|open| We can destroy what we have written, but we cannot unwrite it.

LIGHT IS EASY TO LOVE

Zijn wenkbrauwen gleden geïnteresseerd iets omhoog toen ze aan haar verhaal begon. De zichtbare verbazing leek naarmate ze sprak alleen maar meer toe te nemen. Ah… Dat verklaarde de vechtlust die hij eerder had gemerkt. Niet te vergeten de daadkracht waarmee ze zonder ook maar te knipperen levens had beëindigd. Respectabel en intrigerend… Spontaan was daarmee de slopende verveling doorbroken. Hernieuwde energie gierde door zijn lijf bij aangewakkerde nieuwsgierigheid naar een ander persoon.
Bij het deel wat haar moment van transformatie inhield, had hij kort gefronst. “Damn. That’s harsh. Then again… I suppose our species aren’t exactly known for their tact.” Hierna zweeg hij weer, hangend aan haar lippen, elk stukje informatie in zich opnemend als een spons… Een kleine glimlach speelde ook even om zijn lippen bij de omschrijving van haar eerste ervaringen van haar nieuwe, onsterfelijke leven, ten teken van herkenning. God, wat hij wel niet allemaal naar binnen had gewerkt die eerste weken… Hij wilde het zich niet eens meer herinneren. Het laatste stuk deed de lach weer versmallen. Dat was… nog eens een manier uit te vinden wat er met je gebeurd was. “I hope that guy instantly learned what your hunger meant as well...” bromde hij met hoorbare afkeuring. Vampiers mochten er dan bekend om staan in het begin hun lust naar bloed niet onder controle te kunnen houden, maar op sommige vlakken waren mensen niet veel anders als het op hun innerlijke driften aankwam. Hun soort had tenminste een excuus, net zoals je het een wild beest moeilijk kon verwijten als het je arm eraf beet in jouw poging het ongewenst te aaien. Toegegeven; hijzelf nam het ook niet altijd zo nauw met de regels, bij lange na niet, maar ondanks zijn vele jaren had hij nog wel een beetje fatsoen als het er op aankwam… en hij er zin in had.
De vraag aan hem verraste hem geenszins. Het was niet meer dan terecht als hij er naar waarheid op zou antwoorden, maar zich direct als een open boek presenteren was iets anders… Bedachtzaam nam hij daarom twee slokken achter elkaar en dacht even na over een juiste formulering van het antwoord. “I grew up in a rather… large family. One father… five mothers, a litter of kids from all of them. I was just one of many.” Even had hij gezwegen, zich beseffende dat dit in de oren van de moderne mens soms schandelijk kon klinken. “It was pretty normal in those days.” Opnieuw… een stilte. “When I reached adulthood, I too was given the choice of an immortal life. For different reasons than yours. My sister, the one of the letter, and I both accepted. Eventually, we left our family home to join our new… family.” besloot hij. Het was daarbij maar al te duidelijk dat hij een groot gedeelte van de details had geskipt. Alsnog liet hij het hierbij en nam kalm nog een slok.

Een hoop details bespaarde ze hem, geleerd om te vechten, klopte. Geleerd te varen en navigeren waren ook geen leugen geweest. Maar ze had haar mond gehouden over de mishandelingen, de manier waarop ze haar leerde sterk te zijn. Zonder een greintje respect hadden ze haar het leven op zee geleerd. Vooral toen ze in haar tienerjaren kwam was het een heftige periode geweest. Hadden ze zin in een stukje vrouwelijk schoon, dan moest zij eraan geloven. Totdat ze sterk genoeg was om ze van zich af te slaan. Totdat ze emotioneel stabiel genoeg was geweest zichzelf te verzetten tegen hun lust en hun testosteron. Vele littekens waren onder haar tatoeages verborgen. Lang had Tanith hen gehaat voor hun daden, maar ze merkte al snel dat ze daar niks aan had. Met hun moest ze de vijand verslaan en al snel had ze een soort muur van ongeïnteresseerdheid gecreëerd. Wat gebeurt was, was gebeurt, enkel wat er komen ging kon ze nog veranderen. Hoewel dat ook niet altijd het geval was, had ze er in ieder geval meer invloed op. Maar het was niet altijd slecht geweest, de trainingen waren heftig geweest, maar hadden haar zeker kracht gegeven. Ieder gevecht had haar weer nieuwe ervaringen gegeven en maakte haar een gevaarlijkere vijand dan de meeste mensen dachten. Een glimlach sierde haar lippen toen hij sprak over tact en ze schudde haar hoofd.
"Well, at least he didn't kill me. Well, a bit, maybe." Zei ze terwijl ze even nadacht. Misschien was ze niet meer te redden geweest? Ze wist het eigenlijk niet, maar ze was blij nog rond te lopen.
"I don't think he learned a lot from it. Or death is so nice to remind him." Zei ze rustig op het onderwerp. Maar hoewel het onderwerp voor een hoop dames heftig kon zijn, leek Tanith er weinig emoties bij te hebben. Het was nu eenmaal iets wat erbij hoorde. Bij haar vraag leek hijzelf even na te moeten denken en ze wachtte dan ook geduldig af. Even keek ze de kamer rond, het was ruim. Het was leeg en enorm stil. Tanith was haast altijd rondom drukke plekken te vinden, de stilte kon haar soms aanstaren en een rilling gleed over haar rug. Ze was niet graag alleen met haar gedachtes. Bij het horen van zijn stem nam ze die afleiding graag aan en haar ogen vonden die van hem weer. Five mothers? Met interesse keek ze hem aan. Zelf had ze weinig weet van geschiedenis, hoe het eraan toe ging buiten een schip. Maar ergens klonk het logisch, ze had vaak genoeg gezien hoe mannen waren en hoeveel vrouwen ze in een week konden 'beminnen'. Ze knikte dan ook, de stilte die hij opnieuw liet vallen. Wat hield hij achter? Waar was hij omheen aan het lopen? Een slok van haar drinken, terwijl ze hem rustig bekeek. Het leek haast alsof hij in een doolhof was en niet wist welke kant hij precies op wilde gaan; dit terwijl hij de weg maar al te goed kende.
"Sounds like an intresting life." Waren haar woorden. "I will not ask for more details." Een knipoog, enkel om aan te geven dat het niet erg was dat hij dingen achter hield. Ze was nieuwsgierig, ja; maar vond het niet haar plaats om er vragen over te stellen. De drank, ze voelde het langzaam in haar vingers. Een knipoog was niet iets wat de dame vaak vertoonde namelijk.
"So, you talked about training." Ze veranderde het onderwerp simpelweg. "What did you mean by that. What kind of training?" Ze had interesse, wilde weten hoe beter met zichzelf om te kunnen gaan in dit... Vervreemde lichaam? Het voelde haast nieuw, maar dat ze de controle kon verliezen was iets wat ze verafschuwde. Wie weet kon hij haar daarmee helpen?

LIGHT IS EASY TO LOVE

Hij had even geknikt op haar uitleg hoe het met de man was afgelopen. “Let’s hope the eternal fires of hell will teach him what it means when you mess with our kind.” Voor een moment leek het hem daarbij te verbazen hoe luchtig ze er over gesproken had. Het was… bijzonder te noemen. Waar hij zelf over de jaren heen een dik schild had ontwikkeld om invloeden van buitenaf zoveel mogelijk daar te laten, leek eenzelfde muur om haar heen gebouwd te zijn. Ze distantieerde zich. Niet alleen van deze gebeurtenis, maar van elke emotie, elke kans die hij of iemand anders kon aangrijpen haar te raken. Het was bijna alsof hij zichzelf zag, in een nieuwe vorm gegoten…
En dus had hij haar ruimte gerespecteerd door niet onnodig door te vragen en er diep op in te gaan. Hij wist immers voldoende. Als ze hem meer wenste te vertellen, zou ze daar zelf mee komen. Net zo, had hij essentiële informatie over zichzelf gedeeld, maar ook niet meer dan nodig. Zorgvuldig uitgekozen en samengevat. Een afgemeten afweging. Half verwachtend dat het daarmee onvoldoende duidelijk zou zijn, rustte zijn blik op een willekeurig punt in de ruimte, wachtend op vragen, tot… ze daadwerkelijk sprak. Zichtbaar verrast vonden zijn ogen de hare spontaan even. De bijgaande knipoog liet hem… glimlachen. Een oprechte glimlach die zijn gezicht zowaar iets… menselijks gaf. Een korte doorschemering van de jongeman, los van het bloedlustige beest. “Thanks…” Het had ietwat verward, maar niet minder gemeend geklonken.

De verandering van onderwerp kwam dan ook goed gelegen. Zichzelf vlug herstellende, was hij recht gaan staan. “Well, you’ve undoubtedly experienced by now that your new life takes some getting used to. I’m not only talking about bloodlust, although that can definitely be the overpowering one most of the time. But other things as well, like your strength, speed, your sharpened senses…” Zijn lichaam draaide zich naar haar toe. “It’s easy to use your strength to its fullest. Especially for a newborn. But it’s something else to know the exact amount of strength you can use when you have to appear… human in public. Since it feels natural to us, it’s very tempting to walk as fast as we please, lift whatever we can and use our senses to the fullest. But that is exactly what can give you away in an instant if you’re not careful… Furthermore, it can even drive you mad.” Om zijn woorden te ondersteunen, was hij voor haar neergehurkt. “Training would mean not only getting stronger, but also learning how to control your new abilities. Let me show you…” Zijn blauwe ogen keken op naar haar vanaf zijn huidige positie. “Without leaving this chair, use your senses to locate the cat three streets away from here. Try to… hear it creeping, smell its fur, feel the warmth of its body… Only that of the cat and no one else’s.” Wat betekende dat ze haar volledige focus daar op zou moeten richten, op het ene kleine dier in een zee van geuren, geluiden en warme lichamen rondom. Alsof ze een enkele druppel probeerde te spotten in een oneindige oceaan… Zonder voldoende training een nagenoeg onmogelijke uitdaging.

Ze wist niet wat het was, misschien de alcohol, misschien het feit dat hij nog niks had proberen te doen. Maar ze voelde zich haast ontspannen, het was onmogelijk voor haar om geheel ontspannen te zijn. Maar dit was dichtbij genoeg. Haar ademhaling was rustig en hoewel haar vingers een zachte tinteling met zich meebrachten door de alcohol, was het scherpe randje van haar innerlijk wat gesleten. Ze had het bedankje een beetje weggewuifd door een kleine handbeweging waarna ze was vervolgd met de vraag over training. Ze wilde sneller zijn, sterker en beter worden in zo'n beetje alles. Dus waarom niet meteen bij het punt komen wat haar interesseerde. Een waterval kwam bij hem los, Tanith luisterde aandachtig probeerde alles wat hij zei goed op te nemen.  'Getting used to' een kleine zucht met een glimlach kwam tussen haar lippen uit. Een beetje maar, dacht ze ironisch bij zichzelf. Maar de woorden die volgde lieten haar fronsen, hij had een punt. Een heel goed punt, ze had soms het gevoel om gewoon rond te rennen, haar energie te verspillen aan klimmen, vechten en het verkrijgen van bloed. Ze mistte de zee, het schip, alle mogelijkheden! Haar vingers bewogen zich dan ook wat ongeduldig over haar benen, deze conversatie had gezorgd voor meer energie. Het zorgde dat ze haast dingen wilde doen en de  even leek ze zichzelf dan ook niet meer te kunnen concentreren op wat hij zei. Mad, what could drive her mad? Totdat hij op zijn hurken voor haar ging zitten, haar blauwe ogen keken terug naar hem, leken weer hun focus te hebben gevonden. Ze keek hem even vragend aan, controlling her new abilities. "Good idea", het was als een kleine fluistering over haar lippen gerold. Tanith balde een van haar handen tot een vuist, ze merkte dat de focus houden lastig begon te worden. De woorden die hij sprak, ze keek even om naar de muur, alsof ze hoopte dat ze zo de kat kon zien. Maar met een kleine zucht keek ze terug naar hem. Ze had gewoon zin om te rennen, maar hij had een punt, een erg goed punt.
"The cat." Zei ze kalmer dan ze zich voelde, iets wat in haar blauwe, iets onrustige ogen af te lezen was. Ze liet de geluiden van buitenaf tot haar doordringen en even kneep ze haar ogen samen, het was luid, het was een hoop. De kinderen die in de achtergrond schreeuwde, de baby die een huis verderop wakker was geworden. Even kwam er een zachte, lage toon uit haar keel, geïrriteerd. Even had ze het geluid gevonden, maar toen ze opkeek was ze het kwijt. Haar knokkels werden harden in elkaar gevouwen, haar knokkels werden haast witter dan ze al waren. Opnieuw probeerde ze de focus te houden, ze wist nu waar het ongeveer was. Dus ze probeerde zich weer op die plek te focussen. Het geluid had ze, kon ze nu beter plaatsen, maar nog steeds niet geheel vasthouden zoals ze wilde. Een heftig geluid liet hij soms opkijken, haar even vluchtig met haar ogen bewegen. Maar toen ze haar neus meer geuren liet opnemen, leek alle focus verdwenen te zijn. Eerst was het de kamer, de lege kamer die ze binnen kreeg, waarna ze zijn geur in zich opnam. Maar voordat ze kon bedenken dat zijn geur niet slecht rook, waren er andere geuren die haar neus binnen drongen. Rotte vis, braak en vlees, maar al snel kon ze niks meer onderscheiden. Ze beet op haar lip, moest iets vinden om op te kunnen focussen. Iets van een geur,  zee? Nee. Het ongenoegen van dit alles was in haar ogen af te lezen, deze speurde haast de kamer rond op zoek naar een houvast. De geur van de man tegenover haar had haar neus gepasseerd, had hem even aangekeken, maar koos een andere geur. Het glas naast haar werd uitgekozen, een mengsel van bloed en alcohol. Het was dichtbij en dus makkelijk om haar focus op te houden, haar ogen vonden enkele tellen het glas. Maar ze fronste bij het ruiken van bloed, haar bloed? Een kleine zucht, terwijl ze haar vuisten opende, daar waren de kleine puntjes zichtbaar van haar nagels. Vier in iedere palm.
"Scents are gross." mompelde ze en voor enkele tellen naar haar handen keek. "And I don't really feel a lot after I turned. Well, sure, pain and all. But not really warmth or coldness." Ze had haar schouders licht opgehaald. "I could only hear the cat for a few moments. How long does it take to train stuff like this?" vechten was veel interessanter en voor haar ook een stuk makkelijker om haar focus op te behouden. Maar dat was dan ook iets wat ze haar leven lang al had gedaan: vechten. Veel meer had ze niet geleerd, dus het was niet vreemd dat het zo lastig was om haar focus ergens anders op te richten. Ze pakte het laatste slokje van het glas, de honger kroop nog steeds door haar lichaam heen. Toch was het minder dan voorheen.
"I kinda just want to fight, or run, or- I don't know." De wond in haar taille was nog pijnlijk bij enkele bewegingen. Maar Tanith was goed in het negeren van pijn. Doen alsof het er niet was en doorgaan met hetgeen waar ze mee bezig was. Ze keek hem dan ook iets hoopvol aan, haast alsof ze hem vroeg om te vechten. Misschien deed ze dat ook, eigenlijk wist ze het niet helemaal zeker. Ze had behoefte aan... iets. "or more to drink." Ze hield het iets vaag, eigenlijk omdat beide dranken geen probleem waren. Alcohol of bloed. Een kleine glimlach op haar lippen, vechten, drank en doden. De beste combinatie en het maakte niet eens zoveel uit in welke volgorde. Al was vechten vaak lastiger nadat je alcohol op had, je kon het beter vieren als je de vijand verslagen had.