Een deel van de blondine had naar beneden willen haasten toen ze de schreeuw hoorde, maar ze wist dat dit alles alleen erger zou maken. Ze vreesde het moment waarop ze zich beneden zou moeten laten zien, al wist ze dat het waarschijnlijk een simpele ‘doei’ zou zijn en dan zou ze hier weg zijn. Misschien moest ze toch op zoek naar een nieuw iemand voor haar doelen, zou ze… Kaz gewoon moeten laten schieten. Ze had zo haar best gedaan om alles goed te doen, maar… had het in één nacht weten te verpesten.

Ze had al in tijden niet zo lang onder de douche gestaan als vandaag het geval was. Ze was blij haar kleren gister schoongemaakt en te drogen te hebben gehangen, waardoor ze nu… bijna droog waren. Goed genoeg. Ze deed de broek en het shirt aan en keek in de spiegel. Haar lange haren had ze in een hoge staart gedaan. Geen vlechten, geen gedoe. Daar had ze allemaal echt even geen zin in.

Met haar jas over haar arm hangend was de blondine de trap afgelopen. Ze was in eerste instantie de huiskamer ingegaan, die vol met glas lag. Zo erg, huh. De blondine beet op haar lip en keek omhoog, in een poging om tranen tegen te gaan. Nee, nee. Dat had allemaal geen zin. Ze haalde even diep adem. Ze kon hier toch niet om geven? Hij deed dat ook niet. Het was simpelweg alcohol geweest. Niets anders. Gewoon twee stomme, jongelui met veel te veel alcohol.

Allison veegde snel even onder haar oog, voor ze haar hand op haar slaap legde en hier even over bewoog. God, haar hoofd deed zeer… Niet normaal. Ze hadden natuurlijk niets anders gedronken die dag, wat het allemaal nog even tien keer erger maakte. Als je naar een bar ging om te drinken kon je het nog even afwisselen met een cola en was de schade de volgende dag te overzien…

Toen Kaz’ stem klonk, wierp Allison een blik opzij. Toen het bloed op zijn wang haar opviel, klonk er een diepe zucht en schudde de vrouw haar hoofd. “Let me take a look at your face before it ends up looking like a damn radish first,” sprak ze hoofdschuddend, enige irritatie in haar stem hoorbaar. Niet gek ook. “Then I’ll leave.”

Kaz protesteerde niet. Wonderbaarlijk, zeg. Allison stapte naar de keuken, pakte een schone doek en wat alcohol, voor ze naar de jongen toe stapte en de doek nat maakte. “This will sting,” sprak ze, bijna alsof ze er eigenlijk wel tevreden mee was dat het pijn zou doen. Rustig aan, Allison. Ze haalde even een keer diep adem en drukte de doek op zijn wang, wachtend of hij zou laten zien dat het prikte, voor ze nog een paar keer de wond depte en vervolgens het bloed van zijn wang veegde, haar hoofd schuddend. “Maybe you should try to hit the wall instead of yourself if you go around breaking glasses,” merkte ze op, een scherp randje in haar stem hoorbaar. Eikel.

Wat was de jongen toch weer heerlijk spraakzaam. Een zucht klonk, terwijl ze haar blik even op de wond gericht hield. “Can’t really put bandage on your face,” sprak ze. Zelfs al zou ze dat best wel willen doen op het moment. “So just keep it clean. You don’t want it to puff up and deal with an infection,” vervolgde ze hoofdschuddend. Immers had ze vrij weinig aan de jongen als hij niets meer kon zien omdat de helft van zijn gezicht gezwollen was. Al zou het waarschijnlijk eerder gewoon lekker gaan pussen… Gadverdamme. Huidinfecties. Iets waar ze de rillingen van kreeg. Ontstekingen. Haar blik gleed nog een keer over de jongen, voor ze zich hoofdschuddend naar de keuken zette om de doek op te ruimen.

Hopeloos.

De doek gooide Allison weg, gezien bloed er toch niet uit te wassen was. Ze waste haar handen en bleef even in de keuken staand, voor zich uit kijkend. Ze haatte het om er niet over te praten, om maar gewoon te doen alsof het allemaal wel oké was. Maar, het was de enige manier hoe ze nog wist te reageren. Kaz was duidelijk geweest en zelf zou ze er hetzelfde over moeten denken.
De blondine had zich terug naar de woonkamer gezet, waar Kaz stond alsof hij niet zo goed wist waar hij heen moest. Ze zuchtte een keer en pakte haar jas weer op, om haar hoofd even bedenkelijk te schudden. “I’ll leave you to it, then,” sprak ze, licht aarzelend, voor ze haar rug naar hem keerde en zo even een tel of twee bleef staan, voor ze zich richting de deur zette.

Wat was het toch een eikel, eigenlijk.

De blondine kwam tot stilstand toen ze zijn stem hoorde, maar draaide zich niet om. Met haar rug naar hem toe zuchtte ze een keer, sloot ze haar ogen. “Say what you want to say, Kaz,” sprak ze verzuchtend. Ze kon hem niet vertellen wat hij zeggen moest. En in alle eerlijkheid? Ze had geen idee meer. Ze kon nu weglopen en doen alsof dit allemaal nooit gebeurd was, maar er rekening mee houdend dat het nooit weer zou gebeuren. Dat zou de slimme weg hieruit zijn, de beste oplossing. Ja. Absoluut. Ze had dan ook geen idee waarom ze dat niet deed, waarom ze niet gewoon doorliep. Waarom ze überhaupt nog wachtte tot de woorden die hij zou spreken.

De woorden van de jongen deden de blondine zich omdraaien, een stap in zijn richting zettend en hem aankijkend, haar bruine ogen strak op hem gericht. “You suck.” Oké. Dat had ze ook iets anders kunnen zeggen, maar dit was precies hoe het eruit kwam. Want dat was wat ze op het moment van hem vond. Dit was precies zijn probleem. De reden dat hij zijn krachten ook niet onder controle had. Hij koos de, in haar ogen, verkeerde momenten om dingen te overdenken, om zijn brein aan het werk te zetten. Of, misschien was hij wel de intelligente hier en was zij veel te impulsief. “Stop thinking.”