Lil' help? (Open)

Haar smalle hand strekte zich uit naar de bekende rode vrucht, en pakte deze voorzichtig vast. Na zacht trekken kwam hij los. Hij was goed rijp. Haar ogen versmalden zich toen ze de vrucht inspecteerde. Hij leek in goeie staat te zijn, nergens gebroken, wat betekende dat het gif er nog volledig in zat. Ghada draaide zich om, waarbij ze de plant in de leren buidel die om haar middel geknoopt was liet zakken. Haar lichaamsgewicht werd voor een deel door haar arm ondersteund, die versierd werd door verschillende strepen en markeringen, gemaakt met gele okerverf. Op haar gezicht waren dezelfde soorten patronen te herkennen. Ze scande haar omgeving, wist wel beter dan nu rechtstreeks naar haar vertrek terug te gaan. Ze wist dat er altijd gevaar kon zijn. Ze sloot haar ogen om een dreiging te horen, maar kon niets opmerken. Op haar hoede bond ze haar pijlenbuidel, die ze voor het gemak afgedaan had, rond haar rug waarna ze haar boog hierlangs bevestigde, zodat het touw zich over haar borst bevond en het handvat op haar rug. De dolk die naast de buidel op haar heup hing, had haar lichaam nooit verlaten. Haar hand, die zich voorheen op een steen begeven had, klemde zich nu vast rondom een laaghangende tak, waarna ze zichzelf hieraan omhoog trok en hoger de boom in klom, om een uitkijkpunt te hebben zodat ze zichzelf goed oriënteren kon. Ze duwde haar ruwe haar naar achteren, waarna ze ene hand boven haar ogen plaatste om de zon te blokkeren, en met de ander duwde ze een aantal bladeren opzij. Aan haar rechterkant kon ze bergen zien, en wist dat na deze bergen het Valyriaanse gebied begon. Ze trok haar lip op in haat bij de gedachte van de godslastering van het heidense volk. Voor deze hoge bergen, zag ze het heilige Tiwanaku, waar Aztlan vlakbij was. Ze was ver afgedwaald. Kort tikte ze met de zijkant van haar met oker besmeurde hand op haar voorhoofd om haar onverstandigheid. Hierdoor ratelde de gouden kralen en gekleurde veren die hingen aan het reuzenotter-schedel dat zich op haar hoofd bevond. Ghada's aandacht werd echter getrokken door iets anders dan het zachte geluid waar ze zo aan gewend geraakt was. Onnatuurlijke bewegingen van bomen werden zichtbaar, en ze kantelde haar hoofd iets. In een vloeiende beweging pakte ze haar boog en een pijl, die ze snel in haar leren buidel stak. Toen ze hem eruit haalde, was het punt met rood sap besmeurd. De kleinste schram kon al verlammend zijn. Ze spande haar boog, en richtte deze op de plek waar ze de beweging enkele momenten geleden waargenomen had, zo'n tweehonderd meter verderop. Haar blik was uiterst geconcentreerd, en na een fractie van een seconde liet ze de pijl los. Een zacht geluid werd geproduceerd, en snel sloeg ze de boog terug om haar schouder heen en begon ze aan haar vlugge weg naar beneden. Toen ze de grond raakte, bewoog ze zich zo stil mogelijk richting de plek waar ze haar pijl naartoe geschoten had.

Outfit idee:

Ghada telde haar stappen. Ze had de afstand tussen haar en haar net afgeschoten pijl geschat op tweehonderd meter, maar het kon altijd minder zijn. Hierdoor liet ze haar tempo, die eerst half-rennend geweest was, afzwakken naar een langzame, bedachtzame pas. Haar ogen waren versmald terwijl ze haar omgeving goed in de gaten hield. Na een korte tijd zag ze de gele veer van haar pijl door de dichtbegroeide wildernis, en liet zichzelf nog verder zakken zodat ze nu op handen en voeten doorliep, strak aan de grond en onopvallend. Haar adem versnelde wat van de spanning. Ze kon enkel de veer zien, nog niet de pijlpunt zelf, en wist dus niet of ze haar doelwit geraakt had. Luid geroep deed haar doen schrikken, en ze bevroor in haar gesluip. Overduidelijk had ze het niet geraakt. Ze pakte haar dolk vanuit zijn schede, dompelde ook deze onder in de vrucht die nu open was gespleten in haar buidel, en klemde het hilt tussen haar tanden, om zich vervolgens weer te laten zakken in sluiphouding. Ze gluurde door de struiken heen, om te zien met wie ze te maken had. En man, die op rare manier met zijn armen omhoog stond. Ze kantelde vragend haar hoofd, waarna haar zwarte ogen naar zijn benen gleden, en ze zag dat hij vast zat. Dat verklaarde waarom hij zo opvallend bewogen had. Ze duwde de struiken waar ze zich achter verscholen had opzij, en stapte voorzichtig naar voren, nog steeds op handen en voeten, dolk tussen haar tanden geklemd. Ze zei niets, bleef op een redelijke afstand en wachtte voornamelijk af wat de ander doen zou.

Ze bleef onbewogen staan. Hield zijn bewegingen in de gaten. Ze had door dat hij naar zijn wapen gegrepen had en dat beviel haar niet, dan kon hij beter met zijn armen terug omhoog wijzen. Zijn uitdrukking stond haar niet aan, en ze fronste gevaarlijk toen hij grijnsde. De neiging om haar dolk richting zijn gezicht te gooien was groot, maar ze kon niet zien hoe stevig hij vast zat. De kans bestond dat hij los kon komen met veel kracht, en zijn wapen leek gevaarlijk, en bovenal groot. Een schreeuw van pijn kon ook roofdieren lokken. Dus hield ze zich in. Een aantal haren gleden van haar schouder af voor haar ogen, wat haar ergerde, maar ze bleef in haar exacte houding staan. Zijn eerste woorden gingen langs haar heen, maar bij de tweede liet ze een schampere lach horen. "Jij schrikt, ik niet," beet ze hem toe waarna ze naar de felgekleurde pijl wees, die maar op enkele centimeters van zijn hoofd verwijderd was. Ze kwam iets omhoog, al was ze nog steeds lichtjes door haar knieën gebogen, en liep wat dichter naar hem toe. Ze wees naar zijn wapen. "Geef." Het was een duidelijk voorstel. Wapens afstaan of dood.

Strak keek ze toe hoe hij het ding losmaakte. Het zat vast aan een soort band dat rond zijn middel geknoopt was. Ze reikte haar handen uit toen hij het uitstak, en liet zijn waarschuwing van zich afvallen. Ze pakte het grote ding beet, wat nog in zijn schede zat, en voelde dat hij inderdaad zwaar was. Ze liep er een stukje mee naar achteren waarna ze zichzelf op de grond liet zakken, en half op een grote steen ging zitten. Ze trok aan het hilt en het grote wapen kwam tevoorschijn uit zijn omhulsel. Het leek op haar dolk - die immers nog steeds tussen haar tanden zat, iets waar ze zich zelf al niet meer bewust van was - maar dan heel wat maten groter. Ze liet haar vinger over het gepolijste zwaard gaan. Ze kon haar weerspiegeling erin zien. Kort hief ze het op en keek ze naar haar gezicht. Ze was uiterst geconcentreerd op het zwaard, en kwam tot de conclusie dat het niet meer nut had dan haar eigen wapens, die kleiner waren en waarmee ze zich dus sneller voortbewegen kon. Ze legde het wapen naast zich neer, en richtte zich terug naar de man. "Geef me één reden waarom ik je zou losmaken. De natuur heeft balans. Soms maakt de mens de dier dood, soms de dier de mens." Nu had ze haar dolk wel uit haar mond gepakt, anders ging praten lastig.

Hij was als een klein kind. Rond stampend in gebieden die hij niet kende, zichzelf maar bovenal anderen in gevaar brengend. Ghada had een groot respect voor de natuur. Zijn excuses om niet dood te willen gaan, deden haar niet veel. Alles was op zijn plek voor een reden. Zij was niet degene die achter zijn kont aan zou lopen. "Geld, geld. Alles gaat om geld bij jullie." ze siste kort door haar tanden heen. Aan geld had ze niets. Ze zorgde voor haar eigen eten, maakte haar eigen kleren. Was handig genoeg om het in haar eentje op te lossen zonder de hulp van geld. Haar geel geverfde hand strekte zich plots uit naar de pijl die in de boom naast de man ingeslagen was, en trok deze eruit waarna ze deze in een vloeiende beweging terug in haar koker stopte. "Denkt dat hij alles voor elkaar krijgt met geld.. Niet gewend aan hard leven.." mompelde ze in zichzelf waarna ze haar dolk pakte en deze in een fractie van een seconde tegen diens keel aandrukte. Ze maakte oogcontact, klaar om hem van zijn leven te ontnemen, toen ze een brul haar stopte. Haar hoofd schoot overeind en met versmalde ogen keek ze om zich heen. Deze bleven haken op een gevlekte vacht, die zich tussen de bossen verschool. Langzaam liet ze haar mes zakken, en keek ze terug naar de man. "Vandaag is niet jouw dood," vertelde ze hem zacht, waarna ze door haar knieën zakte en de lianen die zijn benen ombonden doorsneed. Hierna kwam ze overeind, en duwde ze hem aan de kant met een geconcentreerde blik in haar donkere ogen. Zacht humde ze, en liet ze de scherpe kant van haar mes over haar duim heen gaan. Een sis verliet haar lippen, en ze drukte haar duim tegen de Wimba (boomsoort) aan, waarna ze haar hoofd ietsje kantelde. Yaxhá had tot haar gesproken. Deze boom wilde ze onthouden, wat de cirkels die ze maakte verklaarde. Haar hart klopte hard van enthousiasme.
- Zeg maar als je 't powerplay vindt dat ze het mes tegen zijn keel aandrukt etc, dan verander ik het c: