Sacred stars won't be guiding you

_{Met een zachte plof, gecombineerd met het gekraak van verse sneeuw, belandden een paar gelaarsde voeten op de grond. Naast hem weerklonk het luide gebries van een paard, dat hard had gewerkt. Ietswat traag liet de man de teugels los, erop vertrouwend dat zijn reisgenoot gehoorzaam zou blijven staan. Hoewel hij weinig verwachtte te zien, gleed zijn heldere blik over het poeder witte landschap. De kou omarmde zijn blote armen en desondanks de meerderheid van de bevolking een afgunst had voor deze lage temperaturen, ontstond er op zijn gelaat een verborgen glimlach. Overdreven snoof hij de extreem frisse lucht op en liet hij deze op gecontroleerde wijze weer ontsnappen. Thuis. Na zoveel jaar, wat aanvoelde als een eeuwigheid, was hij weer thuis. Gawain zakte neer op zijn hurken. Teder streken zijn koude vingers door het nog koudere sneeuw, waarna hij een beetje in zijn handpalm nam. Lang had hij deze natuurverschijnsel moeten missen. Daar waar hij naartoe genomen  was, was extreem warm geweest. De zomers waren een hel, met hoge temperaturen en weinig wind. Zelfs de winters waren onaangenaam. Een irritatie waar hij zich langer geen zorgen meer over hoefde te maken. Sinds de "ontsnapping"  was het niet meer dan logisch geweest om terug naar Falkreath te keren en nu Gawain eindelijk zijn doel bereikt had, bracht dat mixende gevoelens met zich mee. Hij voelde opluchting en blijdschap, wetende dat er weer een toekomst voor hem lag. Maar ook verdriet, al met al had hij niks om naar terug te keren. Het bericht dat zijn familie "tragisch" om het leven waren gekomen, was pas enkele jaren na de ontvoering bij hem aangekomen. Bedrog, Gawain had altijd geweten wat er daadwerkelijk was gebeurd.
Een betekenisloze zucht rolde over zijn lippen heen. Het hoopje sneeuw wat hij in zijn hand had gehouden liet hij wederom terugvallen op de grond, tegelijkertijd omhoog komend. Wat nu? Voorlopig zou de man door Falkreath blijven zwerven, zodat hij rustig vanaf een "afstandje" de situaties bekijken kon. Hij hoopte dat met de tijd alle puzzelstukjes op hun plaats zouden vallen. Ongetwijfeld dat er hier en daar wat gaande was, een land stond immers nooit stil.
Opnieuw hees Gawain zich soepeltjes terug in  het zadel. Dankzij de versimpelde brigandine was er geen beperkte bewegingsruimte, in tegenstelling van "ware" ridders. Hoog opgeblazen, blauw bloederige mannetjes, in sierlijke maar zware harnassen. Angstig om ook maar eens geraakt te worden. Persoonlijk gaf hij geen donder om mooi materiaal, en dat was overduidelijk aan hem te zien. Alles aan zijn kleding was oud en vies. Hier en daar waren de benodigde herstellingen gemaakt, daar hielt het ook wel mee op. Nee, echt ridderlijk Gawain er niet uit, maar dat werkte juist goed voor hem.
De teugels lagen in zijn handen en hij wilde zijn schimmel aandrijven een richting op te gaan, tot een bezigheid dat ruw verstoord werd door een al te bekend iets. Onbewogen zat hij in het zadel terwijl er beelden aan zijn gedachten voorbij schoten. Beelden van een groepje, reizend te paard. Verborgen tussen de bomen. In eerste instantie oogde het rustig, wat ineens heel gauw omsloeg in paniek. De beelden brachten hem verder, naar een nieuwe partij, die hun aandacht gevestigd hadden op de reizigers te paard. Meer dan dat werd Gawain niet gegeven. Meer dan dat was ook niet nodig geweest, want hij wist precies wat er voor de boeg stond. Bij iedere idioot zou dat kwartje wel gevallen zijn. Er was geen sprake van twijfeling. Luisterend naar het innerlijke stemmetje gaf hij zijn paard de sporen. Volgens de visioen waren ze vrij dichtbij. Gehaast stuurde hij het beest tussen de bomen door. Zijn ene hand hielden de teugels vast, de ander lag klaar op het gevest van zijn zwaard. Oh, als hij maar op tijd aankwam..}

<sub>De goden mochten weten waarom Gawain zich vrijwillig in de zaken van een ander ging storten, want voor hemzelf bleef dat een grote vraag. Er was een optie om de visioen volledig te negeren, en zich aan het originele plan te houden; een low profile behouden. Maar nee, instinctief moest en zou hij erop reageren. Aangedreven door één simpele feit. Geen enkele visioen kwam namelijk opdraven als er niets bijzonders mee was. Ergens lag er een connectie tussen deze menigte mensen en hemzelf. Hoe dan ook, Gawain was vastberaden erachter te komen. Mogelijk dat het zijn eigen leven kon kosten ook. Ondanks dat dat in de visioen achterwege werd gelaten, behield de man het in zijn achterhoofd. Immers wilde hij niet overmoedig worden. Net als menig ander was hij sterfelijk. Tot nu toe had hij slechts geluk gehad om het zolang uit te kunnen zingen. Om keer op keer levend van een slachtveld te stappen. Echter realiseerde hij zich dat geluk op een dag ten einde kwam, het ging niet eeuwig door. Een dag  die vandaag wel eens kon aanbreken.
Desalniettemin spoorde Gawain zijn strijdros eens extra aan, een actie die verre van geapprecieerd werd. Tussen alle haast door zag hij hoe het dier diens oren plat in haar nek legde, maar was te vermoeid om een poging tot een bok te doen. Ze hadden al een behoorlijke reis achter de rug. Eentje die behoorlijk intensief was geweest. In de afgelopen dagen had hij veel van zijn metgezel gevraagd, wat er nu toe leidde dat het dier eigenlijk toe was aan een lange tijd rust. Precies het tegenovergestelde van wat hij nu van haar vroeg.  In gedachten verontschuldigde hij zich. Voor kort, aangezien zijn volledige aandacht algauw aangetrokken werd tot een meer dringende zaak. Zijn blik richtte zich op een open plek, die hij net kon aanschouwen door langs een stel bomen te kijken. Er weerklonk geschreeuw, woorden die bekend in de oren lagen. Gawain naderde het toneel en terwijl hij dat deed zag hij toe hoe een ruiter geruisloos getroffen werd door een pijl, om vervolgens van diens paard te glijden. Paniek brak uit onder de reizigers, die haastig opzoek gingen naar dekking voor de dodelijke pijlenregen. Gehaast dreef Gawain zijn paard de openplek op, een blik werpend op een dame met haar ruiters. Vervolgens schoot zijn blik naar de naderende mannen. Schreeuwend, met wapens in de aanslag. Gedachteloos liet hij de teugels vieren, zijn ene hand trok zijn zwaard los van het zadel, de ander haalde een bijl van zijn riem af. Deze laatste richtte hij op de eerste de beste die hem als eerste naderde. Met een gecontroleerde zwaai liet hij de bijl los, waarna het zich in de borstkas van de aanvaller boorde. Gejaagd sprong Gawain van zijn paard af, wetende dat het hem in een zwakke positie zou brengen. Maar hij voelde zich nou eenmaal meer thuis met beide voeten aan de grond. Uitbundig pompte de adrenaline door zijn aderen heen. Zijn vingers omklemden het gevest van de laatste overgebleven wapen goed; vastberaden om er iemands huid mee open te halen.


OOC; sorry voor mijn late en tegenvallende post</sub>