Allison slaakte een zucht en knikte toen hij zijn woorden sprak. “So,” besloot ze, om het onderwerp te veranderen. “The King, huh,” sprak ze, een wenkbrauw heffend. “What kind of man is he?” Ze fronste even. Ze had hem niet verteld dat ze Larethian ontmoet had, maar enkel dat ze… weg had gewild. Ze was benieuwd wat Kaz van de man vond. En nu ze buiten de muren van de Koning waren, voelde ze zich veilig om dit te vragen. Als de koning hier wat op had kunnen vangen, had ze immers al veel grotere problemen gehad.

---

Kaz ging verzitten en Allison deed hetzelfde. Haar handen leunden op haar schoot terwijl ze haar been van het ander af haalde, om iets naar voren te leunen en Kaz geïnteresseerd aan te kijken. Hij vertelde wat hij van de koning dacht en Allison kon zich er wel in vinden. Intimidating. Absoluut. Ze herinnerde zich hoe ze erover had getwijfeld om de weggewaaide bladen gewoon te laten liggen, zelfs al waren ze enig in hun soort geweest. Hadden ze informatie die ze misschien nooit meer terug zou krijgen. Een zuchtje klonk. “I guess intimidating is one way to put it,” mompelde ze. Ze wilde meer vragen, maar aan de andere kant wilde ze er ook niet te lang op doorgaan. Problematisch allemaal.

---

Ze had niet verwacht dat hij er een conclusie uit zou trekken. “I…” wilde ze beginnen toen hij zijn hoofd in zijn handen legde, maar ze sloot haar mond weer. Haar blik gleed even bedenkelijk over de jongen heen en zijn volgende vraag deed haar op haar lip bijten. “No. I wasn’t planning on meeting him,” sprak ze zacht, haar hoofd schuddend. “I went outside to catch some sunlight and… he was there. That’s all.” Ze probeerde een glimlach op haar gezicht te forceren. Alles was oké... Was alles überhaupt ooit oké?

---

Wat was het toch een lekkere vrolijkerd zo af en toe. De jongen zei dat hij te moe was hiervoor en vroeg wat ze ervan dacht, waardoor ze haar schouders even ophaalde. Ja… Wat antwoordde je daarop? “I don’t think he’s a good person,” sprak ze bedenkelijk. “But he seemed… tired, mostly.” Ze schudde haar hoofd eventjes kort. “I doubt anyone stays nice with that amount of power,” besloot ze Lareth na te geven. Een aparte man. Maar, met zoveel kracht… Giovanni was ook ooit een normale man geweest en misschien gold dat voor Lareth ook wel.

---

Kaz’ vraag deed Allison haar hoofd schudden. “I know I’m not,” sprak ze kalm. Ze glimlachte even lichtjes. “Though I think, in a way, you’ve been good for me.” Dat mocht ook wel eens gezegd worden. “You were the only reason I went to Ambrosia and proposed a deal, rather than to… resort to other ways.” Ze leek even na te denken om op de goede woorden te komen, maar dit leek het prima uit te leggen. De blondine had nooit een deal met een vampier gesloten als het niet voor hem was geweest en nu… nu was er een deel van haar die Ambrosia niet de dood in wilde jagen. Een deel dat accepteerde dat ze, ergens diep van binnen, nog altijd een mens was, vervloekt door iets waar ze zelf niet voor gekozen had.

---

Kaz was stil gevallen en Allison richtte haar blik naar beneden, om het boek maar weer te pakken en op haar schoot te leggen. Haar vingers gleden over de bekraste kaft heen en ze dacht even terug aan het moment waarop ze het boek gekregen had. Een cadeau van haar vader, toen ze nog maar een kind was. Het handschrift in het boek veranderde dan ook terwijl je door de bladzijdes bladerde en zo onderhand was alles een stuk netter, maar ook chaotischer. “You look like you could use some sleep,” merkte ze zacht op. Misschien moest ze er dan zelf maar op uit trekken en wat nuttigs gaan doen… Hij zag er moe uit.

---

De blondine sloot haar ogen even en een lichte glimlach trok over haar gezicht na zijn woorden. “You’re right…” mompelde ze. Het was alsof ze al in weken geen goede nachtrust had gehad. Ze bleef maar doorgaan en als ze eenmaal lag, dan begonnen de nachtmerries. Het was een complete ramp. Ze keek naar zijn hand op het boek en besloot op te geven. “No more of that today,” sprak ze, terwijl ze het boek weer op de tafel neer legde. Erg tevreden klonk ze er niet mee. Het was alsof er iets aan haar binnenste trok, alsof iets haar weg leek te trekken van rust. Misschien was het gewoon omdat de vermoeidheid beter was dan de rust. Wanneer je gedachten eindelijk de vrije loop konden en ze opnieuw dat gezicht zag. Haar gezicht vertrok even, voor ze weer een glimlach forceerde.

---