A dynasty like nothing ever made

Hij gaf aan dat het masker wat hij droeg soms wel handig was, wat ervoor zorgde dat hij al snel weer een geïnteresseerde blik kreeg toegeworpen. ”Hmn, I know, yes.” Voordat ze haar hoofd onderwater liet zakken keek ze hem nog kort aan. ”But you didn’t use it at our meetings,” merkte ze op terwijl ze hem onderzoekend aankeek. Vervolgens liet ze haar hoofd naar achter zakken en voelde ze het water over haar gezicht heen spoelen. Toen ze weer bovenwater kwam rechtte ze haar rug en wreef ze de druppels van haar huid. “Neither did they told me that it was going to be so hard..” mompelde ze wat zachter terwijl ze haar ogen neersloeg en kort haar kaken op elkaar klemde. Niemand had haar überhaupt ooit verteld wat het allemaal in zou gaan houden toen ze de titel van Lady op haar schouders gelegd kreeg. Niemand had haar verteld hoe moeilijk en zwaar het zou worden, voornamelijk mentaal vroeg het veel van de jonge vrouw. Daarbij had niemand haar ooit geleerd hoe ze met bepaalde politieke zaken om moest gaan. Wat dat betrof was het een wonder dat ze haar stad nog altijd in haar bezit had, zeker met de spanningen die in Falkreath speelde. “And lonely, which is probably what makes it so hard,” merkte ze op terwijl haar blauwe ogen weer terug naar Larethian gingen. Ze haalde haar hand door haar doorweekte haren en streek deze wat naar achteren, genietende van de koelte die het water hen gaf.

Freyja trok lichtjes met haar mondhoeken bij het horen van zijn woorden. Hij had niet gedacht een masker bij haar nodig te hebben. Het was, als je er over nadacht, allemaal best vreemd gelopen. Gisterochtend had ze nog met een misselijkmakend gevoel in haar onderbuik in de troonzaal gestaan en nu zat ze hier, in het koele water van een oase met niemand minder dan Larethian als haar gezelschap. Het was alsof ze elkaar al jaren kende, want ze voelde zich net zo op haar gemak bij hem als andersom bleek te zijn. De eenzaamheid was misschien nog wel het ergste, iets waar de man mee in leek te stemmen. Bij zijn woorden knikte ze kort, om hem te laten zien dat ze precies hetgeen wat hij benoemde bedoelde. ”And you also know there are only a hand full of people that can ever understand the choices you make, and that most of them are weeks sailing or riding away from you.” Alleen de mensen die het leiden van een stad ondervonden zouden deze last begrijpen. ”And, in the end, we are the ones that lose their heads when wrong choices are made. Not them. They don’t have to worry about such things.” Haar blik dwaalde weer wat af naar het wateroppervlak, om daar haar eigen vage spiegelbeeld te zien.

Ondanks dat ze er beide mee hadden ingestemd dat het eenzaam zijn bij hen van toepassing was, voelde ze zich op dit moment alles behalve eenzaam. Ze voelde zich begrepen en gehoord, iets wat haar niet vaak overkwam. Haar adviseurs leken haar woorden negen van de tien keer met een korreltje zout te nemen, iets wat waarschijnlijk kwam omdat ze nog amper ervaring had in het besturen van een stad. ”Did you ever chopped someones head off?” vroeg ze hem vervolgens nieuwsgierig, al had ze wel haar vermoedens over het antwoord wat ze zou krijgen. Misschien was het niet het meest veel voorkomende onderwerp waar een lady hem naar zou vragen, maar Freyja had dan ook niet de interesses van een doorsnee lady. ”Indeed, too bad for them.” Voor een moment verzonk ze weer wat meer in gedachten, maar ze keek op toen ze hem plotseling weg zag zwemmen. Freyja bleef waar ze was, maar niet voor lang. Ze zette haar lichaam in beweging en nam een diepe hap adem, waarna ze zichzelf onderwater liet zakken en een aantal meter achter hem aan dook, haar ogen voorzichtig openend om te zien wat er allemaal op de bodem van de heldere oase lag.

Ergens wilde ze hem vragen of hij het heft in eigen handen had genomen wanneer iemand een bedreiging voor de kroon vormde, maar ze besloot haar nieuwsgierigheid voor zichzelf te houden. Voor nu. Freyja keek toe hoe de afstand tussen hen in wat vergroot werd en besloot vervolgens nogmaals onderwater te duiken. Rustig bewoog ze haar armen en benen terwijl ze haar ogen op de bodem gericht hield, om vervolgens een schelp te vinden en deze met haar slanke vingers te omsluiten, waarna ze weer bovenwater kwam. Met haar vrije hand wreef ze in haar ogen, om te zien dat ze vlak bij Larethian weer opgedoken was. Hij leek vredig nu hij hier zo ronddobberde, zorgeloos. Freyja bewoog een aantal keer met haar benen zodat zij eveneens op haar rug kwam te drijven en hield de schelp vervolgens bestuderend boven haar hoofd, haar ogen iets samengeknepen tegen de zon.

Hij merkte op dat hij hier nog wel een aantal uur kon blijven drijven en Freyja kon het niet laten om kort te grijnzen. “If you wouldn’t have that wound on your side, we could’ve done so.” Het was een subtiele manier om hem te laten weten dat dat feest niet door zou gaan. Straks zouden ze het water uit moeten en daar zou hij genoegen mee moeten nemen. Nog altijd had ze er weinig trek in om het op haar kerfstok te hebben de koning van Valyria indirect aan zijn einde te helpen. Daarbij, ze genoot teveel van zijn gezelschap om hem nu al kwijt te spelen. In haar ooghoek zag ze hoe hij zich weer recht zette en zijn blik op haar richtte. Zelf besloot de roodharige lady dat ze nog wel heel eventjes op haar rug kon blijven liggen. Haar ogen bestudeerde de schelp, die ze wat ronddraaide tussen haar vingers. Uiteindelijk draaide ze haar hoofd lichtjes bij om hem met een onschuldige glimlach aan te kunnen kijken. ”What?”

Het viel haar in elk geval mee dat hij niet zo koppig deed als de vorige avond, toen hij een aantal keer geprobeerd had om overeind te komen terwijl ze bezig was geweest met het hechten van zijn wond. Er waren genoeg mannen die het onzin vonden om naar de adviezen van een vrouw te luisteren, maar toch gaf hij haar op dit moment gelijk. En dat was maar beter ook, want ze had weinig zin om een discussie te moeten voeren op dit perfecte moment van rust. Haar ogen bestudeerden de schelp terwijl ze kalm op haar rug in het water dobberde. Vanuit haar ooghoek zag ze hoe hij zijn blik op haar had gevestigd, waardoor ze hem met een onschuldige glimlach vroeg wat er was. Niet dat ze het erg vond. “Share your thoughts,” zei ze terwijl haar ogen kort op hem gericht bleven, waarna deze afdwaalde naar de oever waar de paarden van de schaduw genoten. Freyja maakte een lichte beweging met haar hoofd in de richting van de kant, als teken dat ze terug moesten gaan. Het zou beter zijn voor zijn wond om niet al te lang in het water te blijven en ze had niet het idee dat haar huid het leuk ging vinden om nog langer in de brandende zon te zitten. Met een aantal rustige slagen begon ze dan ook terug naar het ondiepere water te zwemmen, de schelp nog altijd in haar hand.

Freyja had haar adem voor een moment ingehouden toen ze zag hoe zijn blauwe kijkers op haar gefocust waren, maar had besloten om zijn aandacht te trekken met één simpel woord. Ze kon echter niets anders dan glimlachen en besloot er niet verder op in te gaan, behalve dat ze hem vroeg om zijn gedachten met haar te delen. Ondertussen maakten ze hun weg naar de kant, in de richting waar hun rijdieren vredig in de schaduwen stonden en waar een aantal van hun kledingstukken over de zadels gedrappeerd lagen. Net toen ze voelde hoe haar voeten weer op de zandbodem kwamen en ze zich iets op wilde richtten uit het water voelde ze hoe zijn vingers zich om haar pols sloten. Haar wenkbrauwen gingen automatisch iets omhoog terwijl ze zich bijdraaide en vragend naar hem omhoog keek. De vingers van de hand waarvan hij de pols had beetgenomen rustte lichtjes tegen de huid van zijn arm aan. In stilte keek ze hem aan, niet wetende wat er aan de hand was en wat ze moest zeggen. Zijn woorden lieten haar nog altijd sprakeloos, maar haar ogen zochten voor geen moment een weg naar beneden. Al snel voelde ze hoe haar mondhoeken omhoog trokken in een zachte glimlach. ”The first?” Ze kon het bijna niet geloven dat hij deze plaats altijd voor zichzelf had gehouden en ergens vroeg ze zich af waarom hij haar wel mee had genomen. ”If a place this breathtaking is close to your heart, it must mean you have a very beautiful one.” De woorden kwamen zachtjes over haar lippen terwijl ze haar blauwe kijkers in die van hem gehaakt hield. Terwijl ze bezig was geweest met praten had ze haar vrije hand opgeheven en deze zachtjes op zijn borstkas gelegd, daar waar het hart zat, en voelde deze onder haar lichte aanraking kloppen.

Ze was inderdaad de eerste met wie hij deze plaats deeld en waarschijnlijk ook de enige. Hij had haar lichtelijk verbaasd, maar ze was niet al te lang uit het veld geslagen en voordat ze het wist rustte haar vingers op de plaats waar zijn hart klopte. Hij ontkende het echter. Daar was dan toch weer die terughoudendheid van hem waarmee hij haar steeds probeerde af te stoten. Zijn vingers rondom haar pols verdwenen en hij stapte bij haar vandaan. Traag liet ze haar hand weer in het water zakken, haar blauwe kijkers op zijn donkere ogen gefixeerd. Opnieuw leken zijn ogen een andere tint te hebben dan normaal, alsof er een duistere schaduw over hem heenviel. Freyja schudde lichtjes haar hoofd. ”I don’t believe that,” kwam er nogal standvastig uit terwijl ze hem aankeek. ”Nobody is born with a black heart, yðar hátign.” Ze zou het niet geloven, nee, ze zou zijn woorden simpelweg niet accepteren als de waarheid. Niemand werd slecht geboren. Misschien was het iets waar hij zelf in was gaan geloven, maar dat was niet haar manier van dingen zien. ”So please, don’t say such things.” Met een zachte zucht zette ze haar lichaam weer in beweging, naar waar het water nog wat ondieper was. Ze was nog voor even in het water blijven zitten, maar kwam dan toch overeind op het punt waar het water tot haar heupen stond, om haar lichaam vervolgens een kwartslag om te draaien, zodat ze kon zien of hij haar nog wel volgde. Immers moest hij ook het water uit, voor zijn eigen bestwil.