The lambs have become lions

Freyja keek hem enigszins bezorgd aan toen hij nog een paar flinke slokken van de whiskey nam. Straks zou hij zijn eigen lichaam overdonderen met de drank die hij nu achterover in zijn keel goot, alsof het niets was. De lady kon er niets aan doen dat ze zich toch verantwoordelijk voelde voor hem op dit moment. Hij was een volwassen man, een koning maarliefst, maar hij was door haar toedoen gewond geraakt en uiteindelijk was hij ook maar een mens. Een mens wat op dit moment wanhopig probeerde een manier te vinden om de pijn die hij voelde te verzachten. Het zou ook niet bepaald handig zijn als hij nu de hele fles leeg zou drinken, want dan was er niets meer over voor haar om over zijn wond te gieten. Het zou een manier kunnen zijn om er onderuit te komen, maar hij zou vast ook wel weten dat het moest gebeuren. Wie weet welke arme zielen er allemaal met hetzelfde zwaard gesneden waren. Niemand zou er blij van worden als de machtigste man van het rijk ten onder zou gaan door één of andere vage infectie.

Het was een nare wond, zeker omdat het korte zwaard toch iets dieper in zijn huid had gesneden dan ze eerst had gedacht. Nu hij hier zo voor haar was gepositioneerd kon ze de wond pas goed bekijken. Echter was het niet iets wat ze niet zou kunnen herstellen. Ze was geen dokter, maar dit soort zaken had ze wel geleerd in het noorden. Het was dan ook niet de eerste keer dat ze zo’n wond zou moeten hechten. De trainingen van haar broers waren er ook altijd ruig aan toe gegaan, maar deze stonden haar negen van de tien keer niet eens toe om ze op te lappen. In elk geval was Larethian wat verstandiger in dat opzicht, gezien hij zich nog altijd op de bank bevond en haar toestond in zijn privé vertrek te blijven. Bij haar woorden hoorde ze hoe hij kort snoof en ergens verwachtte ze weer een aantal sarcastische opmerkingen van zijn kant, als hij al niet door het lint zou gaan en haar weg zou sturen. Kort keek ze hem dan ook aan, maar een verdere reactie bleef uit. Ze zag het maar als een teken dat ze haar gang kon gaan, waarna ze de eerste scheut whiskey over de wond schonk.

De bijtende alcohol in de open wond moest alles behalve prettig aanvoelen en Freyja deed dan ook haar best om het niet al te pijnlijk voor hem te maken, iets waar ze wel invloed mee had met de fles in haar hand. Haar andere hand rustte op zijn buik, om hem eventueel wat terug te kunnen duwen tegen de leuning van de bank, mocht hij als reflex proberen weg te komen van de brandende vloeistof. Misschien had ze hem beter moeten waarschuwen voor de pijn, maar ‘steken’ was op dat moment de beste benaming geweest. “I don’t think you would’ve let me do it if I said burning pain.” Enige vorm van sarcasme was dit keer in haar stem te horen, iets wat ze tot deze avond nog niet eerder had gedaan. Larethian was echter de persoon geweest die alle formaliteiten het raam uit had gegooid, want normaal zouden dit soort woorden alles behalve gepast zijn.

Om hem af te leiden van de pijn begon ze maar tegen hem te praten, iets wat inderdaad het gewenste effect leek te hebben. Hij verzette zijn lichaam hierbij iets en Freyja staakte haar werk voor een moment. Enigszins geamuseerd keek ze hem aan toen hij meldde dat een bloederige moord hem niet eens zo verkeerd in de oren klonk. ”A little bit sadistic, aren’t you?” Zijn volgende woorden lieten haar kort fronsen, waarna ze terugdacht aan het moment op de trainingsvelden. Het was een ongeluk geweest, niets meer en niets minder. “Well, there’s a first time for everything, I suppose.” Het was een handige manier om zijn vraag te ontwijken, gezien ze niet echt wist wat ze erop moest antwoorden. Sober zou hij zo’n vraag misschien niet eens stellen, maar het leek erop dat de alcohol op hem begon in te werken. Kort keek ze naar de fles in haar hand, waarna ze die in een impuls nog kort aan haar lippen zette en er een slok van nam. Ze kon wel enige aanmoediging gebruiken om zichzelf door dit moment heen te slepen. Vluchtig zette ze de fles neer, net buiten zijn bereik, en haalde de naald en draad uit het doosje. “I never thought I had it in me to do so,” mompelde ze terwijl ze de draad aan de naald knoopte en zich vervolgens weer tot Larethian richtte. Haar ogen gingen kort over zijn borstkas, waarna ze haar aandacht weer op de wond richtte en zich nog iets dichter naar hem toe bewoog. Immers mocht ze geen fouten maken. Haar helderblauwe ogen schoten nog een laatste keer naar hem omhoog. “Tell me, what was the result of your examination of our training.” Nog altijd probeerde ze hem aan de praat te houden, waarna ze haar aandacht weer op zijn zij richtte de naald zijn huid in drukte.

Het was maar goed dat hij alles in zijn kamer leek te hebben wat ze nodig had voor het hele proces. Immers zou het haar niet bepaald mooi staan als het gerucht zou verspreiden dat ze de machtigste man van het land op zijn knieën had gekregen. Niet alleen zou Freyja de kans lopen om met scheve ogen aangekeken te worden, maar ook hij zou niet bepaald een sterke indruk achterlaten. Ze was er ondertussen wel achtergekomen dat hij het type was met een ego, een ego wat ze met haar actie aardig geschaad leek te hebben. Ze hoopte dan ook vurig dat ze iets goed zou kunnen maken, door hem te besparen dat anderen hem zo moesten zien. Als ze hulp was gaan halen hadden veel meer mensen hem op deze manier gezien, maar nu waren het enkel haar blauwe ogen geweest. Freyja vroeg zich nog altijd af waar het fout was gegaan. Alles was deze dag zo vlekkeloos verlopen en nu zaten ze hier, beide met bebloedde handen en de sterke geur van alcohol die zich door de kamer was gaan verspreiden. Terwijl ze de alcohol over zijn wond goot keek ze zo nu en dan naar hem op, om te zien hoe hij zijn kaken op elkaar geklemd hield. Ze voelde dat alle spieren in zijn lichaam zich aan leken te spannen onder de hand die lichtjes op zijn buik lag, zodat ze hem eventueel op zijn plaats kon houden mocht dat nodig zijn. Enigszins sussend streken haar zachte vingertoppen over zijn huid, terwijl ze nog een laatste scheut uit de fles liet ontsnappen. Ze bedacht zich dat dit niet bepaald het meest normale schouwspel zou zijn, mocht iemand het spoor van bloed gevolgd zijn en besluiten de deur open te duwen. Niet alleen de grond van de kamer was besmeurd met bloed, maar ook op de tafel, bij de kast en natuurlijk op de bank had Larethian zijn sporen achtergelaten. Ze besloot dat er genoeg alcohol over de wond was gegaan en dat ze nu eerst de hechtingen erin moest zien te krijgen.

Ze had niet de intentie om brutaal over te komen, maar wel om hem aan de praat te houden zodat hij zich minder zou gaan focussen op de hevige pijn in zijn zij. Het leek te werken en hij pakte de gelegenheid met beide handen aan. Freyja kon het dan ook niet laten om hem te meldden dat hij wel lichtelijk sadistisch klonk, wat een grijns opleverde. Er volgde een aantal vergelijkbare woorden, waarvan hij het blijkbaar alles behalve erg vond om naar verwezen te worden. “Well, I guess that I must be lucky I still have my head attached to the rest of my body.” Ze kon er niets aan doen dat er toch weer een enigszins geamuseerde blik in haar blauwe ogen verscheen. Hij vertelde haar dat hij altijd al een fascinatie voor dit soort zaken had gehad, waarbij ze een kleine notitie in haar hoofd maakte, om er eventueel later nog eens op terug te kunnen komen

De geamuseerde blik van eerder moest plaats maken voor een vragende blik toen hij haar meldde dat hij zijn eerste moord nog kon herinneren. De verhalen die hij haar eerder deze dag had verteld hadden eveneens haar aandacht getrokken, dus twijfelde ze er niet aan dat het met deze hetzelfde zou zijn. “I have to admit I’m curious now.” Het was een aanmoediging om het verhaal te vertellen, wat haar meer tijd kon geven terwijl ze bezig was de laatste voorbereidingen te treffen voordat ze de naald door zijn huid heen zou drukken.

Freyja kon het niet laten om kort de fles aan haar eigen lippen te plaatsen, om vervolgens een flinke slok te nemen. Haar gezicht vertrok een beetje, gezien het spul veel te sterk was naar haar mening, en ze moest een huivering dan ook onderdrukken. Haar ogen gingen weer terug naar Larethian toen deze nonchalant een opmerking maakte over haar actie, waarna ze kort haar schouders ophaalde. De fles werd dan toch weggezet en ze draaide haar lichaam weer iets bij. De moed om te doen wat ze van plan was moest ergens vandaan komen. “That amount isn’t going to make that happen,” mompelde ze terwijl ze haar focus weer op de naald en draad legde. Terwijl ze daarmee bezig was zag ze in haar ooghoek hoe hij zijn arm weer wat aan de kant bewoog, maar in plaats van dat hij deze direct op de leuning van de bank legde, streken zijn vingers over haar bovenarm heen. Ze liet haar handen met daarin de naald en draad wat op haar schoot zakken en keek hem weer aan. Bij zijn woorden trok haar mondhoek lichtjes omhoog, het was vreemd om iemand zo vol van vertrouwen over haar te horen spreken. In het noorden kreeg ze alleen maar te horen dat ze niets kon, dat ze zwak was. Het was een aangename verandering. “At least someone in this world seems to have a little faith in me,” merkte ze op, waarna ze kort haar hoofd schudde en haar aandacht weer van hem lostrok, dat laatste met enige moeite. Ondertussen was ze dichter naar hem toe bewogen, zodat ze binnen nu en een aantal seconden kon beginnen met het hechten van de nare wond. “Perhaps I’m just some kind of wolf in sheeps clothing,” grapte ze met enige spot naar zichzelf gericht. Nee, ze zag zichzelf niet bepaald als een roofdier, dat was iets wat haar allang al duidelijk was gemaakt in het noorden. Terwijl ze begon aan het nare werkje vroeg ze hem dan ook maar naar het resultaat van hun training. Blijkbaar had ze hem weten te verrassen, iets wat ze maar als een positief iets opvatte. “We should continue it another time,” zei ze terwijl ze haar mondhoeken weer iets omhoog liet kruipen, haar aandacht nog wel op de wond gefocust, “if you still dare to come closer to me when I have a sword, of course.” Stel je voor dat ze hem nog een tweede keer zou steken. Ondertussen was ze begonnen met het aan elkaar rijgen van zijn huid, iets wat redelijk moeilijk was door de grote hoeveelheid bloed wat nu ook aan haar vingers kleefde. Een lok van haar rode haar zakte weer achter haar oor vandaan en kwam ergens naast haar gezicht te hangen. Misschien was het verstandiger geweest als ze haar haren had opgestoken voor de trainingen, waarmee ze een hoop moeite had kunnen besparen. Voor nu was ze te druk bezig met zijn wond, dus deed ze maar een poging het uit haar gezicht te schudden, wat ook niet bepaald werkte.

Het beeld van het glinsterende ijzer wat in de richting van haar hoofd werd gezwaaid zou ze niet snel meer uit haar netvlies gewist krijgen. Toen ze was weggedoken had ze gevoeld hoe de lucht boven haar hoofd plaats maakte voor zijn zwaard. Haar hart had als een bezetene geklopt en ze had een schietgebedje tot haar goden gehouden dat alles goed zou komen. Uit een reflex had ze naar hem uitgehaald, onbewust om een volgende aanval te voorkomen waardoor ze echt haar hoofd zou verliezen. Ze had geen idee wat er gebeurd was, waarom beide hadden gedaan wat ze hadden gedaan. Zijn woorden baarde haar toch wel enige zorgen. Bij zijn woorden werden haar ogen toen ook iets groter. Ze was een beeldende denker en kon het niet helpen kort een beeld te vormen waarbij het haar bloed was geweest wat op de marmeren stenen had gelegen. Ze leek voor een moment redelijk uit het veld geslagen, ook toen zijn ogen de hare weer opzochten keek ze nog lichtelijk ontdaan. Zijn laatste woorden kwamen wat later bij haar binnen en ze knipperde snel een aantal keer met haar ogen, waarna ze haar blik naar beneden richtte. “Were you really going for my head?” vroeg ze hem vervolgens voorzichtig. Ergens had ze gehoopt dat het een schijnbeweging was geweest, dat hij het niet echt op haar keel gericht had en dat ze simpelweg overdreven had gereageerd door haar zwaard zijn kant op te slingeren. Haar stem had dan ook enigszins ongelovig geklonken.

Haar nieuwsgierigheid was opgewekt toen hij plotseling zei dat hij zijn eerste moord nog goed kon herinneren. Freyja kantelde haar hoofd en keek hem vragend aan, waarna ze hem aanmoedigde om het te vertellen. Blijkbaar was het alweer een tijdje geleden, waarna hij even weg leek te zakken in zijn gedachten. Ze volgde elke kleine beweging van zijn kant, zo werden haar ogen ook weer naar het bloed op zijn gezicht getrokken. Wanneer ze de wond gehecht had moest ze maar iets zoeken waarmee ze de rode substantie van haar handen kon wassen, immers had ze niet het idee dat het verstandig was om met rode handen door het paleis te gaan lopen. De kans was groot dat de guards overhaaste reacties zouden trekken.. en ze had geen zin om alsnog haar hoofd te verliezen hier in Archeon. Hij was nog maar een jongen geweest toen het gebeurd was. Geboeid luisterde ze naar de woorden die over zijn lippen heen kwamen zetten. Hij vertelde over zijn familie, over de rol die zijn vader en moeder hadden gespeeld in het hele verhaal. Je zou niet verwachten dat een koning uit zo’n milieu kwam. Hij had zich in elk geval aardig omhoog gevochten in de rangorde. Freyja zelf was natuurlijk geboren met de goede naam, iets wat als een voorrecht werd gezien, maar zelf had ze daar nog altijd haar twijfels bij. Toen hij kort stopte in zijn verhaal knikte ze. In haar stad had ze een persoon die haar soms nuttige informatie vertelde, een man die eigenaar was van zo’n brothel. Onbewust hield ze haar adem wat in, terwijl er een kleine frons op haar bleke gelaat verscheen toen hij vertelde dat ze tijdens één van hun vluchten gevolgd waren. Hij wendde zijn blik af en Freyja hield zich voor een moment stil. Bijna kon ze voor zichzelf een beeld schetsen van de kreten van een jong meisje, bloed wat aan de muren en vloer kleefde, alleen dat laatste beeld was moeilijk om voor zich te halen. “What happend to your sister?” vroeg ze hem op een wat zachtere toon, geen idee hebbende of ze überhaupt het recht had om deze vraag te stellen. “I’m sorry such thing happend to you. Nobody should go through something like that..” mompelde ze, waarna ze zich met enige moeite weer op haar taak richtte.

Freyja had zo haar vermoedens dat de alcohol zijn werking op hem begon te hebben, gezien ze niet het idee had dat hij zijn volgende woorden ook gekozen had wanneer hij volledig sober was. Niet dat ze het hem kwalijk nam. De combinaties van de emoties van het verhaal wat hij haar zojuist had verteld, de pijn in zijn zij en de alcohol moesten wel iets teweeg brengen. Als het niet zo was geweest, zou ze gaan twijfelen aan zijn menselijkheid. Want dat was hij uiteindelijk ook maar. Eentje met het gewicht van alle inwoners van Fallen Skies op zijn schouders. “Maybe it’s time I find out what my talents are..” mompelde ze met een kleine frons. Haar mondhoek was lichtjes omhoog getrokken door zijn laatste twee zinnen, die toch enige aanmoediging leken te bevatten. “You’re right..” voegde ze nog aan haar eerdere woorden toe en liet een zachte zucht ontsnappen.

Ze leek hem aardig af te kunnen leiden door te blijven praten en het gesprek leek ook stand te kunnen houden omdat hij reageerde op haar woorden. Dat was altijd fijner dan dat je de enige was die sprak. Terwijl ze begonnen was met de naald en draad en ze haar focus daar op had liggen, wist ze het gesprek gaande te houden. Immers was ze een vrouw, multitasken was iets waar ze weinig moeite mee had. “That sounds like a decent deal.” Een scheve glimlach trok kort over haar gelaat, waarbij ze zachtjes snoof. “I thought you were about to kill me back there, after it happened.” Hij had alles behalve vriendelijk geklonken en ergens hoopte ze die kans van hem niet opnieuw mee te hoeven maken. “So perhaps I should start with a target the next time, to prevent certain things from happening.” Voor een moment dacht ze terug aan wat er nog meer gebeurd was op het veld. Ze voelde de neiging om een bepaald moment naar boven te halen, maar besloot de woorden weer in te slikken. “Are you still angry with me?” vroeg ze hem vervolgens, terwijl ze de naald opnieuw in zijn huid stak. Ze deed haar taak met uiterste preciezie, zodat het tenminste geen lelijk litteken zou worden.

Freyja kon er niets aan doen dat haar ogen iets groter waren geworden en ze hem lichtelijk geshockeerd aankeek toen hij op zo’n luchtige manier over het verliezen van haar hoofd sprak. Ze hoopte dat het gewoon de whiskey was die hem dit soort dingen liet zeggen. Een zachte ademhaling rolde over haar lippen toen hij zei dat hij nooit de intentie had gehad om haar echt te vermoorden, alleen om haar te testen. Voor die test had ze blijkbaar moeten laten zien wat ze in zich had, en om dat te doen had hij iets onverwachts moeten ondernemen. “Unpredictable it was for sure,” merkte ze met een kleine frons op. Ze had erover door kunnen drammen, maar besloot wijselijk haar mond te houden. Uiteindelijk, ook al waren de formaliteiten afgeschaft voor nu, bleef hij een koning en was zij maar een simpele lady te gast in zijn stad. Ze besloot om het te houden voor wat het was, wie weet konden ze er op een ander moment nog eens op terugkomen. In elk geval nam ze genoegen met het idee dat hij de situatie helemaal onder controle had gehad en eventueel zijn zwaard net voor haar nek had kunnen stoppen als hij had gezien dat ze niets deed. Of dat echt zo was, viel nog te betwisten, maar Freyja geloofde het graag.

Het verhaal wat hij haar vertelde over zijn familie had haar voor een moment stil gemaand. Ze had er de goede woorden niet voor en haalde zich voor de geest hoe het wel niet geweest moest zijn voor hem. Dit was niet wat ze verwacht had, maar achter elk mens ging er wel iets van een donker geheim schuil, zelfs achter een koning wiens leven zo perfect leek van buitenaf. Freyja vroeg voorzichtig naar zijn zusje, gezien ze geen idee had hoe gevoellig het onderwerp hem nog lag en of ze überhaupt door mocht vragen nadat hij haar al zoveel had verteld. Toen ze de pijnlijke toon in zijn stem hoorde had ze al meteen spijt, ze had haar nieuwsgierigheid eens in de hand moeten houden, maar ze leek er keer op keer in te falen. Dit keer was het niet alleen nieuwsgierigheid geweest, eveneens wilde ze hem de kans geven om zijn verhaal te doen. Ze wilde hem indirect laten weten dat ze luisterde en dat het haar iets deed, dat hij het niet voor niets vertelde. Hij zou er nooit over begonnen zijn als hij het niet kwijt wilde, alleen wist ze niet goed waarom zij de uitgekozen persoon daarvoor leek te zijn. Hij had zijn zusje nooit meer gezien nadat ze was meegenomen. Stilletjes keek ze hem aan, wetende dat geen enkel woord dat zou kunnen verzachten. “Doesn’t he ever reach out to you?” vroeg ze toen, doelend op de broer Avareth die hij zojuist genoemd had. Toen hij haar aankeek merkte ze dat zijn ogen donkerder waren dan voorheen, maar ook daar zei ze niets over. Niet nu. “There is not one normal man that would understand the burden of being a king.” Haar stem klonk iets serieuzer nu, terwijl ze haar blauwe ogen in die van hem haakte. “Why do you hide your past? It makes us who we are, in the end.” De grootste vraag was eigenlijk waarom hij zijn verleden geheim hield voor de wereld, maar wel aan haar vertelde.

De wond was opzich niet heel moeilijk om te hechten. Het was maar één snee geweest en ondanks de grote hoeveelheid bloed die het werk dan toch nog wel net iets lastiger maakte, was het niet iets wat de lady niet kon fixen. Ze voelde hoe zijn lichaam aanspande bij elke keer dat ze de naald door zijn huid stak en de draad er doorheen haalde. Beetje bij beetje kwam ze steeds verder in het proces. Hij zou ervoor kunnen zorgen dat ze de volgende keer wel met een target zouden werken, als dat was wat ze wilde. “I just don’t want to hurt you again with my.. inattentiveness.” Een onschuldige glimlach speelde rond haar lippen terwijl ze haar ogen gefocust hield op de wond die ze aan het hechten was. “But I kind of liked the sparring we did.” De woorden waren er al uit voordat ze er erg in had. Misschien was het een subtiele hint dat ze het ergens best nog wel op dezelfde manier wilde proberen, maar ze zat er niet op te wachten om straks terecht te staan voor een onhandige moord op de machtigste man van Valyria. De vraag of hij nog boos op haar was, was er al uit voor ze er echt erg in had. Terwijl ze haar werk voortzette kreeg ze een heel antwoord van hem terug. “Well.. out there you seemed to be pretty angry.. it seemed like something in your eyes changed.” Maar hij had wel een punt. Voor een momentje bleef ze stil. “People are going to notice the trail you left behind.” Het halve kasteel was besmeurd met bloed, iemand zou het schoon moeten maken en er zouden vage roddels ontstaan.

Hij vertelde haar dat hij naar zijn familie had gezocht in een andere wereld. De naam Cerasus kwam haar niet bekend voor en er trok dan ook kort een frons over haar gelaat, die al snel weer vervaagde toen hij zijn verhaal voortzette. Ze had geen idee waar die plaats zich moest bevinden, maar ze wist wel dat het geen onderdeel van Fallen Skies moest zijn. Eigenlijk dacht ze bijna nooit na over de rijken buiten hun eigen. “You should never lose hope,” merkte ze op, waarna ze hem vroeg waarom hij zijn verleden zo voor de wereld verborgen hield. Het gesprek had een redelijk serieus onderwerp bereikt en de woorden die haar lippen vertelde waren dan ook oprecht. “Everybody makes mistakes, that’s what makes us human.” Ze had zelf ook genoeg fouten gemaakt en ondanks dat ze niet wist wat de zijne waren had ze die woorden uit durven spreken. Misschien zou hij ze nog vertellen, ooit, op een dag, die fouten uit zijn donkere verleden. Het zou haar niet afschrikken, dat was een ding dat zeker was.

Hun ogen vonden die van hem weer toen hij haar een opmerkelijke vraag stelde. Ze had dan ook een momentje nodig om tot zich door te laten dringen wat hij zojuist had gevraagd, waarna hij zijn vraag nog specifiek aan haar persoonlijk had verteld. Iedereen had zijn duistere kanten en Freyja was ervan overtuigd dat er in elk levend wezen wel iets goeds schuilde. Larethian was geen monster, hij was geen duistere demoon gemaakt door de goden. Hij was een mens, gemaakt van vlees en bloed en met een verstand wat soms niet de juiste keuzes maakte. Net zoals zijzelf, net zoals de meeste inwoners van het land. Bij het uitspreken van de woorden had haar stem zachtjes maar zonder twijfel geklonken.

“I would.”

Freyja wilde hem een volgende keer niet opnieuw pijn doen omdat ze wat afgeleid raakte, waarop hij haar verzekerde dat het niet meer zo zou lopen. De volgende keer zou hij voorbereid zijn. Een onschuldige glimlach speelde kort rond haar lippen. Ze hoopte maar dat het zo zou zijn, want ze had er weinig zin in om opnieuw een bloedende koning door het paleis heen te moeten volgen. Dit keer was het goed gegaan, maar wie weet hoe het een tweede keer zou aflopen. De roodharige lady had opgemerkt dat hij boos was geweest, iets wat hij dan ook toegaf. Rustig bestudeerde ze de trekken in zijn gezicht terwijl hij verder sprak. Zijn zijn werd nooit afgemaakt, ondanks dat ze hem afwachtend aan had gekeken. “You wanted to do what?” vroeg ze hem voorzichtig. Ze keek toe hoe hij een poging deed om bij de drank te komen, die ze gelukkig ver genoeg uit zijn bereik had geplaatst. Nog meer alcohol zou niet goed voor hem zijn en daar zou hij haar de volgende dag voor kunnen bedanken. Al was de kans groot dat hij dat niet zou doen, want misschien herinnerde hij zich de avond nog maar met vlagen of helemaal niet.

Ze lette heel eventjes niet op en hij probeerde plotseling overeind te komen. Vrijwel meteen had ze haar focus weer gevonden en duwde ze hem weer naar achteren met de hand die op zijn buik rustte. Hij leek zelf ook wel door te hebben dat hij in deze toestand niet kon gaan staan en ze hoorde een geïrriteerde zucht door de ruimte gaan. Toen hij haar vroeg wie haar had geleerd om te hechten keek ze hem weer kort aan. “My mother did, and she let me practice with my brother when they got hurt while training. They were quite rough, but when my mother wasn’t close they wouldn’t let me help them. A foolish thing to do.” Indirect liet ze hem hiermee dus weten dat het verstandig was geweest dat hij haar de wond had laten hechten. Hij had aardig wat bloed verloren en de kans was groot geweest dat hij zonder verzorging een infectie of iets anders naars had opgelopen. Freyja wist niet of hij nog in staat was om die betekenis van haar woorden af te leiden, maar het maakte weinig uit. Ze was bijna klaar en ze moest hem nog even aan de praat houden, zodat hij niet weer zou proberen overeind te komen. Haar aandacht had ze weer bij de naald en draad gericht, die ze nog een aantal keer door zijn huid heen stak. “Almost done,” meldde ze hem terwijl ze de laatste paar steekjes zette en vervolgens de draad afbrak en alles netjes afwerkte. “See, it wasn’t that bad.” Haar ogen kropen weer omhoog en deden een poging om die van hem te vinden. “Do you have bandages in here? In case it starts bleeding again at night.” De wond moest zichzelf nu genezen en dat kon wel eventjes duren als ze het zo snel inschatte. Ze hoefde nu alleen nog maar een verband te regelen en hij zou eindelijk verlost zijn van haar bemoeizuchtigheid. Terwijl ze wachtte op antwoord gingen haar aandacht naar haar handen, die een rode kleur hadden gekregen, doordrenkt waren met zijn bloed. Vluchtig veegde ze deze af aan haar kleding, gezien deze toch al meerdere rode vegen bezat. ”We made a bloody mess out of it..” mompelde ze vermoeid. Ze zou straks wel iets zoeken om zichzelf op te schonen. En als ze zo naar de man op de bank keek, kon deze ook wel wat opgefrist worden met wat water. Iemand die nu binnen zou komen lopen zou zich kapot schrikken van de bloederige rommel overal.