There is no coldness that one can not survive. [Morton]

zo feb 18, 2018 9:22 am

Het was koud, en Sigrid moest naar buiten toe. De winters in Falkreath waren altijd al kil geweest. Dit jaar was het dus niet anders. Kinderen speelden buiten in de sneeuw, doorgewinterde krijgers trainden en vochtten. Waaronder haar eigen broer die de dag ervoor dronken was thuisgekomen. Wanneer hij dronken was, te ver in de beker gekeken had, dan kon hij best een vervelende man zijn. Onbewust wreef Sigrid over haar gevoelige pols heen. Nog een reden om de koude in te gaan, dan was ze niet thuid wanneer haar broer de roes had uitgeslapen. Haar ouders waren de afgelopen jaren zwakker geworden en dit zou best hun laatste winter kunnen zijn. Haar broer woonde bij haar in,
omdat dat het makkelijkste was. Zo kon hij op pad zomder dat iemand voor hem een hut moest onderhouden en hij was vaak op pad. Sigrid's donkere ogen namen de omgeving zorgvuldig in haar op. Zoals gewoonlijk had ze een mes verborgen onder een riem die om haar slanke middel heen hing, waarboven enkele dierenvellen heen hingen. Zo was het niet te duidelijk.

Met een zachte zucht liep ze langs een van de kades, waar de boten aangemeerd stonden. Waarna ze haar blik verplaatste naar enkele spelende kinderen. De jongste, een zevenjarig meisje met de naam Ingrid werd geraakt door een sneeuwbal; vol in haar gezicht. Sigrid vertrok even waarna ze op het zestal kinderen af liep. Het meisje was al gevallen door de behoorlijke kracht waarmee de oudere jongen had gegooid. Voorzichtig en rustig benaderde ze de situatie waarna ze de jongste op haar voeten hielp en het sneeuw van de kleding verwijderde. Haar intelligente blik nam de schade in zich op. Behalve wat blauwe plekken, was Ingrid er ongeschonden vanaf gekomen. Haar blik verplaatste ze naar de schuldige jongeman, die ook Ingrid's broer was waarna ze zuchtte. Blauwe plekken kon ze met haar gave prima laten verdwijnen en ze wist van de enigszins gespannen thuissituatie van de kinderen af, waardoor ze woordeloos haar ogen sloot en zich concentreerde. Ingrid stopte met het geschrokken huilen en viel stil waarna ze haar broer's hand vast pakte om terug naar huis te gaan.

Sigrid stond met een zucht weer op en verplaatste haar tas weer iets op haar schouder waarna ze haar weg vervolgde. Er waren een aantal dingen dat ze nog moest doen. Zoals onderhandelen voor enkele dieren. Er moest wat eten binnen gehaald worden en er waren voldoende jagers die een konijn of wat verkochtten. Toch kocht ze liever niet, maar met al haar taken en het onderhouden van drie andere mensen, moest ze dat toch vaak wel. Haar adem blies ze uit in wolkjes terwijl ze haar handen in elkaar wreef. Healing kon een handige gave zijn, een die ze geërfd had van haar al wat oudere moeder. Echter betekende het niet dat ze er veel uit haalde. De tijden waren relatief rustig en koud. Behalve af en toe een gewonde jager, waren er weinig ernstige wonden die haar aandacht vroegen en dus trok ze rustig verder door de straten van het dorp heen. Zich nauwelijks bewust van de mensen die ze tegen kwam. Het was nog vroeg, waardoor ze niet verwachtte een ander letterlijk tegen het lijf te lopen. Haar grote donkere ogen sperde ze even wijd open waarna ze slikte. "Excuse me! I am sorry. I didn't expect you here. Sprak ze op een zachte toon, een tikkeltje geschrokken uit. Haar stem klonk relatief kalm, ook al racede haar hart echter verraadde haar ogen haar, die stonden namelijk gespannen. Niet iedereen werd er vrolijker van om vroeg in de ochtend tegen aan gebotst te worden.