The lambs have become lions

Terwijl ze langzaam begonnen was aan het voedsel wat haar bord vulde werd haar wijnglas weer bijgevuld. Het was wonderbaarlijk hoe sommige mensen zo plotseling konden verschijnen en vervolgens weer volledig in rook op leken te gaan. In het noorden werd ze ook wel bediend, maar er waren zekere zaken die ze vaak gewoon zelf deed. Het hebben van bediendes was haar niet vreemd, gezien ze ermee was opgegroeid. Zo nu en dan gingen haar ogen naar de man tegenover haar, veel woorden konden niet gewisseld worden terwijl ze aten. Toen ze zijn stem hoorde legde ze haar vork neer en richtte ze haar blik weer wat op. “We have direwolves, and they also say quite some werewolves are roaming in the mountains.” Eventjes liet ze een stilte vallen om na te kunnen denken. “I’ve also heard there are giants in the north, but I’ve never seen one myself.” Eigenlijk dacht ze niet eens zo veel na over de magische wezens die hun thuis hadden in het noorden. Zeker de laatste soort die ze had genoemd niet. Nu ze er een beetje over nadacht kwamen er ook verhalen bij haar naar boven over draken. Er waren mensen die haar hadden verteld dat die majesteuze wezens ook ooit in het noorden hadden geleefd, maar dat ze nu allemaal vertrokken waren.  

Ze kon er niets aan doen dat zijn eerdere woorden in haar hoofd bleven spoken. Soms vroeg ze zich af of ze te naïef was geweest tijdens het maken van bepaalde beslissingen. Bijvoorbeeld toen ze haar halfbroer, Athelstan, had benoemd tot chief van haar vloot. Uiteindelijk bleef hij ook maar een mens en soms deden mensen onverklaarbare dingen. Dan waren er nog de vele mensen die altijd rondom haar hingen, zoals het selecte groepje adviseurs wat ze in de eerste maanden samen had gesteld. De meest belangrijke waren Naeberos, de elf die al jaren in dienst van de stad was, en Morton, die in haar gezin was opgegroeid en wie ze ook beschouwde als een broer. De gedachte dat één van hen haar ooit een mes in de rug zou steken wanneer ze even niet oplette was beangstigend. Echter zou dit ene moment er niet voor gaan zorgen dat ze haar hele huidige systeem meteen om zou gooien. Hoe kon de jonge vrouw immers weten dat ze haar vertrouwen in de verkeerde mensen gestopt zou hebben? Tot nu toe had niemand nog een foute zet gemaakt. Freyja had niet door dat ze iets in haar gedachten was weggezonken, maar haar aandacht werd getrokken door de korte zucht die van de man tegenover haar kwam. Het leek erop dat hij ook kort overspoeld was door zijn gedachten. Voor een moment hield ze haar blauwe ogen op hem gericht, waarna ze ook maar weer naar haar glas greep en er een slokje van nam.

Haar mondhoeken trokken lichtjes omhoog bij zijn vraag en daarbij werden haar eerdere zorgen weer weggedrukt. “Actually, I didn’t. This is the first time I left Falkreath.” Ze had er dan ook erg naar uitgekeken om deze reis te maken. “I guess that you have seen most of Fallen Skies already?” Hij was immers de koning. Uit zijn eerdere woorden kon ze in elk geval de conclusie trekken dat hij al eens eerder in Falkreath was geweest. De Lord van Isla de Juegas had haar ooit verteld dat ze zijn eiland maar eens moest bezoeken, al had hij haar al vrij snel weer verzekerd dat ze het maar beter niet kon doen. Het was geen gemakkelijke wereld voor vrouwen. De nieuwsgierigheid naar andere landen was nog altijd groot. Voornamelijk Rhoynar en Navarre waren plaatsen waar ze zichzelf nog wel zag komen in de toekomst, al had ze ook verhalen gehoord uit de twee andere landen die haar interesse hadden getrokken.

Freyja hoefde niet lang na te denken over zijn vraag. Vooral de direwolves en reuzen die in het noorden ronddwaalden waren haar bekend, al zou het haar niet verbazen als er nog wat monsters rondslopen. Haar ogen waren op de koning gericht terwijl deze zijn blik kort afwendde. De roodharige vrouw herinnerde zich nog hoe het de eerste keer was geweest toen ze oog in oog had gestaan met een direwolf. Ze was nog maar een klein meisje geweest toen haar broers haar hadden meegenomen buiten de muren. Iets wat bedoeld was om hun zusje de prachten van het noorden te laten zien was uitgelopen op een redelijke chaos. Ze kon zich nog herinneren hoe Onäm een wond in zijn bovenarm had opgelopen tijdens die ontmoeting. Haar aandacht ging weer naar de man toen deze verder ging met spreken. “I’d love to,” zei ze met een kleine glimlach terwijl ze een keer knikte. “But I have to say I’m not really looking forward on meeting a giant.”

Het glas balanceerde ze tussen haar vingers nadat ze er een zoveelste slok van had genomen. Ze moest Valyria nageven dat ze voortrekkelijke wijn hadden. Het spul wat ze in Falkreath dronk was normaal geïmporteerd uit Rhoynar, maar nu zou ze wel een kleine aantekening maken waar ze ook nog een aantal flessen vandaan wilde hebben. Niet dat Freyja nu zo vaak dronk dat ze al die flessen alleen naar binnen werkte, nee. Ze vond het fijn wanneer ze haar gasten verschillende dingen aan kon bieden, immers wist je maar nooit waar hun voorkeuren lagen en was een goed ontvangst al het halve werk. Freyja had niet geweten dat hij hiervoor een kingsguard was geweest, de reden waarom hij al zoveel van het land had gezien. Zo bleek maar weer dat er genoeg dingen waren waar ze nog geen weet van had. Blijkbaar bezocht hij Navarre redelijk vaak, waarna hij vertelde over de uitgestrekte lavendelvelden. Het was een beeld wat ze zich amper voor kon stellen, gezien zij de kou en de sneeuw gewend was. Toen ze aangekomen was in Archeon had ze met grote ogen gekeken naar alles wat haar onbekend was geweest en ook nu merkte ze dat haar ogen af en toe afdwaalde naar al het moois wat er te zien viel.

Geamuseerd trok ze haar wenkbrauw een beetje omhoog bij het aanbod wat hij haar vervolgens deed. Het kwam volledig uit het niets en ze had ook niet verwacht dat ze vandaag zo’n uitnodiging zou krijgen. Dat kwam deels omdat haar vader haar altijd binnen de veilige muren van Hillerod had gehouden, iets wat haar broers en adviseurs nu voort probeerden te zetten. Freyja was bijna nooit meer alleen en kon nergens gaan zonder een wakend paar ogen. Dat, in combinatie met haar nieuwe verantwoordelijkheden als stadhoudster, zorgde ervoor dat haar dagdromen over het zien van Fallen Skies plotseling veel dichter bij de realiteit lagen dan voor haar bezoek aan Valyria. Het bezoek aan Archeon en diens koninklijke familie was in eerste instantie gepland als een kort bezoek, waarna ze weer terug zou keren naar het noorden. Maar nu hij een deur voor haar opende die tot nu toe achter slot en grendel had gezeten voelde ze een bepaalde nieuwsgierigheid opborrelen. “That is a very interesting invitation you’re making, your majesty.” Haar mondhoeken waren omhoog gekropen terwijl ze haar wijn weer op de tafel plaatste en haar ogen kort over het eten liet gaan, waarna ze zich iets verzette in haar stoel en een druif losmaakte van een tros. Vervolgens leunde ze weer terug en hield het lichtjes tegen haar lippen. “Are you planning on visiting Navarre any time soon, then?” vroeg ze hem terwijl ze de druif naar binnen werkte en hem afwachtend aankeek. Ze zou het alles behalve erg vinden om de reis te maken. Zeker niet als het gezelschap goed was, iets wat ze tot nu toe wel vond van de man tegenover haar.

Van te voren was ze redelijk nerveus geweest voor deze ontmoeting. Het zou immers de eerste ontmoeting voor haar als Lady zijn buiten de veilige muren van haar eigen stad. Dit ook nog eens met de koning van Valyria, iets wat nog wat extra druk op haar schouders had gelegd. Maar nu ze hier eenmaal tegenover hem zat waren de spanningen als sneeuw voor de zon verdwenen en voelde ze zich zelfs op haar gemak. Het gesprek over draken had het ijs tussen de twee gebroken, het was meteen een onderwerp geweest waar ze beide in geïnteresseerd waren. Hij had dingen om te vertellen en Freyja nam alle informatie gretig van hem aan. Ze kon er ook weinig aan doen dat dit soort dingen haar aandacht snel prikkelden. Mythische wezens waren dan ook een onderwerp waar ze nooit genoeg verhalen over kon horen. De draken leken haar geweldige wezens, al was het waarschijnlijk maar voor een specifieke groep mensen weggelegd om in contact te komen met de majesteuze beesten.

Freyja stond ervoor open om hem de gevaren van het hoge noorden te laten zien, ondanks dat ze velen daarvan zelf nog niet getrotseerd had in haar leven. Enkel met de direwolves had ze oog in oog gestaan, misschien wel één van de meest angstaanjagende momenten die ze had meegemaakt. De uit de klauwen gegroeide wolven waren niet om mee te spotten. De ogen die recht door je ziel heen leken te boren, de tanden waarvan je wist dat ze met één simpele beweging een einde aan je leven konden maken en de poten die krachtig genoeg waren om elk bot in je lichaam te verbrijzelen. Bij de woorden van de koning knikte ze dan ook, waarna ze het wijnglas weer aan haar lippen zette. Het was een deal, eentje waarvoor hij wel eerst naar haar stad zou moeten komen om deze waar te maken. Iets wat alleen maar goed kon zijn.

Ze moest toegeven dat hij er goed in was om haar interesse vast te houden. Zowel de verhalen die hij haar wist te vertellen en de uitgebreidde beschrijvingen die hij gaf zorgde ervoor dat ze een eigen beeld kon schetsen. Niet alleen zijn manier van praten sprak haar aan, ze zou niet ontkennen dat de subtiele grijns die zo nu en dan rond zijn lippen speelde haar niet intrigeerde. Blijkbaar was hij van plan om binnenkort naar Navarre te reizen, als een verrassing, zoals hij het zelf noemde. Een zeer geïnteresseerde blik was in haar ogen te lezen terwijl hij sprak. Nog altijd leunde ze iets achterover, terwijl ze op de druif kauwde en deze doorslikte. Hij was van plan de koning van Navarre, Thriumph, een oude vriend van hem, te bezoeken. Voor een moment keek ze bedenkelijk naar de inhoud van haar glas, maar richtte haar hoofd al snel weer op toen ze zag dat hij zijn ogen op haar richtte. ”I think that I’ll have to stick around for a while.” Haar mondhoek trok lichtjes omhoog. “Then you can show me those lavender fields you were just talking about.” Freyja dacht er niet eens aan zijn voorstel af te wijzen. Waarschijnlijk zouden haar eigen mensen er niet zo blij mee zijn, maar het zou goed zijn om te kijken wat er in Navarre voor mogelijkheden lagen. “I’m already looking forward to it,” meldde ze hem, terwijl ze het glas opnieuw naar haar mond bracht. “How long will the journey be?”

Ergens vroeg Freyja zich wel af waarom hij er duidelijk zo open voor stond om een overeenkomst met haar te sluiten. Tot nu toe waren de meeste van haar ontmoetingen voor economische redenen geweest. Ze had een handelscontract met Isla de Juegas ondertekend toen diens Lord haar een aantal maanden geleden op was komen zoeken in haar koude stad. Al kon ze wel stellen dat die ontmoeting niet bepaald professioneel geweest was. Verder waren er nog genoeg andere belangrijke mensen geweest voor wie ze formulieren had moeten ondertekenen, zodat bepaalde zaken zwart op wit stonden. Het was dan ook geen geheim dat haar stad aardig welvarend was, iets wat ze te danken hadden aan de diamanten die ze uit de grond konden halen.

De koning bezegelde hun kleine deal met een aantal woorden en ze knikte bevestigend. Ze wist dat er genoeg wezens ronddwaalde in het hoge noorden, zeker in het gebied rondom haar stad, wat voor het grootste deel onbewoonbaar was. Hij leek echter een lichte fascinatie te hebben voor de mythische wezens. Ze vroeg zich af hoe het zou lopen wanneer ze deze deal waar zouden maken – iets wat vast en zeker nog in de verre toekomst lag.

Freyja was redelijk nieuwsgierig geworden naar de band die hij had met de koning van Navarre, gezien hij de ander zojuist had benoemd als een oude vriend. Ze kon er weinig aan doen dat haar vader haar altijd buiten de politieke zaken had gehouden, waardoor ze het minimale mee had gekregen van alles wat zich buiten de muren van Hillerod af had gespeeld. Het aanbod wat hij haar deed kwam haar eigenlijk wel goed uit. Er waren altijd al spanningen geweest tussen haar stad en die van de Jarl, dat was het eerste wat ze geleerd had sinds ze een stadhouder was geworden. Naast dat zijn zoon haar al eens een bezoekje had gebracht om te peilen hoe het haar afging en ze zijn oudste dochter ook had moeten ontmoeten – was er nog iets anders gebeurd waar ze liever niet over sprak. Die ene dag dat ze buiten de muren was geweest en ze aangevallen waren. Het was allemaal zo snel gegaan, maar ze was er zeker van geweest dat de ruiters van Skorravir waren. Zo snel als de gedachte omhoog was komen borrelen, had ze deze alweer weggedrukt.

“Seems like we are,” bevestigde ze zijn woorden terwijl ze haar glas weer op de tafel plaatste. Ze had niet verwacht dat ze zo’n deal uit haar eerste gesprek met de koning had kunnen halen. Haar aandacht was volledig gericht op de man tegenover haar terwijl deze vertelde over de uitgestrekte velden, de bergen en de bossen. Haar mondhoeken trokken omhoog terwijl ze kort zijn blik volgde. “The time of my life, now you’re really making me curious, your majesty.” De bloemen in Archeon waren prachtig, het was iets wat er in haar eigen land mistte. “Falkreath doesn’t has all those things, but there is a certain beauty in it as well.”

Drie tot vier dagen om het noorden van Navarre te bereiken. Eigenlijk kon ze niet geloven dat ze dit aan het bespreken was – zonder dat haar adviseurs ook maar iets in te brengen hadden. Voor een keer zou ze niet luisteren naar hun adviezen, ze niet eens de kans gevende om ook maar iets in te brengen tegen haar woorden. Misschien kreeg ze dan eindelijk de smaak van het regeren te pakken, al was het nog maar de vraag hoe verstandig haar keuze in de praktijk leek te zijn, iets wat ze zelf zou moeten ondervinden voordat ze erover kon oordelen. Terwijl hij het gebied beschreef waar ze doorheen zuden moeten reizen knikte ze lichtjes, terwijl ze haar ogen wat nadenkend op de tuinen richtte. Haar ogen vonden die van hem alweer snel, toen hij verder ging met praten. Het was logisch dat hij met een kleiner gezelschap zou willen reizen. Als je met meer mensen was, viel je meer op in het landschap en was de kans op vertraging groter. Er twinkelde iets in haar helderblauwe ogen bij de volgende woorden die hij uitsprak. “You can’t assure my safety?” vroeg ze dan ook terwijl ze licht geamuseerd wat met haar wenkbrauw trok. “Because if you don’t, I’ll have to bring some of them. I’d rather not, though.” Ze trok lichtjes met haar mondhoeken terwijl haar ogen weer iets afdwaalde. “Doing something on my own for once would be pleasant.” Haar ogen gingen traag terug naar de man, om hem vervolgens afwachtend aan te kijken.

Freyja kon er niets aan doen dat er een kleine glimlach rond haar lippen speelde. Ze richtte haar ogen kort op de bloemenvelden toen hij haar verzekerde dat ze binnenkort alles met eigen ogen zou kunnen zien. Het was vreemd hoe dingen in een vingerknip konden veranderen. Het ene moment had ze nog onder de begeleiding van haar kleine delegatie haar weg naar het paleis gezocht en nu zat ze tegenover de koning, plannen makende over een eventuele reis die ze gingen maken. De jonge vrouw was nog nooit in Navarre geweest en nu ze de positie van stadhoudster had was het tijd ook dat ze dit wel zou doen. “It indeed is, although.. not all is wilderness up in the north.” Ze trok lichtjes met haar mondhoeken terwijl ze hem weer aankeek. De diamantmijnen onder haar stad waren prachtig. Het was er sereen en stil, enkel in de tijden dat er mensen naar beneden afdaalden om ervoor te zorgen dat de stad voorzien was van genoeg rijkdommen om hun economie op gang te houden, dan waren er geluiden. Freyja was al meerdere keren naar de bron van haar luxe geweest, puur omdat ze interesse toonde in wat er onder en rondom haar stad te vinden was. De kleine diamant die in haar ketting verwerkt zat was één van het vele wat ze bezat. Freyja was rijk, al was het normaal in haar stad dat ze de rijkdommen niet echt lieten zien.

“I had some trainings in the north the past couple months, but I’m not the best.” Het had geen zin om te gaan liegen dat ze een meestres was met het zwaard of de beste van haar stad met pijl en boog. “My father always said it wasn’t necessary for me to learn how to fight, even though it goes completely against our traditions.” Ieder mens maakte fouten in diens leven en dit was er één van haar vader geweest. Het was ronduit dom geweest om zijn enige dochter niet te leren hoe ze zichzelf moest verdedigen, denkende dat haar broers er altijd voor haar zouden zijn. Niemand had verwacht dat Freyja aan het hoofd van de noorderlijke stad zou komen, maar nu dat toch werkelijkheid was geworden en ze aan haar moeder weinig meer had.. kon je wel zeggen dat het niet handig was geweest dat ze buiten zoveel zaken was gehouden. “Perhaps you know someone that can help me prepare for the travel, your majesty?” Voor een moment keek ze hem recht aan, waarna haar mondhoeken onschuldig omhoog trokken.


Hij leek verbaasd te zijn toen ze hem meldde dat ze ergens liever niet haar eigen mensen meebracht. Langzaam knikte ze, waarna ze een slokje uit het glas nam wat zich weer in haar hand bevond. “They would keep me safe, of course, but I don’t think they would agree with me joining you in the first place. I’m sure they all would love to see me back in my castle again.” Misschien was het niet eerlijk om op deze manier over haar adviseurs te spreken, maar het was een feit dat ze haar het grootste deel van de tijd in de gaten hielden. Dit moment was dan ook zeldzaam, waarop ze een conversatie met iemand kon hebben zonder dat er een derde paar oren bij aanwezig waren. Het voelde goed om eindelijk iets zelf te kunnen doen. De vrijheid van de reis sprak haar dan ook aan. “Never had that feeling before that everybody is getting so close on your skin that you can barely even breathe anymore?” vroeg ze hem vervolgens terwijl ze hem vragend aankeek. Misschien lag het aan haar, misschien lag het aan de rang die ze nu bekleedde.

Het was een kwestie van tijd geweest voordat haar drang om meer van de wereld te zien zo groot was dat ze deze niet langer meer kon bedwingen. De verhalen die haar soms verteld werden door de gasten die ze in Hillerød ontving konden niet tippen aan het daadwerkelijke aanzicht. Dat was het eerste wat ze hier in Archeon geleerd had. Men had haar wel vaker beschrijvingen gegeven van het immense paleis en de overvloed aan tuinen die zich daar omheen bevonden, maar toen ze in levende lijven de stad voor het eerst had gezien had diens schoonheid haar alsnog weten te verrassen. Het deed haar goed om te horen dat ze zijn interesse voor haar stad had gewekt. Er waren zeker dingen daar die hem zouden interesseren, ondanks dat het bijna compleet het tegenovergestelde zou zijn dan Archeon. Het noorden had toch een andere esthetiek dan Valyria, maar dat betekende niet dat het niets te bieden had. De wildernis had een bepaalde aantrekkingskracht. De sereniteit in haar stad werd door sommige als saai gezien, maar ook dat had weer haar charmes. Vanuit haar kasteel had ze een prachtig uitzicht op zowel de zee als het land. Wanneer er verse sneeuw was gevallen lag deze als een deken over de stad heen, terwijl lange ijspegels die aan de daken hangen het plaatje afmaakte. En dat was nog alles wat zich boven de grond bevond. “I’ll make sure you won’t be disappointed when you do.”

Freyja was niet trots op het feit dat ze zichzelf niet goed kon verdedigen. Haar vader had haar altijd weggestuurd wanneer hij bezig was om de jongens te trainen, om haar vervolgens ergens bij de handmaidens onder te laten brengen. Het was duidelijk geweest dat hij niet wilde dat zijn kleine meisje betrokken raakte bij dat soort zaken, iets onnatuurlijks voor een viking om te doen. Een aantal maanden geleden had Morton haar trainingen op zich genomen, maar er waren vlak voor haar vertrek wat spanningen geweest tussen de twee. Hij had haar recht in het gezicht verteld dat ze zwak was en dat was niet goed bij haar aangekomen. Ze wist dat zijn woorden niets meer dan de waarheid waren geweest, maar hij had ze niet op die manier hoeven te brengen. Hun trainingen hadden dan ook al een tijdje stilgelegen. Ze had verderingen gemaakt sinds ze waren begonnen, maar het was nog lang niet genoeg om zichzelf effectief te kunnen verdedigen, mocht dit echt een keer nodig zijn. Haar ogen gingen naar de man aan de andere kant van de tafel, die zichzelf ondertussen verzette en haar liet weten dat ze hem met die bekentenis had verrast. Ze keek hem bedenkelijk aan toen hij over de dochter van de Jarl begonnen was. Ja, ze wist wie hij daarmee bedoelde. “You have met Delaney Stækar?” vroeg ze hem dan ook. “It could be a difference in our cities, but I think my father just had his.. own visions on certain things. My brothers did learn how to fight.” Het leek zelfs alsof haar woorden iet wat bitter klonken bij de laatste zin die haar mond verliet. Het was vroeger nooit in haar hoofd opgekomen dat wat haar vader toen had besloten alles behalve gunstig voor haar zou zijn, iets wat ze zich des te meer realiseerde sinds ze was begonnen met trainen.

Natuurlijk zou ze aan Naeberos kunnen vragen of hij haar toch nog eens zou willen leren hoe hij zo vloeiend met zijn zwaard omging, maar ze was bang voor de afkeurende blikken van hen die haar al een langere tijd kende. Ze wilde haar eigen mensen haar zwakte niet laten zien. Niet dat het verstandig was om dat bij anderen te doen die het misschien tegen haar konden gebruiken. In het noorden zouden mensen zo het vertrouwen in hun lady verliezen als het bekend zou worden. Er lagen genoeg mensen op de loer die het wel zagen zitten om haar plaats in te nemen, waaronder ook de Jarl. Waarschijnlijk zou liever een ander, iemand die geen Skarsgård-bloed door zijn of haar aderen had stromen, op Freyja’s plaats zien. Een verbaasde frons verscheen op haar delicate gezicht toen hij voorstelde dat hij haar een aantal dingen zou leren. Haar mondhoek trok lichtjes omhoog, in een verbaasde glimlach die ze niet kon onderdrukken. “If you have the time, your majesty, I won’t mind at all.” Hun gesprek was zo prettig verlopen dat ze het wel zag zitten om een aantal dingen van hem te leren. Immers had hij eerder laten vallen dat hij ooit een kings guard was geweest, dus hij moest zeker wel goed zijn met het zwaard. “Thank you.” Het was fijn om te weten dat ze onder zijn bescherming stond zolang ze hier te gast was. Freyja kantelde haar hoofd lichtjes bij wat hij daarna nog te zeggen had. De waarschuwing die hij haar gaf was op zijn zachts gezegd vreemd te noemen. Nu was ze wel benieuwd wat onder zijn categorie van ‘strange’ viel, maar ze besloot het te laten voor wat het was. “Of course.” Een knikje van haar hoofd zette haar woorden nog wat bevestigende kracht bij, waarna ze met haar blauwe ogen de bewegingen van zijn hand wat volgde.

 
“It’s nothing against you, your grace, don’t get me wrong there. It’s more like they think little about me. After all my father never really involved me in his politics and such. He never expeced me to rule one day, neither do most of the men that advice me now.” De meeste waren adviseurs van haar vader geweest, net zoals Naeberos bijvoorbeeld. Rustig liet ze de wijn in haar glas rondkolken, haar ogen daarop gericht nadat ze hem een volgende vraag had gesteld. Een zachte zucht rolde over haar lippen terwijl ze knikte. Het was ergens wel geruststellend om te weten dat het niet aan haar lag, maar dat het iets was wat er nu eenmaal bijhoorde in deze positie. “Your sacrifice must even be bigger then mine. Of course I only rule a small city up there in the north, you an entire country that relies on you.” Iet wat moeilijk keek ze weer naar hem op, bijna verontschuldigend omdat ze had moeten weten dat een koning dat des te meer had. Het was fijn om in gesprek te zijn met iemand die haar leek te begrijpen. De druk op haar schouders was iets waar de meeste anderen in haar stad niets vanaf wisten. De meeste dachten dat ze de hele dag veilig binnen haar muren zat, maar er was zoveel meer aan het zijn van een stadhouder.

Freyja’s interesse was gewekt zodra hij was begonnen over de dochter van de Jarl. Ze had de dame in kwestie één keer eerder gezien, toen deze een kort bezoek aan Hillerod had gebracht. Het bezoekje van haar jongere broertje was haar meer bijgebleven. De manier waarop hij tegen haar had gesproken, een nonchalance vermengd met aardig wat arrogantie, had haar niet aangestaan. Noch de minachtende manier waarop hij op haar had neergekeken tijdens zijn bezoek. Het was alsof ze niets goed had kunnen doen of zeggen. Ívarr Stækar. Ze zou de naam helaas niet snel vergeten. Gelukkig had ze het joch daarna niet meer hoeven zien. Hij was dan misschien jong, jonger dan Freyja zelf, maar hij had een achternaam en de reputatie van zijn vader waar hij gebruik van kon maken. “What did you think of her?” Ze kon het niet laten om nieuwsgierig te zijn naar wat hij te zeggen had over de persoon die binnen een aantal jaar het stokje van haar vader zou overnemen en op de stoel van de Jarl zou komen te zitten. Stilletjes luisterde ze naar de woorden van de man, om ze vervolgens tot zich door te laten dringen terwijl ze zijn blik volgde. “Hmn..” zei ze instemmend, terwijl haar blauwe ogen gericht waren op de bediendes. Voor een moment waren ze niet meer alleen in de tuinen geweest. Het was opmerkelijk hoe sommige mensen ten tonele konden komen zonder dat je ze opmerkte. Een simpele knik met zijn hoofd en ze verdwenen weer, waarna ze weer alleen waren. “He made a mistake by not teaching me.”

Haar trainingen met Morton en Athelstan hadden nog niet het resultaat behaald wat beide mannen voor ogen hadden gehad. Ze waren van plan geweest om een echte viking van de roodharige vrouw te maken, om ervoor te zorgen dat ze zichzelf kon beschermen en om te laten zien dat ze het waard was om in de stoel van haar vader te mogen zitten. Het bleef een feit dat je jezelf als ruler altijd moest bewijzen. De inwoners van haar stad hadden haar in tijden van vrede geaccepteerd, immers had iedereen te eten en een dak boven hun hoofden. Het bleef de vraag wat ze zouden doen wanneer er onstuimigere periodes kwamen, of ze dan nog zo vol zouden zijn over hun prachtige lady. De kans was groot dat ze zouden roepen om iemand die hen het gevecht in kon leiden, niet om iemand die zich veilig binnen haar muren verscholen hield. Het zou niet veel moeite kosten om haar uit het kasteel te sleuren wanneer haar guards zich bij de meerderheid aansloten. De gedachten alleen al zorgde ervoor dat ze zich lichtelijk onpasselijk begon te voelen, ze wist wat er allemaal wel niet op het spel kon komen te staan als dit soort tijden zouden aanbreken. Nu er spanningen waren met de hoofdstad van Falkreath mocht ze geen enkel scenario onbekeken laten en dit was er eentje die zich al ontelbaar veel keren op haar netvlies had afgespeeld. Ze wist dat er een dag zou komen waarop ze haar huidige houding zou moeten inwisselen voor iets anders, voor iets wat meer op een viking leek. Alleen daarmee zou ze haar stad bij elkaar kunnen houden. Het leek een bijna onmogelijke taak, die ze daarom nog steeds voor zich uit wist te schuiven. Echter leek daar nu toch wel een einde aan te komen. Misschien hadden de trainingen van de koning meer effect op haar, misschien had hij een andere manier, een betere. Het leek erop dat hij het alles behalve erg vond om haar trainingen onder zijn hoedde te nemen, dat kon ze opmaken uit zijn woorden. “I don’t doubt it will, although I hope I won’t need it during our travel.” Ze had geen idee wat voor gevaren er konden schuilen in de landen van Valyria en Navarre, maar hoogstwaarschijnlijk had elke plaats wel zo zijn eigen dingen, net zoals de direwolves en reuzen in het noorden. Freyja had haar ogen op hem gericht en volgde de beweging die hij maakte, waarna er weer een hint van een glimlach te zien was en ze bevestigend knikte. “Guess it won’t be those pretty dresses I’ve been seeing all around the place here in Archeon?” vroeg ze met een kleine grijns waarna ze haar hoofd kort schudde. Nee, er zat geen praktisch nut om te trainen in zo’n kledingstuk. Haar woorden waren dan ook niet serieus bedoeld, iets wat wel hoorbaar was aan de toon en de glinstering in haar heldere ogen.

Ze knikte mee met zijn woorden toen hij opmerkte dat het misschien eens tijd werd dat ze zichzelf daar wat meer in zou betrekken. Het bezoek aan Archeon was een begin geweest.. en wat voor één. Misschien was het inderdaad tijd dat ze meer op haar eigen benen kwam te staan en minder op de schouders van alle mensen om zich heen leunde. De eerste paar maanden was het logisch geweest, maar nu ze steeds meer begon te wennen moest ze oppassen dat ze het niet als een gewoonte ging zien. Daarbij was ze zijn eerdere woorden niet vergeten, iedereen kon dingen onder haar neus en achter haar rug om doen. Er viel een kleine stilte na zijn woorden waarin Freyja liet bezinken wat hij zojuist had gezegd. Haar mond had zich geopend om iets te zeggen, maar met een kleine frons had ze deze toch weer gesloten en russte haar lippen nu dus weer op elkaar. Ze voelde hoe haar wenkbrauw iets omhoog trok en ze hem voor een moment een veelbetekenende blik toewierp, waarna ze haar ogen weer kort afwendde. “Perhaps you can teach me some of those ‘handy’ tricks in ruling and politics.” Vragend vonden haar ogen die van hem weer. Haar adviseurs probeerden het, maar de adviezen die een koning haar zou kunnen geven zouden stonden niet in verhouding met wat haar adviseurs wisten. Dezelfde adviseurs hadden haar afgeraden om naar Valyria af te reizen, maar Freyja was er ondertussen wel zeker van dat het geen fout was geweest. In tegenstelling juist.

Freyja verwachtte niet dat hij meteen open kaart zou spelen over zijn ontmoeting met Delaney. Immers was ze de dochter van de Jarl en was de kans groot dat zij binnen een paar jaar de leiding over het noorden overnam. Zelf zou ze ook voorzichtig zijn met de informatie die in dit gesprek besproken was. Ze zou niemand tot in diep detail vertellen waar ze over hadden gesproken en zou alleen de grote lijnen noemen die belangrijk waren voor haar adviseurs om rekening mee te houden. Dingen waar ze vroeg of laat toch wel achter zouden komen, zoals de reis naar Navarre die uit het niets gepland was. Zonder twijfel zouden ze tegenspraak leveren, erop staan dat ze haar zouden vergezellen en misschien zelfs in haar oor proberen te fluisteren dat het een domme zet was om op dit moment af te reizen naar een ander rijk. Ze zouden zeggen dat ze er nog niet klaar voor was, dat de reis naar Valyria genoeg was geweest voor nu om haar vervolgens zo snel mogelijk weer in het veilige kasteel te krijgen. Het was waar, de reis was een risico. Maar misschien werd het tijd dat ze uit haar comfortabele zone stapte en zich meer zou mengen in het politieke spel van Fallen Skies. Geïnteresseerd luisterde ze naar wat hij te zeggen had. Blijkbaar was zijn verzoek lichtelijk vreemd geweest en had de Jarl niet eens de moeite genomen om hem te ontvangen. Een kleine frons verscheen op haar gezicht, dat was toch wel een vreemd iets om te doen als ruler. “Only a fool would want to play games with them, indeed.” De meeste hadden het niet zo nauw op het sluiten van verdragen, hechtte minder waarde aan bepaalde beloftes. Ze waren ruig en zette het liefst hun bijlen in de dichtstbijzijnde persoon die hen niet aanstond. Haar vader was een viking geweest, vroeger. Echter had er in Hillerod altijd al een gematigde sfeer gehangen. Door de rijkdommen die ze bezaten waren ze vaker in contact met het zuiden, een manier waarop haar moeder uiteindelijk in het noorden was beland. Ze was niet van daar geweest. Haar moeder had haar roots in een heel ander deel van deze wereld liggen, maar toch had ze zich aan de zijde van een noorderling gewaagd. Ze had hem zachter gemaakt, minder moordlustig, meer neigende naar vrede. “Skorravir has never been known for it’s hospitality, I guess.” Wat dat betreft was Hillerod een compleet andere stad. De Skarsgårds hadden een andere instelling dan de Stækars, misschien wel hetgeen waarom de twee families altijd leken te botsen met elkaar. “But that you’ll have to decide for youself, your majesty.” Een kleine glimlach speelde weer rond haar lippen terwijl ze kort knikte. Het was iets wat hij moest ervaren, want vaak waren woorden niet genoeg om de werkelijkheid over te brengen.

Traag had ze haar hand uitgestoken naar de tafel, om daar een enkele druif los te maken van diens tros. Het kwam niet vaak voor dat ze een gesprek had wat haar aandacht zo lang vast leek te houden. Vaak was ze lichjes nerveus, bang om verkeerde dingen te zeggen en daarmee onbewust acties uit te lokken die konden leiden tot verschillende doemscenario’s. Bij de koning leek dit niet het geval. De spanning was van haar schouders afgegleden en ze was niet bang om hem bepaalde vragen te stellen. Freyja wist dat haar nieuwsgierigheid soms de overhand kon nemen, iets wat niet iedereen op prijs stelde. Hij leek er tot nu toe weinig problemen mee te hebben en vertelde haar het ene na het andere, zo ook nu weer. Over de opofferingen die gemaakt moesten worden door mensen in hun positie, over de fouten van anderen die ze moesten rechtzetten. Haar vader had genoeg fouten gemaakt, fouten waarvan zij de gevolgen nog zou gaan voelen. “What is the worst thing that could cross our paths there?” vroeg ze hem vervolgens. Ergens was ze wel benieuwd, immers had ze geen idee wat haar te wachten stond wanneer ze de reis eenmaal zouden maken. Maar dat ze hem zouden maken, stond al wel vast in haar hoofd. Ze kon het niet helpen dat een korte grinnik haar lippen verliet na zijn woorden. Freyja keek hem geamuseerd aan toen hij zichzelf vermakelijk weer wat achterover liet zakken. Het was maar goed dat haar huid toch al wat meer kleur had dan normaal, anders had hij misschien de kleine blos wel opgemerkt, iets wat hij nu misschien zelfs nog wel zou kunnen zien. Het glas wijn had ze weer naar haar lippen gebracht, terwijl ze hem met een grijns aankeek over de rand van het voorwerp. “I can’t help but think that I’ll should take that as a compliment,“ merkte ze op terwijl ze het glas kort aan haar lippen zette en er een kleine slok van nam. “It will probably look ridiculous if I would,” zei ze geamuseerd terwijl ze eveneens iets naar achter leunde. “Guess I’ll just have to put my faith in you and see what you have your servants bring me.” Dat laaste kon opgevat worden als een subtiele hint, maar misschien ook wel niet. Ze moest toegeven dat hij een zeer vermakelijk gezelschap was, in tegenstelling tot veel andere royals die dit soort gesprekken zakelijk en kort hielden omdat ze een agenda hadden om te moeten volgen.

Ze hoefde niet alles vandaag, op dit precieze moment, te weten. Daarom besloot ze om het te laten voor wat het was, gezien ze aardig nog wat tijd in zijn gezelschap zou doorbrengen. Er waren nog genoeg momenten om de serieuzere aspecten verder te bespreken, maar voor nu zou ze genieten van de wijn en het warme zonnetje. “So, when do you think you’ll have some time for those trainings?” Ze moest toegeven dat ze er lichtelijk naar uitkeek, al was de kans groot dat ze het straks misschien niet meer zo’n goed idee zou vinden, wanneer ze zou falen met de wapens, recht voor zijn neus. Ze hoopte ergens dan ook dat ze zichzelf niet te erg voor schut zou zetten.