Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Ze voelde zich compleet verdwaald in een stad zoals deze; de vrouw had dan ook geen flauw idee wat ze aan moest met haar leven. Er waren geen schippen die ze zo maar terug kon nemen naar haar thuisland - geen persoon was zo gek om haar gewoon uit 'vriendelijkheid' naar huis te brengen. En geld om een schip te betalen had ze niet, dus.. dat betekende dat ze hier kinda vast zat. Radeloos was de vrouw op een bankje aan een plein gaan zitten, terwijl ze kort een hand door haar haar haalde. Ze was moe. Ze had honger. Ze had het gevoel aangekeken te worden door de mensen die over het plein stapten. Het was een ongemakkelijk gevoel, bijna alsof men wist dat ze hier niet thuishoorde. En oh, ze hoorde hier ook niet thuis. Bij het idee aan de afgelopen week die ze in Fallen Skies had gespendeerd, begonnen tranen al langzaam aan in haar ogen te branden.Not again. Ze sloeg haar ogen neer op de grond en hoopte dat niemand zich geroepen voelde te vragen wat er aan de hand was.

Uiteindelijk besloot ze dat dit niet de juiste plek was om te gaan zitten, waardoor ze uit haar zittende positie opschoot en met haar ogen nog steeds op de grond gericht, een richting uit stapte. Veel verder kwam ze echter niet, want ze had een zekere persoon die daar stond niet zien aankomen en knalde met volle overgave tegen hem op. Nu pas richtte de vrouw haar groene ogen op, om ze op de persoon te richten. "Oh god, I'm so sorry." Oh no, please don't be mad.

& Kazboy

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

De persoon waartegen ze was aangebotst, leek er niet al te blij mee te zijn. De vrouw zette een zekere stap achteruit, waarna ze haar ogen snel op de grond richtte. Ze probeerde de tranen weg te knipperen, wat haar uiteindelijk deels lukte. Al hadden haar ogen nog steeds de licht rode glans die zichtbaar was, wanneer je zo hard had geprobeerd de tranen te verbergen. Ze ontmoette zijn blik weer toen hij sprak. Zijn stem was opeens van nors overgegaan naar bezorgd. Een lichte frons verscheen op haar gelaat, niet zeker wat ze ervan moest denken. De mensen van Fallen Skies waren apart, om maar licht uit te drukken. "I'm fine." Sprak ze, al zag ze er niet uit alsof alles goed ging. Ze was net een verdwaalde pup in een zeer enge stad. "I'm just trying to get used to all this." Ze bewoog wat met haar arm, om aan te tonen dat ze de stad bedoelde. Heel Fallen Skies. Deze nieuwe mensen, nieuwe manier van leven, nieuwe cultuur. Het was dan ook duidelijk te horen aan haar accent dat ze niet van hier kwam. Haar blauwe ogen gleden door de stad heen en zacht slikte ze. Niet wetend wat ze moest doen met deze dag. Wanneer kwam Sekhmet ook alweer terug?

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Ze wist zelf ook dat liegen niet haar beste kant was. Ze was er uitermate slecht in; haar ouders hadden altijd zo door haar heen kunnen kijken, net zoals de mensen die voor haar hadden gewerkt en haar man. Zelfs de man die haar naar Fallen Skies had gebracht, had zo door haar heen kunnen prikken. Ze was gewoon geen goede leugenaar, zou dat waarschijnlijk ook nooit worden. Haar blik gleed door de straat heen, waarna ze haar aandacht weer op de jongen voor haar focuste. Hij was zeker een kop groter dan haar, waardoor het meisje haar kin wat moest opheffen om hem aan te kunnen kijken. "Wait, you're not from here?" Vroeg ze zich af. Haar blik gleed kort over zijn gelaat heen. Ja, hij zag er inderdaad iets anders uit dat de mensen die ze tegen was gekomen op deze plek, maar, vanwaar kwam hij dan wel? Ze durfde echter te wedden dat als hij een naam noemde, ze de plek niet eens zou kennen. Ze wist zo weinig over Fallen Skies.

"Khepri," Stelde ze zichzelf voor, waarna een lichte glimlach zich rond haar lippen verscheen. Wellicht was de jongen voor haar een goede afleiding voor het feit dat ze zich hier absoluut niet thuis voelde. Misschien.. had ze gewoon wat vrienden nodig. "And what's yours?" Het was altijd fijn als ze een naam aan een gezicht kon koppelen, immers.

Khepri Sayegh

What a shame that the girl who once believed in fairy tales and magic
had to be struck by reality, with demons in her mind and the fear of never being loved

Geïnteresseerd luisterde de vrouw naar waar hij vandaan kwam. De zuidelijkere delen van het land. Het was niet echt heel specifiek voor de vrouw, gezien ze zo weinig wist over Fallen Skies, dat ze nog niet eens buiten de woestijn en deze stad was geweest. Ze had ook niet echt de neiging ertoe. De stad was veilig, of althans, zo voelde het. Alhoewel al dit nieuwe een beetje overweldigend voor haar was, zou ze het voor geen goud in willen ruilen voor de woestijn. Ze zou het daar zonder Sekhmet nooit uit hebben gered, immers. "Is it less hot there?" Sprak ze, grijnzend. De hitte hier, ze vroeg zich af of ze daar ooit aan zou gaan wennen.

Een glimlach vormde zich rond haar lippen. "Don't worry, I'm not that strange." Ze kon het niet laten om even zacht te lachen. Terwijl hij zichzelf voorstelde, richtte haar blik zich even op de wandelstok waar hij op leunde. Had hij last van zijn benen? Ze besloot er niks over te vragen, wetende dat dit soort dingen soms wel eens pijnlijk konden zijn. Ze wilde geen oude wonden openhalen, immers. Hij stelde zich voor en ze knikte. "Well, I've never heard a name like that before. It's a pleasure to meet you, Kaz." Haar naam mocht dan wel apart zijn, maar de zijne was ook apart in haar oren. Ze wist niet of er veel Kaz's waren in Fallen Skies, echter. Wie weet was het wel een naam die super veel voorkwam. Zo'n naam die van vader op zoon werd gegeven. "Oh that's a good idea!" Sprak ze. "I'd love to." Ze had inderdaad dorst gekregen van haar trip door de stad. Een drankje zou er gemakkelijk in gaan. "Do you know a place?" Ze had zelf geen flauw idee. Alles was zo onbekend hier.