Traveler, tell me your tales

,,Living hell," bromde de uitgeputte man, tegen niemand in het bijzonder. Wat, er was geen ziel in de buurt. Alleen hij, zijn paard, een hoop zand en die gruwelijke zon. Oh hij hield echt wel van warmte hoor. Dat veel liever dan -20 en een bult sneeuw. Maar dit, dit was weer een heel ander uiterste. Mede dankzij zijn eigen stommiteiten. In alle haast had hij Rhoynar verlaten, dat ongeveer een week geleden had plaats gevonden met de intentie om via een omweg Navarre binnen te komen. Jammer maar helaas raakte hij de weg volledig kwijt, doordat hij in een storm terecht was gekomen. Sinds die tijd had Rinzler niet anders dan slechte keuzes gemaakt, en dat bleek nu ook wel. Zowel hij als zijn paard waren hongerig, bovenal dorstig. Hoe lang bevonden zich ze hier al zonder een druppeltje water? Een paar uur? Een hele dag? Al was het maar een uurtje, dat ene uurtje voelde aan als een eeuwigheid. Met samengeknepen ogen tuurde hij over de zanderige vlaktes, hopend op enig teken van menselijk leven. Hopend dat iemand hem een beetje water zou kunnen schenken, of hem in ieder geval de juiste richting op kon trappen. Momenteel was hij dankbaar met alles wat het leven hem toe zou gooien. Of juist niet. Wellicht was dit wel karma, na alle rotzooi die hij had lopen trappen door de jaren heen. Damn it. Altijd had Rinzler geweten nooit echt oud te zullen worden, dat had hij allang geaccepteerd. Maar sterven in een woestijn? Sterven door uitdroging? Dat kwam nogal onverwacht, en vooral ongewild. Dit was niet bepaald het einde dat hij wilde hebben. Doormiddel van de rug van zijn hand veegde hij enkele zweetdruppels van zijn voorhoofd af. Terwijl hij dat deed, dacht hij wat op te merken. Zag hij daar... Groen? Een heel klein puntje, maar het stak toch echt uit door de eentonige kleur van de woestijn. De kans was groot dat het een hallucinatie was. Dat moest haast wel. Toch gokte Rinzler het erop. Niet geschoten was altijd mis.
Hallucinaties, his ass. Bij elke meter dat ze dichterbij kwamen werd duidelijker dat er schaars natuur groeide, oftewel; water! Het geluid van zacht stromend water klonk als muziek in de oren. De paar laatste meters schraapte hij zijn energie bij elkaar om erop af te rennen, daarbij zijn paard loslatend. Hun doel was toch hetzelfde. Haastig liet de jongeman zich tot zijn knieën vallen, net in het water. Op een alarmerende snelheid probeerde hij het water naar zijn mond te brengen. Natuurlijk klotste de helft langs zijn handen heen maar hij was al tevreden met de eerste paar druppels die hij binnen kreeg. Pas toen werd duidelijk dat hij niet alleen aan de oever zat. Traag liet hij zijn handen in het water zakken, zijn blik gericht op de jongedame. ,,Are you known out here?" Vroeg hij, met een iets schorre stem. Zo ja, dan had hij nu een nieuwe gids gevonden.