Met een zucht liet Kaz zich weer terug vallen in het kussen. Hij maakte zijn armen los van haar en wreef in zijn ogen. Nog een uurtje hier blijven liggen klonk zo gek nog niet, maar hij wilde niet een gat in de dag slapen. Daar was hij gewoon niet voor gemaakt. ''Are you sure? Can I do anything?'' Vroeg hij toch om zeker te zijn van zijn, en ook haar, zaak. Hij kantelde zijn hoofd in haar richting, nog steeds met een bezorgde frons op zijn voorhoofd.

''Precious huh?'' Begon hij, al onderbrak hij zichzelf door te gapen. ''I'll put it next to the mastermind.'' Met die woorden draaide hij zich op zijn buik, om zijn handen onder zijn kussen te leggen om meer steun te bieden. ''Wake me in an hour?'' Bromde hij terwijl hij zijn ogen alweer sloot. Een uurtje moest genoeg zijn, toch? Allison zou zich daar vast aan houden.

Haar woorden hadden al ver weg geklonken toen hij zijn gezicht had begraven in het kussen. Zijn ogen, en zijn hoofd, waren maar al te blij dat hij nog even zijn rust pakte. Binnen een paar minuten leek hij alweer terug gevallen te zijn in de slaperige roes van net. Al was het deze keer toch echt ietsjes dieper. Dromen waren er nauwelijks, wat hem de perfecte rust gaf. Als hij niet al die trauma's had, had hij dit kunnen vergelijken met het liggen in water en meegevoerd worden door een rustige stroming. Maar Kaz had alleen maar slechte ervaringen met water, dus liever dacht hij daar niet aan. Nee, liever dacht hij aan haar. Of aan helemaal niets. Het was in ieder geval genoeg om hem meer dan een uur onder zeil te houden.

Natuurlijk werd dat ene uur een paar uur. Het was alsof Allison zich nooit aan haar afspraken wilde houden. Niet dat Kaz enig besef van tijd had. Nee, Kaz draaide zich gewoon nog een keer lekker om en sliep rustig door. Nu hij eindelijk de kans had en zichzelf dwong om te ontspannen, ging het allemaal een stuk makkelijker. Het leek er in ieder geval niet op dat Kaz binnen een paar minuten wakker zou worden. Zeker niet nu hij hier zo lekker lag.

Eerder had hij al tegen zichzelf gezegd dat hij hier aan kon wennen, maar ergens was dat ook weer niet zo. Niet elke dag zou gaan zoals deze vandaag was gegaan. Over een week moest hij toch weer terug zijn in Valyria en hij wist ook wel dat Allison hem niet zou volgen. Ze hadden nu beiden hun eigen problemen en zaken die te ver uit een liepen om samen te combineren. De gedachte alleen al liet Kaz een steek in zijn borst voelen. Wat ongemakkelijk woelde hij in bed. Nee, daar wilde hij nu niet aan denken. Think happy thoughts Kaz. Hoe moeilijk dat ook voor je is.

Haar aanraking had indirect effect op hem. Het duurde even maar na een klein tijdje leek hij zich weer te ontspannen, leek zich weer te realiseren dat dat nu niet aan de orde was, dat hij nu hier was. Maar toch leek die angst zich ergens weer in hem te manifesteren. Hij moest terugdenken aan vroeger, toen alles nog gewoon normaal was tussen hem en zijn ouders. Dat wanneer hij moest gaan slapen hij liever had dat zijn broer gewoon bij hem bleef, omdat hij bang was voor wat er zou komen, welke nachtmerrie hem deze keer zou terroriseren. Zijn broer. Het was zijn enige anker geweest. ''Don't leave.'' Fluisterde hij uit het niets. Hij wilde zijn broer niet opnieuw kwijtraken. Ook al was die al twintig jaar dood.

Wist hij veel dat hij praatte in zijn slaap. En hoe kon hij weten dat Allison op dat moment net op het punt had gestaan om op te staan? De woorden leken toch een perfecte timing te hebben zonder dat hij het doorhad. Kaz draaide zich weer op zijn buik en sliep ondertussen rustig door. Als je het zo van een afstandje bekeek, leken ze bijna een normaal functionerend koppel te zijn. Bijna dan.