|open| Just a little wound...

Ze duwde haar voeten hard af op het zand, hoopjes bleven achter waar haar voeten hadden gestaan. In jaren had ze niet zoveel open vlaktes en bergen gezien. Ze was opgegroeid op zee, op een schip en veel in dit soort gebieden kwam ze niet tegen. Ze had teveel energie, haar lichaam kon niet ontspannen. Nu rende ze rond als een hondsdol beest. Maar het voelde goed. Tanith wilde sneller worden, krachtiger. Dus waarom niet een gebied uitzoeken met open velden en vooral, bergen. Een kleine grijns stond op haar lippen terwijl ze richting de bergen rende, ze zette zichzelf met kracht af, greep met haar nagels de ruige rotswand vast. Ze trok zichzelf omhoog, klom hoger, verder en toen ze op een kleine rand was aangekomen, nam ze plaats.
Het uitzicht was prachtig, de zee was vele malen beter, maar dit kwam dichtbij. Haar blonde haren moest ze wat naar achteren strijken zodat ze niet in haar gezicht zouden waaien. Kon ze springen? Een kleine grijns. Natuurlijk kon ze springen, natuurlijk kon ze dat. Maar zou haar lichaam dat aankunnen? Even beet ze bedenkelijk op haar lip, het moest maar. Dacht ze bij zichzelf, het was maar enkele verdiepingen? Hoeveel zouden het er zijn... Hmm, lastig als je moeite had met tellen. Vijf verdiepingen, het konden vijf verdiepingen zijn. Ze hield een hand op, tot vijf tellen kon ze nog iets. Vijf vingers aan je hand. Verzuchtte ze en voor enkele tellen sloot ze haar ogen. Openen en springen, dacht ze bij zichzelf. Ze voelde de spaning opkomen.
NU.
De val was misschien kort, maar de vrijheid die ze voor enkele tellen waarnam was heerlijk. Haar tenen raakte de stenen van de grond, haar lichaam volgde en gekraak. Ze gromde, nee, haar been had dit niet prettig gevonden. Ze keek neer op haar pijnlijke been. Haar kaken op elkaar geklemd door de pijn, daar werd ze begroet door een wond. Het witte gedeelte wat eruit stak zochte voor een boze grom en haar vuist vond de berg. Ze had haar been gebroken? Hoezo brak een vampier een been? Ze was blij om even de pijn van haar been te vergeten door enkele keren hard tegen de muur te slaan. Moest ze het terug duwen? Zou het vanzelf weer terug gaan? Misschien had ze hier beter over na moeten denken. Ze plofte op de stenen neer, terwijl ze met een zucht en wat pijnlijk gekreun naar haar been keek. What to do with it...