We are monsters

monsters

Eideard had weer een levering medicijnen nodig. Ze was het nodige gaan ophalen aan de grens van Nymmerwell en was onderweg naar Mother's heart ook nog gestopt aan de grens met Rhoynar. Meestal nam ze gewoon alternatieve routes waar ze het minste omhoog moet. De bergen in gaan om leveringen te doen was niet ideaal. Ze was met Nemesis alleen gekomen. Goed gevulde zadelzakken hingen achter haar zadel over de rug van het paard. Het was zo dat met kar het te lang zou duren en de leveringen waren niet zo groot. Samen met een rugzak had ze voldoende. Het was al zo lang geleden dat ze hier was geweest, ookal was het eigenlijk nog maar een jaar of twee terug dat ze hier langs gekomen om dokters raad te plegen. Maar niemand kon haar kleine meid genezen, niemand. Ze was er nog steeds zo van slag over. Zelfs als dokters wisten wat ze had gehad kon ze de kosten gewoon niet meer betalen na een tijdje. Zo was het einde van haar kind gekomen. In zekere zin kon je zeggen dat Marvelynn liever wilde dat zij het was geweest maar... Ze wist ook bar goed dat als zij was gestorven dat ook meteen het einde van Maggie zou zijn geweest.
Kalm begonnen ze aan de klim van de bergen. Ze leverde regelmatig aan de dokter in de hoofdstad van Vanaheim en kende wel wat mensen hier. Toch was het altijd wat om binnen te komen in de hoofdstad van die mensen. Manman wat een fuckers met hun geld ook. Daarom dat ze altijd een afspraak zette met de dokter buiten de muren van dat wrak dat ze een stad noemde. Ja man, ze moest er maar mee leven. Geweldig yes, fuck de hele kut wereld. God. Ze zuchtte even en reed verder het bergpad over. Het duurde nog een tijdje voordat ze eindelijk de muren van het dorp in zicht kreeg. Even liet ze haar schouders bewegen om ze los te maken, maar een diepe, zware zucht was al snel te horen. Ze had er geen zin om hem weer te zien. Niet na alles wat er was gebeurd.