The devil in the details

Het was, zoals altijd, warm in Brightwater Keep. Cesare was hier twee dagen geleden aangekomen en had zich inmiddels al aan het weer kunnen aanpassen, al was hij er nog steeds niet erg gelukkig mee; hij was altijd iemand van koelere temperaturen en een stuk minder zon geweest. Hij had zich dan ook een rustig plekje in de buurt van de kliffen gezocht, zodat hij vol in de wind zat en op die manier wat verkoeling kon zoeken. Hij had zijn overjas niet eens aangetrokken toen hij die ochtend zijn kamer had verlaten, dus zat hij enkel in zijn shirt, dat licht wapperde in de wind.

Het enige nadeel was natuurlijk weer dat de wind niet alleen aan zijn haar en kleding zat, maar ook aan het stuk papier waarop hij aan het schetsen was. Met een geïrriteerde zucht vouwde hij het papier voor de zoveelse keer om en klemde het steviger tussen zijn hand en zijn knie. Het was niet bepaald een belangrijk meesterwerk, daar zocht hij zich wel een tafel voor, maar hij moest toch wat om zich bezig te houden terwijl hij op Asher wachtte. Het was niet de eerste keer dat hij een afspraak met de man had staan – hij had in het verleden al vaker kaarten en advies geleverd – maar het was wel de eerste keer dat hij er speciaal voor vanuit D’Auvignon was gekomen. Niet dat het echt een zware opgave was, afgezien van de reis; met de winter in aantocht was het rustig in zijn workshop, dus zijn assistent kon het prima alleen af.

Het enige probleem was dat hij er geen idee van had wanneer Asher precies zou moeten arriveren. Met zo’n grote afstand tussen hen was het moeilijk precies een datum en tijd af te spreken, dus het was uiteindelijk een globale schatting geworden. Dat betekende dat Cesare de afgelopen twee dagen al enkele uren op deze zelfde plek had doorgebracht – vol in het zicht, met uitzicht op de zee en het kasteel achter hem. Hij wierp een blik op de hemel. Nog een halfuurtje, misschien een uur, voor hij ervanuit kon gaan dat Asher ook vandaag nog niet zou arriveren. Hij richtte zijn aandacht terug op zijn schets van het kasteel. Zijn kaarten waren beter, maar hij was niet ontevreden over zijn prestatie. Hij kraste licht met zijn potlood over een rand om een schaduweffect toe te voegen.

Eens in de zoveel tijd wierp hij een blik op het pad dat naar zijn zitplaats leidde. Er passeerden wel enkele mensen, maar geen van allen had het postuur of de uitstraling van Asher, dus ging Cesare onverminderd door met zijn schets. Na enkele keren zag hij echter in de verte iemand naderen die hem opviel. Naarmate de man dichterbij kwam, herkende Cesare de fijnere gelaatstrekken van Asher. Met een opgeluchte zucht stopte hij zijn schets weg en kwam overeind, wat stof van zijn broek kloppend. Hij wachtte tot Asher binnen gehoorsafstand was en groette hem met een handgebaar. “I wasn't aware you'd become important enough to warrant me waiting for two days to be granted an audience," grapte hij met een geamuseerde glimlach. Ergens meende hij het wel; hij was nu eenmaal niet zo goed in stilletjes op één plek blijven zonder echt wat om handen te hebben. Hij was echter allang blij dat Asher er was, dus hield hij zijn toon luchtig.

&Asher M.

Waar Asher ook geweest was voor zijn terugkeer naar Rhoynar, het leek een lange reis te zijn geweest. Hij zag er uitgeput uit, alsof hij door de mangel was gehaald. Nou ja, weet ik hoe lang op zee doorbrengen moest wel zwaar zijn; Cesare had de bootreis van D’Auvignon naar Brightwater Keep al erg gevonden. Een week op een schip met weinig bewegingsruimte was zo’n beetje Cesare’s ergste nachtmerrie, maar Asher had hem in het verleden altijd goed behandeld, dus had hij het offer graag willen maken.

Asher’s verontschuldiging dat hij Cesare zo lang had laten wachten klonk oprecht, net als de opmerking over zijn vrouw, dus wuifde Cesare het weg. “No worries, I understand,” zei hij – wat half-gelogen was, aangezien Cesare er geen idee van had wat het was om verplichtingen naar je echtgenote en gezin toe te hebben. Ondanks zijn inspanningen was dat hem nog niet gegund. “It’s good to see you, too,” voegde hij er met een glimlach aan toe, wat helemaal geen leugen was; hij mocht Asher wel. (Al hielp het ook mee dat hij altijd goed betaalde. Cesare kende zichzelf goed genoeg om te weten dat hij niet zo vrijgevig was als er niet flink wat tegenover stond, hoe zeer hij iemand ook mocht.)

De wind was ondertussen wat meer opgestoken. Cesare – die zijn haar nooit vast deed, zelfs niet als zijn leven ervanaf hing – veegde geïrriteerd wat plukken uit zijn gezicht en stopte ze achter een oor, wat voor zo’n twee seconden werkte alvorens een nieuwe windvlaag zijn werk ongedaan maakte. “Perhaps we can move indoors?” stelde hij voor. “Then you can tell me what I can do for you.” Hij vond het alles behalve erg om uit de zon te gaan, ondanks de wind. Hij was er vrij zeker van dat hij tegen de avond rood in zijn gezicht zou zijn, met alle gevolgen van dien. Navarre had hem wat dat betreft verwend.

Tot Cesare’s opluchting stemde Asher al snel in met een change of venue, waardoor ze al redelijk snel op weg waren richting beschutting. Terwijl ze richting het centrum liepen, vroeg Asher hem naar zijn reis. Cesare’s gezicht vertrok in een grimas voor hij er erg in had. Op zich was er met de reis niets mis geweest; de kapitein van het schip dat hem meegevoerd had was een ervaren zeeman op de rivier in het binnenland en wist precies op welke momenten ze rustig konden passeren zonder lastig gevallen te worden door de draken van Valyria of andere wezens. Het bleef echter zo dat het een reis per schip was geweest, terwijl Cesare de voorkeur gaf aan een reis per paard. Dan had hij tenminste het gevoel alsof hij iets nuttigs deed. Daar zou Asher echter vast niet in geïnteresseerd in zijn, dus antwoordde Cesare met, “Nothing major. Just that it was very long.” Hij haalde met een geamuseerde glimlach één schouder op om te laten zien dat hij het wel overleefd had. Ook al was het een lange reis geweest.

Inmiddels waren ze aangekomen in het centrum van Brightwater Keep, dat levendig als altijd was. Er waren genoeg winkelkraampjes met koopmannen die luidkeels hun waren aanprezen, mensen die af en aan liepen met voorraden, zeemannen en piraten die hun kater nog niet helemaal te boven waren en hem probeerden te verdrinken in nog meer alcohol. Hier en daar liep een enkele vrouw die overduidelijk in het bordeel thuishoorde, gekleed in jurken met een diep decolleté en een korte roklengte. Cesare’s blik bleef maar voor een seconde of twee op zulke dames rusten alvorens hij hem ongemakkelijk afwendde. Hij was nooit echt een groot voorstander geweest van zoveel huid op display. Zulke dingen waren voor ’s nachts, achter gesloten deuren, niet voor overdag in een druk stadscentrum, waar iedereen je zomaar kon zien. Hij wist niet of hij ontzag moest hebben voor de durf van de courtisanes of juist afschuw, dat ze zo open en bloot met zichzelf te koop liepen.

Gelukkig kwam er al snel een pub in zicht. Cesare versnelde zijn pas zonder dat hij het zelf echt doorhad en glipte de pub in, waar hij rondkeek op zoek naar een tafel. Het was vrij rustig, gelukkig, waarschijnlijk vanwege het weer waar zo’n beetje iedere geboren Rhoynishman van leek te genieten, dus koos Cesare een tafel ongeveer halverwege de ruimte. Met een dankbare zucht zonk hij neer op een van de stoelen en strekte zijn benen uit terwijl hij een hand door zijn haar haalde in de hoop het wat te temmen; hij had het gevoel dat het alle kanten op stond vanwege de wind daarbuiten. Toen hij zich eenmaal weer redelijk presenteerbaar voelde, keek hij naar Asher. “So,” begon hij, “what can I do for you?” Hij was vrij nieuwsgierig; Asher had hem nog nooit een opdracht gegeven die niet een interessante uitdaging was.

Zelfs in de jaren voordat hij zijn shop alleen runde, had Cesare al velen plekken bezocht om zijn cartografie te oefenen. Hoe meer hij gezien had, zo had zijn vader bedacht, hoe makkelijk het was om een kaart te maken. Destijds had Cesare het vermoeden gehad dat het meer een excuus was zodat Primus hem de stad uit kon krijgen, maar het had hem wel degelijk geholpen. Nu hij er eenmaal alleen voorstond, met uitzondering van zijn assistent, ging hij er niet zomaar meer op uit; zijn assistent was capabel genoeg, maar Cesare runde zijn zaken op een specifieke manier, dus wilde hij liever niet te lang en te vaak van de winkel weg zijn. Hij ging er eigenlijk alleen nog maar op uit wanneer klanten hem om een specifieke kaart vroegen. Hij was door de jaren heen echter wel zo’n beetje in elk gedeelte van het land wel geweest. Sommige delen vond hij aangenamer dan andere – hij vermeed het grootste gedeelte van Nymmerwell nog steeds, als het even kon – maar in principe had hij op weinig bestemmingen echt iets tegen.

Skørravir was, ondanks de naderende winter, niet de ergste plek waar Asher hem naartoe gestuurd kon hebben. Cesare was er al eens eerder geweest, maar het was jaren geleden geweest, toen hij pas bij zijn vader in de leer was gegaan, en hij wist als geen ander hoe snel een stad kon veranderen. Daarbij, Cesare mocht een goed visueel geheugen hebben, maar de jaren sinds zijn laatste bezoek aan Skørravir hadden toch de nodige details laten vervagen. Een nieuw bezoek was geen overbodige luxe. “Consider it done,” knikte hij. Hij griste in zijn tas voor een vel papier en een potlood en maakte wat snelle notities. “You’ll be approaching by sea, I assume?” Welke route Asher ook zou nemen, zou ook de route zijn die Cesare zou nemen en documenteren. Het was vrij nutteloos om dingen op de kaart te zetten die Asher niet nodig zou hebben. “And how much of the surroundings are we talking?” In zijn hoofd was hij al bezig met reisschema’s – welke schepen hem naar Falkreath konden brengen, hoe lang hij erover zou doen om weer terug in Brightwater Keep te komen, ervanuit gaande dat Asher daar zijn voltooide kaart wilde krijgen. Andere zaken konden ze later nog kortsluiten; Asher was immers nog altijd zijn afspraken nagekomen.

Zoals hij al verwacht had, zou hij via zee moeten gaan. Hij stond er niet echt om te springen om weer dagen binnen een beperkte ruimte te moeten reizen, maar er zat nu eenmaal niets anders op als hij de boel fatsoenlijk in kaart wilde brengen. Hij knikte en maakte een notitie op zijn vel papier van de omtrek die Asher graag wilde zien. Het zou geen kleine klus worden; een aantal mijl rondom Skørravir zou tijd kosten, vooral aangezien Asher alles zo gedetailleerd mogelijk wilde hebben. Daarbij was het geen kwestie van simpelweg optekenen wat hij zag, bleek het: hij zou ook moeten beoordelen wat als tijdelijk onderkomen zou kunnen dienen en wat niet genoeg beschutting zou geven. Ook dat was niet de eerste keer (vooral wanneer hij kaarten maakte voor reizigers had hij al vaker iets soortgelijks moeten doen) maar duurde altijd net dat beetje langer.

Cesare fronste toen Asher hem om zijn discretie vroeg. Tot dusver was er niet echt iets geweest waar hij raar van opgekeken had aan deze opdracht, maar nu Asher dit eraan toevoegde... Cesare richtte zijn ogen op naar Asher. “As always,” beloofde hij eerlijk. Hij zou wel gek zijn als hij zijn mond voorbij ging praten tegen iemand. Dan zou hij niet alleen zijn beste klant kwijtraken, maar ook zijn goede naam. Asher had nu eenmaal een zekere reputatie waarvan Cesare hoopte nooit te hoeven ervaren of hij waar was. Daarom vroeg hij ook niet rechtuit waarvoor Asher tijdelijk onderdak nodig zou hebben, al voegde hij er wel aan toe, “This shelter of yours, does it need to be hidden or out of the way in any way?” Normaal zou hij dat niet gevraagd hebben en gewoon alles wat hem mogelijk geschikt leek opgetekend hebben, maar aangezien Asher hem met nadruk om zijn zwijgen had gevraagd, leek het hem logisch dat de man liever niet in Falkreath gezien wilde worden, voor wat voor een reden dan ook.

Het leek alsof zonder vragen in te stemmen niets te zullen zeggen over Asher’s bestemming de juiste beslissing was geweest, aangezien Asher een knikje van waardering gaf. Van binnen slaakte Cesare een zucht van opluchting. Iedereen met ogen kon zien dat Asher geen ongevaarlijke man was; het laatste wat Cesare dan ook wilde, was op zijn lijstje komen te staan. Tot dusver was er nog niets voorgevallen, dus dat wilde hij graag zo houden. Als dat betekende dat hij zijn nieuwsgierigheid in toom moest houden, so be it. Toen Asher aangaf dat de beschutting het liefst verborgen moest zijn, krabbelde Cesare ook dat neer op zijn vel. Inmiddels had hij een vrij goed idee waarop te letten. Hij had een globale outline van de kaart in zijn hoofd zitten, maar het was nog maar de vraag of de schuilplaatsen die hij in gedachten had nog steeds allemaal wel zo verborgen of überhaupt toegankelijk waren. Alleen een bezoekje zou hem daar antwoord op kunnen geven.

Met al zijn vragen voorlopig beantwoord, vouwde Cesare zijn vel op en stopte het terug in zijn zak, waarna hij terug achterover in zijn stoel ging zitten. Hij zou zo nog even wat te drinken halen en dan zorgen voor vervoer naar Falkreath, zodat hij hopelijk meteen morgenochtend kon vertrekken. Zijn gedachtes werden onderbroken door Asher, die hem vroeg op welke termijn hij zijn kaart kon verwachten. Cesare maakte een snelle berekening in zijn hoofd. Een paar dagen van Brightwater Keep naar Skørravir, dan weer een paar dagen terug; vier dagen, misschien drie als hij opschoot, voor de stad zelf, een verdere vijf voor het omliggende gebied en beschutting... “Two weeks at minimum for the outline,” antwoordde hij met een verontschuldigende blik, aangezien hij zich kon voorstellen dat Asher het eerder wilde hebben. “It might take up to three weeks in total if you want it in great detail, though I’ll be back here to work on filling those in, so you can have a general look then.” Mogelijk was dat niet het antwoord waar Asher op gehoopt had, maar kaarten kostten nu eenmaal tijd – vooral als ze met een zekere mate van geheimzinnigheid gepaard gingen.

Ook al was er technisch gezien weinig dat Asher aan het tijdsbestek van de kaart kon doen, was Cesare toch opgelucht dat hij zonder protest instemde. Hij had al wel eens klanten gehad die om de een of andere reden maar niet leken te begrijpen dat hij een volledig gedetailleerde kaart niet op magische wijze kon laten verschijnen. Asher was gelukkig altijd vrij praktisch ingesteld geweest, althans in Cesare’s ervaring. Toch leek het alsof Asher niet helemaal gerust was met het antwoord, afgaande op de zucht die hij net niet leek te kunnen onderdrukken. Hij wijdde er voor de rest niet over uit, dus besloot Cesare wederom zijn mond te houden. Als Asher met de drie-weken planning echt in de problemen zou komen, zou hij dat wel aangeven. Tot die tijd hield Cesare zich aan de planning die hij uitgedacht had.

Toen Asher eenmaal vroeg of hij Cesare een drankje kon kopen, wist Cesare dat het officiële gedeelte van hun afspraak er voorlopig opzat. Ook dat was een opluchting; hij had de afgelopen jaren wel snel en efficiënt leren vergaderen, maar hij was veel liever bezig met de daadwerkelijke uitvoering van een opdracht dan met de voorbereiding ervan. “Won’t say no to free drinks,” zei hij met een scheve glimlach. “So long as you don’t dock it from my pay.” Dat herinnerde hem eraan dat hij het hier nog helemaal niet over gehad had. Hij was zo bezig geweest met het uitstippelen van zijn reis en het berekenen van de duratie dat hij het bijna straal vergeten was. “Which reminds me, same rates and conditions as usual?” Hij stelde de vraag wat terloops. Hij wilde niet te veel tijd verspillen aan het bespreken van details als geld. Tot nu toe was het nog altijd goed gekomen, dus hij had geen reden om aan te nemen dat het dit keer anders zou gaan.