A sky full of stars (Open)

wo sep 27, 2017 10:05 pm

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

Nacht viel zo langzamerhand en het werdt steeds donkerder om haar heen. Wat voor veel misschien een voordeel was, was voor haar een van de grootste nadelen die ze kon hebben. Op nachten zoals deze met de maan vol leek het wel alsof zij een wandelende sneeuwpop was. Haar spierwitte haar lichtte op als een geest en iedere prooi die ze maar probeerde te vangen wist op drie kilometer afstand al dat zij er aan kwam.

Nou was het maar net mooi dat ze vanavond niet op jacht was. Ze had andere plannen aan haar hoofd. En die plannen zouden veel met kou temaken hebben. Want Delaney was gekleed in het meest simpele waar ze maar in rond kon lopen, en dat was dus totaal niet bestand tegen de kou. Maar ze beet zichzelf er doorheen en liep door. Verder het bos in en weg van haar dorp. Zoekend naar een rustige open plaats midden in het bos waar alleen zij, de maan en elk mogelijk roofdier dat er maar rondliep in Falkreath zou zijn.

Dit was dan ook de rede waarom ze wel een bijl mee had genomen. Zou er een of andere wolf vanavond een maaltijd van haar willen maken ging ze tenminste niet neer zonder een gevecht en zou ze wel degelijk een plaats verdienen in Valhalla.

Maar nogmaals, voor moorden was ze hier niet. Inplaats daarvan nam ze plaats in het midden van de open ruimte en sloeg haar benen in kleermakerszit onder haar. Ademde even diep in en sloot haar ogen. Elk geluid in haar omgeving opnemend. Dit was iets dat ze al weken achter elkaar deed met elke volle maan. Ze moest leren hoe ze de wolf die er in haar school zou kunnen controleren. Gebruiken voor het goede van haar dorp en niet gezien worden als een monster. Een makkelijkere taak gezegd dan gedaan. Ze snapte zelf niet wat ze was. Wou het ook niet snappen. Maar het monster school diep in haar en ze moest het kwijtraken. Dit leek haar de enige optie. Alleen in een bos. Wat kon er fout gaan.

ty ek

wo sep 27, 2017 10:32 pm

"etain, like the wolf, has learned to hunt from birth. it's part sense, part instinct. she can read the terrain, search for signs of passing, run her quarry to the ground and close in for the kill."

Winter kwam eraan. De dagen werden korter, en nog erger, ze werden kouder. Veel kouder. Iets dat goed voor haar zou moeten zijn, want de vraag naar dierenhuiden zou immers gaan stijgen en ze was en bleef een jaagster. Toch kon ze zich er nog niet echt op verheugen. Je zou denken dat ze als noorderling zo onderhand gewend was geraakt aan de kou, maar niets was minder waar. Ze vond het verschrikkelijk, en het was allemaal nog erger nu ze helemaal alleen moest slapen.

Vandaar dat ze er s'avonds en s'nachts steeds vaker opuit ging. Niet alleen was er dan meer prooi te vangen, ze hoefde zich dan ook geen zorgen meer te maken over de lege plek in haar bed. Het maakte het allemaal zoveel makkelijker.

Jagen was iets dat na zo veel jaren bijna automatisch ging. Het bos kende ze als haar broekzak en waar ze haar vallen had geplaatst, wist ze zonder erover na te denken. In gedachten liep ze het bos af, en al snel werd ze gealarmeerd door het hectische geritsel van een stel bladeren. Ze had beet. Haar ogen waren al enigszins gewend aan het donker, maar het sneeuwwitte konijn was hoe dan ook met gemak te zien. De poot van het dier leek vast te zitten in haar val en hoe meer het eraan trok, hoe strakker het touw zich om diens ledematen trok. Etain besloot er snel werk van te maken en het nekje in één vluchtige beweging om te draaien. Hierna ging ze nog vijf vallen af, waarna ze in totaal een buit van drie konijnen binnen wist te halen. De dode dieren werden aan haar riem geknoopt en tevreden ging ze weer op huis aan.

Wat ze nou weer niet verwacht had, was een witte gedaante die in kleermakerszit in het midden van een open veld zat, alsof het midden op de dag was. Even keek ze verward om zich heen, zoekend naar iets of iemand die haar uit kon leggen wat er gaande was. Door de duisternis kon ze niet meteen zien met wie ze te maken had. Een ongemakkelijk kuchje verliet haar keel. "Stoor ik?" Daar leek het in ieder geval wel op.

do sep 28, 2017 1:11 pm

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

De rust en kalmte om haar heen brachten haar ziel naar een nieuw punt van kalmte. Ze kon de geluiden om haar heen perfect plaatsen en de wereld leek voor even met haar mee te ademen in een perfect ritme.

Dit rimte werdt echter verstoord bij het horen van een zachte maar duidelijke stem. Een onbekende, mogelijk gevaarlijke stem. Deze realisatie liet haar opkijken en haar ogen langzaam vernauwen. Onderzoekend bekeek ze de vrouw die vele malen dikker gekleed was als haar. Een slimme beslissing want eenmaal uit haar concentratie merkte Del nu ook de gure wind die langs haar lichaam trok.

"Dat ligt er aan." Begon ze rustig, een bijna emotieloze toon perfect aangeleerd van haar vader terwijl ze zichzelf omhoog duwde van de grond. Met enkele slagen de takjes en half gesmolten sneeuw van haar kleding en huid afslaand voor ze opnieuw onderzoekend naar de vrouw keek. "Ken.. ik jou ergens van?" Dit maal glansde er een iet wat kinderlijke nieuwsgierigheid door haar heen terwijl een halve glimlach rond haar lippen vormde. Ze zag er niet uit als iemand die ze kende of moest kennen. Maar hey, haar hoofd zat zo vaak in de wolken dat ze haar beste vriend soms nieteens zou herkennen.

ty ek

do sep 28, 2017 6:05 pm

"etain, like the wolf, has learned to hunt from birth. it's part sense, part instinct. she can read the terrain, search for signs of passing, run her quarry to the ground and close in for the kill."

Ondanks dat ze voor nu bezig werd gehouden door de opmerkelijk witte gedaante voor haar, hield ze haar omgeving nog wel nauwlettend in de gaten. Het bleef immers donker en Etain wist maar al te goed wat voor beesten zich in dit woud huisden die zich zo nu en dan tegoed wilden doen aan een menselijke prooi. Veel zin om verslonden te worden door een wolf, beer of wat dan ook, had ze vanavond niet. Misschien iets leuks voor later.

Ieder geritsel van de bladeren achter haar deed haar om zich heen kijken. Het was niet al te lang geleden dat ze hersteld was van een redelijke wond en ze keek er niet naar uit om weer een aantal weken buiten werking te zijn. Degene voor haar leek echter niet zo veel bezig te zijn met haar omgeving. Ze zat hier immers met haar ogen dicht, alsof het hier veilig was. Terwijl Etain wachtte op een respons, verzette ze haar gewicht zodanig dat ze enigszins op haar speer kon leunen. Het meisje antwoordde en kwam omhoog, waarop Etain zag dat ze behoorlijk schamper gekleed was voor de tijd van het jaar. Ze haalde één van haar wenkbrauwen omhoog uit verbazing. Vervolgens kwam de vraag of de vreemdeling haar ergens van kende. "Niet dat ik weet," reageerde ze, terwijl ze haar schouders ophaalde. Ze had geen idee waar ze elkaar van moesten kennen. "Als ik vragen mag, wat doe je hier? Behalve het krijgen van een longontsteking, dan," vroeg Etain toen. Ze vond het maar een rare voorstelling, iemand die s'nachts in het bos zat, in niet meer dan een kleedje. Misschien wilde ze juist wel opgegeten worden door iets.

do sep 28, 2017 8:16 pm

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

Het moest er vast raar uitzien. Besefte Delaney zich. Maar door zich zo te focussen op haar 'dierlijke kant', had ze nauwelijks de kou gevoeld. Nu ze echter weer zo stond begreep ze wel waarom ze zo raar aangekeken werdt. Het was te koud voor haar om hier te zijn en te gevaarlijk.

Tenminste, het zou gevaarlijk zijn als zij niet die andere kant had gehad. Dat monster dat zich schuil hielt in haar en wachtte tot ze zichzelf zou verslinden en het los zou laten. Zou ze aangevallen worden zouden haar instincten het in een seconde overnemen en zou ze als een wolf boven haar vijand uittoornen.

Het was al eens eerder zo gebeurd, in een gevechtraining met haar vader. Hij was net even wat te ver gegaan. Had haar iets te hard gepushed en voor ze het wist had ze bovenop hem gestaan, haar nagels bijna in zijn borst drukkend. Dat was de enige dag geweest waarop ze Ragnvald bang had gezien. En het was een dag die ze zich nooit meer wou herinneren.

"Dat.. Kan je wel zeggen ja." Begon ze langzaam en zorgvuldig. Zorgende dat de vrouw haar niet nog raarder zou gaan aankijken. Of nog erger, als ze wel uit Skorravir kwam het zou rapporteren bij de Jarl. "Ik was aan het mediteren.. Dat doen ze in het westen om je lichaam en ziel te verrijken. Heb ik gehoord dan." Een schaapachtig lachje gleed over haar lippen terwijl ze zichzelf even achterop haar hoofd krabte. Yep, het klonk als complete idiocy. Maar goed. Hopelijk zou de vrouw gewoon denken dat ze gestoord was en doorlopen.

ty ek

vr sep 29, 2017 12:25 pm

"etain, like the wolf, has learned to hunt from birth. it's part sense, part instinct. she can read the terrain, search for signs of passing, run her quarry to the ground and close in for the kill."

Het was Etain niet onbekend dat ze moest oppassen, vooral voor dingen die ze niet begreep. En dit was zo'n scenario. Wat niet meer leek dan een onnozel kind dat in het bos zat, kon van alles zijn: een heks, een weerwolf, of wat dan ook. Etain trok de poolvosvacht die om haar schouders was gedrapeerd wat strakker om zich heen. Het was verrekte koud en ze was niet echt van plan om haar enige bron van warmte te gaan delen met een kind dat er niet aan had gedacht om haar eigen jasje mee te brengen.

Toen ze vroeg wat het meisje hier überhaupt aan het doen was, leek de blondine ook enigszins in de gaten te krijgen dat dit allemaal best raar was. Etain trok één van haar wenkbrauwen omhoog uit verwarring toen haar werd uitgelegd dat het meisje zojuist aan het mediteren was. Iets westers, blijkbaar. Etain keek haar even in stilte aan, verbijsterd. "Juist." Ze schraapte haar keel en keek even om zich heen. "Weet je, wat dacht je ervan als ik een vuur maak?" suggereerde ze toen. "Dan kan jij lekker mediteren en dan voel ik me niet compleet schuldig wanneer ik je hier achterlaat en je morgen weer doodgevroren terugvind." Ze vond het wel een redelijke deal. Daarbij, ze had het zelf ook best koud, maar dat terzijde. En stiekem, heel stiekem, was ze wel nieuwsgierig naar die 'meditatie'. Etain was niet bepaald gecultureerd. Nooit in haar hele leven had ze Falkreath verlaten, dus om iets uit een andere streek te proberen was al heel wat voor haar.

vr sep 29, 2017 4:52 pm

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

Delaney moest al lang blij zijn dat de vreemde vrouw nog niet had besloten dat Delaney ook bij een van de bedreigingen van het woud hoorde. Dit was natuurlijk ook niet zo, maar ze kon niet ontkennen dat ze er wel degelijk zo uit zag. Met haar vreemde haarkleur en diep blauwe ogen. Alleen en verlaten midden in een bos. Yep, totaal niet elke punt van gestoord iemand die uit was op moorden. Maar hey, ze was werkelijk een 16 jarig onschudlig meisje. Tenminste, zo onschuldig als ze maar kon zijn.

Het voorstel van de vrouw werdt dan ook met een brede glimlach ontvangen terwijl ze even knikte naar haar. Het was uiteindelijk wel haar bedoeling om voor het eerste zonlicht nog terug thuis te zijn zodat haar ouders er niet achter zouden kunnen komen dat ze weg was geweest. Maar een goed vuur zou haar meditatie wel degelijk een stuk beter maken. "Dat zou heel fijn zijn ja. Maar je zal me sowieso niet dood terugvinden. De wolven zijn snel genoeg met mijn lichaam meenemen." Het was een slechte poging tot een grap terwijl ze de vrouw aankeek met een scheef glimlachje. Hopellijk had ze wel humor. Anders zou het misschien nog ongemakkelijker worden.

ty ek

za sep 30, 2017 12:31 pm

"etain, like the wolf, has learned to hunt from birth. it's part sense, part instinct. she can read the terrain, search for signs of passing, run her quarry to the ground and close in for the kill."

Het laatste waar ze bang voor zou moeten zijn, was een zestienjarig meisje. Al zou ze haar mening daarover vrij snel veranderen zodra ze erachter kwam dat deze vreemdelinge niet als elke andere vrouw van haar leeftijd was. Etain was geboren in Skorravir, wist wat het betekende wanneer iemand de vorm aan kon nemen van een witte wolf. Het was een vloek van de goden. Hoogstwaarschijnlijk was het beter voor hen allebei dat Etain compleet onwetend was wat de magische krachten van de vreemdelinge betrof. Dat ze de dochter van de Jarl en zijn vrouw voor zich had, had ze eigenlijk ook moeten weten. Maar de laatste paar jaren had ze maar weinig tijd in de daadwerkelijke stad gespendeerd, laat staan dat ze een glimp van de Jarl en zijn familie had opgevangen.

Het meisje stemde in met het maken van een vuur en maakte daarna een ietwat lugubere opmerking wat haar eigen overlijden betrof. Etain trok licht verbaasd een van haar wenkbrauwen omhoog. "Duister," mompelde ze, waarop ze zich weer omdraaide om naar brandhout te gaan zoeken. Het vervelende was dat de meeste dode takken nat waren geworden door de sneeuwval, maar ze had vaak genoeg vuur moeten maken om te weten waar ze moest zoeken. Na een tijdje was ze weer terug met een bundeltje hout en een vuursteen. Met de vuursteen wist ze wat vonken te creëren boven een hoopje gedroogd gras, dat vervolgens vlamvatte. Na heel wat gerook kwam er uiteindelijk een daadwerkelijk vuur dat langzaam maar zeker het brandhout op begon te vreten. "Zo," mompelde ze, terwijl ze wat comfortabeler ging zitten. "Nou, vertel eens, hoe mediteer ik?" Ze was hier nu toch, ze kon het net zo goed even proberen.

zo okt 01, 2017 9:12 pm

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

Het grapje viel niet in de smaak bij de vreemdeling. Maar haar vuur viel wel degelijk in de smaak bij Delaney. Een warme blik op haar gezicht verscheen zodra ze het knappen van het hout hoorde. De warmte was per direct voelbaar, hoe klein het vuur dan nog was. Het zorgde er tenminste vooral voor dat ze zichzelf weer wat kon ontspannen en de zenuwen van de spontane vreemde vrouw wegzakte.

Haar vraag liet Delaney echter even lachen terwijl ze haar witte haren uit haar gezicht schudde. Hoe ging ze dit nou uitleggen. Dat was echt nog een goed moeilijke. Maar goed, hoe had zij het uitgelegd gekregen. Delaney besefte zich pijnlijk goed dat zij het zelf waarschijnlijk heel erg fout deed. Maar dat maakte niet zo zeer uit, het hielt haar toch om haar emoties en problemen in toom te houden.

Dus richte ze zich op de vrouw en glimlachte warm. "Well ehm." Begon ze en ging er zelf even wat beter voor zitten zodat ze haar recht aan kon kijken. "Het belangrijkste aan mediteren is je hoofd leegmaken. Alle problemen die je hebt meegemaakt achter je laten. Om zo een nieuwe vorm van kalmte te ontwikkelen." Ze knikte even, haar uitleg zelf heel duidelijk vindend. "Je kan zelf, zitten liggen of zelfs stan wat jij het prettigst en meest ontspannen vind. Sluit je ogen en wat ik doe is.." Hoe moest ze dat uit gaan leggen. "Alsof je aan het harken bent om een veld te bewerken." Begon ze iet wat onzeker van haar zaak maar wist dat het tenmintse zo voor haar klopte."Maar dan hark je door je lichaam heen. Beginnende bij je tenen, alle energie omhoog werkende, door je buik en schouders heen. Vanuit je hoofd door je nek. En vanuit je linkerarm. Alles naar je rechterarm harken." Op dat soort momenten begon voor haar altijd haar arm zwaar te voelen. Dus ze hoopte maar dat dit ook het geval voor de vrouw zou zijn. "En dan laat je het uit je arm stromen. Zodat je lichaams energie leeg is en klaar voor nieuwe positieve energie."

ty ek

di okt 03, 2017 11:24 pm

"etain, like the wolf, has learned to hunt from birth. it's part sense, part instinct. she can read the terrain, search for signs of passing, run her quarry to the ground and close in for the kill."

Zo, het vuur was aan en nu zouden ze in ieder geval niet doodvriezen met zijn tweeën. Dat was al een zorg minder. De vlammen zorgden voor een geelachtig licht dat zich liet weerspiegelen over allebei hun gezichten. En nu ze het gezicht van het meisje voor haar duidelijk zag, wist ze ineens wie het was. Heel vaak kwam Etain niet in Skorravir, en nog minder vaak wierp ze een blik op de lokale regering, maar Delaney was niet moeilijk te onderscheiden. Haar sneeuwwitte haar en felblauwe ogen waren onmiskenbaar. Etain keek een paar keer op en neer, van het vuur naar de dochter van de Jarl en weer terug. Ze vroeg zich af wat hij ervan zou vinden dat zijn ‘kleine meisje’ zich in haar eentje in het bos waande.

Maar dan nog, het waren haar zaken niet. En Delaney was oud genoeg om dit soort dingen voor zichzelf te beslissen, niet? Etain had het gevoel dat Delaney redelijk verstandig was, en waarschijnlijk had ze ook een goede reden om hier te zijn. Een reden die niet alleen mediteren bedroeg. Toen Etain zichzelf comfortabel maakte en vroeg naar die meditatietechnieken, verscheen er weer een glimlach op het gezicht van de Jarlsdochter. Etain hoorde haar uitleg aan, half geïntrigeerd, half geamuseerd. Ze vond het allemaal maar zweverig klinken, maar ze zou het eerst maar eens moeten proberen voordat ze het de grond in trapte, toch? Toen de witharige meid de opmerking over het harken maakte, grinnikte Etain even binnensmonds. Toch sloot ze haar ogen en liet de woorden van Delaney op zich inwerken. Terwijl ze rustig in en uitademde, verplaatste ze haar focus naar de plekken die Delaney benoemde en even voelde ze helemaal niks meer. Alsof ze in een volledig neutrale trance zat. Toen ze dit doorkreeg, opende ze even één oog. "En hoe lang doen we dit?" vroeg ze toen. Want hoe apart de sensatie ook was, ze vormden zo wel een mooie prooi voor iedere wolf en beer in de nabijheid.

do okt 05, 2017 9:55 am

[

do not go gentle into that good night

rage and rage against the dying of the light

Totaal niet bedenkende dat de vrouw haar wel eens zou kunnen herkennen ging ze door met haar uitleg. Helemaal opgaand in de gedachte dat ze haar zou kunnen helpen met dezelfde rust bereiken die zij zelf ook wist te vinden. Het zou geweldig zijn als er tenminste een andere Falkreath inwoner zou inzien dat de zuidelijke technieken niet zo heel slecht waren. Sure, ze waren niet perfect maar dat kon ook kunnen komen door haar eigen uitvoering. Ze zag totaal niets slechts in het leren van deze dingen. Al zou haar vader dat heel anders inzien. Maar als zij ooit meer land wouden verkrijgen, Falkreath groter en sterker wouden maken, dan moesten ze wel leren wat het zuiden te bieden had. Anders zouden ze enkel blijven steken op de eerste vreemde gewoonte die ze tegenkwamen.

De stilte tussen hen twee in werdt enkel gebroken door het knappende kampvuur. Ze waren compleet verlaten en alleen. Een met de natuur om hen heen tot de vrouw opnieuw sprak. Langzaam deed Delaney een oog open om haar even aan te kijken met een schuine glimlach. "Zo lang als jij zelf wil. Dit kan ook waarr je het zelf wil, wanneer je zelf wil." Antwoorde ze toch iets enthousiaster dan geplanned. Mevrouw kon wel doen alsof ze dit allemaal onzin vondt maar Del had de verandering in haar ademhaling opgemerkt. Ze was tot rust gekomen. En zou misschien wel inzien dat de technieken werkte. Dat was al genoeg voor Del om een grijns op haar lippen te brengen.

ty ek

A sky full of stars (Open)

A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)

Re: A sky full of stars (Open)