The lambs have become lions

Ze had niet verwacht dat ze de sneeuwvelden en bevroren wateren ooit achter zich zou laten. Buiten de muren van haar stad komen was één ding, maar om daadwerkelijk Falkreath te verlaten was een compleet ander verhaal. Haar vader had haar nooit laten gaan als hij nog in leven was geweest, maar de vorige Lord van Hillerod was er al een tijdje niet meer. Langzaam maar zeker begon ze te wennen aan haar positie, om constant zakelijke gesprekken te voeren met hoogstaande personen uit het zuiden. Velen waren de afgelopen maanden naar haar noorderlijk gelegen stad afgerezen om ervoor te zorgen dat hun verdragen opnieuw ondertekend werden. Immers was haar stad een belangrijke bron van diamanten.

Met een aantal schepen had ze de reis naar het zuiden afgelegd. Er waren nachten geweest dat ze wakker had gelegen vanwege het verschrikkelijke weer, maar er waren ook dagen geweest dat de zee zo stil was dat de schepen maar traag vooruit kwamen. Hoe zuiderlijker ze kwamen, hoe warmer het werd. Uiteindelijk had ze haar dikke kleding opgeborgen, wetende dat ze die voorlopig niet meer nodig zou hebben. Eenmaal in Archeon aangekomen had ze haar ogen uitgekeken. De stad was compleet het tegenovergestelde van haar thuis. Het was prachtig en ze had het idee dat ze nooit al het moois zou kunnen aanschouwen in de korte tijd dat ze hier was.

Nadat ze een paar dagen de tijd had genomen om te wennen aan de hoge temperaturen en ze het idee had dat haar bleke huid iets meer kleur had gekregen – al was dat voornamelijk aan de rode kant omdat ze dit weer niet gewend was – was ze vertrokken in de richting van het paleis. Met een kleine delegatie van guards was ze op pad gegaan. Immers had ze niet het idee dat ze veel bescherming nodig zou hebben als ze eenmaal binnen de muren van het paleis was, noch had ze het idee dat de koninklijke familie het op prijs zou stellen als ze met een groot gevolg ruige noorderlingen naar binnen kwam walsen.

Freyja moest wennen aan de zuiderlijke kledij. In plaats van haar vertrouwde wolvenbond wat op haar schouders rustte en haar een iets breder postuur gaf, droeg ze een dunne jurk die haar opeens een stuk vrouwelijker deed voelen. Haar vuurrode haren hingen losjes over haar schouder, warm geworden door de brandende zon hoog aan de lucht. Ze was dan ook redelijk opgelucht toen ze de koelte van het paleis bereikt hadden. Met haar kleine gevolg werden ze in de richting van de troonzaal geleid. Uiteindelijk was het enkel Freyja die naar binnen werd gebracht, terwijl de rest van haar mensen op de gang bleven wachten. Vanuit haar ooghoek keek ze naar de kingsguard die ook aanwezig waren in de ruimte. Als individu zag ze er niet bepaald uit als een bedreiging, het kwam niet eens in de buurt. Haar helderblauwe ogen gingen de ruimte rond, vergeleken met de ruimte waarin zij haar gasten ontving was dit enorm.

Freyja had een laatste blik op haar kleine delegatie geworpen voordat deze van haar gescheiden werden. Het was logisch dat men ervoor koos om de getrainde mannen uit de buurt van hun koning te houden. Lang hoefde ze niet te wachten, maar ze had genoeg tijd gehad om haar ogen de kost te geven in de gracieuze ruimte. Het was de droom van menig meisje om daar op die troon te zitten en ze kon bijna niet geloven dat zij hier nu zo stond. Ze was misschien een noorderling, haar vader had altijd de wat zuiderlijke koers van regeren aangehouden, iets wat de generaties voor hem ook al hadden gedaan. Kort legde ze haar hand op het juweel wat rond haar nek hing. Een sierlijke ketting met een enkele steen als hanger. Simpel op het eerste gezicht, maar als je beter keek of het in je ooghoek zag fonkelen kon je de conxlusie trekken dat het een pure diamant was. Ze had het ooit van haar vader gekregen. Het enige wat ze nog van hem had.

“Your majesty,” zei ze met een kleine glimlach terwijl ze lichtelijk door haar knieën heen zakte. Een lok van haar rode haren verschoof iets van zijn plaats in de beweging en zodra ze haar rug weer had gerecht streek ze deze met haar wijsvinger weer terug achter haar oor. Ondanks dat je kon zien dat ze nog een jonge vrouw was, in de bloei van haar leven, droeg ze iets van volwassenheid met zich mee. Ze wist dat er mensen waren die van haar verwachtte om het ruige pad van een viking te betreden. Voor nu had ze de diplomatieke wateren gekozen, iets wat haar tot nu toe veel beter af leek te gaan dan het rondzwaaien met bijlen. De koning zag er precies zo uit als je zou verwachten van een man met zoveel status. Hij straalde een zekere klasse uit met de manier waarop hij als een echte heer een lichte buiging maakte – iets waar veel mannen in het noorden nog van konden leren. Tijdens hun politiek correcte begroeting nam ze de gelegenheid om hem vluchtig in zich op te nemen. Hij was lang, wat ervoor zorgde dat ze haar hoofd lichtjes omhoog moest kantelen om het oogcontact te behouden. Freyja zelf was redelijk lang voor een vrouw, maar ze kon daarin niet aan hem tippen. Zijn huid was gebruind door de Valyriaanse zon en zijn donkere haren staken ietwat af tegen zijn geraffineerde manier van kleden – wat hem zeker niet misstond, dat moest ze toegeven. Haar mondhoek trok lichtjes omhoog toen hij opmerkte dat ze het zichzelf al een beetje comfortabel had gemaakt. Freyja brak het oogcontact wat ze eerder had gehouden om kort neer te kunnen kijken naar haar lokaal verkregen gewaad. “I most certainly did, your majesty. I don’t even want to think about what it would feel like to walk around in this magnificent city all wrapped up in my northern attire.” Nog altijd speelde er een lichte glimlach rond haar lippen. Het was aangenaam om in de koele troonzaal te staan, aangezien ze alles behalve gewend was aan de verstikkende hitte en de brandende zon buiten. Ze zou hopen dat haar huid tijdens haar verblijf hier niet nog erger zou verbranden, want het leek haar alles behalve aangenaam om rond te lopen met een hoofd zo rood als dat van een kreeft. Voor nu leek het nog het meest op een lichte blos, want ze had nog steeds een lichte huidskleur vergeleken met de meeste personen in het zuiden, een duidelijke indicatie dat ze niet van hier was.

De troonzaal was redelijk intimiderend. Freyja had zelf niet zo’n fraaie ontvangstruimte voor haar gasten, immers was alles in het hoge noorden een beetje grauw en grijs. Ergens was het wel logisch. De mensen daar hechtte meer waarde aan het overleven van de winter dan aan de sierlijkheid van hun stad. De Skarsgards hadden dan ook nooit een poging gedaan om hun kasteel verder uit te dossen dan nodig was. Het grootste deel van de versieringen bestond uit de banners die aan de kale muren hingen en de dierenvellen die zo hier en daar opgehangen waren – al had dat laatste ook een echte functie. De bijtende kou was hun grootste vijand in het noorderlijkste puntje van Fallen Skies. De winters waren er streng en zelfs in de zomers kon men niet zonder de wolvenvachten die over hun schouders gedrappeerd lagen. Freyja moest toegeven dat ze zich niet compleet voelde op dit moment, zonder de vertrouwde wolvenvacht over haar schouders die haar een iets krachtiger postuur leek te geven. De kleding die ze nu droeg benadrukte haar sierlijke, slanke figuur alleen maar. Als ze er zo in het noorden bij zou lopen, was ze allang al van haar troon gestoten. Het was een gevaarlijke wereld voor mooie vrouwen, iets wat genoeg mensen haar indirect hadden laten doorschemeren. In het noorden was het sowieso al moeilijk om als vrouw een stevige positie binnen de samenleving te vinden, maar het leek erop dat de mensen van haar stad haar redelijk hadden geaccepteerd. Soms hoorde ze zelfs dat er lovend over haar gesproken werd, al had ze geen idee wat ze dan precies zo goed deed. Het moest vast wel waar zijn, anders had ze nu niet aan het hof gestaan van de koninklijke familie, met nog altijd haar titel op zak.

Haar uitstraling was een mengeling van haar jeugdigheid en haar vrouwelijkheid. Je kon duidelijk zien dat ze jong was voor een stadhouder, maar toch had ze een bepaalde atmosfeer van autoriteit om zich heen hangen. Misschien kwam het omdat haar vader haar altijd had opgevoed om een echte dame te zijn in plaats van een ruige viking – iets wat bepaalde mensen thuis krampachtig probeerde te veranderen. Ze wist dat er mensen in haar kasteel rondliepen die wilden dat ze zichzelf een Earl zou noemen in plaats van een Lady, maar voor nu was ze tevreden over dat laatste. Ze was zich ervan bewust dat ze niet eens fatsoenlijk met een bijl kon zwaaien, iets wat ongebruikelijk was voor een noorderlinge. Maar opnieuw, de dingen in Hillerod gingen nu eenmaal wel eens een tikkeltje anders.

Een kleine glimlach verscheen rondom haar lippen bij zijn woorden en ze keek toe hoe hij zich naar haar toe bewoog. Ze kon het niet helpen dat haar mondhoek nog iets verder omhoog kroop in een scheve grijns. De mensen zouden haar inderdaad vreemd aankijken als ze hier in haar noorderlijke klederdracht rond ging lopen. Nee, het was een goed idee geweest om zich meteen om te kleden in de Valyriaanse style. Het enige wat haar afkomst echt verraadde was haar bleke huid, iet wat verbrand door de verstikkende zon.

Haar aandacht werd ook getrokken door de man die ten tonele verscheen en de koning meldde dat alles klaargemaakt was. Freyja wachtte rustig af en keek de man na toen deze weer verdween. Haar aandacht ging terug naar de lange man zich weer tot haar richtte. Een geamuseerde fonkeling verscheen in haar ijsblauwe ogen terwijl ze hem een bevestigend knikje gaf. “But of course, your majesty. I’d love to.” Ze moest toegeven dat haar nieuwsgierigheid wel geprikkeld was en ze vond het alles behalve erg om nog meer te zien van het paleis. Daarbij kon je zo’n aanbod van de koning moeilijk afslaan. In haar achterhoofd was er voor een moment enige twijfel, wetende dat ze haar guards hier achter moest laten. Aramis, de guard met zijn roots in Navarre, zou er waarschijnlijk alles behalve gerust op zijn. Hij was het van te voren al niet geweest, al zou dat ook prima als gevolg van de lange zeereis kunnen zijn. In elk geval besloot ze dat ze haar vertrouwen in de handen van de koning zou leggen. Het zag er niet naar uit dat haar iets zou overkomen terwijl ze zich in zijn gezelschap bevond.

Blijkbaar zouden ze hun gesprek niet voortzetten in de troonzaal, maar op een privé balkon. Voor een moment schoot de gedachte door haar hoofd dat ze er voor het eerst compleet alleen voor zou staan. Normaal waren haar guards eigenlijk altijd wel binnen gehoorsafstand, dit zou echter betekenen dat ze haar kleine delegatie hier achter zou laten en zichzelf in onbekende wateren waagde. Echter had ze niet het gevoel dat ze als een bedreiging werd gezien en in principe had ze dan niets te vrezen. Ze besloot de man maar te vertrouwen en stemde in, maar niet voordat haar ogen nog kort naar de deuren van de troonzaal gegaan waren. Vervolgens richtte ze haar onderveelde aandacht weer op de koning, die ze kort toe glimlachte terwijl ze in beweging kwam en hem volgde.

Het paleis was werkelijk waar prachtig. Freyja deed haar best om niet al te diep onder de indruk te lijken, iets wat haar niet al te gemakkelijk afging. In Hillerød was ze luxe gewend, maar niet op deze schaal. Alles was vele malen groter dan in haar eigen kasteel. Ze was ervan overtuigd dat de Skarsgårds al die generaties geleden iets beters neer hadden kunnen zetten, de rijkdommen van de diamanten leverden immers genoeg op. Dat zou echter volledig tegen hun principes ingaan. In het noorden draaide het om overleven, daarbij was het niet nodig om te laten zien hoe rijk je was. Freyja zou echter liegen als ze zou ontkennen dat ze er nooit naar had verlangd om op een plaats als deze te belanden. Alles leek perfect te zijn hier. Oprecht geïnteresseerd keek ze omhoog naar de man toen deze begon te praten over de geschiedenis van het kasteel. Alles was blijkbaar zo massief en groot omdat er vroeger draken door het paleis hadden gewalsd. Er verscheen een lichtelijk verraste blik in haar ogen. "They did a very good job at that." Nog nooit eerder had ze zo'n indrukwekkend kasteel gezien. Een brandende vraag kwam naar boven, al had ze geen idee of het gepast was om te vragen. Freyja besloot het erop te wagen. Ze kon er ook weinig aan doen dat ze redelijk nieuwsgierig was ingesteld. Daarbij was het altijd wel fijn om nare stiltes uit de weg te gaan. "Excuse me for my curiosity, your grace, but have you ever seen a dragon?" Zelf had ze nog nooit zo'n wezen gezien. Ze had er alleen over gelezen, en ze hadden haar altijd wel gefascineerd.

Het duurde niet lang voordat ze aankwamen op het privé balkon. De prachtige bloementuin viel haar als eerste op. Bloemen, iets wat ze in Falkreath niet in deze rijke aantallen hadden. Daar bestond het landschap voornamelijk uit ijs en sneeuw. Nu was Freyja eraan gewend, maar ze had altijd al gedroomd over de prachten van het zuiden. Het prieeltje waaronder de gedekte tafel zich bevond zag er bijna sprookjesachtig uit. Ze wist nu al zeker dat Archeon haar favoriete stad zou worden, op haar thuis na, natuurlijk. Ze zou Hillerød nooit willen verruilen voor iets anders. Dat nam niet weg dat het fijn was om te voelen dat haar botten na al die jaren gezuiverd werden van de chronische kou. Ze werd naar haar stoel begeleid en de king schoof deze voor haar achter. Met een kleine glimlach rond haar lippen nam ze plaats en fatsoeneerde ze snel haar jurk een beetje. Je kon veel over haar vader zeggen, maar de beste man had zijn enige dochter wel genoeg manieren meegegeven. Iets wat bijna zeldzaam was in het noorden. Haar ogen gingen over de tafel heen, die speciaal voor haar bezoek klaar was gemaakt. De glazen werden gevuld en ze volgde zijn voorbeeld door de hare iets omhoog te houden en deze vervolgens aan haar lippen te zetten, heerlijk. Haar ogen gingen ondertussen weer naar de man voor haar, nu iets meer tijd hebbende om haar gezelschap rustig in zich op te nemen. De king mocht er zeker wezen.

Freyja liet haar glas een beetje zakken toen hij begon met spreken. Hij vroeg hoe de zaken in haar stad ervoor stonden. "Quite alright, if I say so myself. After the death of my father it was a bit of a rocky road, but I adapted myself pretty fast." De dood van haar vader was iets waar menig gesprek vaak mee begon. Dat was immers de reden geweesr dat ze zo onverwachts lady was geworden. Het enige minpuntje waren misschien de lichte spanningen met de hoofdstad van Falkreath, maar deze waren er deels al geweest voor de start van haar regeerperiode.

Haar nieuwsgierigheid was geprikkeld toen de koning begonnen was over draken. Zelf had ze nog nooit zo’n majesteus wezen mogen zien. Wel had ze talloze verhalen gehoord over de wezens, maar in het hoge noorden had ze er nog nooit eentje met haar eigen ogen gezien. Natuurlijk waren er reizigers geweest die overdreven verhalen hadden opgehangen hoe ze op de ruggen van de beesten waren geklommen. Iedereen wist dat het pure onzin was die op deze manier werd verkocht, maar toch bleven mensen staan om te luisteren. Zelf had ze soortgelijke verhalen ook vaak genoeg aangehoord. Op een bepaalde manier bleven ze haar intrigeren. Het gevoel om op de rug van zo’n onwerkelijk wezen te zitten zou waarschijnlijk onbeschrijfelijk zijn. Freyja had echter niet het idee dat ze het ooit uit zou vinden. Bepaalde dingen waren immers niet voor iedereen weggelegd. Het feit dat ze nog nooit een draak in levende lijve had gezien zei eigenlijk al genoeg. In haar ooghoek zag ze hoe de koning zijn hoofd weer haar kant op draaide en ze deed hetzelfde. Haar wenkbrauwen trokken lichtjes omhoog toen hij haar vertelde dat hij zij aan zij met de wezens had gevochten. Dii reg. De toon van zijn stem zorgde ervoor dat ze een rilling over haar ruggengraat voelde lopen. Onbewust kneep ze haar ogen iets verder samen, terwijl ze hem bestuderend aankeek. De taal van de draken. “So you can actually communicate with dragons?” vroeg ze hem vervolgens. Het was duidelijk dat de Lady oprecht geïnteresseerd was in wat hij haar te vertellen had, zeker na de twee intense woorden die hij zojuist over zijn lippen had geperst. Haar aandacht had hij in elk geval wel gevangen, een goed begin.

Freyja keek haar ogen uit toen ze aankwamen bij het prieeltje waar alles voor haar bezoek al gereed was gemaakt. Er werd wijn ingeschonken en ze volgde het voorbeeld van de koning door haar glas kort omhoog te houden, waarna ze er voorzichtig uit nipte. Vervolgens ging het gesprek over op haar stad, logisch ook. Een normaal persoon zou niet op deze uitbundige manier ontvangen worden. Natuurlijk wilde de koning de politieke en economische status van haar stad weten. Ze kon het niet laten zich af te vragen wat er allemaal voort zou kunnen bloeien uit dit ene bezoek. Tot nu toe had ze er in elk geval nog geen spijt van dat ze de tocht naar het zuiden had afgelegd. Terwijl hij sprak knikte ze lichtjes mee. Het besturen van een stad was inderdaad alles behalve makkelijk, zeker wanneer je er alleen voor stond. De meeste mensen wisten ondertussen wel van de jonge Lady, die er niet op had gerekend om in de positie van stadhouder te worden geplaatst. Het leven kon soms raar lopen. Haar ogen waren kort afgedwaald naar haar glas, maar toen ze hoorde hoe hij over vertrouwen begon zocht ze zijn blauwe ogen weer op. “I guess things are very much alike, yes.” Ze rechtte haar rug een beetje, terwijl ze iets tegen de rugleuning aan leunde. “I want people to trust me as their leader, but at the same time I know I can barely give anyone the same trust back.” Misschien was ze al te goedgelovig geweest in sommige gevallen. Had ze bepaalde vreemden te dicht in haar buurt gelaten. Ze zou voorzichtiger moeten worden, zeker met de spanningen die gaande waren. “There’s always a chance that someone close to me could just as easily work for my enemies as well.” Ze had redelijk wat adviseurs, guards en andere mensen die dicht bij haar stonden. Daarbij was ze geen figuur die zichzelf op wilde sluiten in haar kasteel, waardoor ze vaak in de straten van haar stad te vinden was. Het kostte maar één verdwaalde pijl die van een afstandje werd afgevuurd om een einde aan dit hele sprookje te maken. Ondertussen bracht ze het glas wijn weer naar haar lippen, haar heldere ogen nieuwsgierig op de koning gericht. Ze was ergens benieuwd of hij enige adviezen voor haar zou hebben.

Freyja moest toegeven dat hij haar interesse had gewekt met zijn verhalen over de draken en Archeon. Tijdens het lopen luisterde ze dan ook geïnteresseerd naar wat hij haar allemaal vertelde. Blijkbaar had hij inderdaad met een draak gesproken, maar zou hij ze niet zo kunnen temmen zoals iemand van de Laendaerys bloedlijn. “What kind of character had the dragon you talked to? I mean, you managed to not end up like one of those two things.” Opnieuw vonden haar ogen die van de koning, afwachtend op wat hij nog meer te vertellen had.

Het vertrouwen wat je in andere mensen plaatste was een tricky ding om te doen als royal zijnde. Er waren genoeg mensen uit op je rijkdommen, op je status en sommige misschien nog wel op heel andere dingen. Dat laatste was iets waardoor ze meteen aan Morton moest denken, die haar daar vaak genoeg voor gewaarschuwd had. De enige mensen die ze dacht volledig te kunnen vertrouwen waren de twee jonge mannen die ze als haar familie bestempelde. Haar broers die haar altijd al veilig hadden gehouden. Het was een wereld waarin iedereen deed wat goed voor zichzelf was, een wereld vol narcistische individuen. Volgens de koning was fouten maken onderdeel van het leven. Zelfs een stadhouder kon zijn of haar hoofd verliezen door het maken van een bepaalde fout. Lichtjes knikte ze mee met zijn woorden, wetende dat hij gelijk had. Ze bracht het glas wijn dan ook weer naar haar lippen en nam er een klein slokje van, om haar ogen vervolgens op de dieprode inhoud te laten rustten. Zelfs haar adviseurs konden haar een mes in de rug steken. Freyja richtte haar ogen weer op en haakte deze in de eveneens blauwe van de koning. Het was de reden dat haar vader maar weinig adviseurs had gehad. Wat zij niet wist, wat niemand wist, was dat dat zijn dood was geworden. De woorden van de koning hadden dan ook niet toepasselijker kunnen zijn – mocht ze geweten hebben wat de werkelijke reden van haar vaders dood was geweest. Een licht verbaasde blik verscheen kort in haar ogen toen hij plots een zeer interessante optie op tafel legde. Een overeenkomst. “We indeed might, your majesty,” sprak ze langzaam, duidelijk iets verrast door het plotselinge aanbod. Ze was naar Valyria gekomen om te zien wat er te bespreken viel, maar dat de koning een degelijke overeenkomst ook leek te zien zitten had haar aangenaam verbaasd.

Voordat ze naar het paleis was gekomen had ze niet veel gegeten, deels omdat ze toch lichtjes zenuwachtig was geweest en geen hap door haar keel had kunnen krijgen. Het was haar eerste bezoek als Lady, voor het eerst in haar leven dat ze de sneeuwvelden van Falkreath achter zich had gelaten. Een vreemd land met mensen die haar onbekend waren. Het aanzicht van de zandbergen en de bloementuinen had er bij haar aankomst voor gezorgd dat ze een paar minuten met grote ogen toe had gekeken. Valyria had alles wat ze niet gewend was. In elk geval zou ze zijn aanbod om eerst wat te eten niet afslaan. “Alright,” stemde ze dan ook met hem in. Ze voelde zich redelijk op haar gemak door de gastvrijheid van de koning en ook hun eerdere, interessante gesprek had daaraan meegeholpen. Ze rechtte haar rug een beetje en plaatste haar glas wijn naast zich op de tafel, waarna haar ogen kort over de gedekte tafel heen gingen. In het noorden pakten ze normaal niet zo groot uit, behalve op speciale dagen en met hooggenode gasten. “I’m now wondering how big your appetite usually is, your majesty, seeing all this food.” Haar mondhoek trok omhoog in een lichte grijns terwijl ze hem vanonder haar wimpers aankeek. Ze vond het niet erg om het politieke gesprek eventjes te laten voor wat het was. Zoals hij had gezegd, ze zouden er later op terugkomen.

Haar nieuwsgierigheid was een gevaarlijk ding. Wanneer iemand haar eenmaal een interessant verhaal voorschotelde kon ze gretig worden om de verdere afloop te weten. Er werden dan ook een aantal vragen op de lange man afgevuurd die misschien helemaal niet haar zaken waren. De jonge vrouw vroeg hem dan ook naar het karakter van de draak waarmee hij had gesproken. Ze kon zich niet voorstellen hoe het was om bij zo’n majesteus wezen te zijn en ermee te communiceren. De koning vertelde haar dat de draak anders was geweest dan de anderen. Haar blauwe ogen waren op de man gericht toen hij verder praatte.

Freyja vroeg zich af of er een zekere beeldspraak achter zijn woorden verscholen ging. Het leek haar onwaarschijnlijk dat er draken waren met goud in hun klauwen, al zou ze er aan de andere kant niet eens van op moeten kijken. Er waren wel meer dingen in Fallen Skies die niet gemakkelijk te verklaren waren. In elk geval kon ze niet anders zeggen dat ze nog altijd een beetje onder de indruk was van zijn woorden toen ze het balkon bereikten. De warme zon zorgde ervoor dat haar mondhoeken lichtjes omhoog trokken. Ze hoopte wel dat haar huid niet nog roder zou worden van de brandende zon. Gelukkig settelden ze zich onder een prieeltje en dat zorgde ervoor dat het directe contact met de zon verbroken werd. Er stond een aangename bries die haar rode lokken wat van hun plaats verschoven. Het onderwerp waarmee ze hun gesprek waren begonnen had plaatsgemaakt voor een iets politiekere wending, maar ook deze werd na een tijdje aan de kant gezet. Ze zouden een eventuele overeenkomst later wel bespreken, iets waar ze absoluut niets op tegen had. Haar aandacht werd weer getrokken naar het eten wat voor hen stond uitgesteld, waarna ze een opmerking maakte over zijn eetlust. Met haar mondhoeken lichtjes omhoog getrokken keek ze hem vanonder haar wimpels aan en merkte ze de vermakelijke uitdrukking in zijn blauwe ogen op. Zijn opmerking zorgde ervoor dat er nog altijd een grijns rond haar lippen speelde toen ze haar ogen weer op het eten richtte. “Thank you, your majesty.” Ergens was het vermoeiend om deze formele houding constant aan te blijven houden, maar ze begon er toch aan te wennen. Het duurde dan ook niet lang voordat er een aantal dingen op haar bord lagen en ze smakelijk begon te eten.

Omdat het eten in overvloed aanwezig was had ze eerst geen idee gehad waar te beginnen, alles zag er immers zo lekker uit. Toen ze eenmaal bezig was kon ze die gedachte ook bevestigen, het was inderdaad heerlijk. Zo nu en dan ging haar hand naar haar glas wijn, wat ze naar haar lippen bracht en er een kleine slok van nam. Ze was niet van plan om zich weer volledig te laten gaan met de wijn, iets wat natuurlijk niet kon in het gezelschap van de koning van Valyria.