Whispers of the waves (open)

Hier stond ze dan, op het strand van een land waar ze zelf nog nooit geweest was. Haar schip lag een heel eind verder. Het was amper te zien, aangezien het bijna verdween achter de rotsen van de kust. Ze waren hier aangemeerd met een kleine roeiboot. Omdat ze besloten had om haar schip sterker te maken, hadden ze het over het algemeen rustig en gaf het hen ook de kans om vaker aan wal te gaan. Vandaag had ze besloten om hier aan land te komen, omdat het ernaar uit zag dat hier geen mensen waren. Het bos leek dan ook een perfecte plek om te jagen en om de mannen hun energie kwijt te laten spelen. Ondanks dat haar manschappen gehoorzaam waren en zeer goed wisten waar ze mee bezig waren, had het, als vanzelfsprekend, effect op hen om niet elke dag in confrontatie te gaan. Ze moesten iets om handen hebben en wat was dan beter dan op jacht te gaan. In haar vorig leven, toen ze onder de rijke cluster behoord, had ze een heel goed beeld gekregen over mannen en hun noden. Ze konden soms echt als kleine kinderen behandeld worden, zonder dat ze het natuurlijk zelf wisten. Penelope, beter gekend onder de zeelui als Fraser, was zelf bij het bootje gebleven. Het lag half op het strand. Ze kon zich bezig houden met het beoefenen van haar volgende vermomming. Zichzelf blind laten blijken voor andere, was nu te gemakkelijk voor haar en ze had een nieuwe uitdaging gevonden. Met haar vinger ging ze langs haar arm. Een grote open snee leek te verschijnen. Het was echter niet wat je dacht dat het was. Fraser had namelijk de kracht om dingen onzichtbaar te maken. Ze zorgde enkel voor een illusie. Ze maakte haar bovenhuid onzichtbaar, waardoor het leek dat ze een grot stuk vel mist. Het vergde heel wat concentratie, maar het lukte wel. Tot zover één 'snee'. Meerdere tegelijkertijd zo behouden, zou nog heel wat oefening vergen. Ze zat beschut in het bootje, dat een beetje schuin lag, waardoor ze niet doorhad dat er een heel eindje verder een vreemdeling zich op het strand had begeven.