Re: Black masks and gasoline

ma feb 12, 2018 9:14 pm

De littekens waren haar niet ontgaan. Nooit kon ze haar ogen afwenden voor de diepe aftekeningen op zijn gespierde huid. Sommige had hij verhalen over verteld. Anderen had hij afgewezen als zijnde dat hij niet meer wist waar ze vandaan kwamen. Maar een brak nog elke dag haar hart als ze hem zag. Het litteken dat hij was opgelopen in de cruciale momenten dat zij de troon had overgenomen van haar vader. Op een nog altijd te gruwelijke manier.

Maar er had geen andere optie mogelijk geweest. Die dag had Lareth haar ook voor de laatste keer verlaten. Was met schaamte teruggekomen waarop Dacos hem vervolgens of gedwongen of gesmeekt had haar nooit meer te verlaten. Ze wist niet meer precies welke van de twee het was geweest. wellicht een mix van allebei. Maar het had gewerkt. Hij was bij haar gebleven. Hij was de andere helft van haar ziel geworden en ergens wist Dacos het wel zeker. Zou hij ooit sterven, zou haar hart de eenzaamheid neit aankunnen. Hij was haar zwakte. Haar ondergang maar ook haar herreizing. Samen met hem zou ze geheel Fallen Skies aankunnen als het zich tegen hen zou keren. Maar zonder hem zou ze vallen en verdedigingsloos ten onder raken.

Vanaf de eerste dag, tot hen laatste dag, zouden zij een zijn.

"Dii gein, dii nunon." (my one, my only) Fluisterde ze tegen zijn huid. terwijl ze haar vingers in de zijne liet verstrengelen en deze iets steviger vasthielt. Vos mii bo" (lets go)

Met die zachte woorden stapte ze naar voren en liep door de deur heen richting de grote ontvangsthal terwijl er een iet wat zenuwachtige glimlach rond haar lippen streelde. Ze was niet het type om zenuwachtig te worden van sociale evenementen, was niets anders gewend. Maar wetende dat hij dit speciaal voor haar had georganiseerd was genoeg om de tiener in haar bijna weer los te maken.

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

wo feb 14, 2018 8:18 pm

OH, THE BATTLE MAY BE BLOODY
BUT THAT KIND OF WORKS FOR ME

Zodra ze haar arm rond zijn arm had geslagen plaatste hij zijn vrije hand op die van haar. Het stel verliet hun eigen vertrek en baande hun weg door de gangen. Die opeens veel langer leken dan normaal. Zoals gewoonlijk werden ze vergezeld door de wachters die alles nauwlettend in de gaten hielden. Larethian had er persoonlijk voor gezorgd dat alles zo gladjes mogelijk zou verlopen en er geen ongenode gasten kwamen opdagen. Het laatste wat hij wilde was dat deze avond in het water zou lopen. Na een wandeling door de gangen die een eeuwigheid leek te duren kwamen ze aan bij de troonzaal die omgetoverd was als een balzaal. Beide bleven ze iets voor de deuropening staan terwijl de gasten hun focus op de entree legden. I present to you, King Larethian Akesh and Queen Dacosta Laendaerys De storm galmde nog iets na in de immense zaal. En zodra deze vrijwel helemaal afgestorven leek weergalmde een gejuich en applaus door de zaal. Dit was hun moment in de spotlight. Larethian begeleidt zijn koningin de zaal in en een tevreden glimlach verschijnt rond zijn lippen. De zaal was meer dan perfect aangekleed. Tot in elk detail was de uiterste zorg gelegd en hij hoopte dan ook dat Dacosta het zou kunnen waarderen.

Ze stappen het plateau waar de tronen op stonden op en draaiden zich naar de menigte. Larethian zorgde ervoor dat Dacosta op haar troon kon gaan zitten en nam vervolgens zelf plaats op zijn eigen troon. Vrijwel direct werd er wijn aangeboden die hij maar al te graag aannam. Hij was er nog steeds niet helemaal aan gewend om zo te worden bediend. En misschien zou het wel nooit wennen zelfs niet na al die jaren. Hij was opgevoed met bedienden en een goede behandeling, maar na het verlaten van de wereld van hof en manieren was hij vergeten hoe het was om met hen te zijn. Een koning van alle dingen. Zittend op die troon en met een kroon die hij nooit had gewild, maar zonder moeite ook had aangenomen. Niet alleen, door zijn daden als kings guard. Maar ook door zijn onvoorwaardelijke liefde voor Dacosta. Al twijfelde hij op sommige momenten of hij destijds wel de juiste keuze had gemaakt. Het rijk had hem echter nodig en hij zou zich niet voor eeuwig kunnen verstoppen.

Zodra hij het glas in zin handen gestopt kreeg knikte hij kort richting een aantal genodigden. Larethian hief zichzelf op vanuit zijn troon en zette een stap naar voren. Het glas heffend in een hand. Vrijwel direct stopte de muziek met spelen en draaiden de gasten zich naar hem om. I thank you all for coming to Archeon this night. Zijn blik ging van de gasten naar zijn vrouw en hij hief het glas nogmaals op richting haar waarna hij zich terugdraaide. But tonight this night is not about us. But about my wife. So, I would like to dedicate this feast to my beautiful Queen Nadat zijn laatste woorden gesproken waren draaide hij zijn lichaam nogmaals weg van de menigte richting zijn prachtige vrouw.

Dacosta | outfit |NOTES

zo apr 01, 2018 10:30 pm

Het was allemaal zo ritmisch standaard en voorspelbaar dat ze deze gangen bijna met haar ogen dicht kon uitplannen. Geboren en getogen in het paleis had Dacosta bijna niets anders meegemaakt dan de eeuwige ballen en diners met gasten van wie ze de naam nooit langer dan enkele minuten kon onthouden. Ooit, in een ver verleden had ze zichelf beloofd om al deze dingen af te schaffen. Ze wou een koningin zijn voor haar mensen, niet voor de status en de drank. Maar nadat ze haar troon verkregen had waren deze gedachten als sneeuw voor de zon verdwenen.

Ze had simpelweg geen tijd gehad om nog over zoiets nutteloos na te denken. Er waren belangrijkere dingen geweest die gedaan moesten worden. Plannen die voorrang hadden op het afschaffen van het enige wat mensen tevreden hielt. Nee, ze had de harde waarheid wel geleerd. Deze feesten waren er met een rede en die rede had ze maar moeten accepteren omdat het anders simpelweg haar kop zou kunnen kosten.

Maar, Larethians aanwezigheid maakte dit soort gelegenheden wel beter en met een warme glimlach nam ze plaats op haar troon. De stof voelde vertrouwd onder haar vingers terwijl ze haar nagels over het zijde liet glijden. Jaren voor haar bestaan hadden hier grootste koningen en koninginnen op gezeten. Hun land beheerst met niets anders dan brute kracht en angst van hun mensen. In een zekere zin had die angst ook wel liefde opgedwongen. Maar dat leek nu allemaal ver verleden tijd. Het werdt hoog tijd dat zij haar standpunt opnieuw duidelijk zou maken. De Laendaerys bloedlijn was niet voor niets aan de macht gekomen.

De stem van Larethian schrok haar bijna op van de diepe gedachtes die door haar hoofd spookte en met een glimlach bracht de vrouw zichzelf ook omhoog en nam zijn hand aan waar ze een zachte kus op drukte. Voor nu moesten haar plannen en toekomstdromen maar even wachten. Vannacht was een nacht die Lareth zo georganiseerd en geplanned had alleen voor haar. Ze kon dit niet verpesten met haar egoistische gedachten.

"My love, my king. You have gone above and beyond this time." Sprak ze zacht zodat alleen hij het zou horen terwijl ze hem recht aankeek. "What did the gods think I did to deserve you."

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

zo apr 15, 2018 12:41 am

OH, THE BATTLE MAY BE BLOODY
BUT THAT KIND OF WORKS FOR ME

De ruimte werd langzamerhand steeds drukker en de honderden kaarsen die ze zaal sierden gaven de ruimte een adembenemende uitstraling. Iedere centimeter van de zaal die je af ging met je ogen was verlicht met diverse kaarsen, van groot tot klein en dik tot dun. De lichte flikkeringen die afstaken tegen de gouden drakenbeelden maakten het haast tot een levend geheeld, alsof de standbeelden iedere hun eigen leven leiden en hun eigen verhaal vertelden. De ruimte was sowieso al geweldig om eens doorheen te struinen. Van de inmens hoge muren die de troonzaal omlijsten tot de meest kleine details en graveringen in de troon. Overal was aan gedacht. Over elk detail en over elke schroef die geplaatst was.

Zodra het gezelschap zich eenmaal in de ruimte geplaatst had en op de troon was neergestreken begon Larethian met zijn korte, maar duidelijke speech. Deze avond ging niet over de gasten, niet over het rijk en zeker niet over hem. Vandaag zou hij zijn prachtige vrouw in het felle maanlicht zetten. Zijn vrouw, de prachtige verschijning met de ravenzwarte lokken die zijn hart nog steeds wist te raken. Hoe koud, kil en afstandelijk hij tegen anderen kon doen. Zo liefhebben en warm was hij tegen haar. Zij was het enige wezen op deze aarde dat hem kon temmen en hij de enige die het vuur en de eeuwige vlammen in hem keer op keer weer aanwakkerde. Hij wist dat ze de laatste weken met bepaalde gevoelens in haar lichaam inn de knoop zat. Wat het precies was waar ze mee zat wist hij niet goed te verwoorden, maar hij kon in ieder geval merken dat er iets gaande was. Nadat zijn laatste woorden door de troonzaal galmden stond ook Dacosta op, nam zijn hand aan en drukte een zachte kus op de achterkant van zijn hand.

Met een licht warm gevoel in zijn lichaam niet wetende of het van de drank kwam of de gevoelens die hij voelde maakte hij een einde aan zijn woorden en liet zijn blik weer over Dacosta strijken om uiteindelijk bij haar blauwe kijkers te blijven hangen. Het waren haar intens blauwe ogen geweest, die de blauwste manen in hun irissen weerspiegelden; ze bleven hem constant achtervolgen, hielden zijn hersencellen in hun macht. Haar prachtige, blauwe ogen. waarin hij zou kunnen blijven verdrinken als een heftige storm op zee die ten einde kwam en de heldere lucht weer deed verschijnen. De zijne vonden geen rust totdat hij ze opnieuw gevonden had en erin verdronken raakte. You deserve so much more, my queen. zijn woorden waren niet veel meer dan een fluistering waarna hij de gasten opdroeg zichzelf weer te ‘vermaken’. Larethian had zijn lichaam inmiddels weer richting Dacosta gedraaid en drukte een vluchtige kus op de palm van haar hand. Would you do me the honour? sprak hij kort terwijl zijn blauwe kijkers richting de balzaal gingen. Wellicht dat een korte dans haar gedachtes weg konden zetten van de realiteit. Hij moest toegeven dat hij er ook wel naar hunkerde om zijn vrouw dichtbij hem te hebben. Het was té lang geleden.

Dacosta | outfit |NOTES

zo apr 15, 2018 7:30 pm

Hij had zoveel werk gedaan. Meer dan iemand ooit over zou hebben voor haar, voor zo'n simpel gebaar. Het was bijna ontroerend om echt te realiseren en bracht een glimlach tot haar lippen.

Haar leven lang was ze gewaarschuwd voor iedereen die haar zou misbruiken. Haar kracht en magie voor zichzelf zou willen gebruiken en niets om haar zou geven behalve de mogelijkheid tot meer kracht. Hoe fout ze allemaal gezeten hadden toen ze neerkeken op haar beslissing om met Larethian te trouwen. Hij was haar altijd trouw gebleven. Had nooit een foute gedachte in zijn hoofd gehaald wegens haar krachten en had haar altijd gesteund. Zelfs nu. Met zo'n klein gebaar, wist hij haar weer compleet van de kaart te blazen.

Zijn intense staar richting haar liet een glimlach rond haar lippen kruipen. Wetende dat hij compleet in gedachten verzonken was terwijl ze haar hand zachtjes door zijn donkere haar haalde en omhoog kwam na zijn aanbod. Ze was geen ster in dansen. Natuurlijk, ze had de nodige lessen gehad en geen ziel zou vandaag de dag zeggen dat ze het niet kon. Maar dat betekende nog niet dat ze er nou zo geweldig van genoot.

Toch was een dans met Lareth beter dan wat dan ook om een avond mee door te brengen en ze knikte iet wat gretig op zijn aanbod terwijl ze warm glimlachte naar haar man. "Lead me my lord." Fluisterde ze zachtjes terwijl ze zijn hand beter aannam en haar hoofd hoog hief terwijl de stelletjes op de dansvloer de weg vrij maakte voor hen. Alles was voor hen. Alles was van hen. Er was geen ziel die anders kon denken als ze in het aanzicht van Dacosta en Larethian stonden. Er was geen twijfel mogelijk als je hen zag. En zo zag ze het het liefst. Zo was het al het vechten al haar leven lang waard. Hier was ze voor geboren en hier zou ze voor sterven.

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

wo apr 18, 2018 9:06 pm

OH, THE BATTLE MAY BE BLOODY
BUT THAT KIND OF WORKS FOR ME

Hij had het allemaal goed voor elkaar. De decoraties in de balzaal gaven de zaal een romantische maar duistere sfeer. Iets waar hij zijn adviseurs wellicht een compliment voor zou moeten geven. Mocht de avond zo lopen zoals hij in gedachten had. En dat was het ook. Tot nu dan. Alles leek gladjes te verlopen en er was nog geen vuiltje te zien die roet in het eten zou kunnen gooien. Dat was maar goed ook want hij was niet bepaald in de stemming om zijn feest te laten verzieken. Op dit moment was hij alleen in de stemming op zijn vrouw over de balzaal te lijden. Om iedere centimeter met haar af te struinen en zijn bewegingen door haar te laten volgen. Hij hield ervan om haar te lijden in zijn bewegingen en dat was ook zeker iets wat hij vanavond zou gaan doen. Normaal gesproken deden feesten hem niet zoveel. Maar met zijn vrouw aan zijn zeide kon hij er alleen maar het beste van maken. Zij was immers het geen waar zijn oog toch heel de avond op zou vallen. Zij en niemand anders.

Zodra ze dan ook instemde bij zijn aanzoek en haarzelf rechtgezet liet ze haar slanke hand door zijn donkere haar gaan en wist hij de controle over zijn gedachten weer de baas te worden. Ze wist precies hoe hij in elkaar zat en op welk moment hij haar nodig had. Nét was een van die momenten waarop hij haar dan ook nodig had. Dacosta nam zijn hand aan en hij sluiten de zijne dan ook direct met de juiste druk op haar hand. Een korte grijns sierde zijn lippen terwijl hij zijn vrouw aankeek en zichzelf toen van haar weg draaide. Zijn vrije hand liet hij rusten op zijn onderrug. De stellen die bezig waren met hun dans stonden vrijwel direct stil en maakten een opening om de koning en koningin door te laten. Met iedere pas die hij zette voelde hij zijn zelfverzekerdheid en trots ietsjes groeien en eenmaal aangekomen bij het midden van de zaal draait hij zijn lichaam richting Dacosta. De hand die zonet nog op zijn rug rustte had zijn weg naar voren gevonden en omsloot haar slanke taille. Zijn andere hand bewoog zich iets omhoog en met een tevreden blik keek hij haar in haar intens blauwe ogen. Hij ademt diep in en zodra de muziek begint te spelen begint ook hun dans.

Dacosta | outfit |NOTES

wo apr 18, 2018 11:35 pm

Er was niet genoeg tijd in de wereld om te kunnen doorbrengen met de man voor haar. Hij had haar beschermd. Helpen worden wie ze vandaag de dag was en ondanks alles. Ondanks elke tegenslag hadden ze samen een weg gevonden naar nieuwe kracht. Hij was haar kracht, haar rots in de branding en hoe wist ze niet. Maar hij zou haar nooit verlaten. Ze had hem om haar vinger weten te binden. Hielt hem aan haar zijde terwijl er zoveel beter te vinden was. Terwijl hij zoveel beter zou kunnnen vinden.

En het ging hem niet om een troon of macht. Dat wist ze maar al te goed. Hij had het eerst nieteens willen aannemen. Maar was geboren voor de kroon die rond zijn hoofd krulde. Veel over wie hij was voor hij naar Valyria was gekomen wist ze niet. Veel had ze nooit gevraagd. Het had een onbekende geweest waarvan ze wist dat hij zou vertellen als hij er op een dag klaar voor was. Tot dusverre wa die dag nooit gekomen. Maar wie weet was hij het simpelweg vergeten en leefde hij in de gedachte dat ze het al wist. Het maakte niet uit, niets maakte uit. Hij kon een monster zijn van haar part en alsnog zag ze het licht in hem. Zag ze de kracht en de waarheid die hij bezat in zijn lichaam. De warmte die hij deelde als hij naar haar glimlachte en de hoop die hij bij haar liet opborrelen als ze naast hem stond. Nooit had ze geloofd dat ze gelukkig zou sterven. Maar met hem aan haar zijde vertrouwde ze er in dat ze goed zou eindigen. Hoe wreed haar lot dan ook zou worden. Iedere dag met hem was haar fairytale ending.

De dans leek haar mee te nemen naar een andere tijd. Weg van de mensen die toekeken naar hen twee. Weg van de verplichtingen en de socialiteiten. Alleen hen twee bleven over op de wereld, een wereld gemaakt voor hen. "I believe." Fluisterde ze zachtjes op de bewegingen terwijl haar slanke armen rond zijn nek krulde en ze zichzelf iets ddichter naar hem toe bracht. "That I am incapable of loving you any more than I do in this moment my king." Warmte gleed door haar blauwe ogen. Verspreidde zich over de rest van haar gelaat in een brede maar zachte glimlach terwijl ze simpel op de maat meestapte. Alsof het zo gemakkelijk was als ademhalen. "For now and for the rest of my mortal life. I will never forget how intensly happy I am in this moment. With you here. With all of them watching us. Jealous of us. Let them watch. Let them prey on us. All will burn in the fury our love leaves behind in its trail. The world is ours my beloved and ours alone." Fluisterde ze bijna meezingend op de maat van de muziek terwijl haar ogen vastgeboord stonden in de zijne. De hitte van zijn lichaam door haar armen stromend, zijn handen brandend op diens plekken en voor een seconde dacht ze in vuur en vlam te staan. En wist zeker, als ze een firebender was geweest was dat ook zo. De mensen mochten van geluk spreken dat ze enkel draken kon beheersen, anders was dit feestje snel afgelopen.

Even when she's dethroned by hardship
she still wears the sun as a crown

wo mei 02, 2018 10:43 am

Black masks and gasoline - Pagina 2 Lareth1_by_ladyperfume-dc9tn49

Larethian Akesh
As their castles crumble slowly, We watch them fall
The crown slips from heads unworthy, As we gain control

Woorden waren niet genoeg om te beschrijven hoe zij iedere dag opnieuw het vuur in hem aanwakkerde. Iedere ochtend naast haar wakker worden voelde alsof hij in een storm was beland waar hij niet meer uit kon komen, geen storm die je kon verzwelgen tot in de diepte. Nee een storm die enige rust uitstraalde, waar hij rustig op voort kon drijven. En met iedere blik die ze op hem richtte voelde hij zijn voeten steeds verder wegzakken. Ze kende elkaar al zo lang en toch voelde iedere dag weer als iets nieuws. Met de donkerharige koningin aan zijn zijde voelde het alsof hij de hele wereld aan zou kunnen. En dat was ook zo. Ze hadden genoeg dingen doorstaan om aan de wereld te laten zien dat zij het ultieme koppel waren. Dat niets of niemand ooit boven hen zouden staan. En in dit moment net toen hun dans begon press hij zichzelf een gelukkig man. Simpelweg even genieten van het samenzijn met Dacosta. De sfeer die in de zaal hing droeg daar zeker een steentje aan bij.

Voor een kort moment in de tijd vervaagde de wereld om hen heen. Alleen hij en Dacosta deden er nog toe. Zijn hand liet hij kort van haar slanke taille af glijden en liet haar een sierlijke draai om haar eigen as maken terwijl zijn helblauwe ogen voor geen seconde van haar afweken. Tegen de tijd dat ze weer voor hem stond en hij haar gezicht weer kon zien liet hij zijn hand terugglijden naar de plaats waar hij deze op haar taille had laten rusten. Hij voelde iedere beweging die ze maakte onder hem en op zijn gelaat dat iets naar beneden was gekanteld stond een tevreden en plezierige grijns. Alsof alles en iedereen om hen heen er niet toe deze begeleide hij haar over de dansvloer, maar hij niet alleen. Ook zij wist stukke de leiding over te nemen in de dans. Iets wat hen tot het ultieme koppel maakten. Zij wist hem aan te vullen waar hij te kort leek te schieten en andersom was dit ook het geval. De manier waarop ze op elkaar waren ingespeeld na al die jaren was bizar te noemen.

En met de zachte fluistering van haar stem die alleen voor hem hoorbaar was werd hij weer teruggebracht naar de realiteit. Ze bracht haar lichaam iets dichter naar hem toe en haar slanke armen vonden zich een weg naar boven. Waar ze haar handen rond zijn nek krulde en de woorden die hem zo intens liet genieten uitsprak. Er ontstond een tevreden glimlach rond zijn lippen die allen voor haar bestemd zou zijn. Zijn blikveld kantelde hij iets terwijl zijn vrije hand een weg vond haar haar rug en daar zachtjes over de stof van de jurk leek te strelen. Voor een moment liet hij zijn blik over het gelaat van Dacosta glijden, genietend van de schoonheid en de woorden die ze hem bracht. Met ieder woord dat ze uitsprak liet het steken achter in zijn hart. You take my breath away every time you are in my presence. begon hij zijn reactie. Eerst met een subtiele glimlach, maar uiteindelijk wisten ook zijn ogen die zekere twinkeling weer te bezitten. You gave me everything without even asking anything back. zijn hoofd schudde lichtjes terwijl hij zachtjes uitblies en haar verder beide over de dansvloer. Look at what we gained. The country, the kingdom, our perfect daughters. Our love. met die laatste woorden die zijn lippen ontsnapte liet hij de hand die om haar middel ruste kort omhoog glijden en omsloot haar perfecte gezicht lichtjes. Terwijl hij zijn vingers kort over haar satijnzachte huis liet bewegen. Zijn ogen trokken over haar gelaat terwijl hij haar in zich op nam. Ieder centimeter van haar gezicht alsof ze slechts een vreemdeling voor hem was die iemand opnieuw leerde kennen. It is no secret that I crave for you everyday of my life. I cannot unlove you not even if you tried. Storm clouds may gather above our heads, And stars may collide and let this kingdom burn. But you must know that I love you until the end of time. En met die laatste zin kuste hij haar. Zonder waarschuwing, zonder toestemming. Zonder zelfs maar te besluiten het te doen, maar gewoon omdat hij niets anders had kunnen doen. Hij had de adem nodig die ze vasthield. Het was van hem en hij wilde het terug.

The crownless again shall be king