Did nothing wrong

wo okt 18, 2017 7:16 pm

Hij had weinig interesse in de man die naast hem zat. Beide zaten ze er licht grommend, maar de lange jongen had duidelijk zijn hand tegen zijn kaak gedrukt. Zijn neus bloedde nog na van de slag die hij eerder had opgevangen die dag. De andere gast die naast hem zat had snijwonde langs zijn rechter bovenarm. Met een schuin oog probeerde de jongen met de tweekleurige ogen de ander te observeren, maar veel kreeg hij er niet van, in de plaats daarvan was het gewoon stil en zat hij hier. Hij haatte dit zo hard. HIj snoof dan ook even luid en stond plots op om naar een andere stoel te wandelen. Een vrouw had het vechten tussen hun tot een halt geroepen. Matthew stond wel bekend als een troublemaker, ondanks dat er velen waren in deze stad. Het was gewoon niet eerlijk. De man had tegen hem gelopen dus hij had hem gestoken, was dat niet logisch? HIj haatte het gewoon zo hard dat er altijd een discussie moest volgen. HIj snoof even en legde zijn hand even langs zijn neus om het bloed wat weg te wrijven. Hij zakte door zijn benen en ging simpel op de grond zitten. Zijn ogen strak gericht op de grond, alsof hij aan het zoeken was naar iets, een inbreng misschien. Nee, die kwam niet meteen, jammer. Grommend keek hij daarom ook terug op naar de man die hem keihard in het gezicht had geslaan met een vuist. De man gromde terug. De haat was te voelen in de kamer, het was gewoon wonderbaarlijk. Maar de mensen die de lange jongen konden wisten dat dit wel altijd gebeurde; er was wel altijd een iemand in de kamer die de zwartharige in hart en nieren haatte. Niet als in een passie, maar als in een religie. Hij was zelf te dom om zijn koppie te houden en zijn hooghartige denken hielp ook niet vaak. Daarom dat Matthew ook nooit zou denken dat hij fout zat. Want wat voor nonsens was dat hmn? Hij deed gewoon wat hij moest doen en als iemand hem erin stoorde was steken toch gewoon de beste optie?
Kalm keek hij schuin op toen de vrouw terug de kamer binnen kwam. Ze melde even dat ze Eideard was gaan halen. Oh man, dat was niet alleen zijn vader maar ook nog eens de enigste dokter van de stad. Oh well, wat had hij eigenlijk anders verwacht? Zoal zijn gezicht als de arm van de ander waren een beetje naar de knoppen momenteel. Zijn plannen waren niet zo goed doordacht hmn... Oh well...

-Eideard

vr okt 27, 2017 11:03 am

"En niet vergeten, je mag je arm niet belasten. De breuk zal over een week of zes genezen moeten zijn, maar daar moet je het wel de kans toe geven." De vrouw wiens gebroken arm nu gewikkeld was in een soort primitieve mitella knikte begrijpend en overhandigde Eideard een mooi stuk leder bij wijze van betaling. Dat was niet anders dan normaal; in Vanaheim deed men nu eenmaal aan ruilhandel en dokteren hoorde daar ook bij. Zelf zou Eideard waarschijnlijk niet veel aan het leer hebben, maar dat zou hij nog kunnen ruilen tegen nuttigere spullen. De vrouw verlaatte de ruimte en Eideard keek gelijk even in de wachtkamer om te zien of er nog patiënten waren, maar dat was niet het geval. Nog niet, tenminste. Om zich in de tussentijd enigszins nuttig bezig te houden, haalde hij een schone stofdoek uit een lade en begon hij met het afstoffen van een aantal medicijnflesjes. Het was niet zo dat er een hele laag vuil opzat, maar ze mochten er best wat meer presentabel uitzien. Eideard had net weer een flesje gepakt toen er een vrouw aanklopte en de ruimte binnenkwam. Ze deelde mee dat er een jongen en een man in de wachtkamer zaten die met elkaar op de vuist waren gegaan en dat ze allebei wel wat hulp konden gebruiken. "Zeg maar dat ik eraan kom," zei hij, waarop de vrouw terug naar de wachtkamer ging en de deur achter zich dichtdeed. Hij zette het flesje terug en legde de stofdoek weer op zijn plaats, waarna hij zich richting de wachtkamer begaf.

Hij deed de deur open en zag inderdaad een man zitten op één van de stoelen, en… Hij had het kunnen weten. De andere vechtersbaas zat wat verderop op de grond en was niemand minder dan één van zijn eigen zonen. Eideard keek even van Matthew naar de man en weer terug. Het was verre van de eerste keer dat de jongen ruzie had gezocht, maar Eideard had gehoopt dat vorige keer ook de laatste keer was. “Kom jij maar als eerste,” zei hij tegen de man die een snijwond had opgelopen. Hij wachtte even tot de patiënt was opgestaan en naar de behandelkamer was gegaan, waarna Eideard nog even in de deuropening bleef staan en Matthew aankeek. "Hier gaan we het nog over hebben, jongeman," zei hij streng, waarna hij de behandelkamer in ging en de deur achter zich dicht deed.

ma okt 30, 2017 12:14 am

"Dokter Breckinridge zal zal zo dadelijk komen," hij keek niet op. Hij moest niks weten van deze vrouw, dat gedrocht. HIj wilde haar echt slaan. Als in zijn vuist haar gezicht, prachtige match up zou dat zijn dus waarom maken ze dat even nieet real hmn? Hij zou het heerlijk vinden, verfrissend. De zoutige gedachten die door zijn hersenen draaiden zorgden ervoor day de ideeën met slechte insteken bij hem opkwamen. Hij had geen zin om nog meer in de problemen te komen maar zijn borrelende woede vertelde hem andere dingen. Het wilde uithalen, dingen kapot maken en gewoon wild gaan. Maar dat zou zijn vader niet fijn vinden. Hij zat al flink in de pinarie met dit, dus nog dieper de shit inzakken stond niet op zijn planning. De voetstappen hadden de aankomst van de dokter aangekondigd. Hij keek niet op, wilde zijn blik niet zien. “Kom jij maar als eerste,” klonk er, reactie kwam er ook van de andere man wat erop wees dat de zoon van de medische heer mocht blijven zitten op de grond. Hij hield een zacht gegrom in, het zou niet op zijn plaats zijn. Toch had hij zoveel willen doen maar er was zo weinig die nut had. Zijn emoties zorgden ervoor dat alles een nut leek te hebben, maar zijn gedachten gaven hem andere ingaven. Wat een bullshit ook. "Hier gaan we het nog over hebben, jongeman," ugh. Hij rolde met zijn ogen en murmelde die woorden even na, half verstaanbaar. Fucking hell het was maar vechten, iedereen vocht toch wel een keer. Blablablabla. Jaja, zeg maar dat dat niet kan dad, hij zou toch niet stoppen, nope.
Toen de man en zijn vader de kamer uit waren kwam de jongen langzaam overeind. De lange gast keek even op naar de deur die net gesloten was en een zware zucht kwam van zijn lippen af. Zijn neus deed inderdaad pijn ja en het feit dat een kaak licht gezwollen was en naar zijn oog opwelde maakte het ook niet beter maar de frustratie kwam van iets geheel anders. Hij wist niet wat hij hiermee aanmoest en het maakte hem echt woest. Boos grommend draaide hij zich dan ook naar het eerste het best, stoelen dus, en trapte er even keihard op. Het oude, houten ding begaf meteen aan de forse kracht van de lange man en ja, nu zat zijn voet dus door het zitvlak van een stoel. Boos begon hij het ding tegen een muur te stampen en erop te slaan. Hij was echt boos en niks wilde GAAN ZOALS HIJ WILDE DAT HET GING EN DEZE FUCKING STOEL ZAT AAN HEM VAST GVD KUTSTOELEN.

do dec 28, 2017 1:36 pm

My heart to joy at the same tone

And all I loved, I loved alone

Eideard negeerde het gemompel van Matthew en concentreerde zich voor nu op zijn andere patiënt, die al wat minder gespannen leek te zijn nu hij zich niet langer in de wachtkamer bevond. De snijwond in zijn rechterbovenarm bleek de enige verwonding te zijn die de man had opgelopen, maar Eideard had al gezien dat deze toch redelijk diep was en hechtingen nodig had. Ondanks dat was het behandelen van deze soort wond een routineklus en zou de patiënt niet al te veel tijd in de praktijk moeten besteden. Dat was maar goed ook, want kort nadat Eideard met de behandeling was begonnen hoorden beide mannen een enorm kabaal uit de wachtkamer komen. Iemand was als een laaiende tegen een muur aan het slaan. Zowel dokter als patiënt keken elkaar even aan met dezelfde veelbetekenende blik die duidelijk maakte dat ze allebei wisten wie daar zo tekeer aan het gaan was.

Zodra de wond behandeld was liet Eideard zijn patiënt via de achterdeur vertrekken. Hoe pijnlijk het namelijk ook was om toe te geven, de ander zou mogelijk niet heelhuids terug uit de wachtkamer zijn gekomen nu Matthew daar de boel op stelten aan het zetten was. Eideard ademde even diep in- en uit voordat hij de deur naar de wachtkamer open deed. Wat hij daar zag had hem eigenlijk niet meer mogen verbazen, maar toch stond hij even perplex te kijken naar wat die jongen had uitgespookt. Hij had het voor elkaar gekregen om met zijn been vast komen te zitten in het zitvlak van een stoel. Het was bijna komisch, maar Eideard vond het allesbehalve grappig. "Matthew," sprak hij hoofdschuddend toen hij van de eerste verbazing bekomen was. "Hou de stoelen toch heel. Raak je daar zelf weer uit?"

di jan 30, 2018 10:02 pm

Natuurlijk moest dit weer met hem gebeuren. Het was gewoon karma dit... ONgelofelijk gewoon. Kalm staarde hij naar zijn voet die dus vast zat in die kutstoel. Hij zei er weinig over. Zijn hoofd had genoeg vloekwoorden klaarzitten om de steol verbaal naar de grond te brengen. Het zou echter niet zo effectief zijn als hij dat zou doen naar een voorwerp. Hij zuchtte dan ook even, een geluid die niet echt vol zat met frustatie maar ook met haat, haat voor dit zitmiddel. Wat een idiote uitvinding ook. Waarom bestond dit, leven was enorm kut en dit was kut, nietwaar? Ugh.. Wat een struggle. Toen hij voetstappen hoorde keek hij even op. Zijn tweekleurige ogen even gericht op zijn vader voordat hij terug even naar de stoel staarde en even zijn keel schraapte. Hij kon de juiste woorden niet vinden om een defense op te gooien, het was te lastig om zichzelf te verdedigen in dit belachelijke scenario. Het was net alsof hij door iemand gewoon werd gedwongen om dit aan te gaan, alsof hij werd bestuurd door een een god met humor, slechte humor. Hij snoof dan ook even. Hij haatte, haatte het zo hard. "Matthew," hij keek even op maar maakte geen oogcontact. Even keek hij rond in de kamer... "Hou de stoelen toch heel. Raak je daar zelf weer uit?"
Stil staarde hij even naar zijn vader. de kamer was leeg, maar hij wist bar goed dat wat hij nou zou doen niet eens mocht volgens de staat. Hij haalde enkel zijn schouders, een 'hmpf' vulde zijn actie aan zoals elke tiener zoals hem het zou afmaken. Even sloot hij zijn ogen, waarna hij langzaam terug keek naar zijn voet die vastzat in de stoel... ja kijk hij moest gewoon... Even... Uhm... Hoe kon hij subtiel hiermee zijn... ja nee. Zijn blauwe oog gloeide even op in dezelfde kleur waarna smog en rook rond de stoel opsteeg. Blauwe vonken en licht vulde het wezen aan, waarna een grommende smogwolf op de stoel vloog en als een wild het begon aan te vallen... Niet echt effectief... Okay... HIj fronste even en tilde zijn hand op waardoor meer smog van zijn vingertoppen afgleed en het wezen begon te vervormen naarmate de rook hem bbegon te voeden. Het duurde maar even voordat een hert met een gigantische gewei was verschijnen en ietwat trots grijnsde de jonge knul even. Briesend schraapte het smogwezen met de gloeiende ogen zijn hoeven over de stenen vloer... Waarna het zijn aanval voorbereide en zichzelf uit de startblokken liet schieten. Met een knal kwam hij tegen de stoel aan, waardoor zoal het hert als de stoel in meerder stukken vielen. Het ene viel in stukken op de grond terwijl het ander opging in rook, om verder geen spoor meer van het bestaan ervan aan te geven. Even trilde Matthew... De shock voelende van zijn wezen... Ugh... hij was niet zeker geweest of zijn wezens wel sterk genoeg waren, blijkbaar niet... Want hij was verdwenen... Oh well... "Zie je wel, handig," mompelde hij tegen zichzelf waarna hij zijn schouders ophaalde en even een hand tegen zijn hoofd hield om zijn blauwe oog ietwat te bedekken. "Kan ik nu gaan...?" ugh

ma feb 05, 2018 10:45 am

My heart to joy at the same tone

And all I loved, I loved alone

Blijkbaar had Matthew ook niks te zeggen over de huidige situatie. Dat zou wel anders zijn wanneer Eideard het met hem zou hebben over de reden dat de jongen überhaupt in deze ruimte zat, maar eerst moest het probleem met de stoel maar eens opgelost worden. Zo konden ze nu eenmaal geen serieus gesprek houden. Eideard zuchtte onhoorbaar toen hij zag dat het blauwe oog van zijn zoon oplichtte en hij wendde even zijn blik af. De magie van de jongen was verboden en hij en Makana hadden Matthew zó duidelijk proberen te maken dat hij deze niet mocht gebruiken, maar tegenwoordig leek dat tevergeefs te zijn. Ondanks dat was Eideard nog steeds verantwoordelijk voor hem, dus ook dit was iets wat hij nog zou aankaarten. Zodra hij het krakende geluid van hout hoorde keek hij Matthew weer aan, waarbij hij nog net een schim in het niets zag verdwijnen. De stoel was gebroken en het gebruik van de magie was gestopt. "Laten we eerst maar eens kijken of je geen al te harde klappen hebt gehad," antwoordde hij zuchtend toen de jongen vroeg of hij weer mocht gaan. Dat er ook het één en ander was om over te praten vermeldde de dokter nog even niet. "Kom," zei hij, waarna hij terug de behandelkamer in liep, ervan uitgaande dat Matthew hem zou volgen.

wo feb 07, 2018 1:49 pm

Het was maar goed dat hij geen reactie kreeg van zijn vader op zijn magiegebruik. De ander wist vast wel dat ze het al vaak genoeg hadden aangebracht... En hij het gewoon niet wilde innemen. Vroeger had hij geluisterd, maar nu was dat een geheel ander verhaal. Hij was niet van plan om nu nog te luisteren aangezien het gewoon niet samen ging met zijn logica. Voor al die jaren dat hij had opgekeken naar zijn vader leek de tijd die was gekomen dat allemaal te compenseren; een stomme tiener met een te grote mond was hij nu. Had zijn vader ooit een ander kind gehad die zoals hem was? OF was hij de eerste? Het zou hem niks verbazen als hij de tweede of zelfs de derde was met hormonale puberproblemen, zijn ouders hadden namelijk genoeg kinderen onder hun hoede gehad... Maar Matthew had nooit de moeite genomen close te worden met een van hen. Altijd al had hij zich vast geklemd aan zijn ouders, soms zelfs ruzie zoekende als zijn siblings contact zochten. Nee, hij had het echt niet op hun gesteld. De lange jongen wist dan ook bar goed dat hij in een vijandige situatie zijn siblings zou aanvallen als dat hem bevoordeelde. Hij was niet zo weak minded zoals al die andere familiepersonen. Nee, lichamelijk was hij al zwak genoeg om te beseffen dat hij dit ook niet over zijn mentaliteit mocht laten vallen. Hij moest bewijzen dat hij meer waard was dan maar 'de zoon van de dokter'... Of iets in die trant. Maar kon hij dat wel? Was dat wel voor hem weg gelegd?
"Laten we eerst maar eens kijken of je geen al te harde klappen hebt gehad," klonk er van zijn vader af. De zwartharige kerel keek even naar de oude man, zijn tweekleurige ogen schoten even over zijn gelaat heen voordat hij terug keek naar het zielige, houten meubeltje dat nu in stukken lag. Zijn oog, dat nu dubbel zo dik en blauw zat, irriteerde hem meer en meer met de seconde... En hij wist niet hoe lang hij dat nog zou moeten trekken. Matthew irriteerde zich te snel aan dingen en liet zijn emoties vaak op een explosieve manier te werk gaan. Hij moest uiteraard leren zich in te houden, maar zijn stomme tienerhoofd wilde dat gewoon niet. "Kom," klonk er, waarna de man zijn behandelkamer in ging. Een lange en ietwat pver de top zucht kwam al snel van zijn lippen af, waarna hij even met zijn ogen rolde. Natuurlijk, hier kon hij niet onderuit. Langzaam kwam de jongen in beweging, om al snel in de behandelkamer te verschijnen. Koppig en een beetje boos bleef hij echter star rechtop staan, wetende dat de ander niks kon doen als hij zo bleef staan. HIj was immers langer dan zijn vader. Een iets dat hij tenminste kon. "Het is niks... kan ik gaan?" bromde hij, zijn vraag wederom herhalende. Natuurlijk wist hij dat Eideard zou beginnen over zijn gedrag, dat gebeurde namelijk wel vaker... En well, het was iets waar Matthew het helemaal niet over wilde hebben. Het interesseerde hem niet. HIj zou niet stoppen met het zijn van zichzelf...
En als zijn vader dat niet accepteerde dan zou hij wel verdwijnen uit dit huis.

wo feb 14, 2018 11:30 am

My heart to joy at the same tone

And all I loved, I loved alone

Zoals Eideard al had verwacht was Matthew hem naar de behandelkamer gevolgd. De jongen ging echter niet op de onderzoekstafel zitten, maar bleef staan waar hij stond, zich waarschijnlijk volledig bewust zijnde van het feit dat zijn vader zijn oog zo niet kon onderzoeken. Tja, het feit dat Matthew bijna een hoofd groter was dan Eideard bleef een apart iets. Geen van zijn ouders had een lengte die daar ook maar in de buurt kwam en het was nog maar de vraag of de jongen wel zou stoppen met groeien. De tijd zou dat uitwijzen en hopelijk zou de tijd ook wat van zijn enorme koppigheid wegnemen. Toen Matthew dan ook bromde dat er niks aan de hand was en weer vroeg of hij mocht gaan, schudde Eideard zijn hoofd. Hij wilde niet alleen eens een goed gesprek voeren met zijn zoon, maar dat gezwollen blauwe oog had ook aandacht nodig. Hij was en bleef nu eenmaal een dokter. Eideard keek de jongen weer aan en klopte even op de onderzoekstafel. "Ga even zitten," zei hij rustig, waarna hij zich omdraaide en één van de kastjes opende om daar alvast een kruik water en een paar doeken uit te halen.

Did nothing wrong

Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong

Re: Did nothing wrong