I've come to burn your castle down

De blondine had haar nieuwsgierigheid ondertussen lichtelijk weten te wekken. Er waren maar weinig buitenstaanders die haar aandacht op deze manier wisten te trekken, laat staan dat ze een totaal onbekende zou helpen. Ze vroeg zich af waar Zoia vandaan kwam. De jonge vrouw liet maar weinig los over haar verleden, iets dat Arawn in die situatie ook niet zou doen. De stilte tussen hen was niet al te aangenaam. Arawn had ervaren dat gesprekken met onbekenden al snel de vorm aannamen van een kruisverhoor, iets wat ze absoluut niet fijn vond. Sommige dingen waren andermans zaken nou eenmaal niet. Meer dan namen waren in dit geval niet nodig. Eenmaal bij de jachthut aangekomen, tilden ze het massieve beest samen op de tafel in het midden van de hut. Klaar om bewerkt te worden. Sinds het Zoia’s eigen vangst was, was het aan haar om het dier ook te verwerken, al zou het zo ontzettend zonde zijn als het deze keer misging. Maar goed, dat was ook hoe je leerde.

Zonder pardon begon ze te vertellen hoe de taak gedaan moest worden. Het was voor haar een bijna dagelijks ritueel geworden en ze had al talloze anderen geleerd hoe je een dier moest villen en deze keer was voor haar niet heel anders. Vluchtig liet ze haar hand door de nachtzwarte vacht glijden. De huid van het dier was ondertussen al enigszins afgekoeld. Ze hadden echter nog tijd. Arawn hield Zoia het mes voor en ze pakte deze zonder te aarzelen aan. De andere vrouw was in ieder geval een enthousiaste leerlinge. Even keek de blondine naar het dode dier en stelde Arawn een vraag. “Start at the underbelly, then go upwards,” luidde haar instructies. “Her intestines might spill out, so be careful.” Een redelijk deel van haar leerlingen schrok nogal wanneer ze de eerste snee maakten, er kwam namelijk ineens heel wat naar buiten zetten. Met precisie en enige voorzichtigheid moest het echter wel lukken.