Closed - I won't just survive.

Een glimlach speelde rond haar lippen toen ze omhoog keek naar de zon. Het was nog altijd onder het vriespunt buiten, maar in elk geval waren de ijzige winden van de winter afgenomen. De lente kwam eraan en ondanks dat het zo ver in het noorden nooit echt goed te zien was, kon je het wel voelen aan de temperaturen die iets zachter waren geworden. Er groeide weinig planten in het noorden, voornamelijk deze die goed bestand waren tegen het ruige klimaat. Zodoende waren er dan ook niet echt bloemen die gingen bloeien in het voorjaar, een aanzicht wat haar prachtig leek om te mogen zien, maar helaas.


De sneeuw kraakte onder haar laarzen terwijl ze zich voortbewoog door de smalle straatjes van haar stad. Zoals gewoonlijk hing de wolvenbond over haar schouders gedrappeerd en had ze haar mantel stevig dichtgeslagen. Haar helderblauwe ogen verkenden de omgeving terwijl ze een andere straat insloeg. Ze kende haar stad op haar duimpje, iets wat een aangenaam voordeel was. Haar aandacht was gericht op de mensen. De meeste herkenden haar, dat was duidelijk in hun ogen te zien. Een aantal begroette haar, waarop ze een vriendelijke begroeting van de Lady terugkregen terwijl ze haar weg vervolgde. Ze vond het heerlijk om in haar eentje door de straten heen te wandelen. Op dit moment had ze koers gezet naar de haven, waar ze waarschijnlijk nog eventjes rond zou hangen voordat ze haar weg terug naar het kasteel weer zou vinden. Ze vond het altijd een prachtig uitzicht om naar de schepen te kijken die daar lagen te wachten totdat ze weer uit zouden varen. Het voorjaar betekende tevens dat hun handel weer beter op gang zou komen en het nog drukker zou worden in Hillerød.

Een kleine frons verscheen op haar gezicht toen ze haar naam hoorde. De persoon had echter al snel haar onverdeelde aandacht, mede omdat hij zijn hand kort op had gestoken zodat ze wist waar het geluid vandaan was gekomen. “Donovar!” zei ze dan ook een tikkeltje verrast. Haar mondhoeken trokken omhoog terwijl ze stopte met lopen en toekeek hoe hij overeind kwam. Vervolgens slenterde hij haar kant op, om op een gepaste afstand te blijven staan. “I’m fine, thanks for asking.” Haar glimlach vervaagde een beetje terwijl ze haar hoofd lichtjes kantelde. “Are you okay as well? You look tired.” Hij zag eruit alsof hij de vorige avond iets teveel ale naar binnen had gewerkt en vervolgens ergens in de goot was geëindigd. Toch hield ze haar geamuseerde glimlach nog even in, mocht dat niet hetgeen zijn waarom hij er zo uitzag.

Freyja wist niet goed wat het was, maar het leek erop dat een aantal mensen er goed in waren om een glimlach rond haar lippen te brengen. Donovar was daar zeker één van. Zodra ze zijn stem hoorde had hij haar volledige aandacht gehad en wanneer ze zijn gezicht vond voelde ze haar mondhoeken omhoog trekken. De roodharige lady had niet echt een specifieke vriendenkring. Ze was veel in het gezelschap van haar handmaidens en adviseurs, dus iemand die buiten haar kasteel leefde was eigenlijk een uitzonderingsgeval.  

Het eerste wat haar opviel was dat hij er vermoeid uitzag. Dit werd dan ook bevestigd door zijn woorden. Blijkbaar had hij een lange nacht achter de rug. Sceptisch keek ze hem aan, lichtelijk benieuwd wat hij dan wel niet allemaal had uitgespookt. Het waren haar zaken echter niet, dus besloot ze om geen regen aan vragen op hem af te vuren. “Too much ale?” vroeg ze hem vervolgens geamuseerd zodra hij was begonnen over de alcohol. Ze had wel zo’n idee wat er met hem gebeurd moest zijn. Hij zou zichzelf vast en zeker hebben laten gaan in één van de vele barretjes in de stad.

“I should not be talking about that with you here,” zei ze hem terwijl haar blauwe ogen kort rondgingen. Nee, er waren teveel mensen hier die haar zorgen op konden vangen en ze wilde niet dat er straks allemaal roddels over haar rond zouden gaan. Haar ogen kwamen weer terug bij Donovar en ze glimlachte naar hem. Er waren genoeg dingen waar ze zich zorgen over maakte, dingen die haar bezig hielden dezer dagen. “But, something that’s not a secret, I’ll be leaving soon to go visit Valyria.” Het was iets wat toch al op de straten beland kon zijn via haar personeel en het was tevens iets wat niet onopgemerkt zou blijven. Binnen een paar dagen zou ze uitvaren, samen met een kleine delegatie mensen die haar op de tocht naar Archeon zouden vergezellen. Het waren meer voorbereidingen geweest dan ze had verwacht, maar alles leek nu op zijn pootjes terecht te komen.