Stand up and take your chance!

Een drietal aan ruiters reden de koninklijke stad binnen. Allen gehuld in lange, crème kleurige capes die gesloten hun gehele lichaam bedekten. Overduidelijk dat zij die gewaden nodig hadden gehad, want ze waren smerig. Tijdens hun reis van Sundarin naar Archeon hadden ze een beste zandstorm op hun dak gekregen. Deels hadden ze kunnen schuilen achter een ruïne wat ooit een boerderijtje had moeten zijn, wat de paarden ongedeerd had weten te houden. Het was Alexander die als eerste de cape naar achteren sloeg, waarbij een deken aan zand lossloeg van het katoen. Een actie die al gauw gevolgd werd door de andere twee ruiters die hem vergezelden. In vergelijking tot andere, en meeste, bestuurders van een paard droegen hun strijdrossen enkel een versimpeld hoofdstel plus de vacht van een geveld roofdier. Uiteraard om het rijcomfort te verbeteren, maar dat niet alleen. Deze uiterlijke kenmerken maakte glashelder dat ze deel uitmaakten van Sundarin's cavalerie. Een krijgsmacht, bestaande uit enkel de meest uitzonderlijke ruiters. Geen uitschot, geen slaven. Alexander selecteerde zijn mannen zelf. Goudeerlijke mannen, of vrouwen, die hart hadden voor hun land. Die vochten omdat ze daarvoor kozen, uit vrije wil. Niet om betaald, of gedwongen te worden. The key to succes. Gedeeltelijk.
Soepeltjes bewoog Alexander's onderlichaam mee met de bewegingen van zijn gitzwarte hengst, die ontspannen voort stapte. Hij liet zijn teugels vieren, zodat hij zijn handen vrij had om voor enkele seconden zijn slapen te masseren. Geteisterd door hoofdpijn werd hij, al enkele dagen lang. Te danken aan Daelorian's wilde plannen jegens Archeon. Hij deelde haar mening niet, maar wie was hij om tegen de lady in te gaan? Na alle kansen die hem door de jaren heen geboden waren, was hij het haar verplicht te ondersteunen. Dat zij zich nu in Archeon bevonden stond daar los van. Ieder van hen had iemand op te zoeken, een familielid, een vriend of een geliefde. Hoewel de timing van deze bezoeken wat rot lag, besloot Alexander door te zetten. Nu was het nog mogelijk, voordat hun toekomst onzeker zou worden.
De klanken van een menigte die zijn oorschelpen binnen drong liet hem zijn aandacht focussen op een pleintje, ietsjes verderop. Mensen stonden te drammen, te schreeuwen. Overduidelijk dat er een onplezierige sfeer rond hing. Desondanks Alexander's slechte humeur, dreef hij zijn paard diezelfde richting op. Het dier werd er niet heel anders van, gezien de veldslagen die ze al achter de rug hadden. Naarmate het drietal naderde, hoe duidelijker werd wat er precies aan de hand was. Ze waren gestuit op een opstand, eentje waarbij het volk de overhand leek te hebben. In alle rust liet hij zijn blik over de kroelende zwerm gaan. Kingsguards waren in een hoekje opgesloten, onmiskenbaar gestrest en onwetend. Er was een moment van twijfeling bij de blondharige man. De stand van zaken in Archeon waren zijn zaken niet. In principe konden ze omdraaien en net doen alsof ze niets gezien hadden. Echter ging dat tegen Alexander's natuur in. De consequenties van zijn aanstaande beslissing zou hij later wel weer onder ogen zien. Vastberaden dreef hij zijn paard door de mensenmassa heen, naar de center waar de kings guards zich bevonden. Graaiende handen klauwden aan zijn kleding, of aan de manen van zijn ros. Maar hij dreef door, ongeacht of hij daarmee men omver reed of niet. Eenmaal samen gevoegd bij de andere stressende soldaten, schopte hij nog iemand weg van de teugels die hij vast hield.. ,,Instead of feeding the mouths of your children, you waste your time on attacking innocent men!" Begon Alexander, luid en duidelijk, met een intense ondertoon. ,,Look at yourself! Blindly following the empty words of a fool, who's somewhere hiding cowardly,  triumphantly looking down at his herd of sheep." Terwijl hij sprak stuurde hij zijn dier zijdelings opzij, waardoor hij ongehinderd mensen naar achteren wist te dringen. Zijn krijgsmacht bestaande uit twee man deden hetzelfde. ,,I ask you to meet me that we may come to a decision together: are we, upon my advice, to go forward, or, upon yours, to turn back? This little riot will make no change, it only sets bad blood."