The lambs have become lions

Zijn woorden zette haar aan het denken. De nonchalante manier waarop hij zichzelf wist uit te drukken zorgde ervoor dat ze nog altijd geboeid luisterde naar wat hij te zeggen had. Beide leken open te staan om informatie van elkaar te vergaren en tot nu toe was het gesprek vlekkeloos verlopen. Het was fijn om met iemand te kunnen praten die niet verveeld met diens ogen rolde wanneer ze een zoveelste vraag stelde. In tegenstelling juist, het leek erop dat hij haar graag de antwoorden gaf waar ze naar opzoek was. “Hmn..” zei ze wat in gedachten verzonken. We all need to be a little foolish to be brave enough. Het waren woorden die ze onbewust in zich opnam, om zichzelf er later nog eens aan te kunnen herinneren mocht dat nodig zijn. De koning ging verder, over dat er misschien geen echte onsterfelijke bestonden in dit rijk. Dat was maar goed ook, anders zou het nog wel eens een rommeltje kunnen worden. Bepaalde soorten die konden overheersen op de normale mensen, stel je voor. Het vuur van de draken kon alles aan zijn of haar eind brengen. Zelfs de grootste monsters konden de vlammen niet overleven. “If you think about it, it’s quite strange some people consider themselves immortal.” Een bedenkelijke frons trok over haar gezicht terwijl ze nadacht. Niets was onsterfelijk, zoals hij net al had gezegd. “I hope I’ll never have to endure a dragons rage. Seems like a terrible way to end.” Misschien was het een snelle dood, maar het moment waarop je lichaam werd omgeven door het ziedenshete vuur leek haar een naar einde. Er waren echter vast genoeg mensen die hun einde op die manier hadden gehad. Terwijl haar gedachten kort afdwaalde plaatste ze de druif tegen haar lippen en kauwde er daarna een aantal keer op, waarna haar ogen weer naar de man tegenover haar gingen. Ze vertelde hem dat de hoofdstad waarschijnlijk nooit erg bekend had gestaan om diens gastvrijheid, in tegenstelling tot de hare. Het was echter iets wat hij zelf moest ondervinden, gezien een simpele beschrijving niet zou voldoen aan de sfeer van Hillerod. Dat was met geen enkele plaats zo. Pas als je iets met je eigen ogen had gezien kon je een goede mening vormen. Het deed haar goed om te horen dat hij na hun komende reis eens een bezoek zou brengen aan haar noordelijke stad. Zijn woorden leken oprecht, geen simpel deuntje wat hij opdreunde bij elke stadhouder die op bezoek kwam. Zelf was ze het wel gewend, vertellen hoe geïnteresseerd je was in bepaalde zaken terwijl het eigenlijk alleen maar uit beleefdheid was. In Archeon had ze dat tot nu toe nog niet gehad. “I might already have some things in mind for when the time comes.” Oh, nu ze er zo overna dacht, er waren genoeg dingen die ze hem zou willen laten zien in het noorden. Om te beginnen bij de mijnen onder haar stad, waar ze normaal nooit iemand mee naartoe nam.

Freyja vroeg zichzelf af wat ze allemaal tegen konden komen tijdens hun reis. Immers had hij niets voor niets gevraagd of ze zichzelf kon verdedigen, mocht dat nodig zijn. Ze zou een kwestbare schakel zijn in het gezelschap waarmee ze zou reizen, gezien die waarschijnlijk uit mannen zou bestaan die wel wisten hoe ze hun wapens moesten gebruiken. Echter zou ze misschien nog het één en ander op kunnen steken tijdens de trainingen die hij haar zou geven voor hun vertrek. Niet alleen het trainen moest gebeuren, maar ze zou ook nog het één en ander moeten overleggen. Sowieso moest ze beslissen wat ze zou doen met haar guards en adviseurs. Misschien zou ze een aantal guards meenemen, misschien ook niet. Het idee om voor het eerst omgeven te zijn door mensen die niet uit haar omgeving kwamen was op zijn zachts gezegd fascinerend. Het was een risico, dat zeker, maar waarom zou ze niet eens een risico nemen in haar leven? Haar reis naar Archeon had haar al een aantal dingen opgeleverd, wie weet wat de reis naar Navarre wel niet kon betekenen. Hij veranderde de vraag die ze hem had gesteld een beetje en ze fronste lichtjes. Wendigo’s, necromanciers, griffioenen en reuzenspinnen. Het klonk alsof ze van plan waren om door één of ander monsterbos heen te reizen. “Have you seen all those creatures before, your majesty?” Blijkbaar waren ze er goed in om het onderwerp van hun gesprek te veranderen naar monsters, een gemeenschappelijke interesse, dat bleek. “What if those spiders attack us at night?” Immers was de reis niet binnen een zonsopgang en zonsondergang te maken, wat betekende dat ze de nachten buiten moesten doorbrengen.

Het leek er niet op dat ze bang werd van de monsters waarover hij vertelde. Haar rug was iets gerecht terwijl ze hem nieuwsgierig aankeek. Toch wisten zijn woorden haar nog iets meer gerust te maken op de reis, waarschijnlijk zouden ze niet veel tegenkomen. De woestijn was net een doolhof en als ze hem zo hoorde had ze wel zo haar vermoedens dat hij de weg daar kende. Haar mondhoeken trokken kort iets omhoog bij de suggestie dat ze dicht in zijn buurt moest blijven. “I will,” verzekerde ze hem. Het onderwerp veranderde naar haar kleding voor de training en hij bevestigde dat ze zijn opmerking zeker op mocht vatten als een compliment. Zachtjes beet ze op de binnenkant van haar lip, terwijl ze toekeek hoe hij zichzelf overeind hees. Zelf nam ze het laatste slokje van haar wijn en plaatste het glas eveneens op tafel. Ze vroeg hem wanneer hij tijd zou hebben voor haar, waarop hij voorstelde dat ze tijdens zonsondergang konden beginnen. Ondertussen was ze zelf ook overeind gekomen, ging kort met haar hand over haar heup heen om de jurk weer iets te fatsoeneren en keek vervolgens weer omhoog naar de lange man. “You don’t?” vroeg ze op een wat plagerige toon. “Because if I would you could be the gentlemen and catch me before I fall.” Een zachte grinnik verliet haar lippen terwijl ze hem geamuseerd aankeek. Het ijs tussen de twee was na dit gesprek toch echt wel gebroken. Ze bracht haar hand omhoog om een lok rood haar uit haar gezicht te schuiven en keek nog een keer over de prachtige tuinen heen. “Sunset it is,” gaf ze hem vervolgens nog maar een bevestiging, met een korte knik van haar hoofd en opnieuw zo’n zachte glimlach die haar gezicht sierde.

Freyja wist nog altijd niet of het verstandig was iemand van haar eigen stad mee te nemen. Sowieso was ze hier niet met een groot aantal mensen heengekomen. Een aantal schepen met diens bemanningsleden en een aantal van haar adviseurs en guards. Natuurlijk zou ze een handje van haar guards mee kunnen nemen, de rest terugsturen naar het noorden om zeker te zijn dat haar stad in goede handen zou zijn wanneer ze haar reis naar Navarre maakte. Eerst zou ze het maar eens op moeten brengen, zeker tegen Naeberos, al was ze er eigenlijk al wel zeker van wat hij zou zeggen. Daarvoor had ze ondertussen al genoeg tijd met hem gespendeerd. Hij zou het zonder twijfel een domme actie vinden, maar hij zou moeten begrijpen dat ze na al die jaren eindelijk de kans wilde aanpakken om de wereld te zien. Ze hoopte wel dat hij niet al te boos zou reageren, gezien dat er niet bepaald voor zou zorgen dat ze hem met gerust hart achter kon laten. Immers fungeerde de elf nu al een tijdje als een van haar dichtste vertrouwingspersonen. Hij steunde haar waar nodig, onder andere met het verlies van haar familie en met haar nieuwe rang als stadhoudster. Het was echter wel erg naïef om te denken dat hij het goed op zou nemen, zeker als ze nog aan haar woorden zou toevoegen dat ze liever zonder hem zou gaan.

De enige echte monsters die zij in levende lijve had gezien waren de grote direwolves die in het noorden ronddwaalden. De beesten verslonden veel wat op hun pad kwam en waren gevreesd door iedere ziel die zich voor wat voor reden dan ook buiten de veiligheid van de stad moest begeven. Ze kon zich de immense klauwen en tanden nog herinneren, het diepe gegrom wat elk haartje op haar huid omhoog had laten komen. Het was een wonder dat ze zo’n wezen in de ogen had mogen kijken en hier nog altijd stond. Haar broers hadden er toen de prijs voor betaald, maar Freyja was ongeschaad gebleven. Om levend verschroeid te worden door het vuur uit de keel van een draak leek haar alles behalve een prettige manier om heen te gaan. Er waren vast wel ergere manieren, zoals één van de vele martelmethodes die men kende of een andere brute manier van moord. Wanneer je echter door het vuur verslonden zou worden was de kans groot dat er niet veel meer van je over was dan een hoopje zwartgeblakerde botten. De koning bevestigde haar woorden, maar stelde haar gerust met de belofte dat ze niet geraakt zou worden door het drakenvuur. Het idee om een draak tegen te komen op hun reis was zowel fascinerend als beangstigend. Zeker het idee om hem op dezelfde manier te horen spreken als hij had gedaan toen ze hun wandeling naar de tuin maakte stond haar wel aan. Echter kon zoiets altijd fout aflopen, het bleven monsters die nooit onder volledige controle van een mens konden komen.


Blijkbaar had hij de monsters die hij zojuist had opgenoemd al meer dan eens gezien. Het kon ook eigenlijk niet anders, want in zijn tijden als kings guard zou hij vast wel het één en ander op zijn pad hebben gehad. Freyja kon het dan ook niet laten om hem te vragen wat er zou gebeuren als die spinnen hen ’s nachts aan zouden vallen. Onbewust boog ze iets naar voren toen hij begon met vertellen. Dit keer leek hij niet terug te deinzen voor een uitgebreidde beschrijving van de monsters. Ze voelde hoe haar hartslag lichtjes versnelde, maar hij had nog altijd haar volle aandacht. Het idee om tussen de tanden van zo’n beest te verdwijnen was niet bepaald geruststellend. Toch boeide het haar wat hij te zeggen had. Blijkbaar konden de wezens je hele systeem uitschakelen met hun gif, waren ze zo snel als de wind en zou je alles bewust meemaken. “Have you ever been bitten by one?” vroeg ze hem terwijl ze de ietwat duistere glimlach op zijn gelaat opmerkte. Hij leek ervan te genieten om dit soort verhalen te zijn en dan had hij met Freyja het perfecte publiek te pakken. Ze was altijd al een goede luisteraar geweest, iemand die altijd gierig om meer informatie vroeg.

Hun tijd onder het prieeltje kwam tot een einde. De zon stond nog altijd aan de brandende hemel en ze had het gevoel dat haar huid wat plakkerig aanvoelde vanwege de hitte. Ze vond het knap dat sommige mensen het hier heel hun leven in vol konden houden, immers moest er ook overdag genoeg werk verzet worden. Zelf had ze niet het idee dat ze veel zou kunnen ondernemen onder de felle zon. Ze zouden hun trainingen dan ook aan het einde van de middag beginnen, wanneer het allemaal een beetje was afgekoeld. Deels opgelucht stemde ze ermee in, al kon ze het niet laten om nog kort in te gaan op zijn woorden. Met een kleine grijns rond haar lippen richtte ze haar blauwe ogen nog eens op hem, waarna ze deze af liet glijden naar de bloemen. Het was fijn om zo makkelijk met iemand te kunnen praten. Hij leek haar niet de doorsnee koning, al was hij natuurlijk de enige die ze tot nu toe ontmoet had. Maar als ze hun reis succesvol zouden maken zou dat niet voor lang zijn.

Tegen het einde van de middag hadden zijn bediendes, zoals beloofd, de juiste kleding voor haar training gebracht. Het was eventjes wennen om de dunne jurk die ze de rest van de dag had gedragen om te wisselen voor wat strakkere kleding. Zelfs in het noorden droeg ze niet vaak broeken, maar het zou waarschijnlijk beter zijn dan trainen in een jurk die alle kanten op wapperde. Over de donkergroene blouse die ze droeg ze een eveneens leren vest wat de outfit wel compleet maakte. De laarzen die ze droeg waren niet veel anders dan die ze in het noorden had, al waren deze niet gevuld met warme vacht, iets wat in dit landschap compleet overbodig zou zijn geweest. Toen ze merkte dat de zon niet lang meer aan de hemel zou staan had ze haar kamer verlaten, om vervolgens richting de trainingsvelden van het paleis te gaan. Het duurde niet lang voordat ze deze bereikte en ze de lange gestalte zag die haar deze dag had ontvangen in de hoofdstad. Zijn silhouet was het enige wat ze kon onderscheiden door de brandende zon die langzaam naar beneden zakte. Met haar ogen lichtjes samengeknepen tegen het licht wandelde ze zijn kant op. “Your majesty,” begroette ze hem terwijl ze zich naast hem voegde en haar ogen op de gekleurde lucht hield. “I can’t get enough of those sunsets,” merkte ze met een kleine glimlach op terwijl ze kort opzij keek. In het noorden hadden ze ook zonsondergangen, maar die waren bij lange na niet zo prachtig als hier in Valyria. Het enige wat er wel speciaal was in Falkreath waren de lichtverschijnselen. Soms waren er nachten waarbij er bewegende bogen door de lucht heen bewogen, vaak tijdens de koude winters. De ene keer was het niet meer dan een zwakke gloed, terwijl het de volgende keer vlammend helder was. Als de koning geluk had zou hij het ook zien wanneer hij het noorden bezocht, maar dat zou ze hem nu nog niet vertellen. Immers was zoiets veel indrukwekkender wanneer je het met je eigen ogen kon aanschouwen.

Als hij haar de kans zou geven zou ze waarschijnlijk wel een manier vinden om dit gesprek de halve dag draaiende te houden. Zijn sappige verhalen over monsters hadden haar aandacht overduidelijk geprikkeld. Het liefst zou ze hem volledig uithoren over alle wezens die tot nu toe genoemd waren, maar voor nu nam ze genoegen met de gigantische spinnen waar hij haar een uitbundige beschrijving van had gegeven. Ze vroeg zich dan ook af of hij zelf eens gebeten was door zo’n monster. Hij was in elk geval niet gebeten, waarna hij vertelde dat één van zijn metgezellen wel gebeten was. Freyja kon het niet laten om kort te grijnzen na zijn sarcastische woorden. “Did he survive it?” vroeg ze hem vervolgens. Ze was benieuwd of hij nog meer verhalen zou hebben, maar tijdens hun reis zouden ze vast nog tijd genoeg hebben om over dit soort zaken te praten.

Freyja had zichzelf ook overeind gewerkt en wist dat hun ontmoeting hierbij tot een einde kwam. Het was een goed eerste gesprek geweest. Ze had zich geamuseerd met zijn gezelschap en het gesprek had een aantal onverwachte wendingen gekregen. Er waren plannen gemaakt voor een reis naar Navarre, hij had gezegd dat hij haar stad nog eens zou komen bezoeken in het hoge noorden en er was meteen een tweede ontmoeting geregeld, deze avond nog. Ze was benieuwd wat hij haar allemaal kon bijbrengen, gezien hij er als koning en voormalig kingsguard vast wel het één en ander van moest weten. De politieke zaken waren af en toe aan bod gekomen, maar er zat geen haast achter. Wie weet wat voor opties zich nog voor zouden doen de komende tijd. De roodharige lady knikte dan ook op zijn woorden. “Good luck with your other meetings, your majesty,” zei ze met een kleine glimlach toen hij een aantal passen naar haar toe had gedaan en een korte buiging maakte. Wat ze echter niet had verwacht was dat hij in deze beweging haar hand beet zou pakken. Ze voelde haar warme vingers in die van hem en hield onbewust haar adem lichtjes in, haar blauwe ogen op de man gericht. Vervolgens voelde ze de de druk van zijn lippen op de zachte huid van haar hand. Het moment was net zo snel voorbij als deze gekomen was. Haar vingers gleden weer uit die van hem en hij rechtte zijn rug, waarna hij zijn eigen weg vervolgde. Ze kon het niet laten om hem na te kijken, waarna ze zich iet wat afwezig naar de tuinen draaide. Kort streek ze met haar vingers over de bovenkant van haar hand, om vervolgens haar benen weer in beweging te brengen. Ze zou nog wat dingen met haar eigen mensen moeten bespreken. Daarna zou ze wel een manier vinden om de middag door te komen.

De lange gestalte was niet te missen en met haar handen achter haar rug gevouwen naderde ze hem. Er had een stilte over het trainingsveld gehangen die ze met haar woorden had verbroken, waarna ze kort opzij keek naar de man. Ze werd begroet door zijn mondhoeken die lichtjes omhoog trokken en ze volgde kort zijn voorbeeld, waarna haar aandacht weer getrokken werd door de prachtige lucht. Valyria had veel meer charmes dan ze in eerste instantie had verwacht. De verhalen over de extreme hitte hadden haar lichtelijk zorgen gebaard, immers was ze de immense kou gewend en had ze van te voren geen idee hoe ze zich hier zou gaan redden. Echter leek ze zich al helemaal op haar plaats te voelen. Het eten, de mensen, de kleding en natuurlijk het landschap en de duidelijke aanwezigheid van de zon. Het was vreemd hoe iets zo snel kon wennen, ondanks dat ze haar hele leven in de sneeuw had gespendeerd. “It is indeed,” stemde ze met hem in terwijl ze haar ogen op de gekleurde lucht gericht hield. Het zou niet lang meer duren voordat de zon achter de zandheuvels zou verdwijnen en de duisternis als een deken over de hoofdstad heen zou vallen. Voor nu hoefde ze zich daar echter nog geen zorgen om te maken. Tijdens haar reis naar het zuiden had ze wel gemerkt dat de lucht een stuk langer diens kleuren behield dan in het noorden, waar vaak toch al een wat donkere sfeer heerste. Haar ogen gingen weer terug naar de koning toen ze deze in haar ooghoek zag bewegen en ze draaide haar lichaam ook iets zijn kant op. Ze zag hoe zijn ogen kort over haar outfit heengingen, terwijl die van haar gericht waren op die van hem. Hij droeg, net zoals eerder deze dag, een outfit waarin blauw de overhand had. Beide zagen er een stuk minder formeel uit en dat maakte dat ze zich al snel weer op haar gemak voelde. Hij leek haar kleding ook goedgekeurd te hebben, wat hij bevestigde met een knik en een paar woorden die weer een glimlach rond haar lippen wisten te brengen. “Thank you,” zei ze terwijl ze in beweging kwam en hem volgde. Haar handen hingen ondertussen losjes langs haar lichaam, immers was er geen reden toe om zich nu als een echte lady op te stellen. Hij vroeg of ze klaar was voor haar lessen en ze knikte bevestigend. “I am,” begon ze terwijl ze zijn blik eveneens over de wapens heen liet gaan, “and I’m also curious for what you’re planning on beginning with.” Nieuwsgierig keek ze zijn kant op, oprecht benieuwd wat hij voor haar in petto zou hebben deze avond. Tijdens hun eerdere ontmoeting had hij vast wel op kunnen maken dat ze niet goed om kon gaan met wapens, maar om straks voor zijn neus te falen was ergens toch wel pijnlijk. Ondanks dat ze zich met haar woorden steeds vaker wel kon redden, was dat met wapens alles behalve het geval.

Wat betreft monsters had het noorden zeker wel een aantal verschillende te bieden. Echter was het meeste haar tot nu toe bespaard gebleven, gezien ze de muren van haar stad niet vaak achter zich liet. Misschien was dat ook wel een reden waarom ze uitkeek naar de reis die ze zouden maken. Ze wilde de wereld zien, net zoals alle dingen die erin te vinden waren. Freyja was nieuwsgierig naar het lot van de persoon in kwestie. De man leek nog te leven, maar had nog steeds last van het gif wat toen der tijd in zijn systeem was gekomen. Een iets minder rooskleurige gedachte, maar ze wist het van zich af te zetten. Er zou haar vast niets gebeuren tijdens de reis, al was dat bijna naïef om te denken. Naïef was ze dan ook zeker.

Nadat ze nog de tijd had genomen om wat door de tuinen heen te struinen had ze haar eigen mensen weer opgezocht en kort wat gesprekjes gehouden. Zo was ze benaderd door één van haar kapiteins die haar had gevraagd wanneer hij de schepen weer klaar voor vertrek moest maken. Haar bezoek aan Archeon was in eerste instantie namelijk bedoeld geweest als een simpele ontmoeting met de koning van Valyria, waarna ze zou kijken wat er in het zuiden te halen viel en ze weer terug zou keren naar het hoge noorden. Tot de grote verbazing van haar kapitein had ze hem verteld voorlopig te wachten, gezien het niet zeker was wanneer ze het woestijnachtige landschap zouden verlaten. Ook had ze hem op het hart gedrukt de informatie voor nu voor zich te houden, waarna ze hem een fijne dag had toegewenst en verder gegaan was met wat dingetjes regelen. Waarschijnlijk zou ze haar adviseurs de volgende dag inlichten, wanneer ze zich goed had bedacht hoe ze het zou moeten brengen. Ook was ze nog niet uit over het feit of ze haar adviseurs wel of niet mee moest nemen. Immers zou het gezelschap dan nog groter zijn en om de één of andere reden wilde ze zich bewijzen. De kleding die haar later die dag was gebracht leek haar perfect te passen. In de simpele outfit had ze haar kamer verlaten, om vervolgens haar weg naar de trainingsvelden te vinden. Het duurde niet lang voordat ze zich naast de lange man had gepositioneerd en haar blauwe ogen op de avondlucht richtte. Met een kleine glimlach rond haar lippen, een overblijfsel van het compliment wat hij haar had gegeven, volgde ze hem naar het wapenrek. Het was haar niet ontgaan dat de glimlach van eerder weer plaats had gemaakt voor een wat norse blik. Echter stoorde het haar niet, alles behalve.

Freyja had haar ogen gericht op het wapenrek, terwijl zijn hand naar een zwaard leek te reiken, maar hij zich toch nog bedacht en zich weer tot haar keerde. Haar helderblauwe ogen richtte zich op terwijl ze hem afwachtend aankeek. Hij vertelde haar dat het beter was als ze haar eigen wapen zou kiezen, in plaats van dat hij dat zou doen. Ze moest zich inhouden om te zeggen dat ze niet zoals de meeste noordelingen was en knikte enkel. Kort keek ze hem na toen hij weer in beweging kwam, waarna ze zich iets beter voor het wapenrek zette en haar opties bekeek. “An axe is too heavy for me anyways..” mompelde ze, hard genoeg voor hem om te horen. De meeste wapens zagen er zwaar uit, behalve het zwaard die hij eerder had willen pakken. Freyja twijfelde voor een momentje, waarna ze haar arm strekte en het handvat beetnam. Voorzichtig deed ze een stap naar achter en bekeek het kleinere zwaard. Het metaal glinsterde in het zonlicht wat er nog was en kort kantelde ze het voorwerp, om te kunnen zien dat het best scherp was. Nadat ze het kort bekeken had draaide ze zich weer naar hem om. “I’ll try it with this one,” benadrukte ze haar keus terwijl ze het voorwerp lichtjes beet hield tussen haar slanke vingers.

Na alles wat ze deze ochtend te weten was gekomen moest ze toegeven dat ze enorm uitkeek naar de reis die komen zou. Ondanks de verhalen over de vele monsters waar hun paden mee konden kruisen was ze nieuwsgierig wat Navarre haar nog meer te bieden had. De mededeling van de reis zou waarschijnlijk niet goed vallen bij sommige van haar eigen mensen, zeker als ze hen zou melden dat ze geen hele delegatie mee wilde nemen. Het was iets wat ze zelf moest doen, met de eventuele hulp van de koning in wiens stad ze nu te gast was. Er was tijdens hun ontmoeting geen fout woord gesproken en hun gemeenschappelijke interesse had het ijs gebroken, in elk geval voor de roodharige lady. Ze kon niet in het hoofd van de koning kijken en ondanks dat ze graag zou willen weten wat zich daar voor ronddwalende gedachten in bevonden was dat geen optie. Freyja had niet het idee gekregen dat hij verveeld was geweest van haar gezelschap en dat was ergens wel een opluchting. Ze zou niet ontkennen dat ze gespannen was geweest toen ze de troonzaal in was gebracht. In elk geval was het fijn om met iemand onder vier ogen te kunnen spreken die haar positie begreep, die dezelfde druk op zijn schouders dagelijks voelde en haar adviezen uit zijn eigen omgeving kon geven. Het was een nieuwe kijk in vergelijking met wat haar eigen adviseurs van bepaalde zaken zouden vinden. Er was iets aan de man wat haar intrigeerde. Misschien was het zijn intonatie, zijn houding in het algemeen of zijn woordkeuze. Freyja kon dan ook niet anders dan constant denken aan hun tweede ontmoeting deze dag, die bij zonsondergang plaats zou vinden op de trainingsvelden van het paleis. Tijdens de reis naar Archeon had ze de prachtige zon ook al een aantal keer onder zien gaan. Het was bijzonder om deze in de zee te zien zakken. Het was niet alleen haar eerste reis buiten Falkreath geweest, maar ook voor het eerst dat ze zich zo lang op zee had bevonden. Nog een ding waar haar vader haar altijd van uit de buurt had gehouden. Het had ergens wel geleken alsof hij zijn dochter zo zuiderlijk als mogelijk was op wilde voeden, net zoals haar moeder.

Freyja wist dat het belangrijk was dat ze zichzelf een beetje kon redden wanneer ze met hem mee zou reizen naar Navarre. De reis was niet zonder risico’s en daar was ze zich van bewust. De verhalen die hij haar die ochtend had verteld logen er namelijk niet om. Er was een kans dat ze monsters tegen zouden komen, dat hun paden zouden kruisen met slechte mensen. Het was niet handig om een zwakke schakel zoals zijzelf mee te nemen, dus dan was het enige wat ze konden doen haar iets minder zwak maken. Ze moest zichzelf kunnen beschermen als het erop aankwam, iets wat haar tot nu toe nog niet geweldig af was gegaan in het hoge noorden. Mensen hadden hun best gedaan, maar ze bleef vaak iets te onzeker over haar eigen skills. Echter was ze ook maar gewoon een mens en was je nooit te oud om te leren. Twijfelend had ze voor het korte zwaard gekozen waar zijn vingers eerder overheen waren gestreken. Ze had het gevoel gehad alsof ze voor de bijl had moeten kiezen, een typisch wapen waarmee de meeste noordelingen zich als een vis in het water mee voelde. Ze was zich er alleen ook van bewust dat ze waarschijnlijk zou gaan falen, wat voor wapen ze dan ook koos, en dat ze de bijl in de eerste plaats niet eens omhoog zou krijgen. Haar oog was door zijn beweging ook op het zwaard gevallen en kort bestudeerde ze het. Haar ogen gingen weer naar de koning toen deze zacht iets mompelde en zichzelf rechtzette. Er kwam wat meer druk op haar schouders te liggen toen hij zei dat ze misschien nog wel samen zouden kunnen oefenen, wanneer ze de basis door had dan. Voor nu zou de target haar tegenstandiger zijn. “Alright..” mompelde ze terwijl ze haar ogen kort op Larethian liet rusten, waarna ze weer terug op de target focuste. Bij de vraag keek ze lichtelijk verwonderd naar de target. Hoe zou ze het aan moeten pakken? Goede vraag. Haar hartslag versnelde iets toen ze de afwachtende blik zag, het was duidelijk dat ze niet goed wist wat ze moest zeggen. Een kleine frons verscheen op haar delicate gezicht waarna ze kort naar het zwaard blikte en het iets omhoog hield. “I’d try to..” bedenkelijk tilde ze het zwaard iets omhoog, “go for the neck.” Vluchtig schoten haar ogen naar Larethian, enigszins vragende om bevestiging. “And I don’t think I would be the one to actually start te fight, but wait until they come closer.” Het zwaard was immers best kort en vooral handig voor een tegenstander die dicht in haar buurt kwam.

Haar broers leken nooit zoveel geduld met haar te hebben als het op dit soort dingen aankwam. De verwachtingen waren altijd hoog en ze kreeg altijd het gevoel alsof ze keer op keer een teleurstelling was. Vervolgens kon ze hen makkelijk de schuld geven dat ze te veeleisend waren, terwijl ze wist dat het probleem in de werkelijkheid aan  haar lag. Ze was niet zo toegewijd aan het zwaaien met bijlen als sommige andere vrouwen in het hoge noorden. Het was in haar jeugd nooit zo naar voren gekomen en daardoor was de drang om daarin mee te gaan ook niet hoog. Echter was het besef wel gekomen dat de inwoners van haar stad een sterke leider aan het hoofd van de tafel wilde hebben. Haar vader was een sterke man geweest, ondanks dat hij zo zijn eigen opvattingen over bepaade zaken had gehad. Dat nam niet weg dat hij aan de zijde van zijn mensen had gevochten wanneer het nodig was geweest. Freyja zou zichzelf waarschijnlijk niet eens fatsoenlijk kunnen verdedigen als ze er ooit alleen voor zou staan. Desondanks had ze ingestemd met het idee dat hij haar het een en ander bij zou leren. Het was een aanbod wat ze af had kunnen slaan, al zou dat best ondankbaar overkomen. Toch was er geen haar op haar hoofd die deze optie had overwogen. Ze had de hoop dat hij haar wel iets bij kon brengen, iets wat aan de ene kant best naïef was gezien ze hem in principe niet kende. Maar wie weet wat de man wel voor haar kon betekenen. Misschien had hij wel het geduld wat ieder ander met haar niet had op weten te brengen. Het was iets waar ze deze avond achter zou komen en ze hoopte op het beste, ook omdat ze zichzelf niet compleet voor schut wilde zetten en dingen daarmee zou verpesten.

Nog wat onwennig had ze het korte zwaard in haar handen genomen en probeerde krampachtig een antwoord te verzinnen op de vraag die haar zojuist was gesteld. Zijn vragende blik legde onbewust nog wat meer druk op haar schouders en ze had het gevoel dat ze met een perfect geformuleerd antwoord moest komen, maar in haar hoofd bevonden zich alleen maar losse flodders van mogelijke ideeën in een soortgelijke situatie. Ze had geen idee hoe ze het aan zou moeten pakken met dit target, laat staan hoe ze een aanval zou moeten beginnen. Na haar woorden kon ze het dan ook niet laten om kort zijn ogen op te zoeken, vragende om enige vorm van bevestiging dat de woorden die ze uitsprak geen complete onzin waren. Met een bedenkelijke blik liet hij haar weten dat het wachten een slim plan was. Enige opluchting overviel haar waarna ze haar ogen weer op de target richtte. Toen hij zich voor haar neus plaatste liet ze het zwaard langzaam zakken, de punt naar de grond gericht, terwijl ze het losjes tussen haar slanke vingers beet hield. Haar blauwe ogen waren in die van Larethian gehaakt en ze nam gebruik van het moment om hem kort in zich op te nemen. De kleine details op zijn gezicht waren nu zichtbaar en kort dwaalden haar ogen af van de zijne, om vervolgens al weer snel terug te schieten naar die van hem. Ze wilde hem vragen wat ze dan zou moeten doen wanneer er een vampier tegenover haar stond, want volgens hem zou wachten daar geen optie bij zijn. De kans om haar mond te openen kreeg ze echter niet. Onbewust hield ze haar adem in toen zijn vingers plotseling langs haar rode lokken streken. De zachte aanraking had haar voor een moment in zijn greep, maar zo snel als het gebeurd was had hij de actie alweer afgeblazen en was de hand weer verdwenen. Haar ogen, die iets groter leken dan normaal, waren nog altijd op die van hem gericht. Freyja ademde lichtjes uit en liet haar ogen kort naar beneden schieten, naar het glinsterende puntje van het korte zwaard wat plotseling als lood in haar hand voelde.

Er werd weer wat meer afstand gecreëerd en ze zoog aardig wat lucht naar binnen terwijl ze zichzelf herpakte. Het was een redelijk apart moment geweest en ergens wist ze nog altijd niet zo goed wat er zojuist was gebeurd. Bij zijn woorden verstevigde ze de greep op het zwaard weer wat meer en richtte deze wat omhoog, haar ogen kort op het wapen gericht. In haar trainingen met haar broers had ze wel iets geleerd, namelijk dat haar voeten iets uit elkaar gepositioneerd moesten worden om meer grip te hebben op de ondergrond, zodat ze in elk geval niet makkelijk omver geblazen kon worden. Het zwaard hield ze iets te stevig vast, terwijl ze haar ogen op Larethian richtte, zichzelf klaarmakende voor eventuele correcties die hij haar zou geven op haar houding. “Something like this?” vroeg ze hem dan ook, wetende dat haar houding verre weg van perfect zou zijn, maar ze deed haar best. Het was moeilijk om zichzelf voor de geest te halen hoe ze anderen dit had zien doen. Misschien focustte ze zich daar dan ook wat teveel op in plaats van dat ze zich focustte op haar eigen houding.

Freyja was nieuwsgierig geweest naar wat hij haar nog meer te vertellen had over vampieren. In haar eigen stad was ze er al meerdere tegen het lijf gelopen, het leek alsof ze overal zaten. De ene was een plaaggeest geweest die het leuk had gevonden haar in een hoekje te drijven toen ze afgezonderd was van haar adviseur en de andere.. daar had ze eigenlijk weinig woorden voor. Het was een onderwerp wat ze in haar achterhoofd opsloeg, iets waar ze later nog op terug kon komen. Hij had haar immers al zoveel interessante verhalen over wezens en monsters verteld, dat hij daar vast ook wel het één en ander vanaf wist. Voor nu richtte ze haar onverdeelde aandacht weer op Larethian. Ze kon niet wachten tot hij haar mee zou nemen, haar zou laten zien wat er nog meer was in het land dan sneeuwvelden en zandvlaktes.

Onbewust had ze haar adem wat ingehouden toen hij opeens zo dicht bij haar had gestaan. De mensen die haar rode lokken op die manier hadden aangeraakt waren waarschijnlijk op twee handen te tellen. Zijn actie was uit het niets gekomen en het leek erop dat ook hij zich even moest herpakken. Haar helderblauwe ogen bleven op hem gericht terwijl ze elke kleine beweging volgde, om op te merken dat hij zijn eerdere houding weer terugvond nu er wat meer afstand gecreeërd was. Haar adem was zachtjes over haar lippen gerold terwijl ze het zwaard weer iets steviger in haar hand klemde. Vervolgens nam ze een positie aan, deels uit de trainingen die ze in Falkreath voor haar vertrek had gekregen en deels vanuit haar eigen gevoel. Afwachtend keek ze zijn kant weer op, ietwat gespannen omdat ze de druk voelde alles meteen goed te doen. Hij bleef immers een koning, de machtigste man in Fallen Skies en tevens iemand die wist hoe je een zwaard werkelijk moest gebruiken. Freyja daarintegen was een jonge vrouw uit het hoge noorden, was nog altijd wat onwennig in haar nieuwe positie en had geen idee hoe ze veel dingen voor elkaar moest krijgen omdat haar vader haar altijd weg had gehouden van de realiteit. Het was hoogtijd geweest dat ze de realiteit onder ogen kwam. Het leek alsof hij iedere spier van haar lichaam in zich opnam en ergens was ze bang voor het commentaar dat zou komen. Desondanks voelde ze zich ook weer op haar gemak bij hem, anders had ze het waarschijnlijk niet eens aangedurfd om dit alles te laten zien. Bijna. Nog altijd keek ze hem afwachtend aan, hopende dat er toch enige uitleg zou komen en dat hij niet verwachtte dat ze zelf de fout in haar houding zou vinden. Geboeid luisterde ze naar wat hij te zeggen had over het vechten. Volgens hem was het net een dans, een dans op leven en dood dan wel. Ze zou snel en slim kunnen zijn, iets wat haar beter in de oren klonk dan sterk, iets wat ze in het noorden vaak hoorde. Ze had de spierbundels nu eenmaal niet en de kans was klein dat ze die überhaupt ooit zou hebben. Freyja haalde diep adem en rechtte haar rug, om vervolgens haar armen wat hoger te houden. Ergens verwachtte ze dat hij de opdracht zou geven om de target aan te vallen, maar dat gebeurde niet. In plaats daarvan volgde haar blauwe ogen de hand die naar het handvat van zijn zwaard ging en deze uit de schede trok. Lichtelijk nerveus ontklemde haar vingers het handvat van het kortere zwaard nog iets steviger. Hij plaatste zich voor haar en kort bestudeerde haar ogen zijn wapen. Het was een mooi zwaard, zeker de goude decoraties maakte het compleet. De twee wapens glinsterden in het licht van de ondergaande zon, die steeds verder naar beneden leek te zakken. Een kleine glimlach speelde al snel weer rond haar lippen bij het horen van zijn woordgrap. “Of course not,” zei ze terwijl haar ogen kort gericht werden op de target, waarna ze weer terug schoven naar haar echte tegenstander voor deze avond. Terwijl hij iets dichterbij kwam dwaalden haar ogen wat naar beneden af. Ze nam de manier van staan in zich op, waarna ze zichzelf een klein beetje corrigeerde in haar eigen houding. Vervolgens vond ze zijn blauwe kijkers weer terug. “I suppose I’ll take my chances then.” Een zachte grinnik kwam uit haar keel terwijl ze hem enigszins geamuseerd aankeek, volledig vergetende dat ze zojuist nog gespannen was geweest voor eventuele kritiek. “But I can’t promise I won’t hurt you,” voegde ze er vervolgens nog aan toe. Het was niet serieus bedoeld, gezien ze niet verwachtte dat ze hem überhaupt pijn zou kunnen doen. Hij was een voormalig lid van de kingsguard, daar kon een beginneling als zijzelf echt niet tegenop. Misschien zouden het juist haar onhandige bewegingen zijn die hem wel konden verwonden, ze wist het niet. Wat ze wel wist dat ze hem geen pijn wilde doen, iets waar ze zich eigenlijk niet eens zorgen om zou moeten maken, maar het toch deed. “Your majesty,” zei ze nog waarna haar ogen kort naar zijn zwaard schoten. Ze wachtte nog een momentje, voor hem om een seintje te geven dat ze konden beginnen, waarna ze voor het eerst naar hem uithaalde. Haar beweging was alles behalve perfect, iet wat klungelig, vergat haar handen wat hoger te houden zoals hij eerder had gezegd en ze verbrak het oogcontact om de focus op zijn zwaard te leggen.