Hurt

Na alle gebeurtenissen van afgelopen tijd had ze zichzelf afgezonderd van de rest van de mensen die ze kende. Ze had geen behoefte gehad aan hun aanwezigheid en al helemaal niet aan hun zogenaamd goedbedoelde woorden. Enkel haar kleine huis en de dieren waar ze voor zorgde waren genoeg geweest om haar écht gelukkig te maken. De verandering in machtssysteem was vrij snel verlopen en was het enige wat ze had meegekregen. Het had tot op zekere hoogte vraagtekens bij haar naar boven gebracht. Ook al was ze tot op zekere hoogte blij dat haar geliefde oom nu van de troon gestoten was en nooit meer kans zou krijgen om een land te regeren toch baarde het haar zorgen of hij niet alsnog terug zou komen met een plan. Ze schud uiteindelijk haar gelaat wat heen en weer en drukt de doemscenario’s weg uit haar gedachten. Haar familie was haar zorg niet meer. En dat voelde als een zware last die van haar schouders was af gegleden. Eindelijk zou ze de rust krijgen die ze verdiende en was er niemand meer die haar keer op keer lastig zou vallen met familiezaken. Het was een soort rust geweest waar ze vanaf het eerste moment aan had moeten wennen.

Haar laatste ontmoeting met iemand uit het noorden was die van Athelstan geweest. Een niet bepaald vriendelijke ontmoeting die ze zichzelf nog maar al te goed kon herinneren. De man die niet veel ouder was dan zij had haar in de bossen zien struinen en gelukkig voor haar destijds, ‘gevonden’. Ze was op weg geweest naar Nordshal om daar haar vader te bezoeken, maar was geëindigd in Falkreath, dichtbij Hillerød om precies te zijn. Uiteindelijk had hij haar de stad in weten te loodsen en had ze de reis weer terug weten te maken. Dat ze de weg destijds terug had weten te vinden was nog een geluk geweest. Inmiddels was ze weer omweg terug naar de noordelijkste stad van Falkreath. Ze zou een bezoek brengen aan de stad, hopelijk bekenden tegen het lijf lopen en om een kort bezoek met de lady van de stad vragen. Wellicht Had de lady nog iets aan haar diensten, en ook Rhaella kon wel iets aan werk gebruiken. Ze moest iets doen om haar dieren en zichzelf te onderhouden en dit was op dit moment haar enige optie.

Ze had haar rode lokken weggestoken in de capuchon van haar cape die half over haar gelaat gedrapeerd was. De shire onder haar bewoog zich in een rustige stap door het koude landschap. Het was iets waar ze weer aan moest wennen, al heerste er in Navarre ook niet bepaald een warm klimaat.   Haar vingers zijn rond de teugels gevouwen die ze lichtjes tussen haar vingers bewoog. Het dier leek precies te weten waar hij heen moest, en had dan ook geen moeite om de weg te vinden. Onderweg was ze enkele vreemdelingen tegengekomen, maar geen had een bekend gezicht gedragen. Iets wat haar ergens niet verbaasde, maar toch had ze in Hillerød al aardig wat mensen weten te passeren. Kort verlaat een zucht haar lippen terwijl lichte wolkjes tussen haar lippen verlaten nogmaals weet ze haar rode kijkers de omgeving over te laten strijken. Op zekere momenten leek het landschap haast iets treurigs over zich te hebben. Het was heel anders dan de paarse velden die in Navarre overheersten. Welke ze hopelijk ook eens aan een onbekende zou kunnen laten zien. Ietwat afwezig blijft haar blik hangen bij een wat ineengekrompen karakter die zichzelf vanaf een afstand op een langzame manier voort leekte bewegen. Zelfs vanaf de paar meters afstand die er tussen zat kon ze zien dat er iets mis was. En waar haar nieuwsgierigheid weer eens de overhand nam besloot ze de teugels op te pakken en het dier de kant van de gestalte op te sturen. Die na een aantal passen toch wel iets bekends begon te krijgen. Het warrige donkere haar, het bekende gezicht. Voor een moment zet ze het paard stil en kantelde haar blik iets. Athelstan, is that you? haar stem was zwak, maar net hard genoeg om tot de man te geraken.