Kaz volgde Allisons voorbeeld en legde zich weer neet in bed. Hier lagen ze dan, beiden met twee verschillende gedachtengangen, allebei in een compleet andere wereld, maar toch wel bij elkaar. En dan te bedenken dat nog geen twee dagen geleden ze elkaar niet konden uitstaan. Hoe snel harten weer gelijmd konden worden. Het was ongezond. Maar je hoorde Kaz niet klagen. Nee, Kaz luisterde aandachtig naar Allison, naar haar ademhaling en haar bewegingen. Alles wat leek op een terugval, trok zijn aandacht. Hij bleef dan ook met een bezorgde blik naar haar staren. Slapen zat er voor hem niet meer in. Hij kon wel leven op tweeënhalf uur op achtenveertig uur. Hij had voor hetere vuren gestaan.

Hoe langer Kaz staarde, hoe sneller zijn ogen aan het duister gewend raakten. Hoewel ze alleen de countouren van Allisons lichaam konden waarnemen, was het genoeg voor Kaz om zichzelf gerust te stellen. Ze lag er gewoon, er was niets aan de hand en er zou ook niets meer aan de hand zijn. Maar toch kon hij de bezorgde gedachtes niet van zich af schudden. Hij schudde zijn hoofd zachtjes bij haar vraag om hem alvorens te beantwoorden. ''No. I want to make sure you're safe. That you're alright.'' Zei hij met een zachte stem, zijn ogen probeerde die van Allison te vinden, maar het was onmogelijk in deze duisternis. ''Don't worry about me for once. You can rest.''

Misschien als hij lang genoeg bleef staren, dat het dan tot haar doordrong. Allison zei niets meer en leek te gapen. Mission Accomplished? Voor een tijdje bleef Kaz nog naar haar kijken om vervolgens zijn hoofd richting het plafond te draaien en de duisternis in te staren. Dit was het perfecte moment om alles over zich heen te laten komen, de herinneringen, de angst, die verdomde bezorgdheid ook. Maar hij voelde zich leeg. Het enige waar hij aan kon denken, was Allison. En die lag nu naast hem, veilig. Dus waarom zat ze nog steeds in zijn hoofd? Waarom kon hij zich er niet vanaf zetten dat alles nog steeds niet helemaal oké was? Kaz bleef door piekeren, zijn lichaam weigerde om vermoeid te raken en in plaats daarvan schoof hem alleen maar rampscenario's voor die elk moment leken te kunnen gebeuren. Ineens leek niets oké te zijn. Maar hij hield wijs zijn mond dicht en hield zijn gedachtes voor zichzelf. Die waren niet voor Allison om zich zorgen om te maken.

Bij het horen van haar rustig wordende ademhaling kon Kaz alleen maar concluderen dat Allison opnieuw in slaap gevallen was. Hij keek even opzij, liet zijn ogen over haar lichaam glijden en keek weer weg. Nu was het gewoon afwachten. Misschien kreeg ze opnieuw een nachtmerrie, misschien zat hij nu gewoon te wachten en zich zorgen te maken om niets, of misschien had hij gelijk. Ondanks alles, bleef de jongen wakker. Het was alsof zijn lichaam niet eens meer vermoeid durfde te raken. Kaz dwong zichzelf wakker te houden, dwong zichzelf te waken over dit moment. Hij wilde niet opnieuw verrast worden. Hij wilde gewoon dat Allison van haar rust kon genieten.

Op een gegeven moment, al leek het uren te duren, leek Allison in zijn richting te schuiven. Voor een kort moment vroeg Kaz zich af of ze misschien weer wakker was geworden, maar toen het verder rustig bleef, kwam hij tot de conclusie dat het niet zo was. Ook hij draaide zich meer in haar richting en sloeg zijn armen om haar heen, om haar vervolgens tegen zich aan te trekken. Zijn hoofd legde hij in haar nek. Tegen de tijd dat de vogels begonnen te fluiten leek Kaz ook eindelijk in een slaperige staat te verkeren.

Een zachte aanraking had genoeg moeten zijn om hem weer te doen laten opschrikken uit zijn sluimeringen. Maar Kaz zat met zijn hoofd compleet ergens anders. De zachte aanraking in zijn haar liet hem kort bewegen. Hij kreunde lichtjes, leek iets te mompelen, maar werd verder niet wakker. Nee, hij lag nu net zo lekker. Maar Allison dan? Allison had hem nodig. Nee, nu even niet. Nu had hij zelf even de tijd om gewoon kort zijn ogen te kunnen sluiten. Al begon die korte duur zich wel verder uit te strekken.

Wanneer Kaz sliep, je kon beter zeggen als hij sliep, was hij meestal om de paar uur wakker. Dan waren het nachtmerries, dan weer het feit dat hij altijd zo rusteloos was en niet lang stil kon liggen. Maar hier, nu hij het gevoel had dat Allison veilig was, dat ze beiden op een goede plek waren, leek dat anders te zijn. Onbedoeld streelde hij haar hand die hij vasthield. De herinnering die zich als een droom voor hem afspeelde, leek die gevoelens alleen nog maar meer aan te wakkeren. Maar zijn gedachtes gleden al snel terug naar Allison en hij glimlachte. Want alles was gewoon oké.

Toch duurde het niet lang voordat de realisatie binnenkroop dat hij iets aan het doen was, wat niet moest. Hij had gezegd dat hij op haar zou letten, dat hij er voor zou zorgen dat alles goed kwam. Hoe kon hij dat doen als hij in slaap gevallen was? Met die gedachte schoten zijn ogen open en ontsnapte er een schrik uit zijn keel. Shit. Hoe lang had hij geslapen? Aan zijn vermoeide ogen te voelen, en de wallen die eronder getekend waren, niet lang. Zijn ogen vonden die van Allison, die ook wakker bleek te zijn. De bezorgdheid was duidelijk in zijn ogen te lezen terwijl hij die over haar gezicht liet glijden. ''Shit. Are you alright?'' Schoot hij meteen in de bezorgdheid-modus. Wat nu als hij gewoon dwars door een van die nachtmerries was geslapen? Wat voor iemand was hij dan?