Cold blood

Zuzana Bryant

Er waren niet veel steden die zo druk waren met piraten en dronke mannen als Brightwater Keep. Vanaf Sunfall was het jonge meisje hier naar toe gekomen en ze keek haar ogen uit. Er waren hier minder touristen echter was er veel te doen. De straten waren deuk, te druk naar haar mening. Zanna was dan ook niet geheel op haar gemak terwijl haar onschuldige ogen de omgeving nauwlettend in de gaten hielden. Haar vader was immers overleden door de drank of beter gezegd door de drukte en 'gezelligheid' in een van de kroegen. Dronken lui waren gevaarlijk en mede hierdoor liep het slanke meisje gespannen rond. Ze kon niet wachtten totdat ze Kaz weer zou zien. Hij kende dit gebied vast beter, ze sloeg haar armen beschermend om haar middel heen terwijl ze voorzichtig een van de smallere straten verliet waarna haar oog viel op een paar gevaarlijk uitziende mannen.

Mannen die ze zelf niet graag tegen zou komen. Kaz zag er met zijn tatoes ook niet al te zachtaardig en vriendelijk uit maar hem kende ze. Deze mannen niet. Twee van die kerels achtervolgden een ander en ergens dacht ze het metaal van een mes te zien in het zwakke licht. Verderop leken meerdere van die ongure types te zijn die op hun beurt weer gevolgd werden door een behoorlijk met tatoes bezette man. Hij leek niet geheel bij die andere groep te horen. Wat haar dat vertelde wist Zanna niet maar iets deed haar naar voren stappen om de mam te hulp te komen. Hij kon het nooit alleen en wat ze van het leven op straat had geleerd was dat het zwaar was. Een verkeerde beweging of beredenering kon het leven zuur maken, kon haar zwaar komen te staan. Ondanks het feit dat ze bang was, aarzelde ze niet. Normaal bemoeide ze zich niet met dit soort zaken, echter kon ze het niet aanzien als iemand door haar angst gedood werd. Misschien had ze ergens wel gewenst dat iemand haar vader te hulp was geschoten. Ze beet op haar lip waarna ze begon te rennen, ze haalde diep adem waarna ze tegen een van de onguur uitziende mannen aan botste en hem een onschuldige blik gunde. Zijn mes had hij door de botsing in zijn eigen palm gezet en bloed vloeide. Luid gevloek verliet zijn mond waardoor het meisje achteruit stapte. "I.. I am sorry. I was looking for my brother. He seemed to disappear in that street." Verklaarde ze terwijl ze naar een zijstraat in de buurt wees. "I didn't see you." Verklaarde ze waarna ze gespannen slikte. Het laatste was overduidelijk een leugen maar baat het niet schaad het niet. Dat zouden de enge mannen vast niet weten. De man waartegen ze gebotst was leek echter niet bepaald blij en vriendelijk. Hij had haar arm al vastgepakt en kwam nu dichterbij haar staan. Torende boven haar uit. Zijn mes nog steeds getrokken. De opvallende man die ze te hulp was geschoten zou hen en haar wel moeten opmerken. Zeker door het getier van de licht gewonde man en het feit dat de altijd verlegen Zanna had gesproken. Hopelijk ging dit haar niet te duur staan, wie weet hoe gevaarlijk ze waren. Trillend in een poging dapper te ogen keek ze de man die ze had pogen te helpen aan. Haar onschuldige diepbruine ogen stonden angstig, onzeker en misschien zelfs onschuldig. Ze had nog een heel leven voor zich als ze hier ongeschonden vandaan kon komen. Was Kaz er maar...

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

De man die ze daarnet waarschijnlijk het leven had gered leek gelukkig nog een aardig eergevoel te hebben. Immers schoot hij haar vlug en soepel te hulp nadat ze hem bijna smekend had aangekeken. Zodra hij voor het drietal stond, met zijn hand op een hef dat van een zwaard was; leek de situatie te veranderen. De gewonde bruut leek het niet op een gevecht te hebben echter gaf de man die een hand strak om haar pols had geklemd er niet zoveel moeite mee te hebben. Mannen en vechtten, al hoewel er waren vast ook wel voldoende vrouwen die er een aardig potje van konden. Toch had ze geen vrouwen gekend die dronken thuiskwamen nadat ze een kroeg hadden bezocht. Zanna moest wel toegeven dat ze behalve haar moeder en de al wat oudere buurvrouw geen andere vrouwen goed had gekend en dus was haar mening wellicht niet voldoende onderbouwd. "I don't think stabbing a child was a part of your assignment", Merkte de opvallend uitziende man op, terwijl zijn amberkleurige ogen scherp op de man gericht waren. "Let her go", Vervolgde hij waarop het jonge meisje werd losgelaten en de aandacht van de enge man volledig op de aparte en opvallende man was gericht. De man die haar daarnet had vastgehouden viel de ander ongecoördineerd aan. De getatoeëerde man met doordringende ogen ontweek hem met een vloeiende beweging voordat hij hem onschadelijk maakte met enkele snelle bewegingen. De engerd, zoals Zanna hem nu omgedoopt had, lag languit op de grond. Zijn vriend met bloedende hand, die hij tegen zijn borst had geklemd leek het verlies te accepteren. Hij verdween van het toneel, en blies de aftocht; een steegje in.

"Let's go find your brother", Zei de minder enge man die haar daarnet had gered uit de klauwen van de gevaarlijke mannen. Al hoewel de man die nu zacht dwingend tegen haar schouder drukte kon misschien zelfs gevaarlijker zijn. Een paar donkerbruine bijna zwarte ogen gleden naar het gezicht van hem waarna ze ongemakkelijk op haar onderlip beet. Misschien moest ze hem wel vertellen dat ze geen broer had, wel één broertje maar die was overleden. Ze liet zich zonder woorden meetrekken, wie wist welke gevaren er op de loer lagen doordat ze de opvallende man te hulp was geschoten. Lichte, ijskoude rillingen liepen over haar ruggengraat. "I have no brother", Fluisterde ze op een gespannen toon. Zanna wist wel beter dan echte informatie vrij te geven aan bruten. Ze mocht onschuldig en jong zijn; maar ze was zeker niet dom. Haar koude dunne vingers strekte ze uit naar zijn hand waarna ze haar slanke vingers sloot. De adrenaline die net nog door haar lichaam had geraasd nam nu gestaag af waardoor het kind vermoeid en een tikkeltje bleek de ander in zich op nam; ookal hield ze zich groot. Vele vragen stonden in haar sprekende donkere ogen, echter stelde ze er geen. Ze was zwijgzaam en stil. Zanna hoefde niet alles te weten. Daarbij wist hij ook niet alles van haar, behalve het feit dat ze gelogen had over het bestaan van haar broer. Technisch gezien eerder de waarheid vervormd.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Hoewel Zanna geen meester was in het verbergen van haar emoties achter een masker; wist ze toch voldoende om de leugens of beter gezegd halve waarheden te verspreiden. Immers was ze klein en slank, om nog maar te zwijgen over het feit dat ze bijzondee jong was. Bijna elk ander persoon dat ze op straat tegen kwam was vele malen ouder en in staat zichzelf te verdedigen. Toen de twee barbaren op de getatoeëerde man met getrokken messen af waren gekomen had ze nauwelijks nagedacht en getwijfeld. Ze was hem te hulp geschoten, ze had echter toen nog niet gezien dat hij zelf ook een wapen bij zich droeg, in de vorm van een zwaard. Zonder ook maar een seconde te blijven en wachtten begeleidde de man haar weg van de plaats delict en in richting van een andere straat. Om zo te verdwijnen voordat er versterking kwam. Twee mannen waren misschien nog te doen geweest, zeker omdat één van hen al door de botsing met Zanna gewond was geraakt. Toch kon men beter het lot niet tarten. Dus zweeg het jonge vermoeide kind terwijl ze zich door de man liet sturen. Ze weerhield hem waarschijnlijk van het normale looptempo dat hij had, aangezien ze moe en stukken kleiner was. Adrenaline gaf maar een tijdelijke kik en die kik had ze al opgebruikt. Nu bleef er enkel een licht trillend, uitgeput en lichtelijk angstig kind over.

De felle ogen van de ander hielden de omgeving alert in de gaten. Waarschijnlijk zou niets tot bijna niets aan zijn blik ontsnappen. Iets dat betekende dat ze de minste en geringste achtervolger waarschijnlijk op zouden merken voordat hij gevaarlijk dichtbij was. Het meisje strekte haar hand uit om de hand van de nog naamloze man vast te pakken. Voorzichtig en misschien zelfs ietwat bedenkelijk keek ze hem met haar diepbruine ogen aan. Zijn felle ogen vestigden zich op haar, echter sprak hij niet. Waardoor ze iets ontspande al vertrouwde ze hem nog niet. Waarschijnlijk was ze voorlopig veilig onder zijn toezicht sinds ze hem praktisch van enkele messen in zijn rug had gered, maar ze betwijfelde dat het voor een langdurige periode zou zijn. Hij leek meer een einzelgänger. Zachtjes sprak Zanna zich toen uit over de witte leugen die ze had verteld. Verbaasd opgetrokken wenkbrauwen waren zijn reactie. "Oh. Well, that's alright. Let's just get as far away as possible from those guys", Reageerde hij, waarna ze hem zonder een woord te spreken volgde. Er was niets te zeggen, immers kenden ze elkaar niet en weigerde ze een nutteloos gesprek te voeren terwijl ze wellicht gevolgd zouden worden door de engerds en hun vrienden. Ze stopten bij een pakhuis waarna het meisje hem een ietwat vragende blik gunde. De opvallende man ging tegen de muur aan staan waarna hij zijn handen in elkaar vouwde. De donkerbruine blik van Zanna verplaatste zich van zijn handen naar het aflopende dak waarna ze een ongemakkelijke stap naar hem toe zette. Klimmen was niet haar favoriete bezigheid maar alles om de enge mannen te ontkomen. "Climb up", Zei hij op een autoritaire manier. De lichte twijfeling die zonet nog te zien was geweest verdween en met de hulp van het zetje dat hij haar had gegeven klom ze oo het dak waarna ze hem aankeek. "What is the probability of them searching us?" Vroeg ze zachtjes. Ze wist niets over haar nieuwe vijanden, behalve dat ze gevaarlijk waren en messen droegen. Om nog maar te zwijgen over het feit dat de aparte man een zwaard droeg en zijzelf dus de enige onbewapende was die zich in een mogelijk gevaarlijk gebied bevond.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Zodra ze eenmaal veilig op het dak was geklommen met de hulp van de duister uitziende man die waarschijnlijk door de meesten gemeden zou worden; wist de betreffende man zich op het dak te hijssen. Bruine ogen hielden hem in de gaten waarna ze zachtjes naar de gevaarlijke mannen vroeg. Normaal was ze erg bedenkelijk, ze was niet dapper maar zeer zeker slim. Echter kon ze hem niet laten vermoorden zonder in te grijpen, een ijskoude rilling liep over haar rug. Ze betwijfelde het dat de mannen haar met rust zouden laten als ze haar ooit alleen tegen kwamen. Misschien had ze achteraf gezien beter een andere kant op kunnen lopen, nadenkend kauwend op haar lip hoorde ze de ander zijn antwoord aan. "They will be searching for me. But I don't think they will folow us up here. They got better things to do", Antwoorde hij, waarna Zanna knikte. Wellicht een tikkeltje opgelucht. Wat haar betreft hoefde ze de mannen deze week niet meer tegen te komen of zelfs helemaal niet meer.  De jongeman zat al een poosje op een dakrand in de buurt die nog geen meter hoger was. Hij legde zijn armen op zijn knieën en leunde met zijn hoofd in zijn handen waarna hij weer sprak. Zanna bleef ietwat onwennig op het dak staan terwijl ze hem en de omgeving nadenkend in de gaten hield. Op de straten kon men enkel zichzelf vertrouwen. Niemand anders. "So, why did you do it?" Vroeg hij, overduidelijkend doelend op het feit dat ze zichzelf in gevaar had gebracht voor een onbekende. Zanna fronste even. Echt wegkijken van zijn intense blik deed ze niet waarna ze haar schouders nauwelijks ophaalde.

"I am not sure, really", Verklaarde ze waarna ze haar ogen afwende. Want ze was waarschijnlijk beter af geweest als ze zich niet had bemoeid met anderen. "Other than the fact that they would have killed you. Without a chance of protecting yourself." Haar woorden waren nauwelijks een fluistering terwijl haar bkik donkerder werd en bijna duister. Haar gevoelens over de dood waren niet bepaald positief. Haar moeder had moeten blijven leven, vooral omdat haar vader dan gelukkig was geweest. Dan had Zanna nu niet de straten hoeven kiezen na zijn dood. Langzaam klom ze naast hem op het andere dak en sloeg ze haar armen stevig om haar middel heen. "How much of a danger are they and why did they wish to kill you?" Vroeg ze haar stem klonk vermoeid en ongemakkelijk. Misschien waren het haar zaken niet maar zijn vijanden waren nu háár vijanden. Zanna wist dat ze haar zouden herkennen het was nog te licht geweest om dat niet te doen. Daarbij hoeveel kinderen liepen zonder ouder op straat van haar leeftijd. Gelukkig kon hij vechtten maar als hun paden zouden scheiden dan stond ze er bijna geheel alleen voor. "Can you..", Begon ze een tikkeltje verlegen op de zachte toon die ze altijd gebruikte. Alsof ze beter op haar gemak was in de schaduw dan vollop in het licht. Onopvallend.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

De jongeman knikte nadat ze haar korte uitleg had gegeven. Ergens twijfelde Zanna aan haar antwoord immers wist ze niet zeker wat haar er toe had gezet de mannen af te leiden en actie te ondernemen. Behalve misschien de dood van haar vader, misschien miste ze hem? Ze miste in ieder geval de warmte van een huis en een bed om op te slapen. Eten dat elke ochtend door de oudere buurvrouw werd klaar gemaakt. Ook al was ze niet de beste kokkin het was beter dan dagen met een lege maag rondlopen. Een meisje van haar leeftijd viel op. Zeker als ze altijd alleen was. Haar donkerbruine ogen namen het gezicht van de ander zwijgend in zich op toen hij haar bedankte. "Thank you", Zei hij na een kort moment van stilte. Normaal hield Zanna er niet van om te spreken. Het deed haar zwak voelen, en instinctief wist ze dat het beter was niet veel informatie te delen met anderen. De straten waren hard en koud, net zoals de winter. Mensen die in huizen leefden ook al waren ze arm, wisten niet hoeveel geluk ze hadden een dak boven het hoofd te hebben. Zelfs als ze het moeilijk hadden. Haar blik was donkerder geworden, alsof haar gedachtten te serieus waren voor iemand van haar leeftijd; dit duurde echter maar kort. Want ze had nog vragen. Iemand leerde snel van het harde leven op de straten, anders verschenen ze binnen enkele dagen dood naast de weg. Overleven. Dat was iets dat Zanna ook deed en daarvoor had ze meer informatie nodig. Zanna klom naast hem op het andere dak waarna ze haar armen strak om haar middel sloeg alsof die houding haar zou beschermen tegen haar angsten. Haar werkelijkheid. Het enige dat haar daar tegen zou beschermen waren haar dromen. In haar dromen was de wereld anders. Maar dat waren dromen, niet de werkelijkheid.

Hij beantwoordde haar vraag zonder aarzeling. "They are a danger to people trying to steal the gemstones their employer is carrying through Brightwater Keep right now. Which is exactly what I was doing", Grinnikte de man waardoor het meisje hem met grote onschuldige ogen aan staarde. Ze was zelf een zakkenroller; ze deed ook aan stelen maar enkel omdat ze geen andere mogelijkheid had. De andere keuze was verhongeren. Toch vond ze het stiekem wel indrukwekkend net zoals de snelheid waarmee hij de huurlingen had uitgeschakeld. Dit deed haar denken aan het feit dat hun paden snel zouden scheiden en dus wou ze hem vragen of hij haar kon leren hoe hij hen zo snel had uitgeschakeld. Meer dan op iemands tenen trappen of gespeeld onschuldig tegen iemand op botsen kon ze niet. "Can I..? What?" Herhaalde hij de woordwn die het verlegen kind zonder dat ze er echt benul van had, had uitgesproken. Ze keek hem vanonder haar lange wimpers aan, haar gezicht was onzeker. Toch sprak ze de volgende woorden zonder aarzeling uit, zacht zoals gebruikelijk. Een fluisterende zin. Die wellicht de ander zou verbazen. "Learn me how to keep them from hurting me?"

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Zanna had wel geleerd dat ze op straat tenminste haar eigen mannetje moest staan. Niemand zou voor haar zorgen, behalve Kaz misschien. De jongeman en zijzelf hadden een relatief korte tijd nadat ze op straat was gekomen; een deal gesloten. Zij hielp hem met zijn werk en hij zou haar de tools leren die hij kende én haar beschermen. Die ochtend was ze van plan terug naar Kaz te gaan; echter was er iets tussen gekomen. In werkelijkheid moest ze de tijd die ze nodig had om hem te vinden zichzelf kunnen beschermen. Daarbij was hij waarschijnlijk niet de beste die haar over vechtten kon leren immers liep hij met een wandelstok door een of ander lichamelijk probleem. Zover ze wist was het iets met een van de benen, hij liep nogal stroef.

In haar berekendheid had ze de nog relatief onbekende man gevraagd om hukp op dat vlak. Hij kon vechtten en werd ook niet tegen gehouden door een lichamelijk gebrek. Hij bleef Zanna aankijken terwijl hij kort over haar vraag nadacht. "No", Zei hij zachtjes voordat hij zijn antwoord kort uitlegde. "I'm not the kind of person you want as a teacher", Legde hij uit. Zanna begreep het ergens wel, niet iedereen had het geduld en karakter om anderen hun kennis over te geven. Daarbij was en bleef ze een achtjarige, ze zat niet op gelijke voet met hem. Hij was ouder, een volwassene en gevormd door ervaring en een verleden. Haar leven was pas net begonnen, ook al had ze al behoorlijk wat ervaring voor haar leeftijd. "Who's taking care of you now?" Vroeg hij terwijl hij zijn blik verplaatste naar de haven in de verte. Zanna keek hem aan, haar bruine ogen kalm en rustig. "Kaz, I am supposed to see him in the morning." Sprak ze op een zachte toon uit. Kaz zou dan waarschijnlijk zijn plannen hebben uitgevoerd. Zelf was ze wat minder succesvol geweest. Ze had het niet voor elkaar gekregen om wat zakken te rollen.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends

Zuzana Bryant

Het verbaasde haar niet dat hij nee had gezegd; Zanna nam het hem niet kwalijk. Immers was ze jong en klein; voor de meeste een pak aan het been. Kinderen liepen sneller in de weg dan volwassene, ook al wouden ze dat niet. Immers was ze nog te jong om over broodnodige kwaliteiten te beschikken. Al hoewel welke normale acht jarige zou de huurlingen hebben aangevallen. Ze had een behoorlijk risico genomen; zeker als men bedacht dat het kleinste foutje het leven kon nemen. Haar donkerbruine ogen hielden de amder rustig in de gaten; ze was niet bang voor hem. Immers stond hij bij haar in het krijt. De ongeschreven regels van het leven op straat. Iemand die het leven redde van een ander kon iets terug vragen voor de problemen waarin hij of zij vermengt was geraakt. Niets werd vrijuit gegeven. Dat maakte het leven ook zo hard. "Then where are you sleeping tonight?" Vroeg de ander, waardoor ze uit haar gedachtten werd gehaald. Ze haalde haar schouders een tikkeltje vermoeid maar ook ongeïnteresseerd op. "Who said I am?" Was het enigste antwoord dat ze hem gaf. Hij wist blijkbaar niets van Kaz af en zijn intelligentie; had waarschijnlijk nog niet van de slimme dief gehoord die haar zijn trucjes leerde. Geef nooit te veel informatie af, daarbij leek de man die ze geholpen had ook van die ongeschreven regel te weten. Want ze wist zijn naam nog niet. "Besides, I do not even know your name." Verklaarde ze alsof het daarmee duidelijk was waarom ze daar geen antwoord op gaf. Iedereen moest zoveel mogelijk op zijn of haar hoede zijn. Dat hij zei dat de huurlingen de daken niet op kwamen, betekende niet dat ze het nooit probeerden.

Innocence is like polished armor;
it adorns and defends