Just checking [closed]

Het was vroeg in de ochtend toen Arden zich uit bed hees. De zon was amper op; de meeste mensen in Skørravir zouden waarschijnlijk nog op één oor liggen, maar Arden was er inmiddels, na een jaar, wel aan gewend zo vroeg haar bed uit te komen. Haar vaders grond was groot en hij had meer dan genoeg dieren om haar een dag bezig te houden. Erg vond ze het ook niet; ze was graag bij de dieren, die haar op sommige dagen beter leken te begrijpen dan de meeste mensen.

Na kort haar armen boven haar hoofd gestrekt te hebben, liep Arden naar de kan water die ze op het tafeltje in de hoek van haar kamer hield en schonk wat van de inhoud in een kom. Ze waste zich snel en bond haar haren vast in een kleine, losse knot in haar nek. Ze trok haar ondershirt terug over haar hoofd en liep naar de kist waar ze haar kleding in bewaarde. De band die ze geregeld gebruikte om haar borst in te binden liet ze liggen; deze had ze niet nodig vandaag. Ze hees zich wel in een gemakkelijk zittende broek en een tuniek dat iets te groot voor haar was. Enkel en alleen omdat ze zich vandaag vrouw voelde, betekende niet dat ze er ongemakkelijk bij moest lopen terwijl ze haar werk deed.

Na een vluchtig, eenzaam ontbijt – haar vader was nergens te bekennen; hij was enkele dagen eerder met zijn schip vertrokken, waarschijnlijk om ‘handelswaar’ op te halen of af te leveren – stond Arden buiten de deur, rillend in de koude lucht ondanks de vacht die ze om haar schouders had geslagen. Winter stond voor de deur. Persoonlijk gaf Arden de voorkeur aan de lente, maar ook in de winter moesten de dieren op het landgoed verzorgd worden, dus Arden ging zonder mokken aan het werk. Zoals altijd werkte ze volgens hetzelfde patroon: het voeren van de dieren, eieren verzamelen en wegleggen terwijl ze kippen afgeleid waren, vervolgens terug om de stallen uit te mesten en vers stro neer te leggen; daarna een rondje langs alle dieren om te kijken of ze in orde waren. De paarden werden in de weilanden gezet zodat ze hun beweging konden krijgen, nu dat nog kon.

Ze was net bezig het laatste paard van stal te halen toen het geluid van naderende hoeven haar deed opkijken. In de verte zag ze een ruiter aankomen; naarmate deze dichterbij kwam, herkende Arden haar als Griselda, de dochter van de man bij wie Arden en Cain laatst nog een merrie gekocht hadden. Het paard in kwestie stond kalmpjes te grazen in het weiland achter Arden. Dankzij Arden’s gave was het overgangsproces soepeltjes verlopen en had de merrie zich zonder al te veel problemen aangepast aan haar nieuwe omgeving. Toch waardeerde Arden het dat Griselda even kwam checken; ze kende genoeg mensen die zich de moeite niet zouden nemen zodra de verkoop eenmaal achter de rug was.

Tegen de tijd dat Arden het laatste paard in het weiland gezet had en de poort achter zich gesloten had, had Griselda haar weg naar Arden gevonden. Met een sierlijkheid waar Arden op het moment jaloers op was, sprong de vrouw van haar paard en landde op de grond. Arden was geen verkeerde ruiter, maar ze wist maar al te goed dat ze er een stuk minder gracieus uitzag dan Griselda. De vrouw groette haar; Arden veegde een verdwaalde pluk haar uit haar gezicht en knikte met een glimlach een begroeting terug. “Ik had je hier niet zo snel verwacht,” merkte ze op. Ze legde haar hand tegen de neus van Griselda’s paard, zoals ze bij vrijwel elk paard deed dat ze tegenkwam. Ze kon het nu eenmaal niet helpen. “Waar kan ik je mee van dienst zijn?”

Het had Arden altijd verbaasd dat haar vader zo’n grote hoeveelheid dieren op zijn grond had. Voor een man die vrij weinig leek te geven om mensen en ze zelfs als handelswaar zag, hield hij echter wel veel van dieren – iets wat hij door gegeven leek te hebben aan zijn kinderen. Ze wist dat Teren, haar halfbroer die ze niet veel zag ondanks het feit dat hij wel op Cain’s grondgebied woonde, ook regelmatig bij de dieren te vinden was. Wat hij voor de rest deed, wist Arden niet zo goed, wat ze ergens wel jammer vond. Ze had nooit gedacht dat ze ooit een broer of zus zou hebben, en wilde Teren graag beter leren kennen.

Zoals ze al verwacht had, was Griselda langsgekomen om te kijken hoe het met het paard ging dat ze eerder aan haar en Cain verkocht had. Dat was haar goed recht. Als Arden al ooit een paard of rund doorverkocht aan iemand in de omgeving, wilde ze ook graag weten dat het goed terecht kwam. Ze liet een instemmend geluid horen toen Griselda over de merrie begon en grinnikte zachtjes toen Griselda’s paard haar oren naar voren draaide en haar hoofd liet zakken. Het deed Arden altijd goed te zien dat dieren zo goed op haar reageerden. “Ze doet het ook goed,” zei ze met een tevreden glimlach. “Ze heeft zich goed aangepast.” Ze vertelde maar niet dat haar gave in het begin behoorlijk meegeholpen had. Ze was zo lang al afzijdig van mensen geweest dat ze niet goed wist hoe ze hier tegenover magie stonden. Beter het zekere voor het onzekere nemen.

Er viel een korte stilte, waarin aarzelde. Als haar moeder nog geleefd had en ze in haar oudje huisje woonde, had ze Griselda binnen gevraagd om wat warms te drinken, aangezien ze zich de moeite had genomen even langs te komen. Cain’s huis wemelde echter van de slaven en hoewel dat waarschijnlijk niet op het eerste gezicht aan hen te zien was – Arden had het immers ook in het begin niet gezien – wilde ze het risico niet nemen. Niet zozeer vanwege Cain’s reputatie maar omdat dit haar laatste toevluchtsoord was. Ze kon het niet riskeren, ook al voelde ze zich nog steeds ongelofelijk schuldig dat ze niet meer voor haar vaders slaven kon doen. Ietwat ongemakkelijk richtte ze haar blik op het paard dat ze zojuist besproken hadden. “Wilde je haar nog van wat dichterbij bekijken?” vroeg ze uiteindelijk maar om de stilte te doorbreken. “Ik kan me voorstellen dat je zeker wilt weten dat alles goed is.”