Close your eyes {EVENt}

Uren achtereen had de blondharige prinses heen en weer gelopen in haar vertrekken. Elke keer weer langs dat raam, het balkon dat uit keek op het water en zo ook de haven die aan het kasteel deed grenzen. Elke keer weer terug naar de deur, waar ze haar elegante lichaam zich om liet draaien om wederom naar de andere kant van haar kamer te lopen. Soms had de route zich veranderd, richting het balkon waar ze nog minder ruimte had om op en neer te ijzen. Het had Aria alleen maar meer zicht gegeven op de haven, iets wat niet in het voordeel deed werken van het geduld dat ze duidelijk niet had. ’s Nachts had de prinses geprobeerd om te slapen, haar vermoeide benen wat rust te geven na een dag aan lopen, maar het waren alleen maar mislukte pogingen geweest. Nee, er was weinig over van de normaal zo sterk staande Adriënna, niet sinds het nieuws van de royale artsen bij haar binnen was gekomen.

Het nieuws van de artsen had haar zwaar getroffen. Adriënna had de boel op orde gehouden in het kasteel, en had voor zichzelf voor het eerst een stil hoekje in een van de tuinen gevonden. Het had wat weken gekost om het allemaal op rails te krijgen, en toen dat eindelijk gelukt was vond ze dat ze wel wat tijd had verdiend om te ontspannen. Er was weinig ontspannen aan geweest, de blondharige prinses had misschien een half uur genoten van de zon voordat een van de royale artsen haar kant op was gesneld. ’M’lady, I have some pressing news about your sister.’ Had zijn stem serieus geklonken. Het had de wenkbrauw van Aria laten stijgen, helemaal nadat de blauwe ogen van haar de serieus uitziende arts wat langer hadden bekeken. ’What is it?’ Te ongeduldig was ze geweest voor het nieuws wat ze nooit had willen horen. ’Queen Dacosta has fallen ill. The doctors on board suspect she doesn't make it untill the end of the week. They’re rushing here home now, but I’m afraid there is nothing we can do. Het had haar mond letterlijk laten openvallen in ongeloof, niet meer luisterend naar wat de man precies te vertellen had na die drie zinnen. Ze had hem verteld dat het niet waar had kunnen zijn, had hem gesmeekt dat ze hem foute informatie hadden gegeven. Maar niets was minder waar geweest dan die eerste woorden.

Wanneer ze het schip dan ook in het gezichtsveld van haar blauwe ogen had zien verschijnen, had de prinses geen moment getwijfeld. Had haar bijna neurotische looproute doorbroken om bijna rennend naar de deur te gaan. Terwijl ze door het kasteel vloog schoot ze al een paar bedienden aan, die ze waarschuwde en commandeerde om een paard voor haar klaar te zetten. Lichtjes brandde de tranen achter haar oogkassen, maar ze drukte ze nog weg in het ongeloof dat dit daadwerkelijk gebeurde. Eenmaal beneden aangekomen greep ze het eerste paard wat klaargezet was om zich zo snel mogelijk richting de haven te krijgen. Meteen vloog er een zestal aan bewakers achter haar aan, zoals ze dat zo gewend was. Naar de haven galopperend, met niks meer op haar gedachte dan haar zo geliefde zus.

Eenmaal aangekomen sprong Aria van haar paard af, die ze daar achterliet. Zich niet interesserend of het paard wel of niet opgevangen zou worden, of zou blijven staan. Haar blik vastgeplakt aan het schip en het aanzicht van haar zus. Dat aanzicht wat haar adem liet stokken, het beeld klopte niet met hoe ze Dacosta kende. Zij was altijd degene geweest die ondersteund had moeten worden in haar jongere jaren, niet Dacosta. Haar zus was degene geweest die dat altijd had gedaan, haar had gemaakt tot de diegene die ze nu op dit moment was. Ademloos keek ze toe hoe ze maar nauwelijks op haar eigen benen kon staan, haar gezicht verscholen onder een sluier. Al deed haar lichaam al veel te veel verklappen. Zonder oog te hebben op de omgeving snelde ze richting haar zus die haar eerste stap zette, wankel in instabiel. Wat er toen gebeurde leek in slow motion te gaan, nog maar net op de kade keek Aria toe hoe ze door haar knieën zakte, en nog een arm uitstak. ’NO, DACOS..’ Schreeuwde de blondharige prinses uit, alsof het daadwerkelijke besef nu pas kwam. In een noodvaart voelde ze hoe al het bloed uit haar gezicht werd getrokken terwijl ze nog harder richting haar zus bewoog. De tranen leken zich niet meer te verschuilen achter haar oogkassen, al voelde ze amper hoe de tranen hun weg over haar wangen baanden. Be strong. Had de blonde vrouw altijd geleerd van Dacosta, woorden die ze na de vele herhalingen had vervloekt. Het schemerde even in haar hoofd, waarna ze het bovenlichaam van haar zus met een smak op de grond zag klappen.

Het was toen dat de prinses pas echt snelheid maakte om naar Dacosta te komen. Maar daar waren haar lijfwachten die het haar verboden, om zeer logische redenen. Al dacht Aria nu niet meer logisch na, voorbij dat punt begon ze langzaam maar zeker harder en harder te vechten. Slaand naar de lijfwachten die haar met alle macht tegen probeerde te houden. ’No no no no no,’ Snikte ze half schreeuwend uit, terwijl ze al haar momenten met haar zus weer terug voor zich zag. Zoveel jaar waren ze onafscheidelijk geweest, hun kindertijd samen doorgebracht. Door dik en dun, ruzie en gelach. Zelfs toen ze tot Queen benoemd was, was de band tussen hen nooit vervaagd. En nu, nu was het over, in een doffe klap. Ondanks dat ze dichterbij kwam, lieten haar lijfwachten haar Dacosta niet aanraken. ’Dacos,’ Er was amper nog een stem te horen door de tranen heen, een waas had zich voor haar ogen gesetteld, voor het eerst opkijkend. Recht in de ogen van Alysanne, een gebroken blik, voelend hoe langzaam maar zeker de kracht om te vechten deed wegebben.



And I'm sure of that.