Er was alcohol in de keuken. Wat een verrassing. Hij had het eigenlijk niet eens hoeven zeggen. De rode tint op zijn gezicht had ervoor gezorgd dat ze zich in had moeten houden, aangezien ze anders had moeten lachen. That’d be rude. Zodra hij dan ook langs was gelopen, had ze zich naar de keuken gezet. Met een frons keek ze naar de hoeveelheid alcohol die hier te vinden was, haar hoofd langzaam schuddend. “Why am I even surprised,” mompelde ze even tegen zichzelf. It was Kaz, afterall.

Toen Kaz aan kwam, had ze haar eerste glas bijna leeg. Twee glazen stonden op de tafel, met de fles er netjes bij gezet, terwijl ze licht voorover geleund op de bank zat. Haar blik viel op zijn ontblootte borstkas, net iets te lang. Echter was zij natuurlijk een behoorlijk stuk smoother dan de knul. “Do your tattoos have a meaning?” Want, natuurlijk, dat was waar ze naar had gekeken. Natuurlijk. Absoluut. Zonder twijfel.

Sommigen wel, sommigen niet. Dat was te verwachten. Hij leek er vrij veel te hebben, maar, ze had er nog lang niet genoeg gezien. Ze was er zeker van dat de meesten schuil gingen onder zijn kleding. Dat was dan natuurlijk ook de reden dat haar blik even op zijn blouse viel, zich bijna afvragend waarom hij die niet uit deed zodat ze de rest van de tattoos kon zien. Ze was immers een… nieuwsgierig mens.

“Doesn’t it hurt?” Allison hief haar wenkbrauwen, haar blik gericht op de tekst op zijn borst. Yeah… Ze moest toch wat dichterbij gaan zitten om dat te kunnen lezen, en lieten ze dat nou maar niet doen.
Ze had altijd goed haar best gedaan om een perfecte huid te houden, had nooit littekens of ziektes gehad die dit verpestten. Ze had dus ook nooit gevoeld hoe een tattoo zou moeten voelen als deze gezet werd. Het klonk niet al te comfortabel.

Kaz liet zien dat een tattoo op de pols meer pijn deed dan een tattoo op de bovenarm en ze fronste even. Daar had ze nog niet eens over na gedacht, maar, man… Wat had de knul een groot aantal. Hoe kwam hij überhaupt op al die dingen? Ze verwachtte niet dat hij zelf een erg creatieve ziel was, dus zette zo’n tattoo artist dezelfde tattoos bij iedereen, of had deze eindeloze inspiratie?
Haar gedachtegang werd doorbroken toen de jongen zei dat ze er zelf ook één kon nemen. “I… don’t think so,” sprak Allison met een lachje, haar arm een beetje strekkend en naar de egale huid kijkend. Kon je je daar een tattoo op voorstellen? Zij absoluut niet. “How old were you when you got your first?” Haar blik viel weer op Kaz. Op zijn gezicht nu, wel te verstaan. Misschien moest hij die blouse maar weer even dicht maken.

Veertien? “You were just a child,” sprak de blondine, haar hoofd een keer schuddend. Ze nam nog een slok van haar glas, de drank erin even heen en weer bewegend terwijl ze haar blik hier strak op gericht hield. “They suit you, though,” sprak ze kalm, haar blik weer naar de jongen laten glijdend. Het was moeilijk om zich voor te stellen hoe Kaz eruit zou zien zonder al die tattoos, al was het in alle eerlijkheid al moeilijk om je voor te stellen hoe Kaz eruit zou zien met een glimlach op zijn gezicht. Hij was niet het meest optimistische persoon dat ze kende, after all…

“Do you ever smile?” vroeg de vrouw, haar hoofd lichtjes schuddend, nadat de jongen had bedankt had voor het compliment. Hij had immers, zoals gewoonlijk, weer niet te vrolijk geklonken. Hij mocht dan wel de grootste pessimist zijn die ze kende - hij kon toch wel enige appreciatie tonen als hij een compliment kreeg?
Toen hij vroeg hoe ze het vandaag hadden gedaan, dronk ze in één teug het glas leeg en zette ze het op de tafel neer. “Absolutely horrible and I don’t know how to fix it yet.” Eerlijkheid. Iets wat je niet al te vaak kreeg van Allison, maar hij maakte het haar dan ook wel extreem lastig om optimistisch te blijven.

Een glimlach. Zo kort, maar toch lachte Allison even terug. “See, it suits you better than a frown.” Nu was dat bij bijna iedereen wel zo. Een glimlach maakte iemand een heel stuk aantrekkelijker. Dat gefrons de hele dag werd ook niemand vrolijk van.
Een frons trok echter wel over haar gezicht toen Kaz optimistisch leek te zijn. Dat was ongewoon. “Of course, I’m not a quitter,” sprak ze kalm, hem bedenkelijk aankijkend. “But, darling, you do make it difficult, don’t you,” mompelde ze vervolgens hoofdschuddend. Hoe gingen ze dit ooit voor elkaar krijgen?

Zijn vraag klonk in ieder geval niet boos, toen hij haar vroeg of ze van plan was hem vaker te steken met naalden. “I’ll do it if I think it’s needed,” antwoordde ze rustig. “I mean I could hold your hand instead if that’d calm your down,” sprak ze vervolgens liefjes, terwijl haar blik naar zijn nek gleed, benieuwd of ze de puncture wound kon zien waar ze de syringe gestoken had. In plaats van dit, echter, zag ze een heel ander soort puncture wound… Een frons trok over haar gezicht en ze zette haar hand op de bank tussen hen in, zijn kant op leunend om vrij dichtbij zijn nek te komen. Zonder hem aan te raken, obviously. Heel even bleef ze zo zitten, voor ze weer wat weg leunde en hem bijna walgend aankeek.

“Please tell me that’s not what I think it is.”

Wat ze bedoelde, vroeg hij. Kaz leek niet te begrijpen waar ze het over had en gleed met zijn hand over zijn nek. Allison gebruikte haar wijs- en middelvinger om in haar eigen nek aan te wijzen waar de twee plekken zaten. Het was heel wat makkelijker geweest als hij een makkelijker persoon was geweest en ze dat gewoon bij hem had kunnen doen, maar helaas. “Please tell me that has nothing to do with fangs.” Haar stem klonk een stuk serieuzer dan eerder, terwijl haar blik licht vernauwd was. Er waren enkele dingen waar ze een afschuwelijke hekel aan had in het leven. Vampiers hoorden daar zeker bij.