij het best. Hij leek iets te willen zeggen, maar sloot in plaats daarvan zijn mond. Het laatste wat hij nu wilde was de sfeer verpesten.

Hij voelde het gewicht van haar hoofd op zijn schouder en liet vervolgens zijn hoofd op de hare leunen. Voorzichtig en zo stil mogelijk bleef hij zitten, het lukte hem nog om zijn ogen open te houden, om dit te koesteren. Maar het duurde ook voor hem niet lang vordat zijn ademhaling in een regelmatig ritme overging en hij wegzakte.

Het eerste wat hem wekte was het felle licht dat in zijn ogen scheen. In principe was het gewoon de opkomende zon, maar het wekte hem vrijwel direct. Het tweede wat hij merkte was de barstende koppijn die hem vertelde dat er iets niet klopte. En het derde en misschien wel het ergste. Het gewicht tegen zijn schouder, of beter, het gewicht waar hij weer tegen aan leunde.
Kaz knipperde geërgerd met zijn ogen, wreef er even in en probeerde aan het felle licht en de barstende koppijn te wennen. Alcohol. Dat was het enige wat dit alles had kunnen veroorzaken. Maar wat was het dan dat hij.. Oh no he fucking had not. Kaz kon de blonde haren vanuit zijn ooghoeken zien, hij kon haar ruiken en hij kon aan haar lichaamshouding zien dat dit niet per ongeluk was. He fucked up. Big time. In een snelle reflex stond hij op, wankelde en verloor bijna zijn evenwicht omdat hij zo lang in een stijve positie had gezeten, maar wist zich staande te houden. Nogmaals wreef hij goed in zijn ogen om zeker te weten dat hij niet droomde. Vervolgens kon hij alleen maar ongelovig naar de situatie kijken en krampachtig proberen te herinneren wat er was gebeurd. Teveel dat goed voor hem was.

Om eerlijk te zijn had Kaz geen idee hoe hij moest reageren. Allerlei gedachtes schoten door zijn hoofd, halve herinneringen en een.. kus? Nee, dat moest hij zich verbeeld hebben. Hij kon zoiets nooit doen, hij had het zichzelf niet toegelaten. Maar hier stonden ze. EN Allison wist meer dan hij, hij kon het aan haar gezicht aflezen. Haar glimlach verwarde hem alleen maar meer en snoerde hem de mond. Hij zei dan ook niets tot ze de kamer verliet. Even bleef hij in dezelfde positie staan zoals hij al die andere minuten had gestaan. Toen pakte hij een van de glazen van tafel en smeet deze met heel veel kracht tegen de muur. Waar hij alleen niet op bedacht was, was dat hij behoorlijk dicht tegen de muur stond en de glasscherven om zijn oren vlogen. Hij voelde een scherpe pijn die ook zo weer weg was en wist dat een van de scherven zijn wang had geraakt. De snee was niet diep maar het bloedde en was irritant. Maar hij verdiende het.