Kaz vertelde haar dat ze niets hoefde te zeggen en verslagen beet de blondine op haar lip. “I’m so sorry,” bracht ze uit, haar stem nog niet helemaal terug waar hij normaal was. Voorzichtig wreef ze wat tranen van haar gezicht en keek ze naar haar vingers, alsof het zo verbazingwekkend was dat die drijfnat van de tranen was toen ze dit had gedaan. Nee… Waarom bleef dit gebeuren? Toen ze haar ademhaling weer onregelmatig voelde worden beet ze hard op haar lip en haalde ze een keer diep adem. Nee, niet doen… Alles is oké.

---

Zijn woorden deden niet veel, maar toen ze zijn armen om haar heen sloeg leek de blondine eindelijk ontspanning te kennen. Ze liet zich voorzichtig wat tegen hem aan zakken, terwijl ze op haar lip beet. Haar spieren verloren hun spanning en ze slaakte een diepe zucht, kijkend naar haar handen. “I’m so sorry,” bracht ze opnieuw uit, haar stem gebroken. Ze had het idee dat het enige wat ze nog kon zeggen dat slappe excuus was, alsof de andere woorden niet wilden komen. Ze had niet gewild dat hij dit zag. Ze had gewoon beneden moeten gaan liggen. De blondine kneep haar ogen dicht en haalde een keer diep adem. Wat een verschrikkelijke rotzooi was ze toch.

---

De blondine sloot haar ogen en leunde tegen Kaz, voelde zich eindelijk weer alsof ze veilig was. Met zijn armen om haar heen, zijn kin steunend op haar hoofd. Waar ze normaal zich zorgen zou maken of het niet ongemakkelijk voor hem was, kon ze er voor nu niet eens over nadenken. Alles wat er in haar hoofd speelde was een vreemde vorm van rust. Niet de rust die ze eerder had gevoeld, voor ze in slaap waren gevallen. Meer… Kalmte. Acceptatie.
Toen Kaz begon te praten, opende ze haar ogen. Het was nieuw voor hem om zo over zijn verleden te praten en ze waardeerde het, aangezien het haar gedachten even weg bracht van het nu. ‘You’re not alone. You never will.’ Ze slikte een keer, beet op haar lip. “Thanks,” sprak ze zacht, de brok in haar keel proberend weg te slikken. “I… didn’t think it would happen again…” Stom. Het gebeurde vrijwel elke nacht.

---

Het was oké om niet oké te zijn. Die gedachte kalmeerde haar iets meer en ze speelde wat met haar haren, terwijl ze probeerde haar hartslag naar beneden te krijgen. “You weren’t supposed to see that,” mompelde ze zacht door. Ze schudde haar hoofd zachtjes, alsof dat de gedachte uit haar hoofd zou krijgen. “It’s been… quite common,” gaf ze toe. Ze beet op haar lip en staarde voor zich uit, met haar vinger om het plukje haar draaiend. Ze had nu veiligheid. Ze prentte zichzelf in dat als ze ooit weer iets stoms zou doen, ze dit in haar hoofd moest houden. Dit wilde ze niet kwijt.

---

Hij vroeg haar hoe vaak het gebeurde en ze zuchtte een keer. “It’s like every…” Dat klonk wel heel slecht. “Other night or so,” besloot ze haar zin af te maken. In ieder geval was het vaker wel dan niet en dit was al zo lang aan de gang. Ze probeerde iets omhoog te kijken, maar wilde niet echt bewegen dus slaagde hier niet in. “I’ll be fine,” mompelde ze zacht. Was dat wel zo? Als ze dat echt geloofde, zou ze de nachten wel gewoon doorkomen. Nog een diepe zucht. Het was allemaal even hopeloos en ze wist niet goed meer wat ze ermee aan moest, een gevoel dat haar onbekend was.

---

Ze hoefde niet oké te zijn. Hij was de eerste die dat tegen de blondine had gezegd. Ze had altijd oké moeten zijn. In de familie ging de tweeling voor en toen ze op haar veertiende weg was gelopen, was het leven niet het makkelijkste geweest. Alles was gegaan om haar reputatie, om hoe ze het volhield. Geen moment van zwakte, want als veertien jaar oud meisje op straat… Dat was geen goed plan. Ze werd opgenomen door Giovanni en het maakte niet uit wat hij met haar deed, hoe onguur of ongewenst het ook was. Hij bracht veiligheid. En die was ze nu kwijt. Of niet?

Toen hij vroeg of ze kon slapen, beet ze op haar lip. “Is it… Can we stay like this for a bit longer?” vroeg ze zacht. Het gevoel van veiligheid was gewoon zo… welkom. Na al die tijd was er eindelijk iets dat dit gevoel gaf, in plaats van dat ze gewoon de paniekaanval uitzat en weer door ging. Dan maar geen slaap, had ze zichzelf dan verteld. Misschien dat ze vannacht nog iets zou kunnen krijgen…  

---

‘Anything for you.’ De jongen had geen idee hoe goed dat voelde. De kus in haar nek, hoe hij even zo bleef zitten… Ze liet haar hand weer gekalmeerd op haar schoot zakken. Hij leek door te hebben wat hielp nu. Ze beet zachtjes op haar lip, voelde hoe haar lichaam uit de paniek status was gezakt en hoe het nu gewoon voelde alsof ze een klap van vermoeidheid had gekregen. Alsof al het gebrek aan slaap van de afgelopen weken nu ineens op haar schouders rustte. Toen hij dan ook vroeg hoe ze zich voelde, fronste ze. “Better than I have in a while.” En het was geen leugen.  

---

Toen hij vroeg of ze weer wilde liggen, dacht ze heel even na. “Yeah,” antwoordde ze zacht. Ze ademde in om zich te verontschuldigen, maar slikte dit weer in. “Thanks…” besloot ze hem in plaats daarvan weer te bedanken. Ze kon dat keer op keer blijven doen. Ze was gewoon blij dat hij hier was. Zodra losgelaten ging ze weer op haar plek liggen en veegde ze met haar handen de tranen uit haar ogen. Ze zag eruit als een compleet wrak. En ze had de energie niet om er ook maar iets om te geven. Alles wat ze wilde was haar ogen sluiten en even zo blijven liggen.

---